Category Archives: સંવેદનાના પડઘા

સુમનના લગ્નની આજે પહેલી જ રાત હતી.તેને રુમમાં બેસાડીને તેની દૂરની નણંદો ઠઠ્ઠા મશ્કરી કરતી “ભાભી મારા ભાઈ પાસેથી બહુ મોંઘી ભેટ ન માંગતા,જલ્દી માની જજો” કહી હસતી હસતીજતી રહી.સુમન હારતોરા અને દાગીનાનો ભાર શરીર પરથી હળવો કરવાની સાથે રુમની … Continue reading →

લગભગ રાતના સાત વાગ્યાનો સમય હતો. રસ્તા સાવ સૂમસામ હતા. કોણ જાણે કેમ આખું અમદાવાદ શહેર હિન્દુ -મુસ્લિમના કોમી રમખાણોથી ભડકે બળી રહ્યું હતું. કાલ સુધી જે માણસો પડોશીઓ અને મિત્રો બની દિવાળી,ઈદ, રથયાત્રામાં સાથે બેસીને એક થાળીમાં ખાતા હતા … Continue reading →

કવિતા આજે ફરી એકવાર સજી ધજીને તૈયાર થઈ હતી. માએ દર વખતની જેમ આ વખતે પણ ગરમ નાસ્તા સાથે કોરા નાસ્તા ,એક બે મીઠાઈ ,જ્યુસ,ચા-કોફી બધું જ મહારાજ પાસે તૈયાર કરાવ્યુ હતું. પપ્પા પણ ઓફીસેથી નીકળીને વહેલા આવી નાહી -ધોઈ … Continue reading →

  કાળઝાળ ગરમી ને કાળા ડીબાંગ વાદળ સમ ધુમાડોકારમી એ ચીસો ને માનવ મેદનીની અસહ્ય અકળામણોપાંચમે માળથી ઢગલો થઈ પડતી, યુવાન દીકરા- દીકરીઓની ચીસ પાડી, પડતી લાશોપિતાની કંઈ ન કરી શકવાની મજબૂરી અને માતાની વેદનાભરી ચીસોકોઈ બચાવો,ભગવાન બચાવો,મારા દીકરી-દીકરાને કોઈ … Continue reading →

મેધા સાવ કોરીધાકોર આંખથી નાનાભાઈ સોહમની લાશને છેલ્લીવાર એક નજરે જોઈ રહી હતી. ત્રણ દિવસ પછી ફ્લેટના દરવાજો તોડીને તે એક બે તેના નજીકના મિત્રોને લઈને અંદર આવી હતી. ફ્લેટની અંદર ઘૂસતાં જ નાક ફાટી જાય તેવી સોહમના ત્રણ દિવસ … Continue reading →

ન્યુયોર્કની એન્ગલવુડ હોસ્પિટલમાં ચંદ્રકલા તેના સંબંધીની ખબર પૂછવા આવી હતી. હોસ્પીટલનાં પાંચમા માળના રુમ નંબર પ૧માં આવીને જોયું તો તક્તિ પર નામ કોઈ બીજુ લખ્યું હતું. તેને થયું આટલે દૂર આવી જ છું તો જરા ખખડાવીને જોઈ તો લઉં કે … Continue reading →

અમર અને આનંદ સાતમા ધોરણમાં ભણતા બે જોડીયાભાઈઓ સ્કુલેથી પાછા આવ્યા તો તેમના ઘરને બારણે તાળું લટકતું હતું. પપ્પાએ બારણા પર ચિઠ્ઠી લગાડેલી તે બંને ભાઈઓ વાંચતા હતા અને ત્યાં જ બાજુમાં રહેતા દેવીબેન ચાવી લઈને દોડતા આવ્યા અને ઘર … Continue reading →

 જનરેશન ગેપ મધુલિકાબેન ને આજે આખી રાત ઊંઘ ન આવી. પાસા ઘસી ઘસી ને સવાર પડી ગઈ હતી.વિચાર કરી કરીને તેમનું માથું ફાટફાટ થઈ રહ્યું હતું.સદાય હસતાં,મોર્ડન વિચાર ધરાવતા,મુંબઈમાં ઉછરેલ મધુબેન માનતા કે તેમને તો જનરેશન ગેપ નડવાનો જ નથી.તેમને … Continue reading →