“ઓન્લી યુ આર લકી”
“સર, હાઉસકીપિંગ હેડ ધીરજ એનાં ભાઈને લઈને આવ્યો છે. એને અંદર ઑફિસમાં મોકલું?”
ખડ્ડુસ ડીપાર્ટમેન્ટ હેડ ડૉ. પ્રિતેશે રિસેપ્શનિસ્ટ શેફાલીબેનનાં પ્રશ્નના ઊત્તરરૂપે હકારમાં માત્ર ડોકું જ હલાવ્યું.
“અંદર આવું સર?” સિનીયર હાઉસકીપિંગ સ્ટાફ ધીરજે થોડાં દબાયેલા સ્વરે પૂછ્યું.
રૂપિયાના ચાર અડધા સ્વભાવના ડૉ. પ્રિતેશે વળી પાછું હકારમાં અડધું જ ડોકું હલાવ્યું અને ધીરજને અંદર આવવા ઈશારો કર્યો.
ધીરજ અને એનો ભાઇ મોહિત બંને અંદર આવ્યાં.
ડૉ. પ્રિતેશે મોહિતનું ઉપરથી નીચે સુધી નિરીક્ષણ કર્યું.
“અલ્યા છોકરા, આ ટિફિન હાથમાં લઈને કેમ આવ્યો છે?” ડૉ. પ્રિતેશને જાણે કોઈ રસ જ ન હોય એમ બેધ્યાન બની બે-ચાર કાગળીયાઓ ઉથલપાથલ કરતાં પૂછ્યું.
“સાહેબ, આજથી નોકરી ચાલું કરવાની છે એટલે જ સ્તો.” મોહિતના અવાજમાં જેટલી નમ્રતા હતી તેટલો જ એનાં શબ્દોમાં આત્માવિશ્વાસ હતો.
“ધીરજ, તારા ભઈલાને ખબર નથી કે એ દુકાનમાં નોકરી લેવા નથી આવ્યો! આ તો કોર્પોરેટ હોસ્પિટલ છે. એમાં પહેલા ઇન્ટરવ્યૂમાં પાસ થાઓ પછી નોકરીનાં ગોળધાણા ખવાય.”
“સર, આઈ રેડી યુ ઇન્ટરવ્યૂ ટેક” સિનિયર ડૉક્ટર્સ પણ ડૉ. પ્રિતેશની સામે વાત કરતા ગભરાતા હતા અને હાઉસકીપિંગની નોકરી માટે આવેલ છોકરો વગર શરમે તૂટ્યા ફૂટ્યાં ઇંગ્લિશમાં ઇન્ટરવ્યૂની ચેલેન્જ આપતો હતો.
આ સમયે ડૉ. પ્રિતેશને ગુસ્સો આવવો સ્વભાવિક હતો પણ એને આ છોકરાની ડેરિંગમાં રસ પડ્યો. એક તો પહેલેથી નોકરી મળી જ જશે એવાં આત્મવિશ્વાસ સાથે ટિફિન લઈને આવ્યો છે અને વગર શરમે તૂટ્યા ફૂટ્યાં અંગ્રેજીમાં ચેલેન્જ!!
“ક્યાં રહે છે તું છોકરાં.” ડૉ. પ્રિતેશે ઊંચા અવાજે હોસ્પિટલની સૌથી નીચલી કક્ષાની પદવીના ઇન્ટરવ્યૂની શરૂઆત કરી.
“ભા…સાથે જ, નગરવાડના છાપરાંની ચાલીમાં”
“કેટલી ચોપડી ભણ્યો છે.”
“સાહેબ, ચાર ચોપડી…”
“બસ….તો બીજાં બધાં વર્ષ શું કર્યું, રખડી જ ખાધુને!” ડૉ. પ્રિતેશે ધીરજની સામે જોઈ જાણે પેલાં છોકરાની ઠેકડી ઉડાડતો હોય એમ થોડું કટાક્ષમાં હસ્યો..
મોહિતે વળતો જવાબ આપ્યો “સાહેબ…બીજા બધાં વર્ષ તો હું ગણ્યો છું.”
“હેં…એટલે?” ડૉ. પ્રિતેશ થોડા ચોંક્યા.
“સાહેબ બીજી બધી જ જગ્યા એ મને પગાર અને નોકરી બંને કચરા પોતાં અને ચાદરો બદલવાની મળતી પણ હું કામ તો નર્સિંગનું પણ કરી શકતો હતો.
લોકોનું જોઈ જોઈને અને રેસિડેન્ટ ડૉક્ટરોની મદદથી હું ઘણું શીખ્યો હતો. સર હું તો આઈ.વી લાઈન પણ લઇ શકું છું. જૂની હોસ્પિટલના નર્સિંગ સ્ટાફ પોતાનું પેપર વર્ક મારી પાસે જ કરાવતા હતા અને રાતની પાળીમાં બધાં જ દર્દીઓનાં વાઈટલ્સ હું જ સમયાંતરે ચેક કરવાં જતો. મારાં ભરોસે બધાં ઊંઘતા જ હોય.”
“હેં..શું કે છે!!” હાઉસકીપિંગની નોકરી લેવાં આવેલાં આ અઢાર વર્ષના છોકરાનું મેડિકલ શબ્દભંડોળ જોઈને ડૉ. પ્રિતેશને આ મોહિતમાં રસ પડવા લાગ્યો.
‘સર, હાર્ટ રેટ, બ્લડ પ્રેશર, ઑક્સિજન સેચ્યુરેશન, રેસ્પિરેશન, ટેમ્પ્રેચર જેવાં વાઈટલ્સ તો મને દરેક દર્દીના બે-ત્રણ દિવસના યાદ રહી જાય.’ મોહિતે હવે તો માસ્ટરને જ માસ્ટર સ્ટ્રોક મારી દીધો.
ડૉ. પ્રિતેશ પણ આ છાપરાં અને ચાલીમાં રહેતાં છોકરાની આવડતથી દંગ થઇ ગયાં.
જો આ છોકરાને થોડો ટ્રેઈન કરીયે તો નર્સિંગ સ્ટાફનો પણ સુપરવાઈઝર થઇ જાય.
ડૉ. પ્રિતેશે વિચાર્યું કે આ ગાડી તો બહું જ ફાસ્ટ છે એટલે હમણાં તો એને હાઉસકીપીંગમાં જ નોકરી આપવી.
“ધીરજ, એનું ટિફિન આજ પૂરતું તમારા લોકરમાં મુકાવી દો, કાલે એનાં જોબ કન્ફર્મેશનની ફોર્માલિટી પતાવી દઈશું. આજથી જ આની ટ્રેનિંગ ચાલું કરાવી દેજો.”
મોહિતે એના પહેલાં જ દિવસે આખા સ્ટાફનાં નામ કડકડાટ યાદ કરી લીધાં. જેને પણ બોલાવે એને નામથી જ બોલાવે અને પાછળ ‘સર’ કે ‘મેડમ’ જાણે કે બધાની એક જ અટક હોય એમ.
બીજાં દિવસે કયો ડિપાર્ટમેન્ટ કયા માળ ઊપર આવેલો છે એ પણ એનાં જીભ પર ચડી ગયું.
દસ માળની હોસ્પિટલમાં કયા ડૉક્ટરને ક્યાં શોધવાં એ જાણવું હોય તો મોહિત હરતું ફરતું સર્ચ એન્જીન જ હતું.
કંઈ વસ્તુ ક્યાં છે? કેટલી સ્ટોકમાં છે? ક્યારે જરૂર પડશે? વિગેરે વિગેરે….
પહેલાં તો એની જાણકારી સાફ સફાઈનાં લિકવીડ, બેડશીટ્સ અને ટિસ્યુ પેપર સુધી જ સીમિત હતી. પણ હવે તો સિરીંજ, ફ્લશ વિગેરે પણ ક્યાં અને કેટલાં પડ્યાં છે એ પણ એનાં સર્ચ એન્જીનમાં ફિટ થઇ ગયું.
પહેલાં તો એ ધીરજનાં નાનાભાઈથી ઓળખાતો હતો. હવે તો એણે જ એની ઓળખ ઊભી કરી દીધી હતી.
એનાં ચહેરાં પરની સૌમ્યતા અને વાણીમાં નમ્રતા એ એની આવડતની શોભા વધારતા હતાં.
મોહિતની ખાસિયત હતી કે કોઈ પણ કામમાં “ના” હોય જ નહીં. દરેક કામ કરવાના.
ક્યારેક કોઈ સ્ટાફ મેમ્બરનું પર્સનલ કામ પણ કરી લેતો.
કામમાં ચીવટ અને ચપળતા, ચોખ્ખાઈ અને ચેલેન્જ બધું જ મોહિત માટે રમત વાત હતી.
મોહિતને પૈસા કરતાં સંતોષ કમાવવામાં વધારે મજા આવતી હતી.
ડૉ. પ્રિતેશ હેલ્થ મિનિસ્ટ્રી તરફથી આવેલ ઇન્સ્પેકશનમાં બે-ત્રણ દિવસ વ્યસ્ત હતાં. એટલે મોહિત હોસ્પિટલના સિનિયર સર્જન ડૉ. કેતા પાસે આવ્યો.
“મેડમ..મેડમ…એક તાત્કાલિક મદદની જરૂર છે.” ડૉ. કેતાએ મોહિતના હસતા ચહેરા પર આજે પહેલી વખત આંસુ જોયા હતાં.
“શું થયું મોહિત મને કહે તો, કેમ રડે છે?..છાનો થા…અમને જણાવ શું થયું?” મોહિતનું આવું આક્રંદ જોઈને ડૉ. કેતા પણ ચિંતામાં થોડાં ઢીલાં પડી ગયાં.
“મેડમ…મમ્મીને તાત્કાલિક સર્જરી કરાવવી પડે એવી છે અને એનો ખર્ચ સવા લાખ રૂપિયા જેટલો આવે તેમ છે. ગામની હોસ્પિટલવાળા બધાં જ પૈસા એડવાન્સ માંગે છે. પ્રિતેશસર બે-ત્રણ દિવસ નથી, નહીંતર એમને જ મારી મદદ કરવા માટે રિકવેસ્ટ કરત.”
“ચિંતા ના કર મોહિત…હું છું ને..મમ્મીને શેની સર્જરી કરાવવાની છે?”
“ગળામાં ગાંઠ થઇ છે.” મોહિતનું ગળું પણ હવે રડી રડીને સુકાતું હતું.
“એક કામ કર મોહિત એમનાં બધાં જ રિપોર્ટ મંગાવ અને મને બતાવ. જો આપણી જ હોસ્પિટલમાં શિફ્ટ થતાં હશે તો આપણે એમને અહીંયા જ બોલાવીને ટ્રીટમેન્ટ કરાવી લઈશું. અને રહી વાત પૈસાની તો અમે બધાં જ ડૉક્ટર્સ ભેગાં મળીને તને મદદ કરીશું.”
“સારું મેડમ ધીરજભાઈ ગામડે જ ગયા છે. હું એમની પાસે મમ્મીના રિપોર્ટ્સ મંગાવી લઉં.” મોહિતને થોડી રાહત થઇ.
પંદર-વીસ મિનિટમાં મોહિત રિપોર્ટ્સ બતાવવા ડૉ. કેતા પાસે પાછો આવ્યો.
ડૉ. કેતાએ રિપોર્ટ્સ જોયાં.
રિપોર્ટ્સ તો યુરિનમાં ઇન્ફેકશનનાં હતાં. ડૉ. કેતાએ રિપોર્ટ્સ વધુ ચીવટથી જોયાં. દર્દીની ઉંમર બત્રીસ વર્ષ હતી અને જેન્ડરમાં મેલ હતું.
ડૉ. કેતાને કંઈક અજુક્તું હોવાની ગંધ આવી. એણે મોહિતને કહ્યું “ચિંતા ન કર તને હમણાં જ પૈસાની વ્યવસ્થા કરાવી દઉં છું. મને આ બધાં રિપોર્ટસ વોટ્સઅપ કરી દે.”
મોહિતના ચહેરા પર થોડી લાલી આવી અને એણે તુરંત જ એ બધાં રિપોર્ટ્સ મેડમને ફોરવર્ડ કરી દીધાં.
ડૉ. કેતાએ તાત્કાલિક ડૉક્ટર્સ મીટિંગ બોલાવી. સિનિયર ડૉક્ટર્સ, જુનિયર ડૉક્ટર્સ, રેસિડેન્ટ, કન્સલ્ટન્ટ..વિગેરે.
જોત જોતામાં પાંત્રીસ જેટલાં ડૉક્ટર્સ અને સ્ટાફનું ટોળું કૉન્ફરન્સ રૂમમાં આવી ગયું. મોહિત પણ ખૂણામાં ઊભો હતો.
“ગુડ આફ્ટરનૂન ડૉક્ટર્સ, આ અર્જન્ટ મીટિંગ બોલાવવાનું કારણ છે કે મોહિતની મમ્મીને ગળાની ગાંઠ થઇ છે અને એને ઓપરેશન કરવા માટે સવા લાખ રૂપિયાની જરૂર છે!” બધા જ ડૉક્ટર્સના ચહેરાં ઉપર કોઈ ભાવ ન આવ્યો. જાણે કે એ લોકો પહેલાથી જ જાણતા હોય.
“મમ્મી…ગાંઠ…સવા લાખ….આ બધું તદ્દન જુઠ્ઠું છે. એણે બધાં જ રિપોર્ટ્સ ગોગલ પરથી ડાઉનલોડ કર્યા છે. માટે મહેરબાની કરીને કોઈ એક પણ રૂપિયો આપતા નહીં. પ્રિતેશસર આવશે એટલે એને…..”
ડૉ. કેતાનું વાક્ય પતે તે પહેલાં જ કૉન્ફરન્સરૂમ જાણે માણેકચોકનું શેર બજાર બની ગયું અને ઘોંઘાટ ચાલુ થઇ ગયો.
“મેડમ…પાંચ હજાર…ત્રણ હજાર….પંદર હજાર…પાંત્રીસ હજાર…” ઓહ માય ગોડ…સરવાળો કરો તો બે લાખ ઊપર પહોંચતો’તો. બધાએ યથાશક્તિ પ્રમાણે મદદ કરવા પૈસા આપ્યાં હતાં.
બધાં જ આંકડા પછી છેલ્લે કેમિસ્ટે કહ્યું “મેડમ મેં તો એને પૈસા આપવાં માટે મારો મોબાઇલ પણ વેચી નાખ્યો.”
શોરબકોર ચાલુ જ હતો અને ત્યાં ડૉ. પ્રિતેશ આવ્યાં.
“હેલ્લો ઓલ…શું માંડ્યું છે આ બધું…કેટલો ઘોંઘાટ કરો છો..એની સ્પેશ્યલ રીઝન.”
ડૉ. કેતા એ કહ્યું, “સર મેં જ આ મીટિંગ તાત્કાલિક બોલાવી છે…આ નઠારાંએ બધાંને છેતરીને પૈસા ઉઘરાવ્યાં છે અને જુઓ નફ્ફટની જેમ હસે છે. ઓન્લી યુ એન્ડ મી આર લકી..”
“ડૉ. કેતા, ઓન્લી યુ આર લકી..ગયા અઠવાડિયે મેં પણ એને એંસી હજાર આપ્યાં છે.”
