Tag Archives: બેઠક

ધરતીનો છેડો ઘર જીવનની શરૂઆત એટલે બાળપણ અને અંત એટલે ઘડપણ. આ સફરમાં ચાલો, ઘર ઘર રમીએ કહીને જીવનની શરૂઆત કયા બાળકે નહીં કરી હોય? પત્તાનો મહેલ કે દરિયાની ભીની રેતીથી બનાવેલો મહેલ કે પછી તું મમ્મી અને હું પપ્પા … Continue reading →

નારી તું તણાવને વરી નારી સમાજની ધરી છે છતાંય તે તણાવને વરેલી છે. આદિકાળથી આદમ અને ઇવના સમયથી સૃષ્ટિનાં સર્જનની જવાબદારી ઈશ્વરે નારીને સોંપી છે. સીતા-રામ, રાધે-શ્યામ, લક્ષ્મી-નારાયણ બોલાય છે. પુરૂષપ્રધાન સમાજમાં નારી કેન્દ્રસ્થાને હતી અને છે. પરંતુ નારીનું ખરું … Continue reading →

સંપ ત્યાં જંપ, કુસંપ ત્યાં કળિ બાળપણમાં સાંભળેલી વાર્તાઓ કહેવતોને સિધ્ધ કરે છે. આ સંસ્કાર મોટાં થતાં પથદર્શક બની જાય છે. એક વાર્તા હતી. એક શિકારીએ પક્ષીઓનો શિકાર કરવા જમીન પર જાળ બિછાવી. તેના પર અનાજનાં દાણા વેર્યા. જેથી પક્ષીઓ … Continue reading →

આપ સમાન બળ નહીં, મેઘ સમાન જળ નહીં આપ એટલે શું? આપ એટલે પોતે, પોતાની અંદર રહેલો આત્મા, રામ, ઇશ્વર. બળ માટે સ્વાધ્યાય જરૂરી છે. “સા વિદ્યા યા વિમુક્તયે” એટલે કે જે કંઇ ક્ષણભંગૂર, મિથ્યા કે અસત્ છે તેમાંથી આપણને … Continue reading →

પ્રેમ દેવો ભવ પ્રેમ પરમાત્માનું સ્વરૂપ છે. રામચરિતમાનસમાં પ્રેમ અને પ્રેમના પર્યાયવાચક શબ્દનો ઉપયોગ તુલસીદાસજીએ લગભગ 300થી વધારે વાર કર્યો છે. તેનો આરંભ, મધ્ય અને સમાપન પણ પ્રેમ છે. તુલસીદાસજી કહે છે, શાસ્ત્રના આદિ, મધ્ય અને અંતમાં પ્રેમદેવતાની સ્થાપના થઈ … Continue reading →

દેવે સો દેવતા કહેવત છે “દેવે સો દેવતા”. જે દે તે દેવતા છે. માટે જે દે છે, આપે છે તે પૂજાય છે. આ કહેવતમાં દાન, દાતા અને દેવતાની વાત કરવામાં આવી છે. જેણે સૃષ્ટિનું સર્જન કર્યું છે તે સર્જનહાર એટલે … Continue reading →

મન હોય તો માળવે જવાય માળવે જવા માટે મન જરૂરી છે પણ આ મન છે શું? મન કેવું હોવું જોઈએ? મનનું સ્વરૂપ અલૌકિક છે. તેનું ભૌતિક સ્વરૂપ હોતું નથી. મનની ગતિ વાયુથી પણ વિશેષ હોય છે. યોગશાસ્ત્રમાં મનને ચિત્ત કહેલ … Continue reading →

ઘરડાં ગાડા વાળે પ્રશ્ન થાય કે શું ઘરડાં એટલે માત્ર વૃધ્ધ? ગાડા વાળે તેવા ઘરડાં એટલે જેની વૃધ્ધાવસ્થામાં સાચી સમજણ અને અનુભવોમાંથી જ જીવનનું સાચું  સૌંદર્ય અને શીલ પ્રગટી ઉઠે તે. વડીલો તેમની ઉંમર અનુસાર અનુભવોને આધારે ગંભીરતાથી વિચારી શકે … Continue reading →