“અનુભવની અનુભૂતિ” -કુમુદબેન પરીખ-પ્રકરણ -૩

સીડીનું ત્રીજું પગથિયું 

અમેરિકામાં પ્રવેશ કરવાના આજે ૫૬ વર્ષ વીતી ગયા કેટલું કેટલું બદલાઈ ગયું . નવી નવી ટેકનોલોજીથી દુનિયા કૂદકે  અને ભૂસકે આગળ વધી રહી છે.  અને google મા એ તો હદ કરી નાખી છે google મા ને પૂછી લો એટલે બધા જવાબ મળી જાય.

    અરે નૅવિગેશનેતો કેટલા  ડિવોર્સ થતા બચાવ્યા. અમારા જમાનામાં તો   મેપમાં ઝીણા અક્ષરે  ડિરેક્શન જોતા માથાનું દહીં  થઈ જતું . અને પતિ પત્ની ના ઝગડા શરૂ થઇ જતા. આ બધું વિચારતા ઘણા બધા પ્રસંગો યાદ આવ્યા વગર રહેતા નથી અતીતના સંભારણા કહ્યા  વગર હું રહી શકતી નથી.

     જેમ  દરેક છોકરીની  ઈચ્છા હોયકે  લગ્ન પછી  હનીમુન માટે  ક્યાંક ફરવા જવું . મને પણ એવું મન હતું. અને લગ્નની  પહેલી રાત્રે  મ્હેં મારા પતિ ને પૂછી નાખ્યું આપણે ક્યાં હનીમૂન પર ફરવા જવાના છીએ?.  અને જવાબ આપ્યા વગર જ કિચનના કેબિનેટમાંથી  હનીની  બોટલ અને ચમચી કાઢી  મને બેડરૂમની બારી પાસે લઇ જઇ ચંદ્રના દર્શન કરાવ્યા અને હું સમજી ગઈ.  હાસ્યના ફૂવારા  અમારા બંનેના મ્હોં  પર આવી ગયા. ખરું કારણ તો એ હતું કે એવા પૈસા ટ્રાવેલિંગ  કે હોટેલના અમારી પાસે નહોતા એટલે અમે હની અને મુનના કિરણોથી  સંતોષ માન્યો.

    પરણ્યા પછી નો બીજો દિવસ કેટલી હું ખુશ હતી મારું પોતાનું ઘર મને ગમશે તેવી સજાવટથી સજાવીશ. પ્રથમ તો બધા જ બારી બારણા ના પડદા ખોલી સૂરજ દેવના દર્શન કરી લીધા. ધીરે અવાજે ગીત ગુન  ગુનતી  હતી.  ત્યાં બેડરૂમમાંથી મારા પતિનો અવાજ આવ્યો ચાય  થઈ ગઈ? મેં કહ્યું કાતર જડતી નથી.  આ દૂધનું કાર્ટુન ખૂલતું નથી. મારા પતિ  આંખો ચોળતા ચોળતા  કિચનમાં આવ્યા. અમેરિકામાં બધું જ સહેલું છે તમે વાંચવાનો પ્રયત્ન કરો તો તુરત જવાબ મળી જશે. જો આ દૂધના કાર્ટૂન પર નિશાન છે “ઓપન”.  મારા મ્હોંમાંથી  થી વાહ શબ્દ નીકળી ગયો .અને તે દિવસથી મને વાંચવાની ટેવ પડી ગઈ.

     ચાલ તને બીજું લેસન શીખવાડું. કોઈ પણ  ઈન્ફોર્મેશન જોઇતી હોયતો 411 નંબર ડાયલ કરીશ  અને ઓપરેટરને પુછીસ તો કોઈ પણ ઇન્ફોર્મેશન મળી જશે. મનમાંતો મને  ગુસ્સો આવ્યો મદદ કરવાને બદલે  સલાહ આપવા બેસી ગયા. આજે આ સલાહ આપવા બદલ મારા પતિની હું ખુબ આભારી છું હિંમતથી સીડીનું પગથિયું હાથ પકડ્યા વગર કેવી રીતે ચડવું તે શીખવાડી દીધું.

    બીજો એક પ્રસંગ જ્યારે હું ૧૯૬૪માં આવી ત્યારે એક પણ  indian grocery store નહોતો અમે તુવેરની દાળ ના બદલે  યેલો પી  દાળ વાપરતા ચણાના લોટને બદલે કોર્ન  લોટ વાપરતા અને ગોળના બદલે બ્રાઉન સુગર થી ચલાવતા. મસાલામાં મીઠું મરચું હળદર  સિવાય કોઈ મસાલા મળતા નહીં. પણ દુનિયાના છેડે વસતા   ગુજરાતી ની આવડત, કોઈપણ પ્રોડક્ટ માંથી ગુજરાતી ફુડ  બનાવવનો પ્રયત્ન કરતો. આમ અમે પણ નવી નવી વાનગીઓ બનાવીને મિત્રો સાથે આનંદ માણતા.

    આમને આમ બે-ત્રણ મહિના પસાર થઇ ગયા.  અમારા ઘરથી પંદર એક મિનિટના અંતરે એલ એ સી ટી કોલેજ, મેં ત્યાં ઈંગ્લીશના  ક્લાસિસ શરૂ કર્યા.  ક્લાસમાં મોટાભાગે બીજા કન્ટ્રી ના વિદ્યાર્થીઓ આવતા અમને શીખવવામાં આવ્યું ઉધરસ કે છીંક આવે તો એસક્યુઝ મી કહેવું.  એક દિવસે  મને છીંક આવી અને આખા ક્લાસ ને સંભળાય તેમ જોરથી મ્હેં એસ્ક્યુઝ મી  કહ્યું અને આખો ક્લાસ જોર જોરથી હસી પડ્યો. આવા છબરડાં શરૂઆતમાં કરતા કરતા પગથિયાં ચડતી રહી.

    મારા પતિએ એક વાત તો મને શીખવાડી દીધેલી કે Road ક્રોસ ગ્રીન લાઈટમાંજ કરવો  પણ આપણે બન્દા  તો ઇન્ડિયામાં મન થાય એમ ક્રોસ કરી નાખતા એમ તે  દિવસે યલો લાઈટ અને રેડ લાઇટમાં રોડ  ક્રોસ  કરી નાખ્યો.  સામેજ પોલીસભાઈ મારી રાહ જોતા ઉભાજ હતા.  મારી પાસે ડ્રાયવીંગ લાયસન્સ નહોતું.  પંદર મિનિટની  માથાકૂટ પછી મને ખબર પડીકે એને મારુ નામ અને  અડ્રેસ જોઈતું હતું..  મને જે વૉકીંગની ટિકિટ મળી ગઈ.  હું ખુબજ ગભરાઈ ગઈ હવે મારા પતિને કહેવું કેવી રીતે  હઝારો વિચારો મનમાં આવી ગયા.  ટિકિટ ફાડી  નાખુ?  પણ પોલીસે ટિકિટ આપી છે અને વધારે મુશ્કેલીમાં  મૂકાઉ તો   એ વિચારે પતિને કહ્યા  વગર છુટકો નહોતો.  ગભરાતા ગભરાતા મ્હેં પતિને વાત કરી. મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે તે  ના ગુસ્સે થયા કે ના કટુ વચન કહ્યા, એટલું જ પૂછ્યું  ટિકિટ તને કોણે આપી?  મ્હેં  કહ્યું પોલીસે. તો મને કહે, તું પોલીસનેજ પૂછી લે શુ કરવાનું.

પણ ફોન ક્યા નમ્બરે કરું?

ભૂલી ગઈ 411 ડાયલ કરીશ એટલે બધીજ  બધીજ માહિતી ઓપરેટર પાસેથી મલસે..

બીજે દિવસે  411 નમ્બર ડાયલ  કરતા ઈમરજન્સી થી માંડીને સાચા નંબરે પહોંચતાં અને સમજતા એક કલાકે  મને કયા એડ્રેસ પર 5 ડોલરની પેનલ્ટી ભરીને મોકલી આપવી એ ખબર પડી. આ પછી અમેરિકામાં આવે દોઢ વર્ષ થઈ ગયું. અને મને ibm કંપનીમાં જોબ મળી અને ફરીથી અમે બધી મિત્રો રોડ ક્રોસ કરતી હતી ત્યાં જે વોકિંગ ની ટિકિટ ફરીથી મળી. આ વખતે ટિકિટ ની બધી જ ઇન્ફર્મેશન વાંચવાની અને સમજવાની ટેવ પડી ગઈ હતી.  ટિકિટ પાછળ જ બધી ઇન્ફર્મેશન વગેરે લખ્યું હતું તે રાત્રે મારા પતિ પર ખુબ જ ગુસ્સે થઇ ને કહ્યું આટલું સહેલું હતું  તો મને પહેલી ટિકિટ મળી ત્યારે કેમ ના કહ્યું?  તો જવાબમાં હસીને કહે મેં કહ્યું હોત તો તું ત્યાં ને ત્યાં જ રહી હોત. મને જ હંમેશા પૂછ્યા  કરત. મારો આશય તો  એકજ  હતો કે તું જલ્દી જલ્દી સ્વાવલંબી બને. આમ ત્રીજું પગથિયું ચડી ગઈ. 

 

અનુભવની અભિવ્યક્તિ પ્રકરણ -૨ લેખિકા અને પ્રસ્તુતિ -કુમુદબેન પરીખ

સીડી નું  બીજું પગથિયું 

  “ ઢોલ ઢબુક્યા ને વર વહુના હાથ મળ્યા.”

આ સાંભળતા જ તમારી નજર સમક્ષ એક શણગારેલો મંડપ અંદર ગાદી તકિયા પર સાજન માજન બેઠું હોય ધીમે સુરે શરણાઈના સૂર વહેતો હોય અને ઢોલની ધીમી થાપટ, સ્ત્રીઓ હસી-હસીને લગ્નગીતો અને ફટાણા ગાતી નજર સમક્ષ આવે.

     ત્યાં ગોર મહારાજ એમના બુલંદ અવાજથી સમય વર્તે સાવધાન કન્યા પધરાવો સાવધાન આદેશ આપી રહ્યા હોય અને તે જ વખતે મામા નવવધૂનો મેદી ભર્યો ચુડીઓથી શોભતો  હાથ  પકડી મંડપ માં પ્રવેશ કરતા  નજર સમક્ષ આવ્યા વિના રહે નહીં.  આવા દ્રશ્ય કુવારી છોકરીઓ જોતી ત્યારે અચૂક કલ્પના કરતી એક દિવસ મારા લગ્ન પણ આ રીતે થશે એમાં હું પણ બાકાત નહોતી.  નાનપણમાં લગ્ન સમારંભમાં જવાનું થતું અને નવવધૂને જોઇને વિચારતી એક દિવસ મારા લગ્ન પણ આવા ધામધૂમથી થશે .

વર્ષો વીતતા ગયા મારી સગાઈ થઈ ગઈ અને મારા મંગેતર અમેરિકા ભણવા પહોંચી ગયા. બીજા  ચારેક વરસ વીતી ગયા. મારા મન્ગેતરે  નક્કી કર્યું કે મને અમેરિકા બોલાવી ને અમેરિકામાં લગ્ન કરવા કારણ પણ  યોગ્ય હતું .  ઇન્ડિયા આવવાનો ખોટો ખર્ચો અને સ્ટુડન્ટ વિઝા પર ગયા પછી પાછા આવવા ના મળે તો પ્રોબ્લેમ થાય અને મારા ઇન્ડિયામાં પરણવાના સ્વપ્નો નો  અંત આવ્યો.

થોડા જ ટાઈમ માં વિઝિટર વિઝા પર હું અમેરિકા આવી 20 દિવસ પછીની લગ્નની તારીખ નક્કી થઈ લગ્ન સ્થળ નક્કી થયું બધું જ મારા મંગેતર ના પરિશ્રમથી થઈ ગયું મારે તો લગ્ન કરવા જ બેસવાનું હતું અને ના— બેસવાનું નહીં ઉભા ઉભાજ લગ્ન કરવાના હતા.

શુભ દિવસની આગલી રાત્રે ના મહેંદી મુકાઈ ના પીઠી ચોળાઈ  હા મારા મંગેતરના  મિત્રની પત્નીએ બે ફૂલના હાર  અને મારા અંબોડા માટે ગજરો તૈયાર કરી રાખેલો.   સવારે વહેલી ઉઠી સાડી શણગાર અને હેર સ્ટાઈલ જાતે જ કરવી પડી. અને ફ્રેન્ડની કારમાં લગ્નસ્થળે પહોંચી ગયા.  એનું નામ હતું સેલ્ફ રિઅલિઝારેસન સેન્ટર ટૂંકમાં એસ આર  એફ,  એ સમયે ન્હોતાં મંદિરો કે પંડિતો મોટા ભાગના પરણીને અમેરિકા આવતા અથવા પરણવા પાછા દેશમાં જતા. મારા લગ્નપહેલા  બે  ત્રણે જ અમેરિકામાં  આ રીતે લગ્ન કરેલા.નાની  પણ સુંદર જગ્યા હતી.   સુંદર બગીચામાંથી અમે નાના હોલમાં પ્રવેશ્યા. ૩૫ જેટલા મિત્રો બેન્ચ  પર બેઠા હતા. એ હતું અમારૂ સાજન.ત્યાં  નહોંતી  શરણાઈ ઢોલ ની થાપટ અને મામાના હાથે પ્રવેશતી નવવધુ.

  અમે બંને બતાવેલા સ્થળે ઉભા રહ્યા એક ગોરો પ્રિસ્ટ  ભગવા ધોતી જભા અને ખેસમાં  અમારી સામે ઊભો રહ્યો.  ટૂંકમાં બધા મિત્રો અને અમને આવકાર આપી વિધિ શરૂ કરી. વિધિમાં અમે  એકબીજાને ગુલાબનું ફૂલ આપ્યું., સપ્તપદી ની જેમ અમેરિકન વચનો આપ્યા અને ,  એકબીજાના ગળામાં હાર પહેરાવ્યા અને રૂમની વચ્ચે એક નાના ટેબલ પર ફાયર પીટમાં  અગ્નિદેવને  આમંત્ર્યા હતા એની સાક્ષીએ ચાર ફેરા ફરી ઇન્ડિયન અમેરિકન વિધિ પૂર્ણ કરી. છેલ્લે મિત્રોની  તાલીઓથી  પતિ પત્ની નો એવોર્ડ લઇ લીધો આ હતી  અમારી લગ્ન વિધિ.

હવે આવેલા મહેમાનોને જમાડવા વગર તો ઘરે ન મોકલાય એટલે બીજા એક ચર્ચમાં પેટીઓમા  થોડા  ખુરશી ટેબલ મુકેલા હતા.  મહેમાનોને સેન્ડવીચ પોટેટો ચિપ્સ પીણામાં પંચ  અને ડિઝર્ટમાં કેક થી સંતોષ્યા .લગ્નના ખર્ચ કરતા ગિફ્ટોના ઢગલા  લઈ અમારા નવા અપાર્ટમેન્ટમાં પહોંચ્યા.  ત્યાં કોઈ અમને આવકારનારુ  કે પોંખનારું  નહોતું.  એટલે જાતે જ પ્રવેશ કરી અમારા લગ્નજીવન નો શુભારંભ  કર્યો.  આ હતી ૧૯૬૪ની લગ્ન વિધિ.

વર્ષો વીતતા ગયા મન હંમેશા ગુનાહિત રહેતું  કે મારા મિત્રોને લગ્નમાં સેન્ડવીચ નું લંચ ખવડાવ્યુ  એટલે 40 વર્ષની મારી લગ્ન તિથિ એ મારા બધા જ અરમાનો મહેંદી હેર સ્ટાઈલ લગ્ન ગીતો અને અમારા મિત્રો ને સુંદર જમણ  જમાડવાનો મ્હેં સંતોષ માન્યો .આમ હું બીજું સીડીનું પગથીયું ચડી ગઈ.

પ્રકરણ-૧ અનુભવની અભિવ્યક્તિ

 પ્લેનની પહેલી મુસાફરી 

કેટલા કેટલા વર્ષો જિંદગીના પસાર થઈ ગયા.  મુવીના રીલની  જેમ મારું મન પણ અતીતના ઊંડાણમાં ઊડી રહ્યું હતું.  2021 ની સાલમાં થી આપણે પસાર થઈ રહ્યા છીએ. આજની ટેકનોલોજીએ દુનીયા ને કેટલી નજીક લાવી દીધી છે.  આજે નાના ગામડાના લોકો પણ દુનિયામાં શું ચાલી રહ્યું છે તે જાણી શકે છે.પણ હું જે વાત કરવા માગું છું તે  તો 1964 નવેમ્બર મહિનાની છે મારી પ્લેનની મુસાફરી કડી થી અમેરિકા આવતી પહેલી છોકરી અમારા ગામની હતી.  મોટા ભાગે તો એ વખતે અમેરિકામાં  સ્ટુડન્ટ વિઝા પર જતા.  

     મારા મંગેતર પણ અમેરિકામાં ભણવા ગયેલા લગ્ન કરી અમેરિકામાં સ્થાયી થવું એ વિચારી મને  અમેરિકા બોલાવવાનો નિર્ણય કર્યો.  ૧૯૬૪ની નવેમ્બર કેમ ભુલાય એક બાજુ મા બાપ ભાઈ બહેનો ,મિત્રો ગામ અને મારો દેશ એને  છોડીને જવાનો,  ત્યારે બીજી બાજુ નવો દેશ અને પતિને મળવાનો આનંદ, વિયોગ  અને આનંદનાં ઝૂલામાં ઝૂલતી  હું બોમ્બે એરપોર્ટ પર પહોંચી ગઈ.

   મનમાં અસંખ્ય  વિચારો હઝારો માઈલ  દૂર એકલી  જવાનું  પ્લેન તો ઊડતુજ  જોયેલું, અંદર થી કેવું હશે? ખાવાનું  શું મળશે એનો તો ખ્યાલ જ નહોતો. આજે તો અમેરિકા આવતા લોકો નાસ્તાના ડબલા  લઈને આવતા હોય છે. એ જમાનામાં મને યાદ છે કે મારી પાસે એવું કંઇ જ નહોતું .

  પ્લેનમાં બેઠા પછી સીટ બેલ્ટ  કેવી રીતે બાંધવો તે પણ ખબર નહોતી. મારી સાથેની સીટમાં   બેઠેલા એક ગુજરાતી ભાઈએ મને શીખવ્યું.  એરહોસ્ટેસ પૂછવા આવી  શું પીસો? ચાય  સિવાય બીજા કોઈ પણ પીણાંની  ખબર નહોતી મને તો મસાલાવાળી ચા પીવાની ટેવ,  જિંદગીમાં પહેલીવાર બ્લેક ટી ચાખીને મારું મોં કડવું થઈ ગયું.  એ પછી તો ફૂડ ની ટ્રે  આવી.  ખોલીને જોતાં જ કંઈ જ ખબર નહોતી પડતી શું ખાવું.  બાફેલા વેજિટેબલ્સ જોઈને જ મારું મ્હોં  બગડી ગયું.  આમ આપણા રામ ભુખ્યા તરસ્યા બેસી રહ્યા. મનમાં વિચારોનું ઘમસાણ ચાલી રહ્યું હતું. શુ  હું અમેરિકા જવાની ભૂલ તો નથી કરી રહીને?   ઘરના બધા યાદ આવતા થોડી થોડી વારે આંખમાંથી આંસુ સરી પડતા જિંદગી ક્યા વળાંક  પર જશે?  એક અપરણિત છોકરી અમેરિકા એકલી  જતી હોય ત્યારે કેટલી ભયની લાગણી મનમાં ચાલી રહેલી હોય છે તેની અનુભૂતિ માંથી હું પસાર થઇ રહી હતી.

    વિચારોમાં ને વિચારોમાં ટોક્યો આવી ગયું ત્યાંથી મારે ફ્લાઇટ બદલવાની હતી બધા પેસેન્જરો ઉતરવા માંડયા. હવે શુ  કરુ? તરત જ મને યાદ આવ્યું  મારા કઝિન બ્રધરે   એક ચિઠ્ઠી આપેલી અને કહેલું કોઈ પ્રોબ્લેમ થાય તો આ ચિઠ્ઠી એરહોસ્ટેસને બતાવજે.  ચિઠ્ઠીમાં લખ્યું હતું કે હેલ્પ મી  આઈ  ડુ   નોટ સ્પીક ઇંગ્લિશ.. ચિઠ્ઠી એરહોસ્ટેસ ને  આપતા જ એની મદદથી જે  . ટર્મિનલ પર જવાનું હતું  ત્યાં  મને બેસાડી દીધી.  મને તો બીક  હતી કે હું પ્લેન ચૂંકી  જઈશ તો? જે  જાપાનીઝ  છોકરી એ કહેલું કે પ્લેન આવશે ત્યારે પોતે આવીને મને મદદ કરશે એટલે મારી નજર તો એ છોકરીને શોધવામાં જ ફર્યા કરતી હતી  મને તો બધી જ જાપાનીઝ  છોકરીઓ  ના મ્હોં  સરખા જ લાગતાં.

  મનમાં ખૂબ જ ગભરાટ થતો હતો. પણ મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે ટાઈમ થતાં જ તે આવી અને મને પ્લેનમાં  બેસાડી દીધી. મનને શાંતિ થઈ હવે પ્લેન નથી બદલવાનું  સીધી લોસ એન્જલસ પહોંચી જઈશ.

   લોસ એન્જલસ આવતા જ બધા પેસેન્જરો સાથે હું નીચે ઉતરી.  બારણા આગળ જ મારા પતિ ને જોતા જ મારો બધો જ થાક અને ગભરાટનો અંત આવી ગયો. આ મારી પ્રથમ પ્લેનની  મુસાફરી નો અનુભવ.  વિચારું છું કે આજની આટલી બધી  ટેકનોલોજી જાણ્યા  પછી શું પહેલી વાર અમેરિકા આવતા લોકોને આવી મુશ્કેલી અને મનોમંથનમાંથી પસાર થવું પડતું હશે?

કુમુદ પરીખ –kumudpari@gmail.com

                           

નવી લેખમાળા – “અનુભવની અનુભૂતિ” -કુમુદબેન પરીખ

મિત્રો ચાલો આવકારીએ કુમુદબેનને 
  વિચારો હોય પણ સાથે લખવાનો ઉત્સાહ હોય તો આપણી આજુબાજુ પણ દેખાતા પ્રસંગો 
આપણને લખવાની પ્રેરણા આપે હા ફક્ત આપણે  હિંમત કરી કલમ ઉપાડવાની હોય છે. જીવનમાં બનતી ઘટનાને વાર્તાબીજ બનાવી વાસ્તવિકતા ને વાર્તા સ્વરૂપે મુકવી એ પણ એક કલા અને આવડત માંગી લે છે.

દરેક વ્યક્તિ પાસે સંવેદના હોય જ છે.એક ગુજરાતના  નાનકડા કડી  ગામના વતની કુમુદબેન આજથી કેટલાય વર્ષ પહેલા બાવીશ વર્ષની ઉંમરે અમેરિકા આવ્યા, તેમના ગામના સૌ પ્રથમ મહિલા હતા જે અમેરિકા આવી વસ્યા. સંવેદનાથી ભરપૂર કુમુદ પરીખ એટલે સરળ સહજ વ્યક્તિત્વ અહીંના વસવાટ દરમયાન જે ગમ્યું અને જે સ્પર્શ્યું તેને શબ્દદેહ આપી વાર્તા સ્વરૂપે લખી મુકતા અને આજે જેના ફળસ્વરૂપે કલમ થકી એક નહીં બે નહિ ત્રણ વાર્તાના પુસ્તકો સર્જાયા “પ્રકૃતિનાં  પગલે ” “અમે ચાલ્યાં ”અને “અજવાળાના પગલે.”આમ જીવનમાં બનતી ઘટનાને વાર્તાબીજ બનાવી વાસ્તવિકતા ને વાર્તા સ્વરૂપે મૂકી.વાચકોને એમની કલમ દ્વારા નવો દ્રષ્ટિકોણ મળ્યો. સરળ ભાષામાં લખાયેલા એમના આ પુસ્તકોને લોકોએ આવકાર્યા. 

કુમુદબેન તેમની લેખન પ્રવૃત્તિનો જશ એમના માર્ગદર્શક શ્રી આનંદરાવ રાવને આપતા કહે છે કે એમણે  મને લખવા માટે સતત પ્રોત્સાહન આપ્યું લખવાની સુઝ આપી.કુમેદબેને તેમના જિંદગીના ઉત્તરાર્ધમાં આ સાહિત્ય પ્રવૃત્તિ શરુ કરી છે અને સફળતા પણ મેળવી છે.

આ આવા અનુભવી લેખકની પખવાડિક રવિવારે લેખમાળા શરુ કરતા આજે આંનદ  અનુભવું છું

કુમુદબેન આપનું ‘બેઠક’નો બ્લોગ “શબ્દોનું સર્જન” પર સ્વાગત છે.