થાવ થોડા વરણાગી-(5) કલ્પના રઘુ

જીવનમાં જે નથી કર્યું, એ કરવું … જરા હટકે … તે વરણાગીપણું સૂચવે છે. સમય, સંજોગો અને સગવડતા પ્રમાણે માણસમાં વરણાગીપણું આવવા માંડયું છે. આજકાલ ‘વરણાગીપણુ’ શબ્દ સર્વ વ્યાપી બનીને ધસમસતુ ઘોડાપુર બનીને વહી રહ્યો છે. આ ભાગદોડની ભીડમાં સૌ દોડતાં થઇ ગયા. ઘર, સડક કે સોસાયટીમાં વરણાગીનો સ્વાંગ સજીને બહેરૂપીયા નજરે પડતાં થઇ ગયા. આધુનિકતાનાં ધસમસતાં ઘોડાપુરમાં કંઇક લોકો ઘસડાયાં. જે વહેણની સાથે ના ધસડાયા તે ઠીંગરાઇ ગયાં. પથરાં બનીને પડી રહ્યાં. આ પથરાં કંઇકને નડયા. કેટલાયને ઠોકરો વાગી. જીવન વહેતી નદી છે. ગમે કે ના ગમે વહેવા માંડો. નહીં તો ઘોડાપુરમાં ડૂબી જશો. સાથે વહેનારાં સાથ છોડશે. અને માથેથી પાણી વહી જશે. તમારૂં નામોનિશાન નહીં રહે.

અમારા જમાનામાં … બોલનારને, જૂની ઘરેડને ફગાવીને, તેમાં ફેરફાર કરીને આગળ વધવું તેનું નામ આધુનિકતા એવું આજની પેઢી માને છે. ધાર્મિક ગ્રંથો, વેદ-પુરાણોને બદલવા આજની પેઢી જંગે ચઢી છે. લલચાવનારા આકર્ષણો અને અગણિત નીત નવી શોધોએ સમગ્ર જગત પર કાબુ જમાવ્યો છે. આ ક્ષણે છે તેનાથી કંઇક અલગ કરવાની હામ છે, જુસ્સો છે, જુવાળ છે આજની પેઢીમાં અને તેનુ દર્શન-પ્રદર્શન ચારે બાજુ જોવા, અનુભવવા મળે છે. ‘જુનુ એટલુ સોનુ’ આ વિચારવુ જૂનવાણી કહેવાય છે. બસ, મન મૂકીને આજમાં રાચો … અને આજમાં માણો … ઘરનો કામ કરનાર હોય કે માલિક, દરેક પોતાની રીતે વરણાગીપણુ સ્વીકારવા હરિફાઇમાં ઉતર્યા છે.

વરણાગી બનવા જરૂરીયાતો વધી છે અને તેના લીધે ખર્ચા વધ્યા છે. તેને પહોચી વળવા સ્ત્રીએ ઉંબરો ઓળંગવો પડયો છે. તેથી સમગ્ર સમાજ વ્યવસ્થામાં વરણાગીપણુ જોવા મળે છે અને તેનાં પરિણામો આજનો સમાજ ભોગવી રહ્યો છે તેની અસર આવનાર પેઢી પર જરૂર પડશે. અને તે જોવા, અનુભવવા અને સહન કરવા આજની પેઢીએ તૈયાર રહેવું પડશેજ.

જો વરણાગીપણુ તેની મર્યાદા સાથે સૌ અપનાવે તો સુંદર, આધુનિક સમાજ જોવા મળે. નવીનતા કોને ના ગમે? પરંતુ દરેક વસ્તુ તેની મર્યાદામાં જ શોભે તે સિધ્ધ થયેલુ છે. કોઇના વાદે આધુનિક બનવા જઇએ પરંતુ શારીરિક, માનસિક, આર્થિક કે સામાજીક રીતે આપણા માટે એ બંધ બેસતુ ના હોય તેના પરિણામો હાસ્યાસ્પદ, હાંસીપાત્ર અને આઘાતજનક આવે છે. પરંતુ આપણી ઉંમરને, મોભાને, કુટુંબને અને સમાજને અનુરૂપ વરણાગી બનવુ એ ખૂબ જરૂરી છે.

પશુ-પંખી, ફૂલ-છોડ અને કુદરતમાં પણ કંઇક નવીન ફેરફારો આપણી આંખને ટાઢક આપે છે, સાતા આપે છે, તો માનવની તો વાતજ શી કરવી? રોટી-કપડા-મકાન માનવ માટે જેટલાં જરૂરી છે તેટલોજ તેમા વરણાગીપણાનો સાથ હોવો અતિ આવશ્યક છે. જીવનના દરેક તબક્કે કંઇક નવું કરવું … શ્રીકૃષ્ણે પણ ગીતામાં કહ્યું છે, ‘પરિવર્તન હી જીવનકા નિયમ હૈ … ‘ કૃષ્ણની નટખટ લીલાઓથી તો કૃષ્ણ શામળો હોવા છતાં રંગીલો હતો. આજકાલ મંદિરોમાં મૂર્તિઓની વેશભૂષામાં, અન્નકૂટમાં અને ધાર્મિક ઉજવણીઓમાં પણ વરણાગીપણાએ પ્રવેશ કર્યો છે. ઇશ્વરને પણ તે પ્રિય છે.

જયારે વિજ્ઞાન જેટગતિએ પ્રગતિ કરી રહ્યું છે ત્યારે તેમા પણ વરણાગી બનવુ ખૂબ જરૂરી છે. અને તોજ નીત નવી શોધખોળો શક્ય બનશે. જેટલી શોધખોળો વધશે તેટલાં આધુનિક ઉપકરણો શોધાશે. અને તેને અપનાવીને આજનો માનવ વરણાગી બનશે. તોજ આ યુગમાં તાલ મીલાવીને આજની પેઢી સાથે રહી શકશે.

કુટુંબમાં પ્રસંગોમાં પણ વરણાગીપણુ જોવા મળશે તો તેની ઉજવણીમાં દરેકને આનંદ આવશે અને આ તો છે જીવન. બાકી તો શબવત્‍ જીવન વ્યક્તિને સ્થગિત કરી દે છે. દર મહિને ઘરમાં અંદરની ગોઠવણીમાં કે ઘર બહારની ફૂલછોડની ગોઠવણીમાં નવા ફેરફારો આંખને અને અતિથિને જોવા અવશ્ય ગમશે.

વરણાગીપણું એકધારા જીવનમાં નવા રંગો ભરે છે, નવો શ્વાસ ઉમેરે છે, તેનાથી આયુષ્ય વધે છે તેવો આભાસ થાય છે. જીવન સાથેના તાલમેલમાં સરળતા આવે છે. દરેક નવી સવારે વરણાગી બનવાથી સોનાનો સૂરજ ઉગતો હોય તેવું લાગે છે. અરે! ડોસા-ડોસી પણ વરણાગી બને અથવા વરણાગી બનવાનો ડૉળ કરે તો જાણે તેમની યુવાની પાછી આવી હોય તેવો ભાસ થાય છે. વૃધ્ધાવસ્થામાં વૈરાગીપણા કરતાં વરણાગીપણુ મારી દ્રષ્ટિએ વધુ આવકાર્ય છે. અને માટે મને આ તબક્કે ડોસા-ડોસીનું વરણાગી બનવાનુ ગીત લખવાનું મન થઇ આવ્યું છે. અને મારી દરેક ડોસા-ડોસીને વરણાગી બનવાની ભલામણ છે. વરણાગી ના બનાય તો વરણાગી બનવાનો ડૉળ તો કરવોજ રહ્યો …

વ્હાલ કરે છે, વ્હાલ કરે છે,

એક ડોસી ડોસાને વ્હાલ કરે છે,

વરણાગી બનવાનો ડોસી ડોળ કરે છે… વ્હાલ કરે છે…

મંદિર જવાને બદલે પાર્લરમાં જાય છે,

આઇબ્રો અને ફેસીયલ કરાવતી જાય છે,

ઘૂમટાને હટાવી જુઓ સાડી પહેરે છે,

સલવાર કમીઝમાં ડોસી શોપીંગ કરે છે… વ્હાલ કરે છે…

ડોસો પણ જુઓ કમાલ કરે છે,

સૅલફોન, ફેસબુક પર ચોંટી રહે છે.

ગાર્ડનમાં મોર્નિગ વૉક ને નાઇટમાં પાર્ટી,

ડોસો છે રંગલો, ડોસી છે રંગલી… વ્હાલ કરે છે…

આઇ લવ યુ બોલીને પ્રેમી પંખીડા,

હાય અને બાય કહેતા ફરે છે.

ડોસો પણ ડોસીને વ્હાલ કરે છે,

વરણાગી બનવાનો ડોસો ડોળ કરે છે… વ્હાલ કરે છે…

વ્હાલ કરે છે વ્હાલ કરે છે,

ડોસો ડોસી આપસમાં વ્હાલ કરે છે… વ્હાલ કરે છે…

આમ વરણાગીપણું જીવનમાં દરેક તબક્કે આવકાર્ય છે … જીવનને વહેતુ, ધબકતુ રાખવા માટે ‘થાવ થોડા વરણાગી’.

કલ્પના રઘુ

થોડા થોડા થાવ વરણાગી.(૧૩) વિજય શાહ

 

મારું કોમ્પુટર બગડે એટલે દીકરીને ટેન્શન થાય. અને સાથે સાથે સુચનો નો વરસાદ વરસે. “પપ્પા તમે જે તે સાઇટો ના ખોલો અને મુવી તો ખાસ જ નહીં તેમાંથી જ વાઇરસ લાગતા હોય છે . તમારા બીઝનેસનાં ડેસ્ક ટોપ પર તો ખાસ જ નહીં “

“બેટા નવી સદી છેને હવે તો અમારા બીઝનેસમાં પણ ઑડીયો વીડીયો મેસેજ્ અને સોસીયલ મીડીયા સાવ આમ બાબત છે.”

“જય! દાદા બા ને નવી તેકનોલોજી શીખવાડી દે તો!- બાનું  ઇમેલ ખોલી આપ. ચેટ કરતા શીખવાડી દે અને વૉટ્સઅપ  અને ફેસ ટાઇમ તો ખાસ.જ.

મેં કહ્યું બેટા “હું દાદો છું મારે તેને તે બધું શીખવવાનું હોય.”

મંદ મંદ હસતા તે બોલી “ પપ્પા આ એકવીસમી સદી છે અને ટેક્નોલોજી જે ઝડપે બદલાય છે તે ઝડપ જોતા હવે તમારે જે શીખવવાનું છે તે તો શીખવાડજો પણ એ જે શીખ્યો છે તે તમારે શીખવુ પડશે.”

“એટલે?”

“એટલે હવે પોષ્ટ, ટેલીફોન અને વાતો કરવાનાં માધ્યમો બદલાઇ ગયા. જો ત્રીજી પેઢી સાથે વાતો કરવી હશે તો ચેટીંગ અને ફેસટાઇમ જેવું જાણ્વું પડશે ઈ મેલ ટપાલી નું કામ કરે છે “

હું તેને જોઇ રહ્યો અને મારો પૌત્ર મારા ગુરુની જગ્યા લઇ રહ્યો હતો. તેની નાની નાની આંગળીઓ કી બોર્ડ ઉપર પિયાનો વગાડવા જેટલી સ્ફુર્તિ થી ફરી રહી હતી.. મારે તેની પ્રેક્ટીસ કરવાની હતી.

બીજે દિવસે હું અને રેણુ આઇ પેડ ઉપર પ્રેક્ટીસ કરતા હતા અને અમારો નાનો જય વીડીયો ગેમ રમતા રમતા સુચનો આપતો હતો..” દાદાજી બહુ સહેલુ છે મેનુ વાંચો અને બધુ જ સમજાઇ જશે.”

“ કશું ક ના સમજાય તો ગુગલ ગુરુને પુછો એટલે રસ્તો તરત જ બતાવશે.’

“ દાદા્જી તમને આટલુંય નથી સમજાતુ તમારી વેબ પેજ.હોય તો જેઓને તમારા લખાણો વાંચવા હોય તો તેઓ વાંચી શકેને?”

અઠવાડીયા પછી અમારા ઘરમાં થી ચહલ પહલ જતી રહી.. બધુ સ્મશાન વત શાંત થઇ ગયું. રેણું તેના લેપટોપ ઉપર હું મારા ડેસ્ક ટોપ ઉપર, જય તેના આઇ પેડ ઉપર અને ચીની તેના આઇ ફોન ઉપર ટક ટક કરતા હતા ઘરનાં ચાર રૂમો માં અમે ચારેય જણા ગ્રુપ બનાવી ચેટ કરતા હતા.

એક દિવસ હું બોલ્યો “ આ શું આપણે તો હસવાનું જ ભુલી ગયા છે. નો ચેટીંગ ફોર મોર ધેન વન અવર…” અને ત્રણેય જણા ચેટ બોર્ડ ઉપર હા હા હા કરીને હસ્યાં. મેં ઘાંટો પાડ્યો “એ રમક્ડૂં ઘરમાં શાંતિ લાવી દે અને એકલા ટક ટક અવાજોનું સામ્રાજ્ય છવાઇ જાય તે નહીં ચાલે..”

મારી પરી પહેલી વખત રણકી – “ હા પપ્પા! તમે સાચા છો એક્વીસમી સદી ની શોધો આપણી સગવડ માટે છે આપણને મુંગા અને બહેરા બનાવવા માટે નહીં…

“ જય ચાલ હવે વાર્તા કહેવાનો મારો પીરીયડ શરુ.”

આ તો હતી અમારી નોક ઝોક પણ એક દિવસ રેણું ખરેખર ચિંતા કરતી હતી “બેટા તું પૈસા બહુ વેડફે છે.”

“ કેમ મમ્મી કેવી રીતે?”

અમે તો હવે પીળું પાન..અમે જિંદગીનાં બધા જ મોજ શોખ કરી લીધા પણ આવા ટ્રાવેલ પ્લાન કરી મહેરબાની કરી પૈસા ના વેડફ.. અમે તો ઇંડીયા જઇએ એટલે અમારો તો પ્લાન થઈ ગયો.”

“ મમ્મી એક વાત તું સમજ આ બગાડ નથી સાચુ કહું તો આ રોકાણ છે. તને ખબર છે દાદીબા અને દાદા સાથે પપ્પાએ અમને ભારતભરનાં તીર્થોમાં ફેરવ્યા હતા.?’

“ હા એટલે તો કહું છું કે અમે તો બધું જોયું છે.”

“ તે વખતે અમને ભાઇ બેન ને પપ્પા સાચી રીતે વધું મળતા હતા..ઉપરિયાળા તીર્થમાં સવારના પહોરમાં મોરનાં ટહુકા અને કોયલ નો કુહુ કાર તથા મંદિરનો ઘંટારવ હજી પણ મારા સ્મરણોમાં એવોજ તાજો અને જીવંત છે. પપ્પાને ખબર હતી કે બા દાદા ને તિર્થાટન ગમતા હતા તેથી તેઓ તેમને ત્યાં ફેરવતા હતા. અને સાથે સાથે અમે પણ નવી દુનિયા માણતા હતા.બા સાંજે ભાવનામાં પપ્પા મંજીરા વગાડતા અને તું સરસ સ્તવનો ગાતી તે વખતે બા દાદાનાં પ્રસન્ન ચહેરાઓને હું જોતી અને માણતી કે પપ્પા કેટલં સંસ્કારી અને ધાર્મિક છે. જોકે ભઈલો કંતાળતો અને કહેતો આ શું જ્યાં હોય ત્યાં મંદીરો અને મંદીરો જ.. તેને જો કે પાવાગઢ અને સાપુતારા બહુ ગમાતા અને તેથી આપણી એમ્બેસેડરમાં ત્યાં પણ જતા..બસ એવુંજ કામ હું કરું છું કે જેથી જયનાં સ્મરણોમાં પણ તમે રહો.. ચાલુ દિવસે તો ફોન અને ક્લાયંટોમાં થી તમે નવરા ના પડો પણ આવી નાની મોટી ટુર્સ અમને તમારી સાથે જીવ્યાનો આનંદથી ભરી દેતી હોય છે.”

“ પણ બેટા હજી અમે કમાઇએ છીએ અને તું અમને બીલકુલ ખર્ચ કરવા જ ના દે તે ખોટી વાત છે.” રેણૂ એ પ્રત્યુત્તર આપતા કહ્યું.”

“મમ્મી મને ખબર છે તું આવું કેમ કહે છે… હું છોકરી છું  એટલે ને?”

“જો હું તો પપ્પાનાં રસ્તે જ ચાલુ છુ.. તમારા સમયે તમે કરેલા રોકાણ નું આ ફળ છે . તમે તે ફળ ખાવ અને હું મારા બીજો વાવી રહી છુ. મને પણ મારો દીકરો ફેરવશે ને?”

“બેટા અમારા તો અંતરનાં આશિષ છે. પણ કાલે ઉઠીને એવું ન પણ થાય..જયને મળનારું પાત્ર આવું ના પણ સમજે..”

“ તો તેમાં મારા વાવેલા બીજોનો વાંક છે પપ્પા! તમે તો સારું બી વાવ્યું હતુંને તેથી તો આજે અમે ઉજળા છીયે. મને ખબર છે જ્યારે અમેરિકામાં તમે આવ્યા અને બંને ભાઇ બહેનો ને પોતાના ક્રેડીટ કાર્ડ આપ્યા ત્યારે તમે કહેલું બેટા આ ક્રેડીટ કાર્ડ તમારા માટે યુનિવર્સીટી જવાની ભણવાની અને ખાવાની સગવડ માટે છે.મોજ શોખ અને ટાપ ટીપ માટે આખી જિંદગી પડી છે. તેથી યોગ્ય રીતે ખર્ચ કરજો.. મને હજી પણ તમે સમજાવેલ  જરુરિયાતનો તફાવત યાદ છે નીડ માટે ખચકાટ નહીં પણ વૉન્ટ માટે રેડ સીગ્નલ.

“તારો ભઇલો તેમાં તો ભટકાઇ ગયોને? કોલેજ્માં ભણવા જવાના સમયે લાઇફ અને શોખોનો ભોગ બની ગયો. કોલેજનાં વર્ષોમાં જિંદગી જીવવાનાં કૉડ થયા. જે વૉન્ટ માં હતુ તેને નીડ બનાવી દીધી.”

“તે વાતને ભુલી જાને મમ્મી.. હું છું ને તારી સાથે..”

“પણ બેટા તુ છે તે તો છે જ પણ તું દીકરી છે ને?”

તો હું દીકરી થઇ તેથી શું? મને જણતા તારી જાંઘો દુઃખ થી થરથરી નહોંતી? જયનાં જન્મ વખતે થયેલા તે દુઃખનો મને અહેસાસ છે મમ્મી.. અને આ એકવીસમી સદી છે તું હવે વીસમી સદીની વાતો ભુલ અને સમય બદલાય તેમ બદલા.. પપ્પા કહે છે ને તેમ થોડા થોડા થાવ વરણાગી.

રેણુની આંખો ભીની હતી તેની શ્રવણ દીકરીને જોઇને…

 

થોડા થાવ વરણાગી …(17) પ્રજ્ઞા દાદભાવાળા

 

અને હું થઇ વરણાગી ​...

​પરિવર્તન એજ વરણાગીપણું એ હું અનુભવે શીખી। ..ફેશન અને સ્ત્રી બંને હંમેશા સાથે ને સાથે રહ્યા છે.વરણાગી શબ્દ સ્ત્રીના સાજ શણગાર અને તૈયાર થવા માટે વપરાય છે-(શણગાર કરેલી શોભા) એ જ હું જાણતી.મારા મામા મારી મમ્મીને  કયારેક કહેતા બ્હેન હવે થોડા થોડા થાવ વરણાગી બસ એથી વધારે કઈ નહિ। …  મોર્ડન શબ્દનો પ્રયોગ ખુબ થતો. મારી મમ્મીએ એકવાર મારા પપ્પા ના આગ્રહથી પેન્ટ પહેરી ફોટો પડાવ્યો હતો.ત્યારે બધા મશ્કરી કરીને કહેતા વાહ તમે તો મોર્ડન  થઈ  ગયા.        

ત્યારે હું માત્ર નવ વર્ષની હોઈશ મારા મામા સિંગાપુરથી મારા માટે ખુબ સરસ સેન્ડલ લઇ આવ્યા હતા,મારા મામા સિંગાપુર અને માસી આફ્રિકા રહેતા તેનો ફાયદા રૂપે મને નવા કપડા અને વિવિધ વસ્તુ ઓ મળતી ,હું જયારે પહેરતી ત્યારે સૌ ખુબ વખાણ કરતા,મને ત્યારે ફેશન કે આધુનિકતા વિષે ખબર ન હતી ,માત્ર હું બીજાથી જુદી અને ખાસ દેખાતી એજ મનમાં થતું જે  ખુશ કરતુ હતું ..મને યાદ છે મારી માસીની દીકરી દક્ષા ​એ એકવાર મને એના ઝગમગતા લાલ ચણીયા ચોળી પહેરવા આપ્યા હતા ,.સંજોગોવાત ત્યારે નવરાત્રી હતી મેં ગરબો લીધો મામાએ આપેલા સેન્ડલ પહેર્યા અને બધાને ઘરે જઈ ગરબા ગાઈ આવી। …બધા મારા વખાણ કરતા અને કહેતા કેવી સરસ લાગે છે અને ​સાચું કહ્યું ​બધા સામે ભાવ મારીને આવતી​ ત્યારે ​હું સુંદર છું એવું મારા કપડા એ મહેસુસ કરાવ્યું​.અને હું અજાણતા ફેશનેબલ થઇ ગઈ…બસ આજ વરણાગીપણા ની મારી ઓળખ

ત્યાર બાદ મેં મારી મમ્મી પાસે “સાધના” ફિલ્મની ઇરોઇન જેવા વાળ કપાવવાની જીદ કરી આ મારું પહેલું ફેશનનું અનુકરણ।…વરણાગી એટલે ‘સ્ટાઇલભાઇ’‘સ્ટાઇલ’.મે એમની ફેશન અપનાવી​…​.જાણતી વ્યક્તિની નકલ કરી પણ મારી પોતાની કોઈ ફેશન કે આધુનિકતા જેવું કઈ નહિ​…​સારા તૈયાર થઈએ તો બધા વખાણ કરે અને હું પણ કૈક છું તેવો અહેસાસ થાય….​થોડો ભાવ અને કોન્ફિડન્સ ​હવે આવવા માંડ્યા હું સુંદર હતી પણ કપડાથી હું વધારે નીખરું છું

​અને મોર્ડન દેખાવ છું ​

એવું મને લાગ્યું અને અજાણતા  ફેશને મારા જીવનમાં સ્થાન લઇ લીધું, 

​મારા પપ્પા આમ જોવા જઈએ તો થોડા મોર્ડન ખરા। ..​

જેમ મોટી થઇ તેમ મમ્મી સિંગાપુરથી આવતા ચાઇનીઝ છોકરી જેવા ટુકા કપડા ન પહેરવા દેતા.એક દિવસ મમ્મીએ મામાને કહ્યું ભાઈ બહુ ટુંકા કપડા ન લાવો હવે એ મોટી થઇ ગઈ છે.પણ​ મમ્મીને કેવી રીતે સમજાવું કે મને  ​હવે બધાને ઈમ્પ્રેસ કરવાનું મને ​ગમે છે ​.છુટા વાળ મોર્ડન કપડા પહેરી નીકળતી  ત્યારે છોકરાવ મને જોતા મને થતું હું નવા કપડાથી બધાને આકર્ષી શકું છું..​ મારા  કપડા દરજીને મારી ડીઝાઇન મુજબ સીવવા આપતી.ડીઝાઇનર બનવાની વાત મનમાં ઠસી ગઈ.પણ મારા લગ્ન લેવાણા અને મનની મનમાં રહી​,​લગ્ન થયા સંયુક્ત કુટુંબમાં હું બધાથી નાની ​અમે ત્રણે વહુઓ ​માથે ઓઢતા ,બાપુજી સામે ક્યારેય ખુલા માથે ન જવાય ..​હું મમ્મીને ફોન કરતી અને કહેતી મમ્મી આવી સાડી પહેરી માથે ઓઢી ક્યાં સુધી રહેવાનું પહેલા હું કેવી લગતી હતી અને હવે જો સાવ દેશી ઘરેલું તને ખબર છે ને મને ફેશન કરવી કેટલી ગમે છે  બધા મારા મિત્રો કહે છે હું પહેલા જેવી નથી રહી…મારા પતિની મિત્ર​ ​મને મણીબેન કહે છે​.​મા​રી ​​ ​મમ્મી ​ખાસ હોશિયાર નહિ કે મને કોઈ દિવસ જ્ઞાનના બે વાક્યો આપી શકે તેવી પણ નહિ પણ છાપામાં વાચ્યું હોય તે ક્યારેક દેખાડી બોલતી ​કહેતી ​​જો વાંચ શું લખ્યું છે ​માણસ જે ગઈકાલે હતો એ આજે નથી અને આજે છે એવો આવતી કાલે રહેવાનો નથી.હું પણ ગઈકાલે હતી એવી આજે ક્યાં છું….મારી જિંદગીનો વળાંક કહો કે બદલાવ ખુબ ડરામણો હતો ​એમ ​કહો હું મારો આત્મવિશ્વાસ ગુમાવતી હતી..મમ્મી કહેતી માણસ દરરોજ નવો હોય છે, એજ પરિવર્તન। ..માણસ દરરોજ જુદો હોય છે, દરરોજ થોડોક બદલાતો રહે છે… મમ્મી કહેતી પરિવર્તન સાથે ચાલો અને એમાંથી જિંદગીને શોધી કાઢો,તારા ઘરને એમના વિચારને માન આપી ઘરમાંજ રહે સમય આવતા બધું મળશે.રોજ નતનવા કપડા ગમતા પણ એ શક્ય નહતું , અંતે ત્રણ વર્ષે તક મળી હું પ્રેગનેન્ટ હતી તબિયત સારી ન હતી એટલે ​પિયર જવા મળ્યું ,​ઘરમાં આરામ કરતી મારા પાપાએ સમય મળતા મારી સર્જન શક્તિ કામે લગાડી, ​ઘરમાં બેસી લોકોના કપડાને ડીઝાઇન કરવાનું શરુ કર્યું પછી તો બાળકો થયા,બાળકો હોવા છતાં કામ થતું આવક થતા બળ વધ્યું અને સાથે હિમત પણ, ​ઘરના કામકાજ માટે નોકરો રાખતી.શોખ આવડત અને ધગસ ભેગા થતા નામના કમાણી અને એકવાર મારી બ્હેને મને લંડન બોલાવી ​પરદેશ​માં મને પહેલી તક એણે આપી.હું ખુબ ઘબરાતી, અંગેજી બોલતા ન આવડતું ,એ શનિ રવિ રાજાના દિવસોમાં મને મારી બહેન અને બનેવી  દુકાને દુકાને લઇ જતા ,બ્હેન ઘરમાં પ્રદર્શન કરતી મને પ્રોત્સાહન આપી હિમત આપતી, પહેલવેલું જીન્સ સાથે કાઠીયાવાડી ભરત લંડનમાં મેં પ્રદર્શનમાં રજુ કર્યું અને લોકોએ આવકાર્યું …​ખુબ ઓડર મળ્યા કામ કર્યું મહેનત કરી,આમ પણ ફેશનના વેપારમાં ક્યારેય મંદી નથી હોતી અને હું કામમાં વ્યસ્ત થઇ ગઈ.મારી મમ્મી અને પપ્પા ખુબ ખુશ થતા ​.​એક દિવસ પપ્પા કહે ​ ​તે તારી પસંગીના શોખને આવકનું સાધન બનાવ્યું ​છે એ ​સારી વાત છે પણ જો ​ માત્ર ​ફરિયાદો કરી હોત તો તેનું કંઈ ​મળવાને બદલે એટલી જિંદગી વધુ વેડફાતે,જેને જિંદગી જીવવી હોય એ જીવવા જેવી અને જીવવા જેટલી જિંદગી શોધી જ લેવાની હોય છે! તે પણ આજ ​કર્યું છે.​તું પાછી ફેશનેબલ થઇ ગઈ ​પરિવર્તન ​લઇ આવી..​ અમને ગૌરવ છે ​પણ યાદ રાખજે વરણાગીપણાની પહેલીપહેલી શરત એ છે કે સમયને અનુકૂળ થતાં શીખી જાવ…​બદલાવ, કે પરિવર્તન,અચાનક આવેલા પરિવર્તનને ​બધા સ્વીકારી નથી,શકતા પણ સ્વીકારી તેમાંથી રસ્તો શોધે એ મરજીવાની જેમ કૈક પામે છે. પરિવર્તન તમારા અભિપ્રાયો તમારી સમજણ અને તમારા સ્વભાવને વ્યક્ત કરી દેતા હોય છે.​તારા પરિવાર ને ઘરને સાચવી ને આગળ વધજે.મારી મમ્મી ​એક સાધારણ ગૃહણી ​​ની જેમ કહ્યું ​…​ મેં કહ્યું પપ્પા યાદ છે  ​સૌ પ્રથમ મેં મારા ચણીયા ચોળી ​મમ્મી ​ લગ્નની સાડી વાપરી બનાવ્યા હતા મને ​ડીઝાઇન ​કરવા એમણે પ્રેર​ણા ​દીધી​.મમ્મી ​મને ​કહ્યું હતું કે ​મોઘાં ફેશનેબલ કપડા ન પોસાય તો બનાવી તો શકાય ને? અને હું એક ડીઝાઈનર બની ​ પપ્પા ​મને આગળ વધવાની બધી તક આપતા પણ સાથે મને સમજાવતા ……દરેક માણસ જિંદગી ગતિ કરે તેમ એ બદલાતો જાય છે. બહુ ઓછા લોકો હોય એવા અથવા તો હોવા જોઈએ એવા રહેતા હોય છે.તું આગળ વધે છે એ મારું ગૌરવ છે​.​મમ્મી ધીરેથી  બોલ્યા પણ આ ​ ખુબ લપસણી જગ્યા છે ​હંમેશા યાદ રાખજે અભ્યાસ, ડિગ્રી, સફળતા, સંપત્તિ, હોદ્દો, એવોર્ડ્સ અને માન-મરતબો માણસને બદલાવતો રહે છે..આ બધા ​પરિવર્તનના લક્ષણો છે..માનવીએ પરિવર્તન ને અપનાવું એ કઈ ખોટું નથી પણ જયારે આપણે ​જ આપણાથી જ દૂર ચાલ્યા ગયા હોઈએ એવું ભાસે ત્યારે માત્ર અટકવાની જરૂર છે….

મમ્મી  તમારી વાત તો સાચી છે ,બધા કહે છે તું હવે બહુ બદલાઈ ગઈ છે. પહેલાં તો એ કેવી સીધી અને સરળ લાગતી હતી ..પણ પપ્પા કહેતા જો કોઈ આવું કહેને બેટા તો એ એની માનસિકતા છે  ડરવાનું નહિ! આ પરિવર્તનનો અસ્વીકાર છે .તું કહે હું કે આપણે આવું સ્વીકારી શકીએ છીએ?.આપણે કદાચ સ્વીકારી લઈએ પણ શાંતિથી વિચાર સ્વીકારવું એટલે શું ?શું આપણે માણસને એની ગઈકાલ સાથે સરખાવતાં રહીએ છીએ?.​ એ લોકો તારા ભૂતકાળને સરખાવે છે.આપણે ​સફળ વ્યક્તિની ​આવતી કાલે એ ક્યાં હશે એ વિચારીએ છીએ ?ક્યારેક વિચાર આવે કે ​શું ​જે બદલાઈ જાય એનો અફસોસ ​આ લોકો કરે છે ? અને કરે તો ​કરવો વાજબી છે ખરો? માણસ સમય અને સ્થિતિ પ્રમાણે બદલાતો પણ હોય છે અને એ ​જેવો છે તે ​જ રહે એવું પણ જરાયે જરૂરી નથી.બહુ ઓછા લોકો માણસ આજે કેવો છે એ વિચારે છે. .મારી મમ્મી ​સલાહ ન આપતી પણ તેમના સવાલ મને વિચારવા માટે પ્રેરતા એ ​ખુબ ભણેલી નહિ ​પણ એની વાતો માં અનુભવનો નીચોડ હતો ​.​જે મને સદાય દિશા દેખાડતો.. 

હું મારી દીકરીઓને બધી ફેશન કરવા દેતી ,સારામાં સારા કપડા સાથે બ્રાંડ નેમ પણ..એકવાર મારી દીકરી સ્ટેજ પર પ​ર​ર્ફોમન્સ આપવાની હતી. ગ્રાન્ટ પ્રેકટીશ વખતે મેં ટીચરે મંગાવેલા કલર મુજબ એના સુંદર ફ્રોક મોકલ્યા એક નહિ બે થી ત્રણ। .જેથી પસંદગી રહે પણ કોણ જાણે કેમ ટીચરે મારી દીકરી સારું ગાતી હોવા છતાં તેને ભાગ લેવા ન દીધો।.અને​ કહ્યું આ કપડા સાથે તું ભાગ નહિ લે। ..​ તેને એકલી વર્ગમાં મૂકી ચાલ્યા ગયા.નેહાના મનમાં એક વાત ઘર કરી ગઈ કે મારી પાસે સારા કપડા ન હતા માટે જ ટીચરે મને ના પાડી નેહા રડી ખુબ રડી તાવ આવી ગયો શાળામાંથી ઘરે આવી ત્યારે લાલ ચહેરો ,સૂજેલી આંખો ,એકબંધ નાસ્તાનો ડબ્બો ,અને તાવથી ધગતું શરીર। .હું ખુબ ડરી ગઈ ,મારે બીજી સવા મહિનાની બાળકી …..હતી તેથી શાળા માં જાતે ન ગઈ પણ ફ્રોક મોકલાવ્યા હતા… .બીજે દિવસે હું જાતે સવા મહિનાની બાળકીને લઈને ગઈ શાળાએ શિક્ષિકાને ​ફરિયાદ કરી અને કહ્યું મારી છોકરીની આ હાલત કરવા માટે છાપામાં ફરિયાદ કરીશ.મારી છોકરી ને તમારે કોનસૅરટમાં લેવી જ પડશે.. .નેહા ખુબ ડરેલી હતી સ્ટેજ પર ગાશે કે નહિ ખબર ન હતી તેમ છતાં પણ મેં કહ્યું આ ફેશનેબલ કપડા નહિ એના અંદરના કલાકારને ઓળખો એ ખુબ સરસ ગાય છે આવાજ પણ મધુર છે.​કેળવેલો પણ ,બસ માત્ર આપ એને ગાવા​નો એક મોકો આપો ​.મેં મારી દીકરીને હિમ્મત આપી.નેહાને કહ્યું ​કપડાના ​બ્રાન્ડની જરૂર નથી …વ્યક્તિ જ ​બ્રાન્ડ ​ ​હોવો જોઈએ અને હું જાતે ત્યાં સ્ટેજ સામે ઉભી રહી .. તેણે ખુબ સરસ ગાયું… તે દિવસે ફેશન ની હાર હતી ..ફેશન માણસને આત્મવિશ્વાસ આપે છે પણ જેના થકી આત્મવિશ્વાસ ખોવાય તે વરણાગીપણું (ફેશન) શું કામના.?હા છતાં અહી વરણાગીપણું હતું જ! …વિચારો થી બદલાવ! ..પરિવર્તન એક વિકાસ!.. આત્મવિશ્વાસ, જડ માન્યતા અને ડર સામેના સંઘર્ષ નો અંત…સાથે સાથે અંદરનો કલાકાર બહાર આવ્યો! . ​મોંઘા કપડાથી મહત્વ જરૂર મળે છે પરંતુ  (ભપકો) ખોટી વરણાગીતા મહત્વની ખરી….?અને અનુભવે સમજાવ્યું કે માણસે બ્રાન્ડેડ કપડા પહેરવાની પળોજણ છોડી પોતાની બ્રાંડ બનાવવી જોઈએ ત્યાં જ વરણાગી પણું છે.

​પ્રજ્ઞા દાદભાવાળા

કેલીફોર્નીયા –યુ.એસ.એ.

https://shabdonusarjan.wordpress.com

..

થોડા થાવ વરણાગી …….(16) પદ્માબેન કનુભાઈ શાહ

થોડા થોડા થાવ વરણાગી  ……..
વરણાગીપણું  શેમાં લાવવું જોઈએ ?આપણા  સંતોએ  કહ્યું છે કે સાત્વિક  વિચાર ,વાણી અને વર્તનમાં  લાવવું જોઈએ.પ્રથમ સાત્વિક વિચાર વિષે વિચારીએ.
પરોપકારનું પ્રથમ પગથિયું  કુટુંબથી શરું કરવું જોઈએ. ઘરના ને મદદરૂપ થયા બાદ સમાજ ને અને દેશને ઉપયોગી થવાના પ્રયત્નો વધારી વરણાગી થવાય. વાણી માં વિવેક અને મીઠાશ લાવી વરણાગીપણું  ખીલવી શકાય. વિચાર અને  વાણી માં વરણાગીપણું  આવતાં  વર્તન આપોઆપ  વરણાગ્યું દેખાશે .
બેનો  ઘરની સ્વછતા , સુઘડતા  અને બાળકોનાં  શિક્ષણ માં રસ લઇ  વધુ વરણાગી થઇ શકે છે. સમયને અનુરૂપ થઇ ને રહેણીકરણી માં ફેરફારકરી  વરણાગી  થઇ શકાય . હાલના સંજોગ મુજબ  પાણી ની તેવડ કરવી અનિવાર્ય છે. પાણીનો યોગ્ય ઉપયોગ ,અને વપરાયેલા પાણીનો પણ
ઉપયોગ  કરી આંગણું લીલુંછમ રાખે  અને સમાજ માં બીજા લોકોને પણ  જણાવે તેય  વરણાગીપણા નું એક પાસું   છે. પૈસા ખર્ચી ને જ વરણાગી થવાય એવું નથી. તેવડ કરી વસ્તુ  ને શોભાયમાન કરવી એમાં સાચી કળા સમાયેલી છે. કસરત,યોગ આસન તેમજ ઘરના કામકાજ કરી , શારીરિક
સ્ફૂર્તિ મેળવી મોં ઉપર લાલાશ લાવીએતો  તે સાચું વરણાગીપણું  છે.

પદ્માબેન કનુભાઈ શાહ

થોડા થાવ વરણાગી (15) મધુરિકા શાહ

 

 

 

 

 

વિમળાબેન અને મનહરભાઇએ પોતાના બન્ને બાળકો સુરભી અને સૌરભને ખૂબ જ સાદાઇથી ઉછેર્યાં.  બાળકોને સારા સંસ્કાર આપ્યાં ને સાથે કરકસર કરી કેમ જીવન જીવાય તે પણ શીખવ્યું.સુરભી અને સૌરભ તો હવે વિશ્વવિદ્યાલયમાં જશે ને હવે પછીનાં નિવૄત જીવનમાં કંઇ કંઇ પ્રવૃત્તિ  કરીશું તે વિચરોમાં પતિ પત્ની રાચતા હતા.ભવિષ્યમાં શું સર્જાયું છે તે કોણ જાણે?  એક દિવસ વિમળાબેને કંઇ શરમાતા ક્ષોભ પામતાં નવા મહેમાનાનાં થનાર આગમનની વાત કરી.

સમય વીતતાં નવશીશુનો જન્મ થયો.  શીવમનાં આગમને આ દંપતિનાં જીવનમાં પરિવર્તન થયું.બે દશ્કા પછી જાણે દુનિયા બાળકો માટે પલટાઈ ગઈ હતી.  નવાં નવાં રમકડાં ને બાળકો માટેનાં સાધનો જોઇ મનહરભાઇ અને વિમળાબેન આભા બની ગયાં.  કંઇક વિચારી બન્નેએ નક્કી કર્યું કે સમયનાં વ્હેણ સાથે આપણે પણ આપણાં વિચારો રહેણી આમ અનેક રીતે બદલાવ લાવવાનો છે.

મનહરભાઇ કરકસર કરી જીવ્યા હતા એટલે સારી એવી મૂડી ભવિષ્યનો વિચાર કરી બચાવેલ.શીવમનાં નર્સરીનાં એડ્મીશન માટે મોટી રકમ આપવી પડી.  શીવમને જોઇતી દરેક વસ્તુ તેઓ પ્રેમપુર્વક લઈ આવ્યાં,શીવમ પ્રાયમરી સ્કુલમાં ગયો એટલે મિત્રોનાં જન્મદિવસની પાર્ટી, ગિફ્ટ, નવાં કપડાં આ બધું શરૂ થયું.

આજે શીવમની સ્કૂલમાં પેરન્ટ્સ ડે હતો.  શીવમે મમ્મીને કહ્યું મમ્મી આજે તમે મારા બીજા મિત્રોની મમ્મી તૈયાર થઈને આવે છે તેવાં જ કપડાં દાગીના પહેરીને આવશોને? હા! બે ઘડી તો વિમળાબેન વિમાસણમાં પડ્યાં પણ હસતું મોઢું સાખી કહ્યું જરૂર જરૂર બેટા!  સાંજે જવાના સમયે શીવમે મમ્મીને જોયાં ને ભેટી પડ્યો.  મમ્મી you look awesome!  ને મમ્મીની આંખમાંથી આંસુ સરી પડ્યાં.

સમયનાં વદલાવથી સાથે દરેક ક્ષેત્રમા થોડો ઘણો બદલાવ આવે છે ને લાવવાનો હોય છે જેથી પરસ્પરનો આનંદ બમણો થાય છે.

મધુરિકા શાહ

 

થાવ થોડા વરણાગી —-(14)કુંતા શાહ

થાવ થોડા વરણાગી —-(12)કુંતા શાહ

ગઇ કાલની વાત – પાંચેક વર્ષની હોઇશ ત્યારથી મારા સીધ્ધા વાળ મારી પાનીએ પહોંચતા અને એટલાં ગુંચવાતા કે હંમેશ, ભીંછરા જેવી જ લાગું.  ભર્યા કુટુંબમાં કોને વખત હોય કે ઘડી ઘડી મારાં વાળ સંવારે?  જથ્થો પણ એટલો કે માથું ધોવા એક માણસની જરૂર પડે અને ગુંચ કાઢવા માટે ત્રણ જણની.  સુકાયેલા વાળને અડધા આગળ અને અડધા પાછળ રાખ્યા હોય તો મારા શરીરનું એક તસુ પણ ના દેખાય.

બારેક વર્ષની હોઇશ — મારી ફેલોશિપ સ્કૂલની ૨૫મી વર્ષની જયંતિ ઉજવવા મોટો દસ દિવસનો સમારંભ યોજાયો હતો.  બધા વિદ્યાર્થીઓએ એમાં ભાગ ભજવ્યો હતો. મેં પણ વિવિધ ભુમિકા ભજવી હતી.  પરંતુ આંખે તરે છે એ રુપ જેમાં હું મણિપૂરી ન્રુત્ય નાટિકા માટે સજ્જ થઇ હતી. ત્યારે મેકપ અને સુંદર વેષભૂષામાં સજીત, પારદર્ષક ઓઢણીમાંથી ડોકિયું કરતો ર્સુંદર રીતે ઓળેલા વાળનો માથા પર ત્રાંસો અંબોડો જેની ફરતે મોગરાનો મઘમઘતો ગજરો જે શણગારને સુગંધી બનાવતો હતો ,  મારું એ પ્રતિબિંબ અરિસામાં જોઇ મને કોઇ અવનવાં સ્પંદનોનો અનુભવ થયો  હતો તે મને યાદ છે. ત્યારે મને અહેસાસ થયો હતો કે હું પણ સુંદર અને મોહક છું પણ એ ભુલાએલી વાત કોલેજનાં બીજા વર્ષમાં આવી ત્યારે જાગ્રુત થઇ અને ભાન આવ્યું કે થોડા વ્યવસ્થિત દેખાવાની જરૂર છે.  ફ્રોકને મેચીંગ જોડા, ચમ્પલ, એડી વાળા સેંડલ અને ચોટલાની રીબનો વસાવી. દાદાજીની સંમતિથી લિપ્સ્ટિક તથા અણિઆળી આંખો કરવાની પેન્સીલ લીધી અને વાપરી. કોઇ બીજાને માટે વરણાગી થવાનું મોડું  સુઝ્યું. ત્યારે પૂણે સહેતી હતી. સાઇકલ ઉપર કોલેજ અને મિત્રને મળવા જવાનું  સાડી ભાગ્યે જ પહેરતી કારણ સાઇકલમાં ભરાઇને ફાટે અને ગંદી થાય ચોટલાં પણ આગળ લાવી બીજા ખભા પરથી પાછા નાખવાં પડતા કારણ ચોટલાં પણ સાઇકલમાં ભરાઇ જતાં.  સાઇરાબાનુ કહી, સીટી વગાડી અજાણ્યા યુવકો મારી ઠેકડી ઉડાવતાં.  વાળ ધોવા ખાસ બાઇ રાખવી પડેલી.  દાદાજી, બાઇ અને હું વારાફરતી ગુંચ કાઢીએ કારાણે હાથ થાકી જાય.

લગ્નને બીજે જ દિવસે દિલિપ અમેરિકા પાછા ફર્યા હતાં.  જ્યારે મારે અમેરીકા આવવાનુ થયું ત્યારે વાળને સુંદર રાખવા માટે હું બ્યુટિ પાર્લરમાં ગઇ.  ચાર ડઝન સોયા અને હેર સ્પ્રે વાપરી ત્યારે સુંદર બુફે અંબોડો થયો પણ લંડન પહોંચુ તે પહેલા  સોયા ખરવા માંડ્યા અને અંબોડો છૂટી ગયો.  હેર સ્પ્રેને લીધે ગુંચ  પણ કાઢી ના શકી.  દિલિપને ભીંછરી જ મળી!  પણ દિલિપને ઓપની જરુર્ત જ નહોતી. જેવી છું તેવી તેમને ગમું છું.

૧૯૭૧ની ચોથી જુલાઇએ મેં દિલિપને હાથે જ  કમરની નીચેના મારા વાળ કપાવી નાખ્યા –  કારણ અમારી પહેલી દિકરીને મુકતાં, ઉંચકતા એક તો મારા જ પગ નીચે મારા વાળ આવી તુટતાં અને ઘુંટણિયા તાણતી દીકરીનાં હાથમાં પગલે પગલે મારા વાળ ભરાતાં,

વાળથી આઝાદી!!!

બાળકોની સાથે સાથે બદલાતા વાતાવરણ, જુદા જુદા પ્રદેશનાં લોકોની જુદી જુદી માન્યતા, મંતવ્ય, પ્રેમ, તીરસ્કાર, ટેક્નિકલ ઉન્નતી વિગેરેનો પરિચય થયો. તે વખતે કનેટિકટમાં ભારતિય નૄત્ય શિખવાડનાર કોઇ મળ્યું નહીં તેથી તેને બેલે, જાઝ, ટેપ શિખ્વાડ્યાં,  દીકરા જોડે નવી નવી રમતો રમતી અને અંગ્રેજી ગિતો  ગણગણતી.

હજુ તો ઘણું નવું નવું અને વધુ અને વધુ ઝડપે થાય છે અને આપણે અપનાવતા જઇએ છીએ.

આજની વાત – હવે સમઝમાં આવે છે કે ભલે બધા વિવિધ રીતે ભગવાનની છબીઓ તથા મુર્તિઓને ઝવેરાત તથા ઝગમગતા વસ્ત્રોથી શણગારે છે પણ મહાદેવ? તેમનાં ભક્તો ક્યાં ઓછા છે? વરણાગીપણું નજરમાં છે, વૈરાગ્યમાં પણ. દેવોનો વિનાશ ના થાય તેથી મહાદેવે વિષ પીધું, કંઠે અટકાવી રાખ્યું તેથી એ નીલકંઠ થયા. એ વિષાગ્નિને થંડક આપવા સર્પની માળા ધારણ કરી. લોકોનું દુખ જોતાં મહાદેવનાં અશ્રુમાંથી પ્રગટ થયેલાં કરુણા સ્વરુપ, ખરબચડા રુદ્રાક્ષથી પણ એમને શણગારાય છે. ગંગા નાં ધોધથી પ્રલય થાય તેથી બાંધેલી જૂટ જટા એમણે કદી છોડી નહીં. પોતાના સ્વાર્થનો વિચાર કર્યા વિના બીજાનું ભલું કરવાથી આપણું જીવન સુંદર બને છે અને એ આપણા અસ્તિત્વને દિપ્તી આપે છે.

અને હા,  આજે પણ હું નાની થઇને આવી છું કારણ સુંદર કપડાંનો મોહ હજુ ગયો નથી.

પહોંચી શકીશ મહાદેવને રસ્તે?

 

અને છતાં અહીં નોકરીએ લાગી ત્યારથી કરી અપટુડેટ થઇ ફરવાનો મોકો માણ્યો.

અહેવાલ- ‘થાવ થોડા વરણાગી’-રાજેશ શાહ

————————————————————–

Last Update : 16 March, 2015 07:11 PM

ગમતાંને ગમતું કીધું છે… બીજે ક્યાંય નમતું દીધું છે…

– બે એરિયામાં ‘બેઠક’ના ઉપક્રમે રજૂઆત

– વરણાગી બનીને સીનિયરો જોવા ઉમટયા… ‘થાવ થોડા વરણાગી’

(રાજેશ શાહ દ્વારા)    બે એરિયા, તા. ૯

ગુજરાતી ભાષાની અસ્મિતા અને ગુજરાતી સાહિત્યનું જતન કરતા ગરવા ગુજરાતી ભાષા- સાહિત્યપ્રેમીઓએ આજની બેઠકની સુનહરી સાંજે વરણાગીપણાને વહાલથી વધાવી લીધું હતું.
‘બેઠક’ના ફેબુ્રઆરી માસનો વિષય ખૂબ જ રસિક અને મનને આનંદિત કરે તેવો હોઈ સર્વે સિનિયર ભાઈઓ બહેનો ‘થાવ થોડા થોડા વરણાગી’ વિષયને માન આપીને તેને અનુરૃપ ગીત- ગઝલ વિચારોને લઈને ફેશનેબલ એટલે કે વરણાગી બનીને શુક્રવાર સાંજે ૨૭ ફેબુ્રઆરી- ૨૦૧૫ના રોજ ઇન્ડિયા કોમ્યુનિટી સેન્ટરના ઓડિટોરિયમમાં આવી પહોંચ્યા હતા.
આજના કાર્યક્રમના ખાસ મહેમાન જાણીતા સાહિત્યકાર જયશ્રીબેન મરચન્ટ અને જાણીતા કવિ ગઝલકાર ડો. મહેશ રાવલ હતા.
કાર્યક્રમની શરુઆત રમેશભાઈ પટેલે ગણેશવંદનાના શ્લોકોથી કરી હતી. આજના કાર્યક્રમનું સંચાલન કરતા પ્રજ્ઞાાબેન દાદભાવાલા અને કલ્પનાબેન રઘુભાઈ આજના ખાસ પધારેલા મહેમાનોને આવકારી તેઓનો પરિચય આપ્યો હતો.
જયશ્રીબેન મરચન્ટે ડો. મહેશભાઈ રાવલના ગઝલ સંગ્રહ ખરેખરનું વિમોચન કરતા ડો. મહેશભાઈ રાવલનો પરિચય આપ્યો હતો. અને ‘ખરેખર’ ગઝલસંગ્રહમાં કવિ- ગઝલકારે પોતાની કલાનો કસબ રજૂ કરી કેવી કમાલ કરી છે તેની રજૂઆત કરી છે.
ગમતાને ગમતું દીધું છે
બીજે કયાંય નમતું દીધું છે
તથા
મઝલ કાપીને બેઠો છું
મને માપીને બેઠો છું
ઉઘાડા દ્વાર જેવો થઈ
બધું આપીને બેઠો છું.
આવી સુંદર પંક્તિઓના સર્જક છેલ્લા ૩૭ વર્ષોથી ગઝલોની દુનિયામાં રચ્યા પચ્યા રહેનાર કવિ- ગઝલકાર ડો. મહેશભાઈ રાવલના ગઝલોના ગુલદસ્તા એવા ચોથા ‘ખરેખર’ ગઝલસંગ્રહ વિમોચનને સૌ ગુજરાતી ભાષાપ્રેમીઓએ તાલીઓથી વધાવી લીધો હતો. જાણીતા કવિ શાયર અમૃત ‘ઘાયલ’ના શહેર અને કૂળના જાણીતા ગાયક મનહર ઉધાસે જેમની ગઝલો ગાઈ છે તેવા ડો. મહેશ રાવલની કાઠિયાવાડી બરકટ બોલીમાં રચાયેલી તળપદી મીઠાશવાળી ગઝલોને સર્વે ગઝલપ્રેમીઓએ આવકારી છે અને મન મૂકીને માણી છે.
ગઝલ સંગ્રહના વિમોચન બાદ આજના વિષય ઃ ‘થાવ થોડા વરણાગી’ને અનુરૃપ જયશ્રીબેન શાહે ૧૯૪૮માં રજૂ થયેલ ગુણસુંદરી ફિલ્મનું જાણીતું ગીત ‘ઓ ભાભી તમે થોડા થોડા થાવ વરણાગી’ સુંદર રીતે ગાઈને વાતાવરણને સંગીતમય બનાવ્યું હતું.
વરણાગી વિષય ઉપર પોતાની જીવનશૈલી અને વિચારોને વાચા આપવા એક પછી એક સર્જકો રજૂઆત કરવા આવતાં ગયા માધુરિકાબહેન, પ્રજ્ઞાાબેન દાદભાવાલા, રાજેશભાઈ શાહ, જાગૃતિબેન, કુંતાબેન વસુબેન શેઠે વિષયને અનુરૃપ વરણાગી વેશભૂષા કરીને પ્રસંગને દીપાવ્યો હતો. વસુબેન શેઠે ખૂબ સુંદર શણગાર સજી લટકા મટકા સાથે પોતાના જીવનના રસિક પ્રસંગોની રજૂઆત કરી.
તેઓએ વરણાગીપણા વિશે કહેતા જણાવ્યું કે, ફેશને તેમને આત્મવિશ્વાસ અપાવ્યો છે. વિચારોમાં આવેલા વરણાગીપણાએ એમની સર્જનશક્તિ ખીલવી છે અને જીવનમાં આનંદનો સંચાર કર્યો છે. કલ્પનાબેને વરણાગીપણા વિષે કહેતા જણાવ્યું કે વરણાગીપણું એટલે માત્ર ફેશન જ નહી ંવરણાગીપણું એટલે પરિવર્તન પ્રસંગ અને સંજોગોને અનુરૃપ બદલાવ અને જીવનને માણવાનો અનોખો પ્રયાસ.
દર્શનાબેન, પ્રજ્ઞાાબેન દાદભાવાલા, નિહારીકા બેન તથા સર્વે સર્જકોએ વરણાગીપણા અને આધુનિકતા વિષય ઉપર પોતપોતાના મનનીય વિચારો રજૂ કર્યા હતા.
આજના કાર્યક્રમનું રેડિયો પ્રસારણ માટે જાગૃતિબેન શાહ સાઉન્ડ સિસ્ટમ માટે દિલીપભાઈ શાહ, ફોટોગ્રાફી- રઘુભાઈ શાહે સુંદર સહકાર આપ્યો હતો.

———————————————————

Rajesh Shah,
Cell: (510) 449 8374.

થોડા થોડા થાવ વરણાગી-(12)નિહારિકા શશીકાંત વ્યાસ

ૐ

મનુષ્યના શરીરમાં ‘મન’ નું કાર્ય મુખ્ય હોય છે.  કહેવત છે કે “મન હોય તો માળવે જવાય” એટલે કે મનનો દ્રઢ નિશ્ચય હોય તો તેમાં જરૂરથી સફળતા પ્રપ્ત થાય જ.  પરંતુ મનુષ્યના મનમાં ભગવાને કામ, ક્રોધ, ઇર્ષા, લોભ, મોહ,કપટ, જેવી મનોવ્રુત્તિઓ મુકી દીધી છે જેનાથી જગત ચાલી રહ્યું ચે. પણ, ‘મન’ જ્યારે આ બધાથી મુક્ત થઈ જાય છે ત્યારે જ આત્માને પરમાત્મામાં મળવાને લાયક બનાવવાની પ્રવ્રુત્તિઓ કરવા માટે પ્રેરાય છે. જેઓએ સાચે જ જહતના લોકોનું કલ્યાણ કર્યું છે અને જગતના લોકોને જીવન જીવવાનો સાચો માર્ગ બતાવ્યો છે તેમણે ક્યારેય ભગવા વસ્ત્રો ધારણ કર્યા નથી, પરંતુ તેમેણે તેમના મનને જ ભગવુ બનાવ્યું છે.ભગવો રંગ તે વૈરાગ્યનું પ્રતિક છે.જ્યારે મન કામ, ક્રોધ, ઇર્ષા, લોભ, મોહ,કપટ, જેવી મનોવ્રુત્તિઓમાંથી નીકળી જાય ત્યારે જ સાચો વૈરાગ્ય પ્રાપ્ત થાય છે અને ત્યારે જ ‘મન’ દ્વારા સાચા અર્થમાં લોકહિત થઈ શકે બાકી આ જગતમાં બધા જ વ્યર્થ ફાંફા છે.  આટે જ કહ્યું છે કે “મનને જીત્યું તેણે જગતને જીત્યું”.

મીરા, નરસિંહ, શ્રી રંગાવધૂતજી, શ્રી કેવલાનંદજી, શ્રી દાદાભગવાન જેવા ઘણાએ મનને જ ભગવું બનાવ્યું અને ઉપદેશ તેમેના જ જીવન દ્વારા આપ્યો કે દરેકમાં પરમાત્માના દર્શન કરી તે પ્રમાણેનું વર્તન વ્યવહાર કરો.  જ્યારે બીજાનામાં રહેલા દૈવીતત્વને સમજા જઈશું ત્યારે આપણે સાચો વ્યવહાર અને વર્તન કરીશું.

પરમાત્મા પ્રાપ્તિનો સાચો સાચો માર્ગ, “ભોગ” નો નહીં પરંતુ “ત્યાગનો” છે.જ્યાં ત્યાગની મનોવ્રુત્તિ છે ત્યાં જ સુખશાંતિ છે.સાચા અર્થમાં જ્યારે મનમાંથી કામ, ક્રોધ, ઇર્ષા, લોભ, મોહ,કપટ, જેવી મનોવ્રુત્તિઓ નાશ પામશે ત્યારે જ બીજાનામાં પરમાત્માના દરશન થશે જ અને ત્યારે જ જગતમાં સાચુ સુખ અને શાંતિ સ્થપાશે.

જ્યારે મનમાં શ્રધ્ધા  ઉત્પન્ન થશે કે આત્માને પરમાત્મામાં ભળવાને લાયક  બનાવવો છે ત્યારે જ મન આ બધામાંથી મુ;ક્ત શઈ શકશે અને પરમાત્માને પ્રાપ્ત કરવાનો  સાચો લોકકલ્યાણનો માર્ગ અપનાવશે.

હું આ બધું તમને ઉપદેશ આપવા કહેતી નથી પરંતુ હું તો મારા જ મનને કહું છું કે હે! મન હવે તું થોડૂં થોડૂં પરમાત્માને પ્રાપ્ત કરવા તરફ વરણાગી બન, હવે અડસઠ તો ગયા પણ જે રહ્યા છે તેને સુધારવા( પરિવર્તન )માટે તું પરમાત્માને પ્રાપ્ત કરવાની સાચી શ્રધ્ધા પ્રાપ્ત કર. “શ્રધ્ધા શું શું ના કરે!શ્રધા અમ્રુતવેલ, મ્રુતને સજીવન કરે, એ શ્રધ્ધાનો ખેલ”

વાલીઓ લુટારો એક જ ક્ષણમાં મનની વ્રુત્તિઓને બદલીને વાલ્મિકિ ૠષિ બની ગયો તો હું પણ મારા મનને કહું છું કે હવે તું નિહારિકા નામના શરીરમાં રહેલા આત્માને પમાત્મામાં ભેળવવા લાયક બનારવા માટે વરણાગી બન.  પણ મન માને તો ને?

 નિહારિકા શશીકાંત વ્યાસ

થોડાં થાવ વરણાગી-(11) જયવંતી પટેલ

અને ​હું વરણાગી થઈ

​મારું નામ મીના લગ્ન કરીને મુકુંદ નું ઘર સંભાળ્યું ત્યારે પૂરા વિશ્વાસ થી પ્રભુતામાં પગલાં માંડ્યા હતા  સીધું સાદું જીવન વર્ષો વિતી ગયા  બંને બાળકો, સંદીપ અને સ્વાતિ મોટા થઇ ગયા  બંનેના લગ્ન કરાવ્યા અને નિવૃતિનો શ્વાસ લીધો – હવે તો અમે બન્ને રહ્યા  થયું શાંતિથી રહીશું – પણ કાલે શું થવાનું છે કોણે જાણ્યું ?  મુકુંદને એટેક આવ્યો ને તરતજ તેનું પ્રાણ પંખેરુ ઊડી ગયું;  મીના વિચારો ના વમળમા ખોવાઈ ગઈ મુકુંદ ક્યારેક ટીખ્ખળ કરતો કે મીના, થોડું બહાર જા,  બહાર જઈશ ​થોડી કઈક શીખશ. હું નહી હોવ તો તને કામ લાગશે પણ મેં ધ્યાન આપ્યું જ નહોતું – હું ખુશ હતી મારી દુનિયામાં, સમય ને બદલતાં વાર નથી લાગતી ,​વખતે પલટો લીધો  સંદીપને અમેરિકા જવાનું થયું  સ્વાતિ તો પહેલેથી ત્યાં જ વસી હતી  સાતેક વર્ષ હું એકલી દેશમાં રહી  હવે સંદીપે કયું – મમ્મી તું અહિ આવી જા  અમારે પણ નાના બાળકો છે અમારા થી ધાર્યું દેશમાં નહીં અવાય  મને પણ થયું દીકરો આટલા પ્રેમથી બોલાવે છે તો ચાલ જાંવ  – અમેરિકા આવી ત્યારે સમજ પડી કે હું તો એક જુદી જ દુનિયામાં આવી પડી છું છોકરાઓ બોલે તે સમજાતું નહોતું   મને મુકુંદના શબ્દો યાદ આવ્યા  મેં કયું મારે અંગ્રેજી ભણવું છે વાંચતા તો આવડે છે પણ બોલાતું નથી થોડાં દિવસ બન્ને જણાએ મને વખતસર ક્લાસ માં પહોચાડવાની જવાબદારી સંભાળી –  ધીમે ધીમે બોજ બનવા લાગી  આ બધી વાતમાં વર્ષ વીતી ગયું : હવે હું બરાબર અંગ્રેજી બોલી, સમજી શકતી હતી

હવે હું સાહીઠ (60) વર્ષની થઇ  બહાર જવું હોય તો છોકરાઓ લઇ જાય તો જ જવાનું। થયું હું કાર ચલાવતાં કેમ ન શીખું ? તો મારે કોઈના પર આધાર ન રાખવો પડે  આ ખ્યાલ ક્યાંથી આવ્યો ?  પરતંત્રતા એ મને વિવશ કરી મૂકી  છોકરાઓ પોતાની રીતે બધે જતાં  ક્યાં તો હું બાળકોને સંભાળું અથવા એક્લી બેસી ટીવી  જોયા રાખું, ન કોઈને મળવાનું ન ક્યાંય જવાનું ?  અંદરથી મુંઝાઇ ગઈ   મુકુંદ ખૂબ યાદ આવવા ​લાગ્યા ​સાઠ વર્ષે કાર શીખી શકું ? મારાં મને પ્રશ્ન કર્યો, કેમ નહી? (મુકુંદનો અવાજ પાછો સાંભળ્યો )  કંઈક શીખવાનું, કંઈક જીવનમાં પરિવર્તન લાવવું એને ઉમ્મર સાથે કંઈ જ નિસબત નથી – જા મીના જરૂર કાર શીખ બસ, મેં મન બનાવી લીધું  સંદીપને કયું મારે કાર શીખવી છે મને સગવડ કરી આપ  છોકરો અને વહુ આશ્ચર્યથી મારી સામે જોઈ રહ્યા પણ મારી મક્કમતા જોઈ કાઈ બોલ્યા નહી  મારાં ડ્રાઈવિંગ લેશ ના દિવસો નક્કી થઈ ગયા  શરૂઆતમાં ઘણી તકલીફ પડી,હાઈવે પર ગાડી ચલાવતાં ડરતી ,અંદર ના નાના રસ્તે મારે જોઈ તા સ્થળે પહોંચી જતી,પણ ધીરે ધીરે ગડ પડતી ગઈ અને અહીં અમેરિકામાં તો ક્લચ વાપરવી નથી પડતી  – બધું ઓટોમેટિક;  દોઢ વર્ષ પછી મને લાઈસન્સ મળ્યું  – હું ખૂબ ખુશ હતી હવે એકલી મંદિરે જાવ છું, શો​પીંગ પણ કરી લાવું છું મારી બહેનપણી ને મળવા જાવ છુ કોઈકને મદદ કરવાં પણ જાંવ છુ હવે હું સ્વતંત્ર બની છું પેન્ટ શર્ટ પણ પહેરું છું -મારું આ પરિવર્તન જોઈ મારી સહેલી કહેતી હવે તમે વરણાગી થયા ?હું ફૅશનેબલ નહોતી થઇ પણ પરિવર્તનનો સ્વીકાર કર્યો હતો ,​વરણાગી એટલે કે પરિવર્તન, જે જીવનને શુષ્ક થતું અટકાવે છે  આજે પંચોતેર (75) વર્ષની ઉમ્મરે પણ હું બધું મારી જાતે નિપટુ છું ભગવાનને પ્રાર્થના કરતી વેળા જરૂર વિનવું છું કે મારી સંભાળ કાયમ આમ જ રાખતો રહેજે। — વરણાગીપનાએ મને નવું જીવન આપ્યું, ​આત્મવિશ્વાસ

​આપ્યો ​બસ આમ હું ​સમયની જરૂરીયાતને વળગીને વરણાગી થઈ
જયવંતી પટેલ 

 

ઓ કાકી ,તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી-(10)…… વિનોદ પટેલ

જુના નાટકોમાં એક ગીત ગવાતું “એક સરીખા દિવસો બધાના સદા જાતા નથી “ .સમાજમાં પણ બધું એક સરખું હમેશાં રહેતું નથી .સમયે સમયે માણસોના પહેરવેશ ,જીવવાની રીતી નીતિ-ફેશન ,સોચ, સમજ  વિગેરેમાં ફેરફારો સદા થતા જ રહે છે.જે લોકો આજે વૃદ્ધ થયા છે એમને જૂની આંખે ઘણું નવું નવું જોવા મળતું હોય છે .નવી પેઢીને જે સામાન્ય જીવનનો એક ભાગ લાગે છે એ જૂની પેઢીને મન વરણાગીપણું લાગે છે.એમની જૂની સોચ સમજ પ્રમાણે એ નવી પેઢીના પોશાક ,રહેવાની રીત ભાત, નવી ફેશનો વિગેરેની ટીકા કરતા જોવામાં આવે છે .જેવું માનસ એવો જ માણસ.

આવી વિચારસરણી ધરાવતા ઘણા જૂની પેઢીના માણસોની સ્થિતિ કુવામાંના દેડકા જેવી હોય છે.જુના માણસો જો એમના જુના આગ્રહોને વળગી રહે અને સમય પ્રમાણે એમની વિચાર સરણીમાં જો ફેરફાર ના કરે તો તેઓ એકવીસમી સદીની નવી પેઢીના સભ્યોમાં માન ગુમાવે એ સ્વાભાવિક છે.સમયનો તકાજો છે કે વૃદ્ધ જનોએ હવે  સમય પારખી એમનું રૂઢીચુસ્ત વલણ અને જુના આગ્રહો છોડીને નવા જમાના પ્રમાણે થોડા નવા ફેરફારો પણ અપનાવી લેવામાં કોઈ વરણાગીપણું નથી.

આવી સોચ સમજ આજુબાજુના વાતાવરણ ઉપર પણ આધાર રાખે છે .અમેરિકામાં જે સામાન્ય લાગતું હોય એ ભારતના કોઈ ગામડાના લોકોને વરણાગીપણું લાગે.દાખલા તરીકે અમેરિકામાં ઘણી બહેનો ગરમ ઋતુ હોય તો પોશાકમાં બદલાવ લાવી હાફ પેન્ટ પહેરે છે. હવે જો તમે ભારતની મુલાકાત લો અને પુષ્કળ ગરમી પડતી હોવા છતાં ભારતના કોઈ ગામમાં હાફ પેન્ટ પહેરીને બહેનો ફરે તો એને લોકો ત્યાં વરણાગીપણામાં ખપાવે અને ટીકાઓ પણ થાય .

મારા એક અનુભવની એક વાત મારી એક સત્ય કથા ઉપર આધારિત વાર્તા “બેકટેરીયા”માં મેં કરી છે. અમારા પાટીદાર સમાજમાં ઘણા વર્ષો પહેલાં બાળ લગ્નોનો રીવાજ પ્રચલિત હતો.છોકરો ભણીને એન્જીનીયર થાય પણ એની પત્ની કન્યા કેળવણીના ફેલાવાના અભાવને લઇ વહેલો અભ્યાસ છોડી મા-બાપને ખેતી અને ઘરકામમાં મદદ કરતી હોય .આ વાર્તામાં એક ભાઈ ભારતમાં એન્જીનીયર થઈને અમેરિકા જઈ ત્યાં મહેનત કરી સ્ટોર ચલાવે છે. ત્યાં ગયા પછી એની અભણ પત્નીને અમેરિકા બોલાવે છે.

ગામથી એકાએક અમેરિકાના જુદા જ વાતાવરણમાં આવેલી ગામડાની આ ગોરી દસ વર્ષમાં તો અહીની રીત ભાત જોઈને પતિની મદદથી એની બોલી,પહેરવેશ અને રીત ભાતમાં અદભૂત બદલાવ અપનાવી લઈને “સંતુ રંગીલી” નાટકમાં આવે છે એમ જલ્દી  ઓળખાય નહી એવી “અમેરિકન મેડમ “બની જાય છે.

દસ વર્ષ પછી પતી-પત્ની-  દિલીપ અને રક્ષા એમનાં બે બાળકો,પાંચ વર્ષની બેબી અને દોઢ વર્ષના બાબાને લઈને એમનાં મા-બાપ અને સ્નેહીજનોને મળવા એમના ગામ જાય છે.સ્વાભાવિક રીતે ગામનાં સગાં અને ફળીયાનાં માણસો એમના ઘરે એમને મળવા આવે છે.અમેરિકા ગયા પહેલાં ગામમાં રક્ષાનું નામ રૂખી  હતું. ફળીયામાંથી એક ઘરડાં વિધવા ડોશી મંછી મા દિલીપના દોઢ વર્ષના બાબાને રમાડવા માટે એમના હાથમાં આપવા એને કહે છે. ત્યાં રક્ષા દોડતી આવી દિલીપને કહે છે “ હની, બાબાને મંછીમાને ના આપીશ , એમના ગંદા શરીરનાં બેક્ટેરિયા બાબાને લાગી જશે તો એ સીક થઇ જશે .”

મંછીમા અભણ જરૂર હતાં પણ જમાનાને પચાવી ગયેલાં કોઠા ડાહ્યાં હતાં.તેઓ રક્ષાના ભાવ સમજી જાય છે અને એમનાથી કહ્યા વિના રહેવાતું નથી: “અલી,રુખલી,અમેરકા જઈને આવી એમાં તો બહુ બદલી જઈ ! ગાંમમાં હતી તારે માંથે ભેંસોનાં છાંણ ઉપાડી કાદેવ ખૂંદતી ખૂંદતી  ભાગોળે આવેલા ઉકરડે નાંખવા જતી’તી એ ભૂલી જઈ ! એ ટાણે તારાં આ બેક્ટેરિયાં ચ્યાં જ્યાં તાં !આંમ તમારું મૂળ ભૂલી જઈ પરદેશનાં મડમ ના બની જઈએ મારી બઈ !” આ પ્રસંગે રક્ષાએ જે વર્તાવ કર્યો એને ગામ લોકો એનું વરણાગીપણું માને તો એમાં નવાઈ નથી .

નવી પેઢીએ જૂની પેઢીની સંવેદનાઓને ઠેસ ના પહોંચે એની કાળજી અને સમજ રાખી સમય ,સંજોગ અને સ્થળ પ્રમાણે વર્તાવ કરવો જઈએ.આધુનિકતા કોઈવાર આછકલાઈ બની ના જાય એનું પણ ધ્યાન રાખવું જોઈએ. બધું પ્રમાણસર અને મર્યાદામાં હોય તો જ શોભે છે. કોઈ પણ વાતનો અતિરેક વર્જ્ય છે.

ભાઈ સાક્ષર ઠક્કરએ કાકાને વરણાગી બનાવી દીધા તો બિચારાં કાકીએ શું ગુનો કર્યો ! કાકીને પણ ન્યાય મળે એટલે “ ઓ કાકી તમે,થોડાં થોડાં થાઓ વરણાગી “ કાવ્ય રચવાની મને પ્રેરણા થઇ.

સુ.શ્રી પ્રજ્ઞાબેનના ફોન ઉપરના આગ્રહથી આ રચના મોકલવાનું શક્ય બનાવ્યું એટલે એમનો આભારી છું.

મૂળ ગીત- ઓ ભાભી તમે થોડા થોડા, ચિત્રપટ – ગણસુંદરી(૧૯૪૮)

 

ઓ કાકી ,તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

હવે થોડાં થોડાં, તમે થોડાં થોડાં, થાવ વરણાગી,

ઓ કાકી ,તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

નવી ફેશનોની ધૂન જુઓ કેવી બધે લાગી !

તમે પણ અપનાવો ફેશન , બહુ નહી તો થોડી,

ઓ કાકી ,તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

કાકા થયા વરણાગી, શું કામ તમે ના થાઓ વરણાગી,

સ્ત્રી સમાનતાનો આ યુગ છે એ ના જાઓ તમે ભૂલી,

ઓ કાકી ,તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

કિચનમાં બહુ રાંધ્યું , ખુબ ખવડાવ્યું બધાંને હેતથી,

કોઈક વાર રેસ્ટોરંટ જવાનું પણ રાખો, કાકાને તાણી,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

સાડીનો એક ધારો પોશાક છોડો, પેન્ટ લો પહેરી,

નવી પેઢી સાથે ચાલો હવે કદમ સે કદમ મિલાવી,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

ભગવાને આપ્યું છે,વાપરો ગમતી ખરીદી કરી,

કરકસર બહુ કરી, હવે દાન પણ કરો મન ખોલી ,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

ઘરકૂકડી ના બનો ,જુઓ દુનિયા છે કેવી નિરાળી,

કોમ્પ્યુટર શીખી લો, દુનિયાની ઉઘડી જશે બારી,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

લખો,વાંચો,સભાઓ ગજાવો,છોડો ચાડી કે ચુગલી,

વિશ્વમાં આજે નારી શક્તિ જુઓ કેવી ગઈ છે જાગી,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

ચંપલ છોડો,કદીક ઉંચી એડીના શુઝ લો પહેરી,

ધ્યાન રાખજો ,પડીને દાંત નાંખો ના તોડી,

ઓ કાકી તમે થોડાં થોડાં થાવ વરણાગી.

 

જગત બદલાયું ,માટે સદી પુરાણા આગ્રહો દો છોડી,

ખોટી શરમ છોડો,કાકા થયા વરણાગી ઓલરેડી,

ઓ વ્હાલાં કાકી, તમે પણ થાઓ થોડાં વરણાગી.

 

વિનોદ પટેલ , સાન ડીયેગો, કેલીફોર્નીયા