નાયગ્રાફોલ્સની સફર
હું તો Macy’s ની ખરીદી કરનાર ઓફીસર સાથે ખુશ થતો થતો તેની ઓફીસમાં ગયો.ઓફીસરને સ્ટેપલર ઉપર જુદા જુદા પ્રાણીઓનાં ખૂબ સુંદર કોતરણી અને કળાનાં સંગમ સાથેનાં આર્ટિસ્ટીક ગીફ્ટ આર્ટિકલ બતાવ્યાં,જે તેને ખૂબ ગમી ગયા.તેમણે મને પૂછ્યું,” તમારું કાર્ડ છે?તમે પોતેજ મેન્યુફેક્ચરર છો? તમારી એક્સપોર્ટની ઓફીસ છે?”.મેં મારું ‘ દેશવિદેશ એક્સપોર્ટ કંપની’ નું કાર્ડ આપ્યું.પણ બીજા જવાબો આપતાં હું જરા થોથવાઈને ખોટું બોલ્યો કે હા,અમે જ આ ગીફ્ટ આર્ટિકલનાં મેન્યુફેકચરર છીએ અને અમારી ઓફીસ પણ છે.મને એમ કે એ લોકો ક્યાં જોવા જવાનાં છે ?અને એમને વસ્તુ તો હું ગમે તેમ કરી પહોંચાડી દઈશ.પણ નાસમજ મને, નાની ઉંમરે, એ ખબર ન પડી કે Masy’s જેવી કંપની બધી તપાસ કર્યા વગર મારી સાથે બિઝનેસ ન કરે!
મને બીજીવાર બોલાવી ઓફીસરે કહ્યું,”તમારી કોઈ ઓફીસ ભારતમાં છે નહીં અને કાર્ડમાં એડ્રેસ છે એ તો ભાઈખલ્લાનું ગોડાઉનનું છે.તમારા પીસ મને બહુ ગમ્યાં છે તેનાં પૈસા મને કહો તે આપી દઉં.હું મારા પોતાને માટે રાખી લઉં છું.” મેં પૈસા લઈ તેમને પીસ આપી દીધાં.આભાર માની હું ઊભો થયો.મને મારી ભૂલ સમજાઈ ગઈ.ન્યુયોર્કમાં મને ભાઈનાં મિત્રો અને મારા કઝીને થોડું ફેરવ્યો અને એક અઠવાડિયા પછી હું શિકાગો ગયો.
મોટીબહેનનાં ત્યાં થોડા દિવસ રહી,હું ,મારી નાની બહેન હર્ષા સાથે રહેવા ગયો.હર્ષા આર્ટ ઈન્સ્ટીટ્યુટ ઓફ શિકાગોમાં માસ્ટર્સ કરી રહી હતી.તેના પતિને ઇન્ડિયામાં ધંધાની ઓફર હતી એટલે તે થોડા સમય માટે ઈન્ડીયા રહેતા હતા.એટલે હું હર્ષા સાથે જ રહું તેવો બહેન અને ભાઈનો આગ્રહ હતો.
બંને બહેનોએ અને ભાઈએ મળી નોર્થવેસ્ટ યુનિવર્સિટીમાં બિઝનેસ એડમિનિસ્ટ્રેશન ભણવા મારાં પહેલાં બે સમેસ્ટરનાં ફીનાં પૈસા ભરેલાં.પરતું હું કોલેજમાં મિત્રોને પૂછતો હતો કે તમને ફીનાં પૈસા કોણ આપે છે?સૌ મિત્રો સાથે વાત કરતાં મેં જાણ્યું કે તેઓ સૌ નાની મોટી નોકરી કરી પોતપોતાની ફીનાં પૈસા ભરતાં હતાં.મને પણ કંઈ કામ કરવું હતું.એક મિત્રએ પીઝા ડીલીવરીનું કામ અપાવ્યું.મને હર્ષાએ સેકન્ડહેન્ડ ગાડી લઈ આપી.મેં ભણવા સાથે સાથે પીઝા ડીલીવરીનું કામ શરુ કર્યું.શિકાગોની સૂસવાટા મારતા પવન સાથેની કાતિલ ઠંડી સહન કરવી મારા માટે મુશ્કેલ હતી.તેમાં સાંજનાં છ વાગ્યાથી રાતનાં બે વાગ્યા સુધી પીઝા ડીલીવરીનું કામ કરવું પડતું.
તેમાં એક એન્જિનીયર પણ ખૂબ ગરીબ ઘરનો ,નરેશ શાહ ,ભારતીય ,મારો મિત્ર થયો.તે સવારે એન્જિનયર તરીકેની જોબ કરે અને સાંજે પીઝા ડીલીવરી કરવાની.પીઝા ડીલીવરીનાં નોકરીનાં બધાં પૈસા તે ભારત મોકલી દેતો.હું તેનાં કુંટુંબ પ્રત્યેનાં પ્રેમથી ખુશ થઈ ગયો.તે મને પીઝા ડીલીવરી કરવા જવા એડ્રેસનાં નકક્ષા દોરી આપતો અને સમજાવતો.એ ૧૯૭૬નાં ગાળામાં ગુગલ કે નેવીગેટર હતાં નહીં.નરેશ મને મદદ કરતો એટલે હું પણ હંમેશ તેના તરફ મિત્રતાનાં આભાર અને માનની લાગણીથી તેને જોતો.
તેની પાસે Ford-torino મોટી ગાડી હતી.એક વીકએન્ડ તેણે મને કહ્યું,” હું કાલે નાયગ્રા ફોલ જોવા જાઉં છું ,તારે આવવું છે?”મેં તો તરત હા પાડી દીધી. આમ પણ ભણવાનું અને કામ સિવાય હું ક્યાંય બહાર ગયો નહોતો.હર્ષાને જણાવી ,અમે બીજે દિવસે સવારે નાયગ્રા જવા ડ્રાઈવ કરીને નીકળ્યા.વહેલી સવારે ચાર વાગે નીકળેલા અમે વારા ફરતી ડ્રાઈવ કરીને બાર કલાકે નાયગ્રા પહોંચ્યા.ડ્રાઈવ તો આઠ કલાકનું હતું પણ રસ્તામાં કોફી પીતાં,ગેસ ભરાવતાં થોડો થાક ખાતાં અને જમવા માટે ઊભા રહેતાં,વધારાનાં ચાર પાંચ કલાક થઈ ગયા.નરેશમાં તે દિવસે મને કંઈ નવો ઉત્સાહ દેખાઈ રહ્યો હતો પણ મને કંઈ સમજાયું નહીં.
અમે વહેલી સવારે ચાર વાગે શિકાગોથી નીકળેલા. લાંબી મુસાફરી કરીને પણ નાયગ્રા ફોલ જોઈ હું ખૂબ ખુશ થઈ ગયો.ત્યાં હળવેા નાસ્તો કરી નરેશ કહે ,” આપણે કેનેડા બાજુથી પણ નાયગ્રાફોલ જોઈએ. મેં કહ્યું ,”આપણે અહીં જ મોટેલમાં રોકાઈ જઈએ.”પણ તે તો કહે ,”કેનેડા બાજુથી જ નાયગ્રા ફોલ જોવાની ખરી મઝા છે અને રાતની રંગબેરંગી લાઇટમાં તો તું જોજે ખુશ થઈ જઈશ.”અમારા બંને પાસે અમેરિકાનું ગ્રીનકાર્ડ હતું. એટલે વિઝાની ચિંતા નહતી.અમે બ્રિજ ક્રોસ કરી કેનેડા ગયા.કેનેડા બાજુ ,ખૂબ સરસ લાઇટો સાથેનો નાયગ્રા ફોલનો નજારો અદ્ભૂત હતો.હું ખૂબ થાકી ગયો હતો. મોડી રાત થઈ ગઈ હતી.રસ્તામાં આવતી મોટેલો જોઈ હું નરેશને કહી રહ્યો હતો કે ,”આપણે અહીં રોકાઈ જઈએ.”હું ગાડી ચલાવતો હતો અને તે કોઈ ખાસ મોટેલ શોધી રહ્યો હતો.અને અને બસ તેને તો તે જ મોટેલમાં જવું હતું.તે મને ગાઇડ કરતો હતો ત્યાં અમે જઈ રહ્યાં હતાં.અને ત્યાં તો બસ …આ …આ… આજ કહી એણે ગાડી ઊભી રાખવા કહ્યું.ગાડી એક મોટેલ પાસે ઊભી રહી.
નરેશ ઊતરીને મોટેલમાં ગયો. હું પણ તેની પાછળ પાછળ અંદર ગયો.ત્યાં ડેસ્ક પર જઈ એણે કહ્યું રુમ નંબર ૩૦૨ એટલે ડેસ્ક પરનાં માણસે કહ્યું તેમાં તો એક બહેન છે. તમને રુમ નંબર ૩૦૩ આપું?નરેશ તો “આવી ગઈ?” કહીને રુમ નંબર ૩૦૨ શોધતો,ડેસ્ક પરનાં માણસનું સાંભળ્યા વગર ભાગ્યો.હું તો આભો બની આ શું થઈ રહ્યું છે ?તે જોતો જ રહ્યો.મને તો કંઈ જ ખબર નહીં.નરેશની પત્ની રુમ નંબર ૩૦૨માં હતી.તે ભારતથી કેનેડા આવી હતી. તેને અમેરિકાનાં ગ્રીનકાર્ડ મેળવવામાં કોઈ ટેકનીકલ મુશ્કેલી હતી.તેની પત્ની સંપૂર્ણ ભારતીય પહેરવેશ સાડીમાં હતી.નરેશે તેને કપડાં બદલાવી નાંખ્યાં. હવે લગભગ અડધી રાત થઈ ગઈ હતી,નરેશ તેની પત્નીને લઈને બહાર આવ્યો.
મેં કહ્યું,” નરેશ,આપણે અહીં રોકાવું નથી ? ‘ના ‘,કહી તેણે મને ગાડીમાં બેસવાનું કહ્યું. તે એન્જિનીયર હતો.ગાડીની ડીકી એટલે કે એની ગાડીની ટ્રન્કમાં એણે પહેલેથી નાનું કાણું પાડી ,હવાની અવર જ્વર થાય તેની વ્યવસ્થા અને ગાદી પાથરીને તૈયાર રાખેલી.તેની દૂબળી પાતળી છોકરી જેવી પત્નીને તેણે ટ્રન્કમાં સુવાડી દીધી. તેની પત્ની પણ હિંમતવાળી અને માનસિક રીતે તૈયાર જ હતી. અમે કેનેડાની બોર્ડર પાસે આવ્યા. ટ્રંકમાં માત્ર બ્રિજ ક્રોસ કરી આગળ જઈએ તેટલું દસ કે પંદર મિનિટ જ રહેવાનું હતું.પણ નરેશની પત્ની ટ્રંકમાં હતી તેની જ મને તો ગભરામણ થતી હતી.ઓફીસરે મારું ,નરેશનું ડ્રાઈવીંગ લાયસન્સ,ગ્રીનકાર્ડ વગેરે જોયું.હું નર્વસ અને થોડો ઉંઘમાં હતો.ઓફીસરે નરેશને કંઈ પૂછ્યું.નરેશે ઓફીસરને કહ્યું,”અમે તો બે કલાક પહેલાં જ કેનેડા બાજુ જઈને નાયગ્રાફોલ જોઈને આવ્યા,હવે પાછા જઈએ છીએ.”હું ખૂબ થાકેલો અને ખૂબ નર્વસ હતો.હવે શું થશે? હમણાં ટ્રંક ખોલાવશે તો…..??
જિગીષા દિલીપ
૧૨ મેં ૨૦૨૧
