“સહજ”
ના મોટી કછુ કુચ કરવી છે,કછુ કહું તો કૈક કરવું છે,
“સ” ની સાથે રહેવું છે,સકારાત્મકતામા જીવવું છે,
સરસ્વતીમાં ની સાથે રમવું છે
રમવામાં ખોવાઈ જાવું છે ને તેમાંજ વિરમવુંછે.
ખોવાઈ જવાનો સહજ જ આનંદ લેવો છે
જન જનમાં સહજ જ પ્રગટ થાવું છે,
ભલે હોય ઉગમણી ઉષા કે આથમતી સાંજ,
તેમાં જ કરવા સેટ, મારા શ્વાસોચ્છવાસ
ડાબેથી ચડું દિને ને ઉતરું જમણે,
રાત્રે જમણેથી ચડીને ઊતરું ડાબે
,સહજ જ કરું હું શ્વાસોછ્વાસને તાબે!
સહજમાં જ થઇ જાય હરદ્વારની હજ!
ત્રણ માત્ર ત્રણ જ અક્ષરમાં કરું હું સહજ જ હજ!
હાશ,સરસ્વતીમાની સાથે રમતાં રમતાં ને તેમા ખોવાઈ જતાં,શબ્દોને સહારે મારી કવિતા
સહજ જન જનમાં પ્રગટ થઇ ગઈ!ખોવાઈ જવાનો આનંદ પણ ખુબ માણ્યો,પણ પણ લ્હાણી કરવાની તો રહી જ ગઈ?
કવિતા લખાઈ ગઈ તેનો સંતોષ સાથે આનંદ થયો.પણ વિચારમાળા તેથી અટકી ના ગઈ.ચારો ચરવાનો વિચારનો સ્વભાવ છે સગપણમાં ભત્રીજા વહુ,સત્સંગની વાતો કરીએ બહુ.એક દિવસ વાતવાતમાં તેને મેં કહ્યું,જયશ્રી મારે હરદ્વાર જાવું છે.તો તેણે મને કહ્યું કે ફઈબા અહી ઘેર બેઠા તમને જાત્રા કરાવી દઉં? પણ કેવી રીતે?
સહુથી પહેલા તમારે સુખાસન કે પદ્માસનમાં બેસવાનું.ત્યાર પછી અંગુઠાને બાજુની આંગળી ટેરવાથી જોડી દેવાની ને હથેળીને સીધી રાખી ઢીંચણ પર રાખવા.આ નાકનું દ્વાર જે દેખાય છે ને તે હરદ્વારનું પ્રવેશદ્વાર છે બસ ડાબે દ્વારથી તમારે ઉપર ચડવાનું ને જમણેથી ઉતરવાનું .આમ કર્યા કરવાથી તમારી હરદ્વારની જાત્રા થઇ જાય.હા પણ એમ એક જ વારમાં ન થાય.વારંવાર કરવાથી તેના દ્વાર ખુલતા હરીના દર્શન ત્યારે જ થાય.
હા,આ વિચાર તો સારો છે.ભલેને શરીરને થોડું કષ્ટ પડે,તે પણ વગર નાણાએ અને કોઈ પણ હાડમારી વિના જાત્રા થઇ જાય ને તે પણ ઘેર બેઠા! વાહ માર્ગદર્શન પણ મળી ગયું.વહેલી પરોઢે ઊઠી સ્નાન કરી સુખાસનમાં બેસી ગઈ.ઉરમાં ઉમંગ ખુબ હતો.એકાગ્રતા માટે અંગુઠાને બાજુની આંગળી સાથે જોડી દીધી.હજી ઉપર ચઢવાની શરૂઆત જ કરી, થોડા શ્વાસ લીધા ના લીધા ત્યાં તો કેરી વગરના ગોટલા આવ્યા ચઢી! હોસ્પિટલ વગરની નસો પણ આમતેમ ભાગવા લાગી!રસ્તો મારો રોકવા લાગી.કેમ પહોંચીશ હું હરદ્વાર?
ના ભાવે કે ના ફાવે શબ્દ સાથે જ મારી મમ્મી મારી સામે જાણે આવી ગઈ! ના ભાવે એના કોળિયા એ પહેલા ભરાવતી ના ફાવે એ પહેલા કરાવતી.મા,તું મને માફ કરી દે.તારું પોઝીટીવ થીંકીંગ તો મારામા આજે પણ છે. પણ શું થાય ને હાલત મનને નબળું પાડી નાખે છે.પણ હવે તું મારી જરા પણ ચિંતા ના કરીશ.હવે સકારાત્મક એજ મારો મંત્ર અને એજ મારું ધેય.
થોડી સાત્વિક બુદ્ધિની લઇ રજ એટલે કે ધીરજ રાખી આ અંતરમુખી યાત્રામાં જેમ જેમ આપણે આગળ વધતાં જઈએ અથવા ઊંડે ઉતરતા જઈએ તેમતેમ એ પ્રદેશમાં અજવાળું પથરાવા લાગે છે.એમ આંતર યાત્રીઓ કહે છે.જાગૃતિના આરંભની એ અવસ્થા જ્ઞાનની નથી મળી શક્તિ.જ્ઞાન,ભક્તિ, સાધના,સેવા,સત્સંગ,એ અવસ્થા પ્રાપ્ત કરવાના સહારા જરૂર હોય છે.પણ એ આખો પ્રદેશ અનુભવનો હોય છે.જેમજેમ આપણો અહમ ભાવ,કર્તાભાવ ઓગળવા લાગે તેમતેમ એવા અનુભવોની માત્રા,તીવ્રતા,સતતતા વધવા લાગે છે.નિર્ભેળ આનંદ પરમશાંતિ,સમસ્ત સૃષ્ટિ પર કૃતજ્ઞતાનોભાવ,કરુણાભાવ,સર્જકતા,અપાર કાર્યશીલતા ઉભરવા લાગે છે.એ અનુભવના નાનકડાં ઝરણાનો ખળભળાટ એવી અનુભૂતિઓ તેવા પ્રદેશના હોવા વિષે આપણી પોતીકી પ્રતીતિ કરાવે છે.સહજ -સત્સંગ કરવાથી થોડી ભાળ મળી જાય, પણ એમ પણ કહેછે આ આખો પ્રદેશ અનુભવનો હોય છે.અનુભવ લેવા જતા મારી કેવી દશા થઇ?થોડા વખત માટે એતો હું ભૂલી ગઈ.
સત્સંગમાં
શિવાનંદ બાબાનું પ્રવચન સાંભળતા ખબર પડી કે દરેક પ્રોબ્લેમ કે શારીરિક બીમારીનું સોલ્યુશન આપણા શરીરમાં જ તેની વ્યવસ્થા પ્રભુએ પહેલેથી જ કરીને આપણને ધરતી પર મોકલ્યા છે.એટલું સાંભળતા જ હું તો આશ્ચર્ય વિભોર થઇ ગઇ!કલ્પનામાં ઘોડા દોડવા માંડ્યા.કોઈ દવા ન ખાવી પડે ને બધું ફોગટ!ને પછી આગળ જે બોલ્યાતે સાંભળીને હું આશ્ચર્ય કરું કે નિરાશા પ્રગટ કરુ?આ દેખાતા શરીરની અંદર બીજા ચાર શરીર છે.એક શરીરને સંભાળવાના તો ફાંફાછે તો ચાર ચાર શરીરને કેવી રીતે સંભાળી શકીશ?.પ્રવચન આગળ ચાલ્યું.જબ કોઈ બાત બિગડ જાયે,જબ કોઈ મુશ્કિલ આ જાયે તબ તુમ લેના હરિકા નામ ઓમ નમઃ શિવાય.આ તો અતિ ઉત્તમ! મારો બેડો પાર! આમાં તો કોઈ કરતા કોઈ જ બેસવાનું,ઉભા રહેવાનું કે ના ચાલવાનું બંધન!પણ નસીબ બે ડગલા આગળ.. ને આ સાયેટીકાનો દુખાવો થયોને તો ભગવાનનું નામ જ લેવાનું ભૂલી ગઈ હું મારા દુઃખને રડું કે પ્રભુ તને યાદ કરું? .પ્રવચન આગળ ચાલ્યું.સબસે ઊંચી પ્રેમ સગાઈ.પણ એમાં ય ભાવ તો ખરો.ઊંચા ભાવને મહત્વ આપ્યું છે.જેમકે રાધા,મીરાં,કે નરસિહ મેહતાનો ભાવ.ભાવ સાંભળીને આપણા હાંજા ગગડી જાય.ક્યાં રાધા,ક્યાં મીરાં ને ક્યાં હું? તમે દુઃખમાં ગાવ કે સુખમાં “જેવો તેવો પણ તારો હાથ પકડ પ્રભુ મારો.”ડગલે ને પગલે તે આપણને સાથ આપે જ છે.આપણે સમજતા નથી.કઈ સારું થયું તો મેં કર્યું,ને કઈ ખોટું થયું તો કહેશે કે મેં તારું કે કોઈનું કઈ બગાડ્યું નથી, સ્વપ્નમાં પણ વિચાર્યું નથી.તો આ ક્યા ગુનાની સજા? ને દોષ તેના માથે ઢોળી દે છે.નાનો રજ સરખો દોષ પણ તે કબૂલ કરવા તય્યાર નથી થતો.પણ હવે સકારાત્મક ને સહારે મારે આગે કુચ કરવી જ છે.
કરવી હતી લહાણીને સહજમાં જ કરવી હજ,એ બે મનમાં ઘોળાયા કરતું હતું .મને માસી કહેતી મારી ભાણી પ્રજ્ઞા મને બેઠકમાં હતી જેણે તાણી મારા જીવનમાં નિમિત્ત બની આવી. સાહિત્યની બેઠકમાં જતા નવા નવા વિષયો ‘ક્યા સંબંધે, પ્રભુ જ્ઞાની જીવન દે,વૃધ્ધાવસ્થા અને સકારાત્મકતા ‘આવા અનેક વિષયો મળતા ગયા,વાચન વધ્યું, વિચાર શક્તિ કેળવાઈ,મારી માની શક્તિ સકારાત્મકમા પુષ્ટિમળી.વળી બેઠકમાં પુરુષોત્તમ સુણાવે ગીતામાં ક્ર્ષ્ણની વાણી,મહેશની ગજબ ગઝલ સુણી હર એક વ્યક્તિ અહી સાહિત્યની બેઠકમાં છે એક એક જ્યોતિ સમી જાણી,એટલું જ નહીં હવે તો એ જ્યોતિઓનો સંઘ “મહાગ્રંથ” પ્રયાણ કરી રહ્યો ગીનીસ બુક ભણી!સારું વિશ્વ રહ્યું એ જાણી!તો કેમ રહું હું અજાણી?ના હવે હું નથી અજાણી.આ સહુના સંઘમાં ને સંગમાં જ થઇ રહી છે મારી હજ એની મને પ્રતીતિ થઇ.
દરેક અવસ્થામાં બાળપણ,યુવાનીમાં ને વૃધ્ધાવસ્થા આપણે ખાધું,પીધું ને લીધા શ્વાસ તે ગયું બેભાનમાં.હવે તેજ ક્રિયા કરો સભાનમાં.યોગ્ય અયોગ્યનો આવશે વિચાર વાટમાં મળશે થોડો વિશ્રામ,બેઠકે બેઠકે મારીએ ડૂબકી ને તેમાંજ થઇ જાય હર હર ગંગે ગોદાવરી સ્નાન! પહેલા પણ નાહ્યા હતા પાણીથી પણ હવે તે ધ્યાનમા ને ભાનમા સહજ જ થઈ ગયું હરહર ગંગે સ્નાન! હવે લો ધીમા શ્વાસ,ધીમા શ્વાસની પાછળ પાછળ ચાલતા ચલતા સહજમાં જ થઇ જાય ધ્યાન!તેનું પણ ના રહે ભાન ને ત્યાં તો ઉગી આવે ભાણ!.હવે તો જયારે જાગો ત્યારે સવાર કદિ ના થાય મોડું.
લાફીંગમા મળે હસતા ચહેરા,સિનિયરોને લાવે નીયર સિદ્ધિ વિનાયક ને ફ્રિમોન્ટ મંદિર જાણે આવ્યા મહિયેર.વળી સીનીયર સેન્ટર “on lok life ways”માં ના પહેરવા પડે કોઈ જૂતા જાપાની કે પતલુન ઇન્ગ્લીસ્તાની,ના કોઈ ભાષા જાણી,પાંચ આંગળીયો ને પંજા સાથ સહુ કરતાં હાય અને બાય,ભરકે આંખોમેં પ્યાર,સબ પહચાન ગયે યેતો દિલ હય હિન્દુસ્તાની!
સ રસ્વતીમાની શરણમાં રહેતાં તે ઉતુંગ શીખરે પહોચતા,
હ લ કરતા સહુ પ્રોબ્લેમ લક્ષ્મી માતા જય જયકાર તેમનો કરતા
જ પ કરતાં સમુહમાં, ગાયત્રી માતાના વિશ્વની શાંતિમાં સહુ પરિવાર જોડાઈ જાય એક યજ્ઞ બની જાય! જ્યાં ત્યાં પ્રેમની વર્ષા વરસી જાય!ત્રણ ત્રણ માતાની સાક્ષીમાં સહુ માતાઓને મધર’સ ડેની શુભકામનામા સહજ જ કરું હું લ્હાણી ને સહજ માણી રહી હું હજ!
પદમા-કાન
"બેઠક" Bethak 