સંસ્પર્શ-૭

મિત્રો,

અકૂપારમાં ડોકિયું કરી આપણે ગીરનાં લોકોનાં હ્રદયની સરળતા,સહજતાને પારદર્શીતાને માણી,તેમની બોલીની મીઠાશને અને ગીરની મહેમાનગતિ માણી અને સૌથી વધુ આખું ગીર જાણે એક જ કુંટુંબનું બનેલું હોય તેવું માણસોનું એકબીજા સાથેનું ,તેમજ ગીરની પ્રકૃતિ સાથેનું,સાવજ,રોઝડા,ગિરવણ ગાયો ,ભેંસોં સાથેનું અનોખું જોડાણ પણ આપણને જીવન જીવવાની જાણે નવી રીત શીખવી ગયું.આપણે પણ આ જગતને “વસુધૈવ કુટુંમ્બકમ્” ની ભાવનાથી જોતાં શીખીv જઈએ તો આ યુધ્ધો,વેરઝેર સૌ શમી જાય અને સર્વત્ર શાંતિ ફેલાઈ જાય.

 

ચાલો ,હવે આપણી યાત્રા આગળ વધારીએ દરિયા સાથે. હા ,વાત કરીએ સમુદ્રાન્તિકેની.

સમુદ્રાન્તિકે એટલે સમુદ્રકિનારે વસતાં લોકોની અને અગાધ,અફાટ ,નિત્ય નવીન દેખાતો,મોજ કરતો અને મોજ કરાવતો ધ્રુવદાદાનાં પ્રિય દરિયા વિશેની.ધ્રુવદાદાનું બાળપણ જાફરાબાદનાં દરિયા કિનારે થોડો સમય વિતેલું. અને દાદાને દરિયો ખૂબ ગમે. એકવાર તે તેમના પિતા સાથે દરિયા કિનારે ચાલતા ,ચાલતા જતા હતા અને બાળક ધ્રુવે વિસ્મય સાથે તેમના પિતાને પૂછ્યું કે ,પપ્પા ,આમ ચાલતા ચાલતા આગળ ચાલ્યે જ જઈએ તો ક્યાં પહોંચાય?તેમના પિતાએ કહ્યું કે એ તો જઈએ તો ખબર પડે! અને આ જઈએ તો ખબર પડે તેમાંથી જ ક્યાંક આ શરુ થઈ દરિયા કિનારાની ધ્રુવદાદાની સફર.

 

તેમણે તેમની દરિયા કિનારે ,દરિયાને માણતાં માણતાં ,દરિયા પાસેથી,દરિયા કિનારાનાં લોકો પાસેથી તે જે કંઈ શીખ્યા અને તે અનુભવની વાત એટલે સમુદ્રાન્તિકે.મિત્રો સાથે ,તેમણે પ્રથમ જાફરાબાદથી પૂર્વ તરફ ગોપનાથ અને તેની વિરુધ્ધ દિશામાં પશ્ચિમ તરફ દીવ,સોમનાથ,ચોરવાડ,પોરબંદર,હર્ષદ,દ્વારકા સુધી તેમણે પ્રવાસ કર્યો .તેમની પ્રવાસની શરત એ રહેતી કે ખડકો અને કાદવ ન હોય ત્યાં સમુદ્ર અને કિનારો ભેગા થતાં હોય એ સ્થળે ચાલવું , રાત્રે જ્યાં પહોંચાય ત્યાં રોકાવું અને જે મળે તેનાથી ચલાવી લેવું.સમુદ્રાન્તિકેમાં દરિયો કથાનું પાત્ર કહો તો પાત્ર અને પૃષ્ઠભૂમિ કહો પૃષ્ઠભૂ છે.અને દરિયાની સાથે ચાલતા ધ્રુવદાદા તેમને દરિયા સાથે રહી શું અનુભવાય છે ?તેનું સુંદર ગીત પણ ગાયું છે, તો ચાલો સંભળાવું દરિયાનું ગીત.

 

દરિયાની કોઈ વાત વાયકાઓ હોય નહીં દરિયે દરેક વાત સાચી.

ઘર ઘર સચવાઈ હોય નોખી નોખી ને તોયે દરિયાની જાત એક પાકી.

 

કોઈ કહે મોજામાં આવે તે વેદના તો કોઈ ગણે ઊભરાતી મોજ.

દરિયો દિલદાર તમે માનો તે સાચ કહી આવતો રહેશે રોજ રોજ.

પીર છે કે પથ્થર તે ભીતરની વાત જેને આવડે તે જાણી લે આખી.

દરિયાની વાતો કંઈ વાયકાઓ હોય નહીં દરિયે દરેક વાત સાચી.

 

દરેક માનવ પોતાના મનનાં પ્રતિબિંબની જેમ પ્રકૃતિને નિહાળે છે. દરિયાનાં મોજાંને ઉછળતું ,કૂદતું કિનારા તરફ આવી રહેલું જોઈને કોઈક દુ:ખીયારાને દરિયો પોતાની વેદના ઉલેચતો ખારું ફીણ ઓકી રહેતો લાગે છે,તો મનમોજી ઇન્સાનને દરિયામાં મોજ ઊભરાતી દેખાય છે.આપણા ધ્રુવદાદાનાં પેલા ઓચિંતા મળેલા માણસને જીવનમાં લાગે છે તેવી.ધ્રુવદાદાને દરિયાની એટલે કે દરિયા કિનારે વસતાં લોકોની કોઈ વાત સામાન્ય વાયકા નહીં પણ દરેક વાત સાચી લાગે છે……

 

સમુદ્રાન્તિકેની વાત ટાંકીને કહું તો,તેનો નાયક એક સરકારી ઓફીસરના પરિવેશમાં ,કેમિકલની ફેક્ટરી કરવા દરિયા કિનારે જમીન જોવા આવ્યો છે અને મહાનગરની સભ્યતા નિભાવતો ,નાનકડી બાળકી જાનકીને તેની નાની અમથી વાડીનાં કૂવા પરની ડોલ ,પાણી કાઢવાં લેવા પૂછે છે કે “બહેન,તારી ડોલ લઉં?”અને એ દરિયાપાટની સભ્યતા સમજાવતી ન હોય તેમ જાનકી બોલે છે ,” તે લૈ લે ને ,આંય તને કોઈ ના નો પાડે.”અને એ બાળકીનાં તુંકારામાં નાયક તેની પદવી,તેની શહેરી સભ્યતા,કેળવણી બધું ભૂલી ,જાણે ઘોડિયે સૂતેલા બાળક જેવો બની જાય છે.નાયક રૂપે રહેલા ધ્રુવદાદા સમગ્ર ચેતનામાંથી મુક્ત ,નિર્બંધ બની વાડીનાં લીલાંછમ પર્ણોની લીલાશમાં ભળી લીલોછમ્મ આનંદ મનભરી માણે છે.કૂવામાંથી કાઢેલા પાણી જેવા પાણીનું દર્શન અને સ્પર્શમાં પણ તેમને કોઈ અલૌકિક સુખ અનુભવાય છે.

 

જ્યારે મહેમાન નાયકનાં જાનકીની મા દુ:ખણાં લે છે ત્યારે દરિયાપાટનાં ,આ અત્યંત ગરીબ પણ દિલનાં અમીર લોકોની શહેરનાં લોકો સાથે સરખામણી કરતાં ધ્રુવદાદા તેમનાં હ્રદયની પ્રેમ નીતરતી સચ્ચાઈ પર વારી જાય છે. જેની સાથે કોઈ લેવાદેવા નથી એવી વ્યક્તિનાં દુ:ખ પણ દુ:ખણા લઈ પોતાને શીરે લઈ લેતાં આ માનવીઓની માનવતાથી દાદા પ્રભાવિત થઈ તેમનાં હ્રદયની ભાવના પર ઓવારી જાય છે.અને તેમના મુખમાંથી ગીત સરી પડે છે…..દરિયાની વાત કંઈ વાયકાઓ હોય નહીં દરિયે દરેક વાત સાચી.

આગળ ધ્રુવદાદા ગાય છે,”પીર કહે કે પથ્થર તે ભીતરની વાત જેને આવડે તે જાણી લે આખી.”

પથ્થરમાં પીર કે ભગવાન જોનાર માણસ પણ એ ભગવાનને પોતાની ભીતર જોતાં શીખી લે છે ત્યારે તે જીવનની સચ્ચાઈને જાણી લે છે.આમ દરિયા સાથે ,તેના મોજ ભરેલા મોજા સાથે એકમેક બની દાદા તેમનાં જીવનચિંતન ,મનનનાં હિલોળાં લે છે તેમાં અદીઠ , અગમ્ય અનાહતનો અનુભવ કરી આપણને પણ તે અનુભવ કરવા પ્રેરે છે.

 

આપણે જે આજકાલ આવીને ગોત્યાં તે છીપલાંને કાંઠો કહેવાય નહીં

ખારવાના દરિયા પર આવડા ભરોસાને વારતા ગણીને રહેવાય નહીં.

દરિયો તો જુગજૂનો જોગંદર જાગતો ને આપણી તો આવરદા કાચી.

દરિયાની વાતો કંઈ વાયકાઓ હોય નહીં દરિયે દરેક વાત સાચી.

 

દરિયા કિનારે રહેતાં ખારવાઓ દરિયાને દેવ ગણે છે અને તેમને તેમના દેવ પર અતૂટ વિશ્વાસ હોય છે.દાદા તે વિશ્વાસને અકબંધ રાખતાં ખૂબ સરસ વાત કરે છે. દરિયાને જૂનો જોગી કહી કહે છે.જન્માંતરથી અવિચળ,અનંત વહેતો હાજરાહજૂર દરિયો અવિનાશી છે ,આપણી આવરદા તો સાવ તેના પ્રમાણમાં ઓછી કે સાવ કાચી છે તો આ જોગંદરની બધી વાતોતો સાચી જ હોયને? ધ્રુવદાદાની સાથે આ સમુદ્રની સફર કરતાં તેમના ગીતોને સાંભળતાં આપણે પણ ચિંતનનાં દરિયે પહોંચી કોઈ મૌનની ભાષાને ઉકેલવામાં વ્યસ્ત થઈ જઈએ છીએ. સાગરની સાથે ભીતરમાં રહેલી કોઈ અનોખી સંવેદનાઓની મોજને અનુભવી ,અવિનાશી અહાલેક સાંભળી તરબતર થઈ જઈએ છીએ.દરિયો આપણને પણ સાદ કરી બોલાવતો સંભળાય છે. આપને પણ આવો અનુભવ કરવો હોય તો વાંચો તેમના પુસ્તક અને ગાઓ તેમના ગીત.

 

જિગીષા દિલીપ

૯ મી માર્ચ ૨૦૨૨

 

અજ્ઞાતવાસ-૧૯

જીવનમાં આવેલ વળાંક

મેં ગભરાટ સાથે પરેશનો પત્ર વાંચવાંનું શરુ કર્યું.મારી શંકા સાચી જ પડી હતી. સારા કે ખરાબ સમાચારનાં વાવડ જાણે આપણને મળી જ જતાં હોય છે! ટીનાની અનિચ્છાએ ,તેનું કંઈ જ સાંભળ્યાં વગર ટીનાનાં પપ્પાએ તેનાં વિવાહ ,અમેરિકાનાં ન્યુજર્સીથી આવેલા છ ગામનાં પટેલ ,શ્રીમંત છોકરા સાથે કરી નાંખ્યાં હતા.પરેશે લખ્યું હતું,” ટીનાનો તરવરાટ,ચુલબુલાહટ,અરે ! તેનું યૌવન જ જાણે લુંટાઈ ગયું છે.માતા-પિતાની સમાજમાં ઇજ્જત જાળવવા એણે વિવાહ કરી નાંખ્યો છે. અને આમ પણ તું અહીંયા નથી ,હમણાં તારા પાછા આવવાનાં પણ કોઈ વાવડ નથી. તો એ કરે પણ શું?” સાચીવાત હતી પરેશની.

હું પત્ર હાથમાં લઈ બેસહાય બની,સૂનમૂન બેસી રહ્યો હતો. બેબસ મન મારી જાતને જ કોસી રહ્યું હતું. વેદનાનો ડૂમો મારા ગળામાં ફસાઈ ગયો હતો.મારી અંદરની મુંઝવણ ,ભડભડતાં ભેંકાર મનનાં એકાંતમાં મને શેકી રહી હતી.દિલ માનવા જ તૈયાર નહોતું કે મારી ટીના ,મારી નહીં રહે! હું કંઈ જ કરી શકું તેમ નહતો.પરતું ટીનાંનાં પગલાંને અકબંધ મારી ભીતરમાં રાખી ,એક તાજમહેલ મેં કાયમ સજાયેલ રાખ્યો ,જ્યાં તેનાં પ્રેમની સુગંધ લઈ ,હું મહેંકતો રહું.કહું કે હું જીવતો રહું,તેની સાથે બેસીને હંમેશા વાત કરતો રહું.

અમેરિકામાં દૂરથી જેટલું દેખાય છે તેટલું રહેવાનું,ભણવાનું,વગર પૈસે સર્વાઈવ થવાનું કશું જ સહેલું નહોતું.હું જ મારું ગુજરાન પરાણે કરતો હતો.હજુ ભણવાનું પણ બાકી હતું.પ્રેમનાં સપનાં જોવા અને ખરેખર વાસ્તવિક જીવનમાં તે પૂરા કરવા બંનેમાં બહુ ફરક હતો.

માધવ રાજે મને થોડી સાંત્વના આપી અને જીવનનાં આજ રંગરૂપ હોય તે સમજાવ્યું.જીવન તેની ગતિ પકડી ચાલી રહ્યું હતું.હું હવે લોસએંજલસનાં Albrahmra માં હતો.ભક્તા ફેમિલીઓનો ખૂબ સપોર્ટ હતો.અમે ગુજરાતી છાપું ચાલું કર્યું.U.C.L.A.યુનિવર્સિટીમાં minority કમ્યુનિટિ પ્રિટિંગ પ્રેસમાં,ફ્રી પ્રિટિંગ થતું હતું.ઈન્ડીયાનાં છાપામાંથી કટ એન્ડ પેસ્ટ કરી અમે રાત્રે ત્રણ કલાક ઊભા રહી છાપું પ્રિન્ટ કરી,સવારમાં સબસ્ક્રાઈબરને છાપું પહોંચાડતા.કેલિફોર્નિયા સ્ટેટ યુનિવર્સિટીમાં મારું ભણવાનું પણ ચાલું હતું.હું થોડી એડવર્ટાઈઝ પણ લઈ આવતો. પણ આમાં સૌથી રસપ્રદ વાત ભારતથી જે નેતા -અભિનેતા કે સેલિબ્રિટિ આવતાં તેમનો ઈન્ટરવ્યું માધવ રાજ લેતાં.મોરારજીભાઈ દેસાઈ,પીલુ મોદી જેવા નેતાઓનાં ઈન્ટરવ્યુ કરીને છાપામાં છાપતાં.

પીલુ મોદી ઈન્દીરાજીએ કરેલી ઈમર્જન્સીમાં જેલમાં હતાં અને જેલમાંથી બહાર આવીને,અમેરિકા આવ્યા હતાં. મારે એમની સાથે ખૂબ દોસ્તી થઈ ગઈ હતી.પીલુ મોદી સ્વતંત્ર પક્ષનાં ભારતનાં Cofounder હતાં.પીલુ મોદી,અમેરિકનને પરણ્યાં હતાં અને તે સાન ફ્રાન્સિસ્કો તેમના પત્નીનાં પપ્પા-મમ્મીનાં ઘેર હતાં. હું અને માધવ રાજ તેમને મળવા સાન ફ્રાન્સિસ્કો ગયા.તેમણે અમને સાન ફ્રાન્સિસ્કેા રેસ્ટોરન્ટ અને જુદીજુદી વાયનરીમાં ફેરવ્યા.તે બર્કલીમાં ભણેલાં અને તેમનો રુમ પાર્ટનર પાકિસ્તાનનાં પ્રેસિડન્ટ ઝુલ્ફીકાર અલી ભુટ્ટો હતાં.પીલુ મોદીએ અમને ભુટ્ટોની વાતો કરી,તે ખૂબ રસપ્રદ હતી અને અમને પાકિસ્તાન ફોન કરાવી ભુટ્ટો સાથે વાત પણ કરાવી.ભક્તા ફેમિલીવાળાની મોટેલ દરેક રાજ્યમાં અમેરિકામાં હોય જ અને અમારી ઉપર તેમની મહેરબાની હતી એટલે સાનફાંન્સીસ્કો જેવી સુંદર જગ્યાએ મિત્રો સાથે ફરવાનું અને રહેવાનું અમેરિકા આવ્યા પછીનું પહેલું સારું વેકેશન હતું.વેકેશન પછી અમે પાછા લોસએન્જલસ ગયાં અને છાપાંનાં કામમાં વ્યસ્ત થઈ ગયા હતાં.

એવામાં બહેન અમને ત્રણે ભાઈબહેનને મળવાં અમેરિકા આવી અને હું હર્ષાને છોડીને લોસએન્જલસ મોટેલમાં રહેતો હતો,એટલે બૂમાબૂમ ,ફોન પર કરીને ,મને શિકાગો પાછો બોલાવી લીધો.મેં પાછું ચોથું સમેસ્ટર નોર્થવેસ્ટર્ન યુનિવર્સિટીમાં શરુ કર્યું.હું હંમેશા પ્રોફેસરોને કોલેજમાં એવું પૂછી પૂછીને હેરાન કરતો હતો કે મારે બિઝનેસ શરુ કરવો હોય તો કેવીરીતે કરાય ?તે શીખવો.મને ભણવા કરતાં બિઝનેસ કરવામાં જ રસ હતો.

મારી બહેન હર્ષા તેના ડિઝાઈનિંગનાં ક્ષેત્રમાં ખૂબ આગળ હતી.તે જે કંપની માટે કામ કરતી હતી તે કંપની તેની ડિઝાઈન કરેલ કપડાંને લીધે ખૂબ આગળ વધી રહી હતી. હર્ષાનાં ડિઝાઈન કરેલ કપડાં એટલાં વેચાતાં હતાં કે કંપની દિવસરાત ખૂબ મોટા નફા સાથે grow થતી જતી હતી.મેં હર્ષાને કીધું તારી ડિઝાઈન કરેલ ડ્રેસીસ આટલાં બધાં વેચાતાં હોય તો તારે કંપની પાસે કમીશન માંગવું જોઈએ.

હર્ષાએ કંપની પાસે કમીશન ૮ ટકા માંગ્યું જે કંપનીએ ૬ ટકા મંજૂર કર્યા. એની કંપનીમાં હર્ષાની ડિઝાઈન કરેલ કપડાંનું વેચાણ દર મહિને વધતું જ ગયું. હર્ષાનાં કમીશનનાં ચેક ૫૦૦૦ $ થી શરુ થઈ ૧૦,૦૦૦ $ પછી ૧૫૦૦૦$ એમ દર મહિને વધવાં લાગ્યો.અને એક દિવસ કંપનીનાં માલિકને આટલાં પૈસા આપવાનાં ખૂંચ્યાં એટલે એણે કીધું,” હું હવે કોન્ટ્રાકટ બ્રેક કરું છું,હું હવે કમીશન નહીં આપું.” અને એણે હર્ષાને કંપનીમાંથી ફાયર કરી દીધી. હર્ષા ખૂબ દુ:ખી થઈ ગઈ.હું પણ એકદમ અચંબિત થઈ ગયો હતો!!

પરતું મેં હર્ષાને સાંત્વનાં આપતાં કીધું,”તું જરાપણ ગભરાઈશ નહીં ,આપણે આપણો બિઝનેસ શરુ કરીએ.”હર્ષા કહે ,”શું??”.અને મેં પૂરા આત્મવિશ્વાસ સાથે કીધું,”આપણે આપણો પોતાનો ધંધો ચાલુ કરીએ.” મારાં મિત્રો અને જેની સાથે હું વાત કરતો તે બધાં મારી મજાક ઉડાવતાં હતાં.પણ મેં તો મારા બિઝનેસ પ્લાન કરવાનાં શરુ કરી દીધાં હતાં. લોસએંન્જલસનાં મોટેલનાં પટેલો અને ભક્તા ફેમિલીનાં મોટા મોટાં વડીલો જેમને હું હર્ષાનું કામ અને જૂની કંપનીની ફેક્ટરી બતાવવાં લઈ ગયો હતો તેમને મારાં નવા બિઝનેસ શરુ કરવા અંગેની વાત મેં અને ભાઈએ પણ કરી. મારે તો 100000 $ ની જરુર હતી. પટેલ અને ભક્તા કુટુંબ મળીને પાંચ વડીલો દસ,દસ હજાર ડોલર રોકવા તૈયાર થઈ ગયાં.હર્ષાની જુની કંપનીમાં તેના માલિકથી નારાજ બે મુખ્ય માણસો મિ.ટી.જાપનીઝ ડાયમેકર અને મિસ ટ્રીશીયા પેટર્ન મેકર પણ અમારી સાથે કામ કરવા તૈયાર થઈ ગયાં.મારે હજુ બીજા ૫૦,૦૦૦ ડોલરની જરુર હતી.ભાઈને મેં વાત કરી,બીજા પૈસાની સગવડ કેવીરીતે કરીશું? મેં ૧૦,૦૦૦ સ્ક્વેર ફૂટની જગ્યા પણ જોઈ રાખી હતી.

હું મારા બિઝનેસ પ્લાન માટે ખૂબ હોમવર્ક કરી રહ્યો હતો પણ પૈસા વગર મુંઝાઈ રહ્યો હતો.ત્યાં એક દિવસ ઈન્ડીયાથી પત્ર આવ્યો અને વાંચ્યો તો…….

જિગીષા દિલીપ

૨૫ મેં ૨૦૨૧

અજ્ઞાતવાસ -૧૭

નાયગ્રાફોલ્સની સફર

હું તો Macy’s ની ખરીદી કરનાર ઓફીસર સાથે ખુશ થતો થતો તેની ઓફીસમાં ગયો.ઓફીસરને સ્ટેપલર ઉપર જુદા જુદા પ્રાણીઓનાં ખૂબ સુંદર કોતરણી અને કળાનાં સંગમ સાથેનાં આર્ટિસ્ટીક ગીફ્ટ આર્ટિકલ બતાવ્યાં,જે તેને ખૂબ ગમી ગયા.તેમણે મને પૂછ્યું,” તમારું કાર્ડ છે?તમે પોતેજ મેન્યુફેક્ચરર છો? તમારી એક્સપોર્ટની ઓફીસ છે?”.મેં મારું ‘ દેશવિદેશ એક્સપોર્ટ કંપની’ નું કાર્ડ આપ્યું.પણ બીજા જવાબો આપતાં હું જરા થોથવાઈને ખોટું બોલ્યો કે હા,અમે જ આ ગીફ્ટ આર્ટિકલનાં મેન્યુફેકચરર છીએ અને અમારી ઓફીસ પણ છે.મને એમ કે એ લોકો ક્યાં જોવા જવાનાં છે ?અને એમને વસ્તુ તો હું ગમે તેમ કરી પહોંચાડી દઈશ.પણ નાસમજ મને, નાની ઉંમરે, એ ખબર ન પડી કે Masy’s જેવી કંપની બધી તપાસ કર્યા વગર મારી સાથે બિઝનેસ ન કરે!

મને બીજીવાર બોલાવી ઓફીસરે કહ્યું,”તમારી કોઈ ઓફીસ ભારતમાં છે નહીં અને કાર્ડમાં એડ્રેસ છે એ તો ભાઈખલ્લાનું ગોડાઉનનું છે.તમારા પીસ મને બહુ ગમ્યાં છે તેનાં પૈસા મને કહો તે આપી દઉં.હું મારા પોતાને માટે રાખી લઉં છું.” મેં પૈસા લઈ તેમને પીસ આપી દીધાં.આભાર માની હું ઊભો થયો.મને મારી ભૂલ સમજાઈ ગઈ.ન્યુયોર્કમાં મને ભાઈનાં મિત્રો અને મારા કઝીને થોડું ફેરવ્યો અને એક અઠવાડિયા પછી હું શિકાગો ગયો.

મોટીબહેનનાં ત્યાં થોડા દિવસ રહી,હું ,મારી નાની બહેન હર્ષા સાથે રહેવા ગયો.હર્ષા આર્ટ ઈન્સ્ટીટ્યુટ ઓફ શિકાગોમાં માસ્ટર્સ કરી રહી હતી.તેના પતિને ઇન્ડિયામાં ધંધાની ઓફર હતી એટલે તે થોડા સમય માટે ઈન્ડીયા રહેતા હતા.એટલે હું હર્ષા સાથે જ રહું તેવો બહેન અને ભાઈનો આગ્રહ હતો.
બંને બહેનોએ અને ભાઈએ મળી નોર્થવેસ્ટ યુનિવર્સિટીમાં બિઝનેસ એડમિનિસ્ટ્રેશન ભણવા મારાં પહેલાં બે સમેસ્ટરનાં ફીનાં પૈસા ભરેલાં.પરતું હું કોલેજમાં મિત્રોને પૂછતો હતો કે તમને ફીનાં પૈસા કોણ આપે છે?સૌ મિત્રો સાથે વાત કરતાં મેં જાણ્યું કે તેઓ સૌ નાની મોટી નોકરી કરી પોતપોતાની ફીનાં પૈસા ભરતાં હતાં.મને પણ કંઈ કામ કરવું હતું.એક મિત્રએ પીઝા ડીલીવરીનું કામ અપાવ્યું.મને હર્ષાએ સેકન્ડહેન્ડ ગાડી લઈ આપી.મેં ભણવા સાથે સાથે પીઝા ડીલીવરીનું કામ શરુ કર્યું.શિકાગોની સૂસવાટા મારતા પવન સાથેની કાતિલ ઠંડી સહન કરવી મારા માટે મુશ્કેલ હતી.તેમાં સાંજનાં છ વાગ્યાથી રાતનાં બે વાગ્યા સુધી પીઝા ડીલીવરીનું કામ કરવું પડતું.

તેમાં એક એન્જિનીયર પણ ખૂબ ગરીબ ઘરનો ,નરેશ શાહ ,ભારતીય ,મારો મિત્ર થયો.તે સવારે એન્જિનયર તરીકેની જોબ કરે અને સાંજે પીઝા ડીલીવરી કરવાની.પીઝા ડીલીવરીનાં નોકરીનાં બધાં પૈસા તે ભારત મોકલી દેતો.હું તેનાં કુંટુંબ પ્રત્યેનાં પ્રેમથી ખુશ થઈ ગયો.તે મને પીઝા ડીલીવરી કરવા જવા એડ્રેસનાં નકક્ષા દોરી આપતો અને સમજાવતો.એ ૧૯૭૬નાં ગાળામાં ગુગલ કે નેવીગેટર હતાં નહીં.નરેશ મને મદદ કરતો એટલે હું પણ હંમેશ તેના તરફ મિત્રતાનાં આભાર અને માનની લાગણીથી તેને જોતો.

તેની પાસે Ford-torino મોટી ગાડી હતી.એક વીકએન્ડ તેણે મને કહ્યું,” હું કાલે નાયગ્રા ફોલ જોવા જાઉં છું ,તારે આવવું છે?”મેં તો તરત હા પાડી દીધી. આમ પણ ભણવાનું અને કામ સિવાય હું ક્યાંય બહાર ગયો નહોતો.હર્ષાને જણાવી ,અમે બીજે દિવસે સવારે નાયગ્રા જવા ડ્રાઈવ કરીને નીકળ્યા.વહેલી સવારે ચાર વાગે નીકળેલા અમે વારા ફરતી ડ્રાઈવ કરીને બાર કલાકે નાયગ્રા પહોંચ્યા.ડ્રાઈવ તો આઠ કલાકનું હતું પણ રસ્તામાં કોફી પીતાં,ગેસ ભરાવતાં થોડો થાક ખાતાં અને જમવા માટે ઊભા રહેતાં,વધારાનાં ચાર પાંચ કલાક થઈ ગયા.નરેશમાં તે દિવસે મને કંઈ નવો ઉત્સાહ દેખાઈ રહ્યો હતો પણ મને કંઈ સમજાયું નહીં.

અમે વહેલી સવારે ચાર વાગે શિકાગોથી નીકળેલા. લાંબી મુસાફરી કરીને પણ નાયગ્રા ફોલ જોઈ હું ખૂબ ખુશ થઈ ગયો.ત્યાં હળવેા નાસ્તો કરી નરેશ કહે ,” આપણે કેનેડા બાજુથી પણ નાયગ્રાફોલ જોઈએ. મેં કહ્યું ,”આપણે અહીં જ મોટેલમાં રોકાઈ જઈએ.”પણ તે તો કહે ,”કેનેડા બાજુથી જ નાયગ્રા ફોલ જોવાની ખરી મઝા છે અને રાતની રંગબેરંગી લાઇટમાં તો તું જોજે ખુશ થઈ જઈશ.”અમારા બંને પાસે અમેરિકાનું ગ્રીનકાર્ડ હતું. એટલે વિઝાની ચિંતા નહતી.અમે બ્રિજ ક્રોસ કરી કેનેડા ગયા.કેનેડા બાજુ ,ખૂબ સરસ લાઇટો સાથેનો નાયગ્રા ફોલનો નજારો અદ્ભૂત હતો.હું ખૂબ થાકી ગયો હતો. મોડી રાત થઈ ગઈ હતી.રસ્તામાં આવતી મોટેલો જોઈ હું નરેશને કહી રહ્યો હતો કે ,”આપણે અહીં રોકાઈ જઈએ.”હું ગાડી ચલાવતો હતો અને તે કોઈ ખાસ મોટેલ શોધી રહ્યો હતો.અને અને બસ તેને તો તે જ મોટેલમાં જવું હતું.તે મને ગાઇડ કરતો હતો ત્યાં અમે જઈ રહ્યાં હતાં.અને ત્યાં તો બસ …આ …આ… આજ કહી એણે ગાડી ઊભી રાખવા કહ્યું.ગાડી એક મોટેલ પાસે ઊભી રહી.

નરેશ ઊતરીને મોટેલમાં ગયો. હું પણ તેની પાછળ પાછળ અંદર ગયો.ત્યાં ડેસ્ક પર જઈ એણે કહ્યું રુમ નંબર ૩૦૨ એટલે ડેસ્ક પરનાં માણસે કહ્યું તેમાં તો એક બહેન છે. તમને રુમ નંબર ૩૦૩ આપું?નરેશ તો “આવી ગઈ?” કહીને રુમ નંબર ૩૦૨ શોધતો,ડેસ્ક પરનાં માણસનું સાંભળ્યા વગર ભાગ્યો.હું તો આભો બની આ શું થઈ રહ્યું છે ?તે જોતો જ રહ્યો.મને તો કંઈ જ ખબર નહીં.નરેશની પત્ની રુમ નંબર ૩૦૨માં હતી.તે ભારતથી કેનેડા આવી હતી. તેને અમેરિકાનાં ગ્રીનકાર્ડ મેળવવામાં કોઈ ટેકનીકલ મુશ્કેલી હતી.તેની પત્ની સંપૂર્ણ ભારતીય પહેરવેશ સાડીમાં હતી.નરેશે તેને કપડાં બદલાવી નાંખ્યાં. હવે લગભગ અડધી રાત થઈ ગઈ હતી,નરેશ તેની પત્નીને લઈને બહાર આવ્યો.

મેં કહ્યું,” નરેશ,આપણે અહીં રોકાવું નથી ? ‘ના ‘,કહી તેણે મને ગાડીમાં બેસવાનું કહ્યું. તે એન્જિનીયર હતો.ગાડીની ડીકી એટલે કે એની ગાડીની ટ્રન્કમાં એણે પહેલેથી નાનું કાણું પાડી ,હવાની અવર જ્વર થાય તેની વ્યવસ્થા અને ગાદી પાથરીને તૈયાર રાખેલી.તેની દૂબળી પાતળી છોકરી જેવી પત્નીને તેણે ટ્રન્કમાં સુવાડી દીધી. તેની પત્ની પણ હિંમતવાળી અને માનસિક રીતે તૈયાર જ હતી. અમે કેનેડાની બોર્ડર પાસે આવ્યા. ટ્રંકમાં માત્ર બ્રિજ ક્રોસ કરી આગળ જઈએ તેટલું દસ કે પંદર મિનિટ જ રહેવાનું હતું.પણ નરેશની પત્ની ટ્રંકમાં હતી તેની જ મને તો ગભરામણ થતી હતી.ઓફીસરે મારું ,નરેશનું ડ્રાઈવીંગ લાયસન્સ,ગ્રીનકાર્ડ વગેરે જોયું.હું નર્વસ અને થોડો ઉંઘમાં હતો.ઓફીસરે નરેશને કંઈ પૂછ્યું.નરેશે ઓફીસરને કહ્યું,”અમે તો બે કલાક પહેલાં જ કેનેડા બાજુ જઈને નાયગ્રાફોલ જોઈને આવ્યા,હવે પાછા જઈએ છીએ.”હું ખૂબ થાકેલો અને ખૂબ નર્વસ હતો.હવે શું થશે? હમણાં ટ્રંક ખોલાવશે તો…..??

જિગીષા દિલીપ
૧૨ મેં ૨૦૨૧

અજ્ઞાતવાસ -૧૫

પહેલી વિદેશ સફર

ફ્લાઈટનાં સમય કરતાં લગભગ એક સવા કલાક પછી નકુલને પ્લેન પર ચડવાની સીડી આગળ ઊભો રહી બધાંને આવજો કહેતો જોઈ ,કુંટુંબીજનો અને મિત્રોએ ખુશી સાથે ચિચિયારી કરી. ભાઈ ,બહેન અને રુખીબાનાં જીવ પણ હેઠાં બેઠાં.

મને ઓફીસરોએ બેગ સાથે અંદર ઓફીસમાં લઈ જઈ અનેક જાત જાતનાં સવાલ હું કોઈ દાણચોર હોય તેવાં પૂછ્યાં.મારો સામાન તો આખો અસ્તવ્યસ્ત કરી નાંખ્યો અને સ્ક્રીનીંગમાં બેગમાં ગીફ્ટ આર્ટિકલ ભરેલા જોઈ ઓફીસરે મારી બેગ ખોલાવી.બેગ ભરીને લીધેલાં ગીફ્ટ સેમ્પલ તો વેરણ છેરણ કરી તેમણે કેટલાય પીસ તો અંદર કંઈ ભર્યું નથી તે જોવા હથોડી લઈ તોડી નાંખ્યા.બંને બેગોનો બધો સામાન બહાર કાઢી,એક એક ચીજ ફંફોસી,તેમાં અને એક એક ગીફ્ટને ,વસ્તુઓને ,તપાસતાં કલાક નીકળી ગયો.રુખીબાનાં લાડથી બગડેલ મને તો વ્યવસ્થિત બેગ પેક કરતાં પણ આવડતું નહોતું.છેવટે કંઈ ન મળતાં અને હું તો ખરેખર ભણવા જ જઈ રહ્યો છું ,જાણતાં મને ઓફીસરોએ પ્લેનમાં બેસવા જવા રવાના કર્યો.પ્લેન તો મારી જ રાહ જોઈને ઊભું હતું.મારા પહોંચવાથી ફ્લાઈટ ઉપડવાની રાહ જોઈ રહેલા પેસેન્જરોએ મને તાળીઓનાં ગડગડાટથી વધાવ્યો પણ હું તો જરા ઝંખવાઈ ગયો.

મારી પોતાના અને વ્હાલાંઓને દેશ છોડી વિદેશ જવાની પહેલી મુસાફરી હતી.અમેરિકા જવાનો ઉન્માદ હતો ,પણ ટીનાને છોડીને જવાંનાં વિષાદની લાગણી મનને કોરી ખાતી હતી.મારું મન પ્લેનની બહાર દેખાતાં સફેદ રુ જેવા વાદળો પર સપના વિખેરતું દોડી રહ્યું હતું.હું મારાં ખોળામાં ,રાજકુમારી ટીનાને લઈ સફેદ વાદળોને ચીરતો ખુશખુશાલ રીશેલ્યુ પર સવાર થઈને તેને ભગાવી રહ્યો હતો.તો વાદળોની ફાટમાંથી નીચે ઊંચાં ટાવરોમાં ક્યાંક મારી એક્સપોર્ટની ઓફીસમાં સુટબુટમાં બેઠેલ નકુલને હું જોઈ રહ્યો હતો.વિચારોની દોડતી ગતિ સાથે ફ્લાઈટ ભાગી રહ્યું હતું.ત્યાં તો પાયલોટે એનાઉન્સમેન્ટ કરી કે ફ્લાઈટ ધુમ્મસ ખૂબ હોવાનો કારણે Zurich પહોંચી નહીં શકે.અને હું સપનાની દુનિયામાંથી બહાર આવ્યો. પેસેન્જરોને Besel એરપોર્ટ ઉતારી દેવામાં આવશે.

Besel એરપોર્ટ પર સૌ પેસેન્જર ઉતરી ગયાં.મારે Zurichથી હવે ન્યુયોર્ક જવુંજ પડે તેમ હતું કારણકે મારી Zurich થી Newyork ની કનેક્ટીંગ ફ્લાઈટ હતી.એટલે મારે ગમેતેમ કરી Zurich એરપોર્ટ પહોંચી બીજી ફ્લાઈટ લઈ ન્યુયોર્ક પહોંચવું જ પડે તેમ હતું.Swiss air વાળાએ મને Zurich થી Newyork ની ટ્રેનની ટિકિટ તો ફ્રી કરી આપી પણ મારો સામાન પણ મને આપી દીધો.મારે ન્યુયોર્કથી પછી આગળ શિકાગો જવાનું હતું એટલે હું બેગો લેવા રાજી થઈ ગયો.

રુખીબા અને બહેનનાં દીકરીઓ પ્રત્યેનાં અપાર પ્રેમને કારણે બેગો અથાણાં,મિઠાઈઓ,નાસ્તાઓ અને લોકોનાં સંપેતરાથી ઓવરલોડ હતી.બેગો ટ્રેન સ્ટેશન સુધી લઈ જવા ટ્રોલી લેવાં મારી પાસે સ્વિસ ફ્રેન્ક હતાં નહીં.ભારતનાં સ્ટેશનનાં મજૂરોને યાદ કરી ખેંચીને બેગો ટ્રેન સ્ટેશન સુધી લઈ ગયો.ટ્રેન લોકલ હતી.એટલે સોફેસ્ટીકેટેડ યુરોપીયનો મને બેગો ખેંચતો જોઈ,વિચિત્ર નજરે જોઈ રહ્યાં હતાં.તેઓ મારી અંગ્રેજી ભાષા પણ સમજતાં નહતાં.કોઈની મદદથી પરાણે બેગો ઈશારાની ભાષા થી સમજાવી ટ્રેનમાં ચડાવી. મુંબઈની લોકલ ટ્રેનમાં પસીનાની સ્મેલ સાથે ધક્કામુક્કીમાં મુસાફરી કરેલ હું ,ઘર કરતાં પણ ચોખ્ખી ચણાક ટ્રેનને આશ્ચર્ય સાથે જોઈ રહ્યો હતો.ટ્રાન્સપરન્ટ કાચની બારીઓ અને કાચમાંથી આરપાર દેખાઈ રહેલ રુફટોપ વાળી ટ્રેનમાંથી,બરફાચ્છાદિત આલ્પ્સની સ્વર્ગ જેવા સૌંદર્યવાળી હારમાળામાંથી પસાર થઈ રહેલ ટ્રેનની સફરને આભો બની નિહાળી રહ્યો હતો.

મુંબઈની ગીરદીમાંથી વિદેશની ધરતી પર ઉતરતાં જ સૌથી પહેલાં જ સ્વીત્ઝરલેન્ડ જોયું.તેના સૌંદર્યને નિહાળી હું અભિભૂત થઈ ગયો હતો.ટીના સાથે ગાળેલ સમય યાદ કરી તે મારી સાથે હોત તો કેટલી મઝા આવત!!!તેવું હું વિચારી રહ્યો હતો.કોણ જાણે કેમ ટીનાની યાદ મારો પીછો નહોતી છોડતી.

Zurich ટ્રેન સ્ટેશનથી મારે Zurich એરપોર્ટ જવાનું હતું. હું સ્ટેશનથી એરપોર્ટ જતી બસમાં બેઠો. ટિકિટ માટે મેં ડોલર આપ્યા તો કંડક્ટરે સ્વીસફ્રેન્કની માંગણી કરી જે મારી પાસે હતાં નહીં.ચેન્જ કરાવવાં ક્યાં જાઉં કેવીરીતે સામાન સાથે જાઉં કંઈ સમજાતું નહોતું અને મને બસમાંથી અધવચ્ચે સામાન સાથે ઉતારી દીધો.નવેમ્બર મહિનામાં સ્વીત્ઝરલેન્ડમાં ખૂબ ઠંડી હતી.ભાઈ પહેલાં યુરોપ અને અમેરિકા ત્રણ વાર આવી ગયાં હતાં.તેમણે બેગ ભરતાં હતાં ત્યારે કહ્યું કે “તારા માપનાં જેકેટ અને હેટ તું શિકાગો જઈને ખરીદજે.ન્યુયોર્ક એરપોર્ટથી ઘર સુધી ગાડીમાં મારા જેકેટ અને વાંદરાં ટોપી લઈજા તે પહેરી લે જે.”મારેતો ભાઈનું લાંબું અને ઘોઘા જેવું જેકેટ અને વાંદરાં ટોપી અહીં સ્વીત્ઝરલેનડમાંજ બેગમાંથી કાઢીને પહેરવા પડ્યા.રસ્તા વચ્ચે નાના ગામમાં ઘોઘા જેવા જેકેટને વાંદરાં ટોપી સાથે હું સર્કસનાં જોકર જેવો લાગતો હતો એમાં હવે હું શું કરું અને ક્યાં જાઉંના વિચારે રડમસ ચહેરો!!! આવતાં જતાં લોકો મારી ભાષા સમજતાં નહોતાં.નાનું ગામ એટલું સુંદર હતું કે હું ફરવા આવ્યો હોત તો આવા ડુંગરાં વચ્ચે નાનાં વહેતાં ઝરણાં,રુષ્ટપુષ્ટ ઘેટાંએા,પહેલાં ન જોઈ હોય તેવી કાળા ટીલાઓ વાળી ઢેકા વગરની સફેદ ચરતી ગાયો અને ઘોડાઓ….મને તો લાગતું હતું કે હું સ્વપ્નલોકમાં આવી ગયો છું કે શું?

પણ મારી મનોદશા તો જુદીજ હતી.

એટલામાં એક જેન્ટલમેન મારી પાસે આવ્યા અને એમને સાઈનમાં સમજાવતાં મેં ઈન્ડીયા,ઈન્ડીયન એવું તેમને સમજાવ્યું .તેમણે ફોન કરી પોલીસને બોલાવી.થોડી જ વારમાં પોલીસ આવી.તેને પણ અંગ્રેજી નહોતું આવડતું એણે મારી વાયરલેસ ફોનથી ટ્રાન્સલેટર સાથે વાત કરાવી.પોલીસની ગાડીમાં મારી બેગો ચડાવી ,પોલીસ મને એરપોર્ટ સુધી ઉતારી ગઈ.

ફરી પાછો બેગો ઢસડતો હું એરપોર્ટના ચેક-ઈન સુધી પહોંચ્યો.મારી બેગોમાં વજન તો ઓવરવેઈટ હતુંજ.સ્વીસ એરપોર્ટનાં ઓફીસરો ઓવરવેઈટનાં પૈસા માંગવાં લાગ્યાં. હું તો આઠ ડોલર લઈને રોકડા નીકળ્યો હતો તે તો વપરાઈ ગયાં હતાં.ફ્લાઈટ ઉપાડવા માટે મારાં નામનું અનાઉન્સમેન્ટ ઉપરા ઉપરી થઈ રહ્યું હતું.મારી ફ્લાઈટ છૂટી ન જાય તે માટે હું સ્વીત્ઝરલેન્ડનાં ઓફીસરોને કાકલૂદી કરી રહ્યો હતો.હું તો રડવા જેવો થઈ ગયો હતો.

જિગીષા દિલીપ

 

અજ્ઞાતવાસ-૧૦-જિગીષા દિલીપ

ટીના સાથે સહજીવનનાં શપથ

 

મને હવે ચિમનભાઈએ રેસ સ્વીકારવાની(ઘોડા ખાવાની) છૂટ આપી દીધી હતી.જો કે મારા થકી કમાએલા પૈસાનો તેમનો એકાઉન્ટટ હિસાબ રાખતો પણ મને તો માત્ર પગાર જ મળતો.પણ મારું બીજા બુકીઓ સાથેનું દેવું ભરાતું જતું હતું ,એટલે હું ખુશ હતો.ચિમનભાઈ ને તો મારા રુપમાં જાણે સોનાનાં ઈંડા મૂકતી મુરઘી મળી ગઈ હતી. તે તો કોણ જાણે મને દિકરાથીએ વધીને પ્રેમ કરીને ખૂબ માન આપતા.મને આમને આમ તેમના ત્યાં ત્રણ ચાર મહિના થઈ ગયાં હતા.ભાઈ છેલ્લા ત્રણ મહિનાથી તેમનાં ખૂબ પ્રશંસા પામેલ નાટક માટે ગુજરાતની ટૂર પર હતાં.બહેન અને રુખીબા પણ ભાઈનાં મોટા શો હોય ત્યારે અમદાવાદ અને આસપાસ ટ્રાવેલ કરી રહ્યાં હતાં.ઘરનાં બધાંનું ધ્યાન ભાઈનાં ધૂમ મચાવી રહેલ નાટક પર હતું.તે દિવસે મોટી રેસ સ્વીકારીને ચિમનભાઈના ખાતામાં મોટી રકમ મારા તરફથી આવી. રેસ સ્વીકારીને જે પૈસા મળ્યા,તે તો ચિમનભાઈએ પોતાની પાસે રાખ્યા,પણ ભેટ તરીકે મને પૈસાનું એક મોટું કવર આપી કીધું ,” જા ,દીકરા આજે પાર્ટી કર.”

 

મેં ચિમનભાઈને ત્યાંથી જ ધીમા દબાતા અવાજે ટીનાને ફોન કર્યો.તે જમવા અને ઊંઘવાનાં સમય સિવાય તેની ખાસ મિત્ર,તેનાં જ ફ્લોર પર,સામે બારણે રહેતી વ્યોમાનાં ત્યાંજ હોતી.વ્યોમાનાં પિતા એક્સીડન્ટમાં ગુજરી ગયેલા અને મમ્મી ખૂબ બીઝી ગાયનેકોલોજીસ્ટ હતાં. વ્યોમાને ભાઈબહેન હતાં નહીં એટલે ટીના લગભગ તેમનાં ઘેર જ રહેતી.ટીનાનાં પપ્પા ખૂબ શ્રીમંત મોટા વ્યાપારી હતાં.પણ સંકુચિત માનસ ધરાવતા હતા.ટીનાને વ્યોમાની સાથે બહાર જવા દેતા અને બંને બહેનપણીઓ એકબીજાની સાથે જ ભણતી અને રહેતી.ટીનાનાં પિતાને છોકરાઓ તેમનાં ઘેર આવે,કે રોજ ફોન કરે તેવું ,જરાપણ ગમતું નહીં.ધરમાં હીટલરની જેમ માત્ર તેમનું જ રાજ ચાલતું.પરતું વ્યોમા બાજુનાં જ ઘરમાં હતી અને તેનાં ઘરમાં કોઈ પુરષ હતો નહીં ,એટલે ટીના ત્યાં રહેતી તો તેમને કોઈ વાંધો નહોતો.બંને બહેનપણી ટીનાને ત્યાં પણ અવારનવાર તેના પપ્પા સાથે પણ જમતી અને બેસતી એટલે તેમને વ્યોમા તેમની દીકરી જેવીજ લાગતી.ચુલબુલી વ્યોમા અમારા ગૃપમાં જ હતી અને મારી પણ ખૂબ સારી મિત્ર હતી એટલે ટીનાને હું મળતો ત્યારે વ્યોમા પણ ઘણીવાર અમારી સાથે જ હોતી.અમે ફોન પર વાતો કરતાં ત્યારે વ્યોમાને ઘેર જ હું ટીનાને ફોન કરતો.

 

મેં વ્યોમને ઘેર જ ટીનાને ફોન કર્યો. તે મારાથી ખૂબ નારાજ હતી,પણ મેં તેને કહ્યું મારે તારું ખાસ કામ છે તારી સાથે અંગત વાત કરવી છે,મને પ્લીઝ એકવાર મળવા આવ.મેં ટીનાને હાજી અલીની બહાર જ્યુસ સેન્ટર પાસે ઊભા રહેવાનું કહ્યું.હું ટેક્સી કરીને ચિમનભાઈને ત્યાંથી સીધો પહોંચ્યો.હું રસ્તામાં વિચારતો હતો કે ટીના આવશે કે નહીં?પણ ટેકસી જ્યારે ટ્રાફીક લાઈટ પર ઊભી હતી ત્યાંજ મેં એને દૂરથી જ્યુસ સેન્ટર પાસે છત્રી લઈને ઊભેલી જોઈ.અનોખા આનંદ સાથે મારું મન નાચી ઊઠ્યું.હું ટેક્સીમાંથી ઉતરીને ઝીણાં વરસતાં વરસાદમાં ભાગીને ટીના પાસે પહોંચી ગયો.તેણે મને તેની સાથે છત્રીની અંદર લીધો.ટીના ચૂપચાપ હતી પણ તેનાં મૌનમાં અનેક ફરિયાદોનો સંવાદ હતો.અમે હાજીઅલીની અમારી કાયમી બેઠક તરફ ચાલવાનું શરુ કર્યું.

 

અમે હાજીઅલીની દરગાહની પાછળની પથ્થરની પાળી પર બેઠાં.ઉછાળા મારતા દરિયાનાં મોજાંનો અવાજ અમારી વચ્ચેનાં મૌનને તોડતો હતો.દરિયા પરથી વાતો ઠંડો પવન અમારા બંનેનાં ઊના ઉચ્છ્વાસને ઠંડા પાડવા કોશિશ કરી રહ્યો હતો.વરસાદનાં છાંટાં નહીં જેવાં પડી રહ્યાં હતાં.અમે છત્રી ઓઢીને જ એકબીજાની સાવ લગોલગ બેઠાં હતાં.ટીના હજુ શાંત જ હતી.મેં એનો હાથ મારાં હાથમાં લઈ સહેજ પંપાળ્યો અને એનાં પરાણે દબાવી રાખેલ આંસુંનો બંધ તૂટી ગયો.મેં એને શાંત રાખવા કોશિશ કરી.હું પણ તેને લાંબાં સમય પછી મળ્યો હતો એટલે મારી ભીતર પણ કેટલીય અનકહી ઊથલપાથલ ચાલી રહી હતી.હું એને બેહદ પ્રેમ કરતો હતો પણ માત્ર પ્રેમથી જીવન ચાલતું નથી એ વાસ્તવિકતા હું ટીનાને સમજાવવા માંગતો હતો.ટીનાને દુ:ખી જોઈને વાત ક્યાંથી શરુ કરવી તે હું વિચારી રહ્યો હતો.એક હાથથી છત્રી આડી કરી મેં એનાં ગાલ પરનાં આંસુંને પી લઈ ગાલ પર એક વહાલ ભર્યું ચુંબન કર્યું.ક્યાંય સુધી હું એને પીઠ પર મારો વહાલભર્યો હાથ પ્રસરાવી ,ધપધપાવતો રહ્યો અને તે રડમસ અવાજે તેનું માથું મારા ખભા પર ઢાળી કહી રહી હતી,કુલ…. તને કેવીરીતે સમજાવું કે તને જોયા વગર કે ફોન પર વાત કર્યા વગરનાં દિવસો કાઢવા મારે માટે કેટલાં મુશ્કેલ હતાં!

 

હાજીઅલી દરગાહની પાછળ અવરજવર નહીંવત હતી.દરિયો,વરસાદ,પવન અને આકાશનાં ભૂરા વાદળોને સાક્ષી બનાવી તેનો હાથ મારાં હાથમાં લઈ મેં ટીનાને કહ્યું,”હું આ પંચમહાભૂતોનાં આ ચાર અસ્તિત્વની સાક્ષી રાખી કહું છું,હું તને બેહદ પ્રેમ કરું છું.અગ્નિની સાક્ષીએ આપણે લગ્નનાં ફેરા લઈશું ત્યારે ફરીથી સહજીવનની શપથ લઈશ.પણ જો આપણે કાયમ જિંદગી સાથે વિતાવવી હોય તો મારે જીવનનિર્વાહ માટે પૈસા કમાવા વ્યવસાય કરવો જ પડશે.ભણવું પડશે.ભાઈ એક્ટર છે એટલે વારસામાં કોઈ ધંધો મળે તેમ છે નહીં.તારા પપ્પા પણ મને ભણતર વગર કે કેરીયર બનાવ્યા વગર તારી સાથે લગ્ન માટે હા પાડશે નહીં.એટલે હું અમેરિકામાં ભણવા જવા માંગતો હતો.”તેમ તેને સમજાવ્યું.મારો ટોફેલનો સ્કોર સરસ આવ્યો અને એડમીશન પણ અમેરિકાની યુનિવર્સિટીમાં મળી ગયું હતું ,પણ હું હજુ નાનો છું કહી બહેનોએ ગ્રેજ્યુએશન કરી આવવા કીધું અને હવે ટાઈમ જતો રહ્યો અને મારો સ્ટુડન્ટ વીઝા પતી ગયો,મારે વિદ્યાનગર જવું નથી તેમજ પૈસા માટે ઘોડાની રેસનો મોટો દાવ,તેમાં થયેલ મોટી હાર,અને મારું ઘરમાંથી ભાગીને અમદાવાદ જવું અને તેમાંથી બહાર નીકળવાની બધી વાત,તેમજ હાલ પપ્પાનાં મિત્રને ત્યાં નોકરી કરુ છું એવું પણ તેને મેં કીધું.પૈસા વગર ખાલી પ્રેમથી જીવન ચાલે નહીં,તે વાત ટીનાને મેં બરાબર સમજાવી.અમે ફરી મળવાનો વાયદો કરી વહાલથી છૂટાં પડ્યાં.

 

બીજે દિવસે સવારે ભાઈ અને બહેન અમદાવાદથી આવી ગયાં.મને તૈયાર થઈ બહાર નીકળતો જોઈ ભાઈએ પૂછ્યું,”ક્યાં જાય છે?”

મેં કહ્યું”,ચિમનભાઈ ને ત્યાં.”

ભાઈએ કહ્યું,” હજુ જાય છે?”

મેં કહ્યું,”હા કેમ?.”

ભાઈ કહે,”ચાલ હું પણ આજે તારી સાથે આવું છું.”

 

હું ને ભાઈ ચિમનભાઈને ત્યાં પહોંચ્યા.ચિમનભાઈએ તો ભાઈને ખૂબ માન આપીને બોલાવ્યા અને બેસાડ્યા.

ચિમનભાઈ તો ભાઈ પાસે મારાં વખાણ કરતાં થાકતાં નહોતા.ચિમનભાઈએ બધી મારાં ઘોડાજ્ઞાનની વાતો ભાઈ પાસે કરી.બુકીઓ સાથે મારાં હિસાબ પતી ગયાંની વાત પણ કરી અને મારાં હિસાબની વધેલી રકમ ભાઈને આપવાની વાત કરી. મારા હિસાબનો પૈસાનો આંકડો સાંભળી ભાઈ આશ્ચર્ય સાથે ઊભા થઈ ગયાં!!ભાઈએ કહ્યું ,”મારે એ પૈસા નહીં જોઈએ,તમે નકુલને જ આપી દો.”

 

ભાઈએ ચિમનભાઈ સાથે જે વાત કરી તેનાથી હું ઊભો થઈ ગયો.ભાઈએ ચિમનભાઈને કહ્યું”,આપનો ખૂબ ખૂબ આભાર કે તમે નકુલનાં બુકીઓનેા હિસાબ પતાવી દીધો.પરતું કાલથી નકુલ આપને ત્યાં નહીં આવે ,અમારે તો એને ભણવા અમેરિકા મોકલવાનો છે અને તેની બહેનોને શશીએ નકુલ અમેરિકા ભણવા જવા પૈસા કમાવવા રેસ રમ્યો,તે વાત કરી એટલે એ લોકો નાનાભાઈને ગમે તેમ કરી અમેરિકા બોલાવી લેવા માંગે છે અને તેના ગ્રીનકાર્ડ માટે એપ્લાય કરી દીધું છે.એટલે એ તો અમેરિકા જશે હવે.

 

ચિમનભાઈએ કહ્યું,” તમારે એને અમેરિકા મોકલવાની કોઈ જરુર નથી.તેનાં ઘોડાજ્ઞાન પરથી હું ચોક્કસ કહીશ કે તેણે અહીં રહી આ જ કામ કરવું જોઈએ.ભાઈ તેમની સાથે હાથ મિલાવી ,આભાર માનતાં ,હાથ જોડી,હસતાં હસતાં ઊભા થઈ ગયાં.ભાઈ રસ્તામાં મને કહે,”તારી માને કંઈ ખબર પડે નહીં કે તું બુકીનાં ત્યાં નોકરીએ રહ્યો છું,ધ્યાન રાખજે નહીં તો હું અને તું બંને ઘરની બહાર હોઈશું ! સમજ્યો.”ચિમનભાઈએ મારાં હિસાબનાં પૈસા ભાઈએ લેવાની ના પાડી,એટલે મોટું કવર મને એક સરસ બેગમાં ભેટની જેમ આપ્યું.

 

બે ત્રણ દિવસ પછી હું સાંજે બહારથી ઘેર આવ્યો તો બહેન ગુસ્સામાં રાતીચોળ અને ભાઈ તેને કંઈક સમજાવી રહ્યાં હતાં. મને જોઈને બહેન તાડુકી”,કોઈ ન મળ્યું ! તે ચિમનભાઈની દીકરી જોડે તેં ચક્કર ચલાવ્યું.”

“હું તો બાધાની જેમ બહેન સામે જોતો જ રહ્યો! ભાઈ કહે ,”હું તારી માને સમજાવું છું પણ તે માનતી જ નથી.”મેં પૂછ્યું ,”પણ થયું શું આ બધું,મને કોઈ કંઈ કહેશો?.”

 

ભાઈ કહે,” ચિમનભાઈ આવ્યા હતા અને કહેતાં હતાં,” નકુલ તો હવે મારો દિકરો છે,મેં તો તેનો ફોટો મારા બેડરૂમમાં લગાવી દીધો છે અને તેમની સ્વરૂપવાન દીકરી માટે તારું માંગું લઈને આવેલા અને હા પાડી દઈએ તો તને ડીગ્રી માટે તેમની ઓળખાણથી ડોનેશન આપી જયહિંદ કોલેજમાં એડમીશન પણ અપાવી દે અને પૈસા પણ ડોનેશનનાં તે ભરી દે તેમ કહેતા હતાં.”

 

હું તો આ સાંભળી સાવ આભો જ બની ગયો! અને મારાથી બોલાઈ ગયું”,બહેન !મને તો મારી ફ્રેન્ડ ટીના ગમે છે! ” અને બધાં એક બીજાની સામે આશ્ચર્ય સાથે જોઈ રહ્યાં!!!!

 

જિગીષા દિલીપ

 

 

 

અજ્ઞાતવાસ-૯

Gold giver 

ચિમનભાઈએ બે મિનિટ વિચારીને ભાઈને કીધું,”જયદેવભાઈ ,મારે નકુલ સાથે બધી વાત શાંતિથી બેસીને સમજવી પડશે.તમારા રેડિયો શો નો ટાઈમ થઈ જશે,મામલો થોડો ગંભીર લાગે છે.ભાઈએ કીધું,” મને પણ”.મને ચિમનભાઈની સાથે વધુ શાંતિથી વાત કરવા મૂકીને ભાઈ ઘેર ગયા.ભાઈનાં ગયાં પછી ચિમનભાઈએ મને પૂછ્યું,”દિકરા ,તારી ઉંમર શું છે?” મેં કીધું “,અઢાર વર્ષ.”હું કોની કોની સાથે કેટલું રમ્યો તેની બધી વિગતો તેમણે આશ્ચર્ય સાથે લીધી.પછી તેમને મેં નામ આપ્યા તે બુકીઓને તેમણે ફોન કરવા માંડ્યાં.

ફોન કરી ચિમનભાઈએ કહ્યું,” ભાઈ ,તમારે જે નકુલભાઈ પાસેથી પૈસા લેવાના છે,તેં મારી સાથે મારે ઘેર બેઠા છે. પણ તમે આટલા નાના છોકરાંનાં આટલાં બધાં પૈસા લખ્યા કેવીરીતે? ૯૦૦૦,૧૦૦૦૦ હજાર રૂપિયા ૭૪-૭૫ ની સાલમાં મોટી રકમ ગણાતી. સામેથી બુકીએ કહ્યું,” કૌન સા છોટા બચ્ચાં?યે તો હમારે પાસસે હર બાર જીત કે પૈસે લે ગયા હૈ,પૂછો ઉસે! યે તો હર બાર જીતતા હૈ ,ઉસકો બચ્ચા મત સમઝેા! યે તો બડા ખિલાડી હૈ,ઘોડે કે બારેમેં સબ કુછ જાનતા હૈ.

“ચિમનભાઈ આશ્ચર્ય સાથે મનમાં જ બબડ્યા”ઘોડે કે બારેમેં સબ કુછ જાનતા હૈ?“
તેમણે તો બધાં બુકીઓ સાથે એક જ વાત કરી,” જો ભાઈ,આનાં પિતા તો એક્ટર છે,કોઈ બિઝનેસમેન નથી.નકુલ પાસે તમને ચૂકવી શકાય એટલા પૈસા છે નહીં ,તો તમે ગમે તે કરશો તે તમને ક્યાંથી પૈસા આપવાનો છે? હું એના પૈસાનાં હવાલો મારે માથે લઈ લઉં છું અને એને મારે ત્યાં નોકરીએ રાખી લઉં છું.એટલે હું થોડા થોડા કરીને તમારા પૈસા અપાવીશ.આમેય તમારા પૈસા તો ડૂબી જ ગયેલાં છે સમજો.તમે હવે કાલથી એના ઘેર જવાનું બંધ કરી દેજો.નકુલનાં પૈસાની વાત મારી સાથે કરજો.ચિમનભાઈ મનમાં જ કંઈક વિચારી રહ્યાં હતા.

ચિમનભાઈ એટલાં મોટા બુકી હતાં કે બધાં તેમનું માન રાખે જ.એ પછી એમણે મને કહ્યું કે”,.મારે માણસની જરુર છે.એમ કર ,કાલથી તું મારી ઓફીસે નોકરીએ લાગી જા.હું તને ૩૦૦ રૂપિયા પગાર આપીશ અને બસનું ભાડું.સાંજે બનશે ત્યાં સુધી હું તને બ્રીજકેન્ડીનાં નાકે ગાડીમાં ઉતારતો જઈશ.મને એમની ઓફીસનું સરનામું આપ્યું અને કહ્યું કાલથી આવી જા.મારી મુશ્કેલીનાં તારણહાર તે હતા એટલે મારી પાસે હા કહેવા સિવાય કોઈ રસ્તો જ નહોતો.

ચિમનભાઈનાં ત્યાંથી ઘેર પહોંચ્યો એટલે બહેને મારી સાથે થોડો કકળાટ,થોડી રડારોળ અને તેની અંતરની લાગણીની લેવડદેવડ કરી.પણ આખરે તો માનાં બરફ જેવાં ઠંડક આપતાં દિલને પ્રેમની ઉષ્માથી પીગળાવતાં કેટલી વાર?તેમાં ભાઈએ મામલો ચિમનભાઈએ પતાવી દીધો છે એમ બહેનને સમજાવી અને બુકીનાં માણસો આવતાબંધ થઈ ગયાં એટલે બહેન શાંત થઈ ગઈ.ટીના હું વિદ્યાનગર ગયો,ત્યારથી જ નારાજ હતી પણ મને વિદ્યાનગર ફોન કરતી.હું પાછો આવી ગયો એટલે ખુશ હતી પણ મેં ટોફેલ આપી અમેરિકા જવાનું વિચાર્યું તે તેને જરાપણ ન ગમ્યું.તેને એમ જ થઈ ગયું કે હવે હું તેને છોડીને કાયમ માટે જતો રહીશ. મને તો તેને માટે ભારોભાર લાગણી હતી પણ તે સમજવા તૈયાર જ નહોતી. એટલે અમારે થોડા ઝઘડા ચાલતાં હતા.એમાં મારી રેસની મોટી હારે મને પણ સાવ ભાંગી નાંખ્યો હતો.

ચિમનભાઈની ઓફીસ ભૂલેશ્વરમાં એક આખો માળો હતો.નીચેને માળ બધી દુકાનો હતી.બહારથી બિલ્ડીંગ જૂનું પણ અંદરથી ઓફીસ અને સ્ટાફ ભવ્ય હતા.લાઈન સર ટેલિફોન લઈને બેસેલા માણસોનો મોટો સ્ટાફ ,સતત આવતા રહેતાં ચા,પાણી અને ભાતભાતનાં નાસ્તા.મને ખબર નહોતી કે તેમણે મને કેમ નોકરી પર રાખ્યો છે? અને મારે ગાદી તકિયા પર બેસીને શું કામ કરવાનું છે?
મેં ચિમનભાઈનાં ત્યાં જવાનું ચાલુ કર્યું.ચિમનભાઈનો કારોબાર ખૂબ મોટો હતો.કેટલાય ટેલિફોન સાથે પેન્સીલર (બેટ લખનાર ) હતાં. હું ચિમનભાઈની ઓફીસે પહોંચ્યો,પણ હજુ ચિમનભાઈ આવ્યા નહોતા.મને નાના છોકરા જેવો અને નવો નવો નોકરીએ આવેલ જોઈ ઓફીસમાં સહુ સમજતાં હતાં કે કોઈ શિખાઉ છોકરો પેન્સીલરનું કામ શીખવા આવ્યો છે.મોટી ઉંમરનાં કાકાએ મને બેટ અંગે શિખવાડતા કીધું,”જૂઓ નકુલ ,ઘોડાનો નંબર લખી ,સામે તેનો ભાવ લખી પન્ટરને (બેટીંગ કરનારને)તે ભાવે કેટલા પૈસા લગાડવા છે તે લખવાનું.દા.ત.નંબર ૨નાં ઘોડા પર ૬/૫ = પ રૂપિયાની બેટ પર ૬ રૂપિયા પ્રોફીટ એટલે તમારેા ઘોડો જીતે તો તમને ૧૧ રૂપિયા પાછા મળે.હારો તો તમારાં પ રૂપિયા જાય.અને આ ભાવ પર તમે જેટલા પૈસા લગાડ્યા હોય તે જીતો તો બુકીએ તમને ભાવ પ્રમાણે ગણીને આપવાના.એક જ ઘોડા પર જેટલાં વધારે લોકો પૈસા લગાડે તેમ તેમ તે ઘોડાનો ભાવ ઓછો થઈ જાય.(પન્ટર)બેટ લગાડનારની ,બેટ બુકી સ્વીકારે ,તેને રેસની ભાષામાં ઘોડો ખાઈ જવો તે શબ્દ પણ વપરાય છે.આમ ઘરડા કાકા મને બેટ કેવીરીતે લખવાની,કેવીરીતે બેટ સ્વીકારવાની (ઘોડો ખાવાનો)તે સમજાવવા લાગ્યા..હું મનમાં તો હસતો હતો પણ મોટી ઉંમરનાં કાકાને માન આપતા કંઈ બોલ્યો નહીં.

એટલામાં ચિમનભાઈ આવ્યા અને હાથ પકડી તેમની ગાદી પાસે લઈ જઈ મને તેમની બાજુમાં બેસાડ્યો.તેમની આજુબાજુ ત્રણ,ચાર ફોન પડેલા. ચિમનભાઈ એક ફોન પર હોય તો બીજો ફોન મારે ઉપાડીને ક્યા ક્લાયન્ટનો ફોન છે તે કહેવાનું,તે મોટા ઘરાકની સાથે પહેલા વાત કરતા. તેમજ ઘરાકની લીમીટ સુધીનાં પૈસા પતી જાય તો તેની અમુક બેટ,કાપીને બીજા બુકીઓને તે બેટ પાસ કરવાની,આ કામ માટે બીજા બુકીઓને ફોન કરવાનું કામ પણ મારે કરવાનું, પણ બધું કામ ચિમનભાઈ સાથે જ.રેસ રમનારાં મોટા અને ખાસ ગ્રાહકોને તે સંભાળતા.મુંબઈનાં મોટા નામી એક્ટરો,ગર્ભશ્રીમંતો,તેમજ મોટામોટા વેપારીઓ અને ઈન્ડસ્ટ્રીયાલીસ્ટો ચિમનભાઈને ત્યાં રેસની બેટ લખાવવા આવતા.તેમનું બુકી તરીકેનું ખૂબ મોટું નામ હતું. હવે મને ચિમનભાઈને ત્યાં થોડા દિવસો થઈ ગયા હતા.એક દિવસ રેસ શરુ થવાની હતી અને એક્ટર મહેમુદનો ફોન આવ્યો.

ચિમનભાઈએ ફોન ઉપાડ્યો અને મહેમુદે પૂછ્યું”,ચિમનભાઈ Gold giver કા ક્યા ભાવ?

ચિમનભાઈએ કહ્યું,” ૧/૧.૬૦ એક રૂપિયો સાઈઠ પૈસા.”

મહેમુદે કહ્યું,”૫૦,૦૦૦ રૂપિયા લીખો.”

ચિમનભાઈએ કહ્યું,”સારું.”

બેમિનિટ પછી ફરી મહેમુદનો ફોન આવ્યો,” Gold giver ક્યાભાવ?”

ચિમનભાઈ એ કહ્યું,”૧/૧.૪૦ એક રૂપિયો ચાલીસ પૈસા.”

મહેમુદે કહ્યું,”૨૫૦૦૦ રુપિયા લીખો.”

ચિમનભાઈએ કીધું ,”ઓકે.”
જેમ જેમ રેસનો ટાઈમ નજીક આવતો જાય તેમ તેમ એક ઘોડો બધાંને જીતે તેમ લાગે એટલે તેનો ભાવ ઘટતો જાય.જેમ જેમ રેસનો ટાઈમ નજીક આવતો જાય તેમ તેમ પન્ટરને લાગે કે તે જીતી જશે,તો તે થોડી મિનિટોમાં ખૂબ પૈસા કમાઈ જશે.જીતવાનાં નશાનાં ખ્વાબમાં તે પૈસા બુકીને લખાવતો જાય છે.

હવે રેસ શરુ થવાની એક બે મિનિટની જ વાર હતી અને મહેમુદનો ફરી ફોન આવ્યો.”,Goldgiver ક્યા ભાવ? “રેસની કોમેન્ટ્રી રેડિયો પર ચાલુ થઈ ગઈ હતી.

ચિમનભાઈએ કહ્યું.”૧/૧.૨૦ એક રૂપિયો વીસ પૈસા,પણ હવે ચિમનભાઈને બેટ સ્વીકારવી નહોતી.

મહેમુદે કહ્યું,”ચિમનભાઈ ૧.૨૦ નાભાવે Goldgiver ૫૦,૦૦૦ રૂપિયા લખો.”

ચિમનભાઈ મહેમુદની બેટ સ્વીકારવા તૈયાર ન હતા.મહેમુદે કહ્યુંકે ચિમનભાઈ તમે બેટ સ્વીકારશો નહીં તો હું કાયમ માટે બીજે જતો રહીશ.તે વખતનાં ફોનમાં સામે વાળો ઘાંટાં પાડીને બોલે તો બાજુમાં બેઠેલી વ્યક્તિને બધી વાતચીત સંભળાય.હું મહેમુદની બધી વાત સાંભળતો હતો.હવે મને ચિમનભાઈનો મોટો ઘરાક જતો રહે તે ગમ્યું નહીં.

હું બાજુમાં જ બેઠો હતો,મેં ચિમનભાઈનાં ફોન પર હાથ મૂકીને કીધું”,ખા જાઓ યે ઘોડા”.અને કાગળમાં લખીને આપ્યું,”યે ઘોડા જીતને કી બાત તો દૂર હૈ યે એક,દો,તીનમેં ભી નહીં આયેગા.આપ ઘોડા ખા જાઓ.”
ચિમનભાઈએ,”મહેમુદની બેટ સ્વીકારી લીધી.”
એક જ મિનિટ પછી રેસ ચાલુ થઈ ગઈ.ચિમનભાઈ મારી સામે ગુસ્સાથી જોવા માંડ્યા અને ઘૂરકીને બોલ્યા”,અબે સાલા !તેં કેમ મને આટલું મોટું રીસ્ક લઈ ઘોડો ખાઈ જવા કીધું,તને ભાન પડે છે આ કેટલા પૈસા થયા?

મેં શાંત ચિત્તે જવાબ આપ્યો,”અરે!ચિમનભાઈ ચિંતા કી તો કોઈ બાત હી નહીં હૈ યે ઘોડા જીતને વાલા નહીં હૈં.જીતનેકી બાત તો દૂર હૈ પર યે એક,દો,તીનમેં ભી નહીં આયેગા,ઘોડો જીતવાનો નથી,તે વાત મેં ખૂબ દ્રઢતાથી કહી.આ ઘોડો નહીં જીતે કારણ તેનો એક knee સૂજેલો છે અને તે જ્યારે દોડે છે ત્યારે તેને high knee action થાય છે.એટલે કે તે પગ જ્યારે ઢીંચણથી ઉપર લઈ જઈ નીચે લાવે છે ત્યારે તેને નીચે લાવતાં બે સેકંડ વધારે લાગે,એટલે તે ઘોડો પહેલા જીત્યો હોય પણ high knee action થયાં પછી જીતે નહીં.અમે વાતચીત કરતાં હતાં ત્યારે રેસ ચાલુ થઈ ગઈ હતી.
થોડીવારમાં તો રેસનું રેડિયો પર રીઝલ્ટ આવ્યું.Goldgiver હારી ગયો હતો.ચિમનભાઈને તો મારી સલાહથી લાખ રુપિયા ઉપર ફાયદો થઈ ગયો હતો. તેતો મારા ઘોડાજ્ઞાનથી મારી પર ફિદા થઈ ગયા.મને પૂછવા લાગ્યા કે ,”તને કેવીરીતે ખબર કે ઘોડાનો knee સૂજેલો છે. અને તેને high knee action છે.? “મેં કહ્યું,” હું રોજ સવારે રેસકોર્સ જાઉં છું. અને હું દરેક ઘોડાનાં સેડલ કલોથ પર સવારે ટ્રેનીંગ વખતે લખાવતાં નંબરો તેમનાં નામ સાથે બોલવા લાગ્યો.જૂઓ ૩૧૦ એટલે Thunderstorm,૩૨૫ એટલે Prince of heart,૪૨૩ એટલે healiantha,તે સાથે તે ઘોડાની ખાસિયતો પણ.

આ સાંભળીને તો ચિમનભાઈ માથું ખંજવાળવા લાગ્યા,એમને તો રેસનાં બુકી તરીકે રેસ લખવી અને રેસ સ્વીકારી,ઘોડો ખાઈ પૈસા કેમ કમાવવા તે જ જાણકારી હતી.ઘોડા અંગે તેમને કોઈ જાણકારી હતી નહીં.એતો કહે આ બધાં કયા નંબરો છે?ચિમનભાઈ તો મને આભા બની જોતાં જ રહી ગયાં.તેમનું બુકી મગજ અંદર ને અંદર કંઈ ગણત્રીઓ કરવા લાગ્યું.મને કહે હવે આજથી તને ૧૦૦ રૂપિયા પણ રેસ રમવાની છૂટ નહીં પણ ૧૦,૦૦૦ રૂપિયા સુધી ઘોડા ખાવાની છૂટ………

જિગીષા દિલીપ

અજ્ઞાતવાસ-૭ જિગીષા દીલીપ

તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલે…

બહેને મને ગ્રેજ્યએટ ભારતમાં જ થવું પડશે એમ કીધું એટલે મારે પાછું વિદ્યાનગર જવું પડશે એ વિચારથી જ હું ખૂબ નિરાશ હતો.મારી ટોફેલની તૈયારી તો થઈ જ ગઈ હતી એટલે મેં ટોફેલનું ભણવાનું ચાલું રાખી ટોફેલ આપી પણ દીધી.ખૂબ સરસ સ્કોર આવ્યો એટલે ભાઈ અને બહેન તો ખુશ થઈ ગયા.મિસ ડીસોઝાએ મારા માટે શિકાગો નજીકની યુનિવર્સિટીઓમાં એપ્લાય કર્યું.કારણ નીના અને હર્ષા મારી બહેનો શિકાગો રહેતી હતી.North western university of Chicago,Urbana Champagne,અને Loyala university જેવી શિકાગોની યુનિવર્સિટીમાંથી I 20 આવી ગયા.પણ હવે શું???હું ખૂબ મુંઝવણમાં હતો

યોગાસરની ન્યુમરોલોજી ખોટી પડી કે શું?તેમ હું એકલો એકલો વિચારતો રહ્યો.અને મારો અમેરિકા જવાનો પ્લાન પડી ભાંગ્યો ,તેથી હું નિરાશ થઈ ગયો હતો.હવે શું કરવું? તે હતાશાને નિવારવા હાજીઅલીનાં દરિયા કિનારે ટહેલવા ગયો અને પછી રેસકોર્સ પર રીશેલ્યુને મળવા ગયો.જેથી મારો મગજનો ભાર જરા હળવો થાય.ઘણી રાહ જોઈ પણ રીશેલ્યુનો કેરટેકર તેને લઈને આવ્યો નહીં.હું ગેલોપ રેસ્ટોરન્ટમાં જઈ આદુ-ફુદીનાની ચા અને ટોસ્ટનો ઓર્ડર આપી ટેબલ પર બેઠો.હવે રીશેલ્યુ ‘સેન્ટ લેજર ‘થી આગળની invitation રેસ દોડવાનો હતો- તેવી વાતો બાજુવાળા ટેબલ પરથી સંભળાઈ.અને મારાં કાન સરવા થયા. એ લોકો heliantha અને Topmost ની વાતો પણ કરતાં હતાં. રીશેલ્યુનાં માલિક ગોકુળદાસ મુલચંદને કોઈપણ ભોગે રીશેલ્યુને invitation રેસમાં દોડાવવો હતો.હું આજુબાજુનાં ટેબલ પર રીશેલ્યુની આ રેસમાં ભાગ લેવાની વાત સાંભળતો હતો ત્યાંજ રેસ્ટોરન્ટમાં ગીત વાગ્યું

તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલેઅપને પે ભરોંસા હો તો દાવ લગાલે…યે દાવ લગા લે….

અને….અને….મારાં મગજમાં એક જોરદાર વિચાર આવ્યો કે ,હું રીશેલ્યુની આ રેસમાં મોટો દાવ રમીને અમેરિકાની ફીનાં પૈસા કમાઈ લઉં,તેથી બહેનો પર મારે નિર્ભર રહેવું ન પડે અને ભાઈ અને બહેનને પણ કોઈ બોજો નહીં. હું બધાંને મારી પૈસા કમાવવાની આવડતથી સરપ્રાઈઝ કરી દઉં.અને હું મનમાં ગણગણવા લાગ્યો”અપને પે ભરોસા હો યેદાવ લગાલે ,અરે યેદાવ લગા લે..તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલે….”

ચા ને ટોસ્ટ ખાધા વગર જ પૈસા આપીને હું ઊભો થઈ ગયો.ઘોડાઓને નીકળવાનાં ગેપ પાસે જઈ હું રીશેલ્યુની રાહ જોતો ઊભો રહ્યો.ત્યારે દૂરથી મેં રીશેલ્યુને તેના કેરટેકરને લઈને આવતાં જોયો.હું એને જોઈને એકદમ ચોંકી ગયો. રીશેલ્યુ નજીક આવ્યો એટલે તેને જોઈને હું વિચારમાં પડી ગયો.તેની આંખમાં જે દર્દ હતું તે મને વંચાઈ ગયું!!તેના મોંમાંથી લાળ ટપકતી હતી.રીશેલ્યુ મને થોડોColic લાગ્યો.તેની ચાલ ઢીલી,તેના કાન લબડેલા, તેનો કોટ પણ મને ડલ લાગ્યો.મને ખબર પડી ગઈ કે રીશેલ્યુનાં પેટમાં ગરબડ લાગે છે.રીશેલ્યુ પર જે ઉત્સાહથી હું દાવ લગાડવા ઊભો થયો હતો તે ઓસરી ગયો.મારું મન તો કહેતું હતું કે રીશેલ્યુ આ વખતે રેસમાં ન ભાગ લે,પણ હું ક્યાં માલિક હતો!! મારી આંખનાં ખૂણાં ભીનાં થયા

કમને મેં રેસમાં થોડા પૈસા લગાડ્યાં પણ મારી શંકા સાચી જ પડી.રીશેલ્યું છઠ્ઠો આવ્યો.હું નાનું જ રમ્યો હતો કારણ મને ખબર પડી ગઈ હતી કે રીશેલ્યુનાં જીતવાનાં ચાન્સ ઓછા છે. ત્યારબાદ રીશેલ્યુને પેટમાં અપચો વધી ગયો અને તેને ખાવાપીવાનું અસ્તવ્યસ્ત થઈ ગયું એટલે તેને રેસ્ટ કરવાં તેના માલિકે તેને ફાર્મ પર સારવાર કરવા મોકલી દીધો.

હવે મને રેસ રમી પૈસા કમાવવા બીજા સારા ઘોડા શોધવાનું કામ કરવાનું હતું.હું હવે રોજ સવારે દૂરબીન અને સ્ટોપવોચ લઈને મેમ્બર્સનાં એનક્લોઝરમાં ઘોડાનાં ટ્રેઈનરો see gallop(the fastest running gait of horse)કરે તે,અને ઘોડાની વર્કઆઉટ ૮૦૦ થી ૧૦૦૦ મીટરમાં ક્યો ઘોડો કેટલું ફાસ્ટ દોડે છે ?વિગેરેનો અભ્યાસ કરવા લાગ્યો.

તેમાં મને Sinnfinn સફેદ ઘોડો,Prince of heart ખટાઉનો ઘોડો અને Thunder storm ગ્વાલિયરનાં મહારાજા સિંધિંયાનો ઘોડો ત્રણે ઘોડા ખૂબ ગમ્યા.હવે મને ગમે તે ભોગે રેસ જીતીને પૈસા કમાઈ સફળ થવું હતું.પોતાનાં પૈસે મારે અમેરિકા ભણવા જવું હતું.એટલે ગમે તેમ કરી મેં ઘોડાઓની જાણકારી મેળવવાનું શરુ કર્યું.Thunder strom ને એક દિવસ મેં ઘોડાના ટ્રેલરમાં બેસાડી ,તેના ટ્રેઈનર, દારા પન્ડોલને ક્યાંક લઈ જતો જોયો.મેં તેનો પીછો કર્યો.જુહુ ચોપાટીનાં દરિયા કિનારે તે ઘોડાને ખારા પાણીમાં બે ત્રણ કલાક ઊભો રાખતો. આવું થોડા દિવસો સુધી કરતો રહ્યો.Thunder strom ને Tendon નો પ્રોબ્લેમ હતો.દારા પન્ડોલની આ દરિયામાં કરાવેલ સારવારથી Thunder strom નો ટેન્ડનનો પ્રોબ્લેમ solve થઈ ગયો.

Thunder strom રેસમાં ૬૪ કીલોનાં હેન્ડીકેપ પર ભાગતો હતો.એક ઈમ્પોર્ટેડ ઘોડી Recoup ૫૦ કીલોનાં હેન્ડીકેપ પર ભાગતી હતી.તે પણ Thunder strom સાથે રેસમાં દોડવાની હતી.એટલે ચોપડી વાંચીને રમનાર તો Recoup પર જ પૈસા લગાવે.ચોપડીમાં તો Thunder strom weak tandon વાળો ઘોડો છે તેમજ લખ્યું હોય .મેં જ્યારે Thunder strom નો રેસમાં ભાવ ૧૦ નો હતો ત્યારે તેની પર પૈસા લગાડ્યા.બધાં મને કહેતાં કે Thunder strom તો weak tendon વાળો ઘોડો છે તે ના જીતે! પણ મારી રીસર્ચની ક્યાં કોઈને ખબર હતી!બધાં મારી સાથેનાં મિત્રોએ પણ મારી સાથે બેટીંગ કરી.બધાં Recoup જીતશે તેમ જ માનતા હતાં અને બધાંને સરપ્રાઈઝ કરીThunder strom જીતી ગયો.અને હું પૈસા કમાયો.

એવીજ રીતે Prince of heart ની રેસ પણ હું જીત્યો.આ બધામાં હું ૨૦૦૦,૫૦૦૦ રુપિયા જ રમતો.હવે મેં બધાં જીતે એવા ઘોડાનાં Syces (કેરટેકર) અને તેનાં જોકી સાથે સંબંધ રાખી તેમને ખુશ રાખવા માંડ્યાં હતાં.

મને આખો સફેદ ખૂબ રૂપાળો Sinnfinn બહુજ તેજ અને પાણીદાર જીતે ,તેવો ઘોડો લાગતો હતો.એટલે Sinnfinnnનાં જોકી મોહસીનખાન સાથે મેં દોસ્તી કરી દીધી હતી.હું તેને વરલી સી ફેસ પર બીઅર પીવડાવવાં અને રેસ્ટોરન્ટમાં જમવા લઈ જતો.તેને પૈસા પણ આપતો.અને Sinnfinn વિશે જાણકારી મેળવતો.એક દિવસ વાત વાતમાં તે બોલી ગયો Sinnfinn ને હું તૈયાર કરી રહ્યો છું.આ પાણીદાર ઘોડો છે અને આ રેસમાં બધામાં સૌથી સારો છે એટલે ચોક્કસ જીતશે.

હું પણ રોજ દૂરબીન થી સ્ટોપવોચ સાથે ગેલપમાં તેને જોતો.મને થયું આ વખતે હું Sinnfinn પર ૫૦,૦૦૦ રુપિયા લગાડું ,અને જીતું તો મને મોટી ૫ લાખની રકમ મળી જાય એટલે મે મોટી રકમ લગાડી.હું જે ઘોડો રમતો તે દર વખતે જીતતો એટલે પન્ટર ,બુકીઓ બધાં મને ફોલો કરતાં.અને મારી પર નજર રાખી હું જે ઘોડો માર્ક કરતો તે જ ઘોડો તેઓ પણ માર્ક કરતા.રવિવારની રેસ માટે મેં બુધવારથી પૈસા લગાડવાં માંડ્યા.મેં કેશ પૈસા સિવાય ક્રેડીટ પર પણ આગલી જીતનાં નશામાં રમવાનું ચાલું જ રાખ્યું.મારું જોઈને બહુ લોકો અને બુકીઓએ પૈસા Sinnfinn પર લગાડ્યા એટલે છેલ્લે ટાઈમે એનો ભાવ ઘટી ગયો. હું ત્યારે જ થોડો ગભરાયો,પણ ઘોડો જીતશે એટલે પૈસા ઓછા ,પણ મળશે તો ખરાંને ?એમ વિચારતો રહ્યો.રેસને ટાઈમે છેક વિનીંગ પોસ્ટ પહોંચવાની નજીક સુધી તે જ આગળ હતો અને હું જીતી ગયો માની ખુશ થઈને ઊભો થઈ ગયો ,ત્યાં જ જોકીની ચાબુક હાથમાંથી પડી ગઈ !!Sinnfinn ની આગળ ચાર ઘોડા નીકળી ગયાં. હું બેસી ગયો……હું બરબાદ થઈ ગયો…….હું ગભરાઈ ગયો…..હવે શું કરીશ??? હું તો ખલાસ થઈ ગયો.ઘેર ગયો પણ ઊંઘ ન આવી.સોમવારની સવારે મારે બધાં બુકીઓને પૈસા આપી હિસાબ કરવાનો હોય એટલે હું ઘરમાંથી ભાગી ગયો

જિગીષા દિલીપ

 

 

 

 

 

 

અજ્ઞાતવાસ-૬

ન્યુમરોલોજીસ્ટની આગાહી

વિદ્યાનગરમાં હું મારી જાતને ભણવામાં અને રહેવામાં ગોઠવવાં પ્રયત્ન કરતો હતો,પણ સાઉથ મુંબઈની મારી જિંદગીને ભૂલી નહોતો શકતો.જેમના ત્યાં હું રહેતો હતો,તે ભાઈનાં મિત્ર મનુકાકા અને કાકી મને ખૂબ પ્રેમથી રાખતા.ભાઈનાં કઝીનની ફેક્ટરીમાં મને કોલેજ પછી એપ્રેન્ટીસ તરીકે જોબ ઓફર પણ કાકાએ કરી.હું ફેક્ટરી કોલેજ પછી રોજ જતો,પણ હજુ મારું મન વિદ્યાનગરમાં ગોઠતું નહોતું.એકલતામાં મૌન રહી હું હંમેશા મારી જાત સાથે જ વાતો કરતો રહેતો.ઘોડા અને રેસકોર્સ વગરનું જીવન મને સાવ નીરસ લાગતું.મારાં જીવનમાં જાણે એક સન્નાટો છવાઈ ગયો હતો.તેમજ ટીનએજનાં એ ઉન્માદભર્યા દિવસોમાં ટીનાને મળ્યા વગર હું દુ:ખ ભર્યા હીન્દી ગીતો –

“યે શામકી તન્હાઈયાં ઐસે મેં તેરા ગમ,

પત્તે કહીં,થડકે હવા આઈ તો ચૌંકેં હમ,

જેવા ગીતો સાંભળી દેવદાસ થઈને ફરતો અને મારી યુવાનીની વસંતમાં જાણે પાનખર આવી ગઈ હોય તેવું અનુભવતો.

. મનુકાકા અને કાકી ૬.૩૦ થી ૭.૩૦ ચાલવા જતાં.પછી મિત્રો સાથે ગાર્ડનમાં બેસીને લગભગ ૮.૦૦ વાગે ઘેર પાછા આવતા.ટીના અને મિત્રો કોલેજ પરનાં એસ.ટી.ડી. બુથ પરથી આ સમયે જ મારી સાથે વાત કરતાં.હું મારી ટેવ પ્રમાણે વહેલી સવારે પાંચ વાગે દોડીને છ વાગે ઘેર પાછો આવી જતો.આવીને યોગા કરતો.એ દિવસે અચાનક સવારે ૭.૩૦ વાગે યોગા સર રાજુભાઈનો ફોન આવ્યો.નકુલ,શું કરે છે વિદ્યાનગરમાં?” મેં કહ્યું કેમ સર આવું પૂછો છો?અહીં ભણવા આવ્યો છું તો ભણું છું. આમ પણ વિદ્યાનગરમાં કરવા જેવું બીજુ છે પણ શું?મેં પૂછ્યું,”તમે કેમ છો?ક્યાંથી આજે સવાર સવારમાં હું યાદ આવી ગયો?,”

યોગા સર રાજુભાઈ મારા ઘોડાજ્ઞાન અને એમની ન્યુમરોલોજીને ભેગી કરી મારી સાથે રેસમાં ઘણું કમાએલા,તેથી મારાં સર મટીને મિત્ર વધારે બની ગયા હતાં. તે યોગાસરની સાથે પ્રોફેશનલ ન્યુમરોલોજીસ્ટ પણ હતા.તેમણે કીધું,” નકુલ,એક અઠવાડિયાથી તારી કુંડળીના નંબરનો અભ્યાસ કરું છું ,તો તારા….સંપૂર્ણ યોગ વરસ પછી અમેરિકા બતાવે છે. સો ટકા,ભાઈ ,તું પાછો આવ અને અમેરિકાની તૈયારી કર.” હું મનોમન તો ખૂબ ખુશ થઈ ગયો. અને તેમની સાથે વાત કરતાં કરતાં જ ,’હાશ! હવે આ વિદ્યાનગર છૂટશે ,’ તેમ વિચારવા લાગ્યો.તેમની આ વાત જાણે મારે માટે નવી સવાર લઈને આવી અને આમ પણ મારે તો વિદ્યાનગર છોડવાનું બહાનું જ જોઈતું હતું અને હું કંઈપણ વિચાર્યા વગર મુંબઈ પાછો આવી ગયો.

હું વિદ્યાનગરથી પાછો ફર્યો અને બીજે જ દિવસે વહેલી સવારે રીશેલ્યુને મળવા પહોંચી ગયો.તે તો મને જોઈને ગાંડો થઈ ગયો હતો.તે ગોળ ગોળ ફરી ,બે પગે ઊંચો થઈ તેનો આનંદ વ્યક્ત કરતો હતો.તેનો ટ્રેઈનર પણ અમારી કેમેસ્ટ્રી જોઈ દંગ રહી ગયો હતો.અમે બંનેએ એકબીજાને ખૂબ વહાલ કર્યું.બંનેને જાણે લુંટાએલ ખજાનો પાછો મળી ગયો હતો. ડરબી જીત્યા પછી તે આગળ વધી ગયો હતો.ડરબીમાં ૨૪૦૦ મીટરની રેસ હતી,હવે રીશેલ્યુ ૨૮૦૦ મીટરની ‘સેન્ટ લેજર’રેસની તૈયારી કરતો હતો.એમાં મને મળીને તેનાંમાં નવું જોમ અને ઉત્સાહ દેખાતો હતો, તેથી તેનો ટ્રેઈનર અને જોકી બંને ખુશ હતાં.

મારાં મિત્રો પણ હું પાછો મુંબઈ આવી ગયો એટલે બહુજ ખુશ હતા.આવતાંની સાથે જ મારી ગાડીની ચાવી પરેશ ફેન્ટમે મને આપી અને કીધું,” લે ,ભાઈ તારી અમાનત સંભાળ,બાપા જોડે રોજ તારી આ ગાડી માટે જૂઠનાં ચક્કર ચલાવીને થાક્યો.”ટીના તો મને મળીને વળગીને એટલું રડી કે શાંત રાખતાં નાકે દમ આવ્યો.મેં કહ્યું”,ટીન્સ, હવે કેમ રડે છે? હવે તો હું અહીં આવી ગયો છું બાબા!”

મુંબઈ પાછો ત્રણ મહિના પછી પાછો આવ્યો હતો એટલે ઘરનાં પણ બધાં મને જોઈને ખૂબ ખુશ હતાં.ઘરનાં તો સમજતાં હતા કે હું તેમને મળવા આવ્યો છું.એ લોકોને ક્યાં ખબર હતી કે હું તો કાયમ માટે આવી ગયો છું.રુખીબા તો રાજીનાં રેડ થઈ ગયાં હતા.

બીજે દિવસે યોગા સર રાજુભાઈ ,મને ન્યુ મરીનલાઈન્સનાં બિલ્ડીગમાં આવેલ U.S.I.S.ની ઓફીસમાં લઈ ગયા. ૭૩ -૭૪ માં અમેરિકા ભણવા જવા વિદ્યાર્થીઓની એટલી ભીડ નહોતી.ત્યાં ઓફીસમાં ઈન ચાર્જ મિસ ડીસોઝા હતાં.મેં તેમને કહ્યું,”મારાં S.S.C માં ૬૯.૫% છે.મને ડોક્ટર થવું નહોતું પણ મમ્મીની ઇચ્છાવશ મેં સાયન્સમાં એડમીશન લીધું.ઈન્ટર સાયન્સમાં ફેલ થયો છું ,પણ મારે હવે કોમર્સમાં આગળ ભણવા અમેરિકા જવું છે,તો હું જઈ શકું? તો એમણે કહ્યું,” હા,બેટા,જો તું મહેનત કરીને ટોફેલમાં સરસ સ્કોર લાવે તો S.S.C.નાં તારા રીઝલ્ટ અને ટોફેલનાં સારા સ્કોર પર હું તને સારી કોલેજમાં એડમીશન અપાવી શકું. પરતું તારે ટોફેલ માટે ખૂબ મહેનત કરવી પડશે.હું આઠમાં ધોરણ સુધી ગુજરાતી મિડીયમમાં ફેલોશીપ સ્કુલમાં ભણ્યો હતો.ઘરમાં પણ ગુજરાતી વાતાવરણ એટલે મારું અંગ્રેજી ભાષા પર એટલું પ્રભુત્વ હતું નહીં.મેં નક્કી કરી નાંખ્યું કે ગમે તે થાય,મારે ટોફેલનો સ્કોર સરસ લાવવો જ પડશે તો જ ભાઈ (પપ્પા) બહેન (મમ્મી) મને અમેરિકા મોકલવા તૈયાર થશે.

મેં ટોફેલની તૈયારી શરુ કરી. એક દિવસ હિંમત એકઠી કરી બહેનને સમજાવીને કહ્યું ,”મને વિદ્યાનગર જરાપણ ગમતું નથી અને મારે અમેરિકા ભણવા જવું છે અને હું ટોફેલની તૈયારી કરવા માંગું છું તેમજ મિસ ડીસોઝા સાથે થયેલ વાતચીત અંગે પણ જણાવ્યું.

મારા માતા-પિતા શાંત રહ્યા.મને ભાઈ તો હા પાડશે તેવી ખાત્રી હતી ,પણ બહેન પણ કંઈ બોલી નહીં.કદાચ તેને મારી ભણવાની હોંશ ગમી હશે!!

મેં મારો પૂરતો સમય ટોફેલની તૈયારી માટે મિસ ડીસોઝાની મરીન લાઈન્સની ઓફીસમાં આપવા માંડ્યો.ત્યાં બધી અમેરિકાની યુનિવર્સિટીનાં કેટલોગ્સ,,ફોર્મ્સ,Linguaphone records for english pronunciation & listning practice વિગેરે હતું. મને મિસ ડીસોઝા આ linguaphone record મૂકી આપતા અને હું તે સાંભળતો.ત્યાં બેસીને રોજ એક ઈંગ્લીંશ પીક્ચર પણ જોતો. હું ટોફેલમાં highest score મેળવવા ખૂબ મહેનત કરવા લાગ્યો.ભાઈ અને બહેન પણ મને ભણતો જોઈ ખૂબ ખુશ થવાં લાગ્યા.

મારે બધી યુનિવર્સિટીમાં ડોલરમાં એપ્લીકેશન કરવા,મિસ ડીસોઝાએ મને ખૂબ મદદ કરી હતી એટલે તેમને આપવા,તેમજ મારા ગ્રીન કાર્ડની એપ્લીકેશન કરવા પૈસાની જરુર હતી.મારી મોટી બહેન નીના ત્રણ વર્ષ પહેલાં અને નાની બહેન હર્ષા એક વર્ષ પહેલાં સીટીઝન ગુજરાતીને પરણીને અમેરિકા ગઈ હતી.

રીશેલ્યુની ‘સેન્ટ લેજર રેસ’માં જીતી મેં આ બધાં પેમેન્ટ કરવા પૈસા ભેગા કરવા માંડ્યાં.મેં બહેનને (મમ્મીને)મારી બહેનોને પત્ર લખી, મારા અમેરિકા ભણવા આવવા અંગે અને મારું ગ્રીનકાર્ડ એપ્લાય કરવા માટે પેપર્સ મોકલવા અંગે વાત કરવાનું કીધું.ત્યારે ગ્રીનકાર્ડ એપ્લાય કર્યા પછી ત્રણ ચાર મહિનામાં મળી જતું.નીના અને હર્ષાએ મમ્મીનાં પત્રનાં જવાબમાં કીધું “ નકુલ હજુ અમેરિકા આવવા માટે થોડો નાનો છે,બહુ લાડમાં ઉછેરેલો છે અને મેચ્યોર નથી તો તેને પોસ્ટ ગ્રેજ્યુએશન માટે મોકલો તો સારું.અમેરિકામાં ગ્રેજ્યુએટ થવા ઈન્ડીયાનાં દસલાખ રુપિયા થાય તે પણ મોટી રકમ છે.તો ત્રણ ચાર વર્ષ પછી આવે તો તે થોડો મેચ્યોર થઈ ગયો હોય.બહેનોનાં પત્રોનો જવાબ વાંચી બહેને મારા ખભા પર હાથ રાખતા કહ્યું,”બેટા,તારે ગ્રેજ્યુએટ તો અહીં જ થવું પડશે.”

પત્રનાં જવાબથી હું નિરાશ થઈ ગયો.મેં મારી ટોફેલની બુક બંધ કરી નાંખી અને હું મનમાં જ બબડ્યો” ઓહ નો !ફરી વિદ્યાનગર???”

જિગીષા દિલીપ

મિત્રો તમે ન જોયેલા અને ન સાંભળેલા પ્રકરણ અહી મેળવી શકોશો . https://shabdonusarjan.wordpress.com/?s=%E0%AA%85%E0%AA%9C%E0%AB%8D%E0%AA%9E%E0%AA%BE%E0%AA%A4%E0%AA%B5%E0%AA%BE%E0%AA%B8&submit=Search

અજ્ઞાતવાસ -૫

રીઝલ્ટનું રીઝલ્ટ

ડરબી પછી તો અમે સૌ માલદાર અને સ્કુટર ,ગાડીનાં માલિક બની ગયાં હતા.ઈન્ટર સાયન્સનાં રીઝલ્ટનાં આગલે દિવસે હું તો પાસ જ છું એવા વિશ્વાસ સાથે મોડી રાત સુધી મિત્રોની ટોળકી સાથે મઝા કરતો હતો.આ વખતે તો મેં,મારા બદલે પરીક્ષા આપવા ડમી તરીકે,બી.એસ.સીનાં છેલ્લા વર્ષમાં ભણતાં જરુરીયાતમંદ વિદ્યાર્થીને બેસાડવા ,પૈસા ટ્યુશન સરને આપ્યા હતાં.મિત્રો ચિંતા કરતા હતાં રીઝલ્ટની ,પણ હું તો એકદમ ખુશ હતો અને બીજે દિવસે પાસ થવાની પાર્ટી અંગે વિચારતો હતો.રીઝલ્ટની આગલી રાત્રે મોડો ઘેર આવ્યો ત્યારે રુખીબાએ બારણું ખોલ્યું.તે રોજ હું ઘેર પાછો ન આવું ,ત્યાં સુધી જાગતાં જ હોય.મારા શર્ટમાંથી સિગરેટની વાસ આવે એટલે મને કહેતાં “ નકુલ, શર્ટ પાણી ભરેલ ડોલમાં પલાળી દે જે.” શશી જાણશે તો આવી બનશે!

મને સાથે બેસાડી કેટલીએ વાર પ્રેમથી સમજાવતાં “બેટા! તું આ ખોટી ટેવનાં રવાડે ચડ્યો છું,હજુ શોખથી કે દેખાડો કરવા પીતો હો તો બંધ કરી દે.જો ,હવે આ છીંકણીં મારાથી છૂટતી નથી અને તને ખબરછે ને?શશી કેટલી ગુસ્સે થાય છે!

મારી રોજની સવાર ભાઈ (પપ્પા)અને (મમ્મી)બહેનનાં પ્રેમભર્યા સંવાદથી પડતી.બહેન,ભાઈને વહેલી સવારે ચા આપતાં પૂછતી” શું પટેલ,આજનો શું પ્રોગ્રામ છે? કયા નાટકનો શો છે આજે?કે કયા નાટકનું રીઅલસર છે ?બંને જણાં અઠવાડિયામાં એકાદ નાટક જોવા પણ સાથે જતાં.તેમની વચ્ચે ખૂબ સુંદર કેમેસ્ટ્રી હતી.તેઓ એક બીજાનાં પર્યાય હતાં.ઝઘડો કે ઘાંટાંઘાંટ મેં ક્યારેય મારાં ઘરમાં જોયા જ નહોતા.ભાઈ રાત્રે ગમે તેટલા મોડા આવે,તો પણ બહેન ઊંઘમાંથી ઊઠીને તેમને જમવાનું ગરમ કરી પીરસતી.રુખીબા તો બહેનને દીકરીથીએ વધુ પ્રેમ કરતા.માત્ર મને રોજ બટાકાની ચિપ્સ કરી આપે કે મારાં ઈસ્ત્રી કરેલ કપડાં મારાં કબાટમાં રુખીબા ગોઠવી આપે ત્યારે બહેન બૂમાબૂમ કરતી કે ‘ બા,તમે નકુલને સાવ બગાડી દીધો છે,થોડું કામ તો એને જાતે કરવા દો.અને આ બટાકા ખવડાવ્યા કરો છો તો લીલાં શાકભાજી કે ફુ્ટ્સ ખાતાં ક્યારે શીખશે?

બહેનને હાઈ બ્લડપ્રેશર રહેતું.તેથી જ્યારે તેનું ધાર્યું ન થાય,તો તે ગુસ્સે થઈ જતી. નહીંતો તેનો ચહેરો તો સદાય હસતો ,અને તેનાં ખુલ્લા હાસ્યનાં અવાજથી અમારું ઘર ગુંજતું રહેતું.

પણ તે દિવસની સવાર ખૂબ હતાશાભરી ઊગી!! મેં બહેનનો રડવાનો અવાજ સાંભળ્યો.ભાઈ શાંતિથી તેને સમજાવી રહ્યા હતા.”જો,શશી,આપણા બાળક પર આપણાથી કોઈ જાતની જબરદસ્તી ન કરાય.એવું કરતાં તેનો વિકાસ રુંધાઈ જાય.નકુલને ડોક્ટર ન બનવું હોય તો,તેને જે કરવું હોય તે ખુશીથી કરવા દે.તું મારી જ વાત જો,કેટલો નાનો હતો અને બાપાજી ગુજરી ગયા.હું ,રુખીબા સાથે મામાને ઘેર જ મોટો થયો.ઉદ્યોગપતિ મામા મને પણ તેમનાં દીકરાઓની જેમ બિઝનેસમેન બનાવવા માંગતાં હતાં,પણ મારે નાનપણથી એક્ટર જ બનવું હતું ,તો હું ઘરમાંથી ભાગીને મુંબઈ આવ્યો અને એક્ટર જ બન્યોને? જો તારા સહકારથી હું આજે એક્ટર બની કેટલો ખુશ છું જિંદગીથી!ખરું ને?”

બહેન રડતાં રડતાં બોલી” આ નાટકમાંથી તમે થોડું ધ્યાન નકુલ પર આપ્યું હોત તો તે નપાસ ન થાત!”

બહેનનાં દુખી અવાજમાં બોલાએલ આ શબ્દેા સાંભળી હું પથારીમાંથી સફાળો ઊભો થઈ ગયો! ત્યારે રીઝલ્ટ છાપામાં આવતું. બહેન વહેલી સવારે ઊઠી છાપામાં મારો નંબર શોધી રહી હતી,નહીં મળતાં તેણે ભાઈને ઊઠાડ્યા. બહેનની રડારોળ જોતાં જ રુખીબા મારા રુમમાં આવી મને છાતી સરસો ચાંપી બોલ્યા” બેટા!શશી ગુસ્સામાં છે,તું નાપાસ થયો પણ ચિંતા ન કરતો ,ફરીથી પરિક્ષા આપી દે જે !પણ શશી બહુ દુ:ખી છે તેને માફી માંગી ,ધીમેથી સમજાવજે.”
હું પણ એકદમ આઘાતમાં હતો. ત્યાં જ યોગાસરનો ફોન આવ્યો ,”નકુલ,મારે તારી સાથે અગત્યની વાત કરવી છે!
મેં ધીરેથી કહ્યું “પછી વાત કરીશું”

ત્યાં તો યોગાસર એકી શ્વાસે બોલી ગયા”જે ડમી તરીકે બેસવાનો હતો તે છોકરો છેલ્લી ઘડીએ પકડાઈ જવાની બીકે ગભરાઈ ગયો અને પરીક્ષા આપવા ગયો જ નહીં અને પૈસા સાહેબને પાછા આપી ગયો.સાહેબોની તારી સાથે વાત કરવાની હિંમત ન હતી.એ પૈસા સાહેબો તને પાછા આપવા મને આપી ગયાં છે”હું ચોંકીને સાંભળતો જ રહ્યો.

પછી મનમાં જ બબડ્યો”પણ પૈસાને હું શું કરું ? મારે તો પાસ થવું હતું.”

હું બહેન પાસે જઈ બેઠો.હું તો ઇચ્છતો હતો કે “ભાઈ મને કહી દે ….કે નીકળી જા ઘરની બહાર ના ભણવું હોય તો અને બહેન ગુસ્સે થઈ મારાં ગાલ પર બે ત્રણ તમાચા લગાવી દે. પણ એ બંનેએ આવું કંઈ જ ન કર્યું.
અને મારે ….મારે પણ મેં તેમને છેતર્યા માટે તેમની માફી માંગવી હતી ….પણ હું ખૂબ દુ:ખી ચહેરે ,ચૂપચાપ નીચે મોંઢે બેસી રહ્યો.
બહેન તો ખૂબ દુ:ખી થઈને હિંબકા ભરીને રડી રહી હતી.ભાઈ કહી રહ્યાં હતાં,” શશી ,નકુલ એક વર્ષ નાપાસ થયો તો

કંઈ દુનિયા ઊંધી નથી પડી જવાની.એક વાર નાપાસ થયો તો હવે તેને તેની જવાબદારીનું ભાન થશે.જો,એને તો ડોક્ટર થવું જ નહોતું.આપણી ઈચ્છા તેના પર થોપી તેનું જ આ પરિણામ છે.

બહેનનું મન તો ચાર સાહેબ રાખ્યા છતાં હું નાપાસ થયો તે માનવા તૈયાર જ નહોતું.બહેન કહેતી હતી”,મારી બંને દીકરીઓ જૂઓ!નીના ડોક્ટર થઈ અને હર્ષા ડીઝાઈનર ,બંને ડબલ ગ્રેજ્યુએટ થઈ અને અમેરિકામાં જઈને ત્યાં પણ ફરી M.S કરે છે અને મારો દીકરો ઈન્ટર સાયન્સમાં નાપાસ? અને તે પાછી રડવા લાગી….
ટીનાનાં ઉપરાઉપરી ફોન આવતા હતાં,હું ફોન ઉપાડતો નહોતો.ભાઈએ કીધું “બેટા,તું ફોન લે,તારા મિત્રો તને ફોન કરી રહ્યાં છે.” 

એમાં ફોન ઉપાડ્યો તો ટીના ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતી હતી.”નકુલ ! કેવીરીતે આવું થયું? ચાલ,પેપર રીચેક કરાવવા ,આજે જ એપ્લીકેશન આપી દઈએ.”
હું થોડીવાર ફોન પકડી ઊભો રહ્યો…..હું પછી ફોન કરું છું કહી મેં ફોન મૂકી દીધો.

હું હતપ્રભ થઈ ગયો હતો.મને અસીમ પ્રેમ કરતાં મારાં માતાપિતાના હ્રદયને મેં આટલી બધી ઠેસ પહોંચાડી!!તે વાતથી હું હલી ગયો હતો.હું ગમે તેમ કરી તેમને ખુશ કરવા માંગતો હતો.

એ સમયમાં ઈન્ટર સાયન્સમાંથી અધવચ્ચેથી કોમર્સ જવાતું નહોતું.તપાસ કરતાં વલ્લભ વિદ્યાનગરમાં એ જ વર્ષે B.B.A. નો કોર્સ (બેચલર ઈન બિઝનેસ એડમીનીસ્ટ્રેશન)નવો શરુ થયો હતો.ભાઈનાં મામાના દીકરાની વિદ્યાનગરમાં બહુ મોટી ઈન્ડસ્ટ્રી હતી.તેમની ઓળખાણથી મને ત્યાં B.B.A.માં એડમીશન મળી ગયું. ફેક્ટરીનાં ડિરેક્ટર,ભાઈનાં ખાસ મિત્ર હતાં. તેમનાં ઘેર રહેવાનું નક્કી થયું.ટીના જયહિંદ કોલેજમાં હતી,તેથી તેની ઈચ્છા હતી કે હું મેટ્રીકનાં રીઝલ્ટ પર જયહિંદમાં એડમીશન લઉં ,પણ હું હવે બહેનને કોઈરીતે દુ:ખી કરવા તૈયાર નહોતો.

પરીક્ષામાં નાપાસ થયેલ હું જાણે જિંદગીમાં ફેલ ગયેલ હોઉં તેમ મને લાગતું હતું.થોડી એનર્જી અને હૂંફ મેળવવા બીજે દિવસે સવારે હું રીશેલ્યુને મળવા ગયો.રેસમાં જીત્યા પછી તો હું ને રીશેલ્યુ એકબીજા સાથે ખૂબ મઝા કરતાં.આજે મને એકદમ ઉદાસ જોઈ રીશેલ્યુ શાંત થઈ ગયો.મેં તેને જોયો ,હું તેને વળગી પડ્યો અને મારી આંખમાંથી આંસું સરવા લાગ્યા.મારાં આંસુનાં રેલા તેના ગળા પર પડ્યા અને તેના કાન ટટાર થઈ ગયા,તે વ્હાલથી તેના મોંને મારા ચહેરા પાસે અડાડી ઘસવા લાગ્યો.તેના ગરમ શ્વાસથી મને પ્રેમભરી હૂંફ આપવા લાગ્યો.તેની આંખમાંથી પણ આંસુ રેલાવા લાગ્યા.મેં રીશેલ્યુ ને જોરથી ભેટતાં રડમસ અવાજે કીધું”,રીશુ!!!હું ફેઈલ થઈ ગયો….બબુ! તને ખબર છે હવે મારે તને છોડીને દૂર દૂર જવું પડશે….મેં બધાંને દુ:ખી કર્યા છે.રીશુ ,આપણે એકબીજાને મળ્યા વગર કેવીરીતે રહીશું?????રીશુ ,તેનું મોં મારી નજીક લાવી તેની લાંબી જીભ બહાર કાઢી મને ચાટીને પ્રેમથી વ્હાલ કરવા માંગતો હતો.મેં તેની દર્દભરી આંખો સામે જોઈ તેના કપાળ પર અને મોં પર કેટલીએ પપ્પી કરી…અને મને મારી પર જ ખૂબ …ગુસ્સો આવ્યો ….મેં બધાંને કેટલાં દુ:ખી કર્યા!!!મારા રીશુને પણ…અને અચાનક હું રીશેલ્યુને છોડીને ચાલવા લાગ્યો.ક્યાંય દૂર સુધી તેની આર્દભરી હણહણાટી મને સંભળાતી રહી…..

કમને હું વિદ્યાનગર જતો રહ્યો. વિદ્યાનગર હું રહેતો હતો પણ …હાજીઅલીનાં દરિયાની વહેલી સવારની ખારી ખુશનુમા હવા,રીશેલ્યુ,રેસકોર્સ,વ્હાલી ટીના,મિત્રો ,રુખીબા,બહેન અને ભાઈ બધાં મને ખૂબ યાદ આવતાં હતાં. અને…વિદ્યાનગર તો મને સાવ જુદું ,ગામડા જેવું લાગતું હતું.ત્યાંની કોલેજનાં છોકરા-છોકરીઓ,ત્યાંનુ વાતાવરણ,બીજાને ઘેર રહેવાનું સાવ અલગ હતું…રેસ વગર ઘોડાને મળ્યા વગર જીવવાનું મને ખૂબ અઘરું લાગતું હતું.
આખી આખી રાત મને ઊંઘ નહોતી આવતી.હું પથારીમાં પાસા ઘસતો રહેતો.હારની હતાશામાં અધખુલ્લી આંખોથી ઊંઘને શોધતો …કયાંક મારામાં જ છુપાએલ કોઈને શોધતો રહેતો…મારી જાતને ફંફોસી મારામાં જ રીશેલ્યુને હું શોધતો રહેતો…સૂનકારને ખાળવા ,સપનામાં સ્મરણોની હેલીમાં ન્હાતો રહેતો…રીશુની વાસ ક્યાંક મારાં શર્ટમાં ભરાઈ ગઈ હોય તેમ જાણી મારાં શર્ટને હું સૂંઘતો રહેતો…ક્યારેક વિચારતો હમણાંજ પાછો મુંબઈ જતો રહું પણ ના …હવે ,મારે બહેનને દુ:ખી નથી કરવી અને ચૂપચાપ પથારીમાં ઊંઘવા પાસા ફેરવતો રહ્યો…

નકુલ બધું ભૂલીને વિદ્યાનગરમાં જ રહી ભણશે કે રીશેલ્યુ વગર નહીં રહી મુંબઈ પાછો જશે કે બીજું કંઈ ,જાણવા મળીએ આવતા પ્રકરણે…..

અજ્ઞાતવાસ- ૪-જિગીષા દિલીપ

ડરબી

 

હવે મારાં મિત્રોને ખબર પડી ગઈ હતી કે હું રેસમાં બહુ પૈસા કમાઉં છું.મને ઘોડાની ભાષા સમજાય છે અને ઘોડા સાથે મારી ગજબની કેમેસ્ટ્રી છે.હવે રેસકોર્સ પર ડરબી રમાવાની હતી.હું રેસકોર્સ પાસે ગેલોપ રેસ્ટોરન્ટની બહાર રોજ સવારે બ્રેકફાસ્ટ કરતો.ત્યાનાં પતલા ટોસ્ટ અને પ્રખ્યાત ફૂદીનાવાળી ચા ,લિજ્જત સાથે પીતાં-પીતાં બધાંની વાતો સાંભળતો.ઘોડાનાં કેરટેકર ,ટ્રેઈનર તેમજ ઘોડાનાં માલિકો પણ વહેલી સવારે ત્યાં ચાની ચુસકીઓ સાથે ,કયો ઘોડો જીતે તેમ લાગે છે? તેમજ ઘોડાની રેસ પહેલાની એનર્જી અંગે વાતો કરતા.ઘોડાનાં માલિક પણ પોતાનાં ઘોડા વિશે કેરટેકરને પૂછતા.ડરબીને દિવસે હું બ્રેકફાસ્ટ કરતો હતો.કોઈ ટ્રેઈનર કે કેરટેકર મને રીશેલ્યુનું નામ બોલતું સંભળાયું નહીં.બધાં ની ફેવરીટ તો આ વખતની ઘોડી Heliantha હતી.કારણ તે કોઈ રેસ હારી નહોતી.પણ રેસને આગલે દિવસે હું જ્યારે રીશેલ્યુને મળ્યો ત્યારે મેં તેની આંખ વાંચી લીધી હતી.તેની એનર્જી જોઈને ,મેં જાણી લીધું હતું કે રીશેલ્યુ ચોક્કસ જીતવાનો છે.

 

ડરબીને આગલે દિવસે મિત્રમંડળ ભણવાને બહાને મારાં ઘેર સૂવા અને રહેવા આવ્યું.મુકેશ નાન્હાશા,,કમલેશ કાકડી,કલ્લુ,મફત લેંઘો,પરેશ ફેન્ટમ, મુજાહી બધાં આવ્યાં.મુજાહી સંતાડીને તેનાં લેંઘામાં બિયરની બે બોટલ લાવ્યો હતો.ફેન્ટમ ભાઈખલ્લાથી તારદેવ ઉતરી સરદારની પાઉંભાજી લેતો આવ્યો.હું તો ‘Cole ‘ની ઘોડાની ચોપડીનો વધારો જે બુધવારે નીકળે, એમાં કયો ઘોડો જીતે ?તેનો અભ્યાસ કરતો હતો.પરીક્ષા નજીક હોવાથી બેમિત્રો ભણી રહ્યાં હતાં.ત્યાં કાકડી કમલેશે પૂછ્યું ,” અરે યાર ,હમ સબકો યે ડરબી ખેલને તેા જાના હૈ, પર કીસીકો પતા ભી હૈ ,કે યે ડરબી હોતા હૈ ક્યા ?

 

મૈ કહ્યું ,” અબે સાલે,મેં સમજાતા હૂં ન!દેખો તીન સાલમેં જો ઘોડે સબસે અવ્વલ આતે હૈ,ઔર જો ઘોડે રેસમેં એક,દો,તીનમેં આયે હો ,વોહી ઘોડે ડરબીમેં દૌડતે હૈ સમઝે!,ઔર આપ સબકો પતા હૈ ,કી ઈસ બાર તો મેરા રીશેલ્યુ ડરબીમેં દોડને વાલા હૈ! તો વો હી જીતેગા!

 

બધાંએ કીધું અમે પણ રેસ રમવા આવીશું.ડરબીને દિવસે કલ્લુ કાકડી,મફત લેંઘો,પરેશ ફેન્ટમ બધાં પોતાની બચતનાં કે પોકેટમનીનાં પૈસા લઈને આવી ગયા.કોઈ ૧૦૦રૂપિયા તો કોઈ ૨૦૦ તો કોઈ ૨૫૦રુપિયા લઈ આવ્યા.રેસકોર્સ પર સૌ મિત્રો આવ્યા એટલે,પહેલાં મેં એ લોકોને પૂછ્યું,” બોલો તમારે બધાંને Place માં રમવું છે કે win માં? તમારે Tote માં રમવું છે કે બુકી પાસે?તો કમલ કહે ,” એય,નકુલ! તુમ ક્યા બકવાસ કર રહે હો? હમેં યે place,win ,Tote કુછ પતા નહીં ,પહેલી બાર તો તુમ્હારે ભરોસે ,તુમ્હારે સાથ આયે હૈ,તું હી બતા હમેં સબ કુછ,હમેં ક્યા પતા?

 

મેં મિત્રોને સમજાવ્યું કે ,દેખો ,હરેક ઘોડે પે ઉસકા નંબર લીખા હોતા હૈ ઔર યે બોર્ડ પે હર ઘોડે કે નંબર કે સામને ઉસકા ભાવ લીખા હૈ. જો ઘોડે આગેકી રેસમેં જીતે હુએ હો ,ઓર ઉસકા ટ્રેઈનર કૌન હૈ, ઘોડે કા માલિક કૌન હૈ,ઘોડા કો ખિલાતે ક્યા હૈ,કૌન સી જાતિ કા હૈ ,ઉસકા ભાઈ ,બહેન ,મા-બાપ ,મામા-માસી કૌન હૈ,સબ ઘોડે કી કુંડલી નિકાલકે દેખતે હૈ,ઉસકી બુક કો પઢકે ,સબ ઘોડે માર્ક કરતે હૈ.સબકો બુક પઢકે લગતા હૈ ,યે ઘોડા જીતેગા ,ઉસકા ભાવ ડબલ ઔર તીન ગુના હોતા હૈ.મગર જો રેસમેં જીતેગા હી નહી ઐસા લગનેવાલે ઘોડે કા ભાવ ૮૦ ગુના ઔર ૬૦ ગુના હોતા હૈ મગર ઐસા જ્યાદા ભાવ ખાલી ડરબીમેં હી હોતા હૈ .ઉસકો કોઈ માર્ક નહીં કરતા.વો ઘોડા નવમે,દસવે નંબરપે દોડતા હૈ.ઔર ડરબીમેં ઐસે ૮૦ ગુના ભાવ નહીં જીતનેવાલે ઘોડેકા હોતા હૈ,સમઝે?

 

અગર આપકો એક હી ઘોડા માર્ક કરનેકા હો તો win મેં ખેલનેકા ,જો એકદમ રીસ્કી હોતા હૈ.

આપકા માર્ક કિયા હુઆ ઘોડા ફર્સ્ટ આયા તો જિતને પૈસે આપને લગાએ હો ,ઉતને કા ઘોડેકે ભાવ કે હિસાબસે દુગના ઓર તીનગુના પૈસા આપકો મિલેગા.ઔર આપકા ઘોડા નહીં જીતા તો જીતને ભી પૈસે આપને લગાયે હો વો ગયે,સમઝે?પર અગર આપને Place મેં ખેલા તો આપને જો ઘોડે પર પૈસે લગાયે હો ,વો ઘોડા પહેલે તીનમેં હો તો ,આપકો પૈસે ઘોડેકે ભાવ કે હિસાબસે મિલતે હૈ.સમઝે સબ….મગર આજ તો હમ જિતને વાલે હી હૈ ,ક્યુંકી અપના રીશેલ્યુ રેસમેં દૌડ રહા હૈ .

 

મગર સુનો મૈં એક બાત બતા રહા હૂં વો ધ્યાનસ્થ સુનો! મૈં દૂસરોં કી તરહ નહીં ખેલતા હુઁ.મૈં તો જબ પેડોકપે ઘોડેકો દેખતા હું ,તો ઉસકી બોડી લેગ્વેંજ કો દેખતા હું.સુબહમેં જબ ઘોડે કો કસરત કરાને લે જાતે હૈ તબ ઉસકે કેરટેકર(syces) કી ઘોડે કે સાથ કી કેમેસ્ટ્રી કો દેખતા હુઁ .મૈં જો ઘોડેકે બારેમેં જાનતા હુઁ ઔર મેરી સિકથસેન્સ મેરેકો ક્યા કહતી હૈ ઉસકે હિસાબસે ઔર હો સકે તો ઘોડેસે બાતચીત કરકે,કૌનસા ઘોડા માર્ક કરના હૈ ,યે તય કરતા હુઁ.પર આજકી તો બાત હી અલગ હૈ ક્યોંકી આજ તો મેરા રીશેલ્યુ રેસમેં ભાગનેવાલા હૈ.

 

બધાંને સમજાવી હું મોહનલાલ બુકીની રીંગ પર ઘોડો માર્ક કરાવવા ગયો.બોમ્બે રેસકોર્સ માં અત્યાર સુધી હું Tote પર જ ૧૦૦,૨૦૦કે૩૦૦ રુપિયા રમ્યો હતો. પણ છેલ્લી બે રેસમાં રીશેલ્યુ જીત્યો હતો એટલે મારી પાસે ભેગા થયેલા પૈસા હતા.અને આ વખતે પણ રીશેલ્યુ દોડવાનો હતો એટલે હું એકદમ ખુશ હતો.રેસકોર્સ પર બધાં બુકીઓની સરકારમાન્ય કરેલ રીંગ હોય છે.આ વખતે પહેલી વાર મારે બુકી પાસે રમવું હતું.હું મોહનલાલ બુકી પાસે ગયો.રીશેલ્યુનો ભાવ તેનાં નંબર સાથે ૮૦ નો winમાં હતો.

 

મેં મોહનલાલને કીધું,” ભૈયા,મેરા રીશેલ્યુ winમેં ૧૦૦૦રુપિયા લીખો.મોહનલાલ મારી સામે જોતાં જ રહ્યા.

 

પછી ગુસ્સે થઈને બોલ્યા,” અબે એય ! પહેલી બાર આયા હૈ ક્યા? ચલ નિકલ યહાં સે….ભાવ દેખા હૈ રીશેલ્યુ કા?બોલતા હૈ સાલા,રીશેલ્યુ લીખો ,કિતને સાલકા હૈ?આઈ ડી હૈ તેરે પાસ ખેલનેકા?

 

હું અત્યાર સુધી Tote માં જ રમતો હતો.બુકી પાસે પહેલીવાર રમવા ગયો હતો.મારે તો winમાં જ રમવું હતું પણ મોહનલાલે ઘાંટાં પાડ્યા એટલે મેં કીધું,”મેરા placeમાં રીશેલ્યુ ૫૦૦ રુપિયા લીખો.place માં રીશેલ્યુનો ભાવ ૨૦નો હતો.ફરી મોહનલાલે મને નાનો છોકરો કંઈ સમજતો નથી અને રમવા આવી ગયો છે એમ સમજી મને કીધું”યે રીશેલ્યુ જીતનેવાલા નહીં હૈ.”

 

મેં કહ્યું,’ આજ તો રીશેલ્યુ હી જીતનેવાલા હૈ આપ લીખો.

 

મોહનલાલે બબડતા બબડતા ચિઠ્ઠી બનાવી આપી.

 

‘સાલે કો કુછ પતા હોતા નહીં ,ઓર રેસકોર્સમે ચલે આતે હૈ.’

 

ત્યાં તો મારાં મિત્રોએ મને બોલાવ્યો.બધાંએ કમલને પોતપોતાનાં પૈસા લખાવી મને ૨૦૦૦ રુપિયા ભેગા કરીને આપ્યા.હું પાછો મોહનલાલ પાસે ગયો.મેં દરેકનાં નામ સાથે નાની નાની ચિઠ્ઠીઓ બનાવી ર૦૦૦ રુપિયા મિત્રોનાં રીશેલ્યુનાં placeમાં ર૦નાં ભાવે લખાવ્યા.અને મારાં બીજા પર્સનલ ૧૦૦૦ રૂપિયા Place માં રીશેલ્યુ પર લખાવ્યા.અને મેં મોહનલાલને ધીમેથી કીધું,” મેરા ૫૦૦ રુપિયા રીશેલ્યુ win મેં ભી લીખો.હવે મોહનલાલ ભીડમાં મારી સાથે માથાકૂટ કરવા નહોતા માંગતાં તેથી મને કહે “તુમ્હારા ઘોડા જીતનેવાલા નહીં હૈ ,મગર જીતેગા તો મેરે પાસ ૪૦,૦૦૦ કેશ નહીં હૈ ,બોલો ,ચેક ચલેગા? મૈનેં બોલા ‘ચલેગા.’

 

ટોટલ મારાં એકલાનાં ૧૫૦૦ રૂપિયા place માં અને ૫૦૦ winમાં અને મિત્રોનાં ભેગા કરેલ ૨૦૦૦ રીશેલ્યુ પર place માં ૨૦ નાં ભાવે લગાડ્યા.મોહનલાલે ટેક્સનાં પૈસા માંગ્યા મેં મિત્રોના અને મારા

ટેક્સનાં પૈસા પણ આપ્યા.

 

સ્ટેડિયમ માણસોથી ચિક્કાર ભરેલું હતું.હું તો કોઈ અનેરા ઉન્માદની લાગણી સાથે એકબાજુ ઊભો રહીને બધાંને જોતો હતો .ત્યાં તો ડરબીનું બ્યુગલ વાગ્યું.વન,ટુ ,થ્રી અને રેસ લોકોની બૂમાબૂમ વચ્ચે ચાલુ થઈ.મારા મિત્રો પહેલી વાર આવ્યા હતા તેથી ખૂબ એક્સાઈટેડ હતા. તે સૌ ધક્કામુક્કીમાં અંદર જઈ ,રીશેલ્યુના નામની બૂમો પાડતા હતા.ભીડ એટલી હતી અને અમે વીનીંગ પોસ્ટથી ઘણાં દૂર હતા.રીશેલ્યુ ‘ગોકુળદાસ મૂલચંદ’નો ઘોડો હતો અને તેના જોકીનો ડ્રેસ બ્લેક એન્ડ ચેરી બ્રાઉન હતો.ભીડ એટલી હતી કે અમે ચોથે માળ ચડી ગયાં હતાં છતાં જોકીનાં કપડાંનો કલર જ દૂરથી દેખાતો હતો. રેસ પૂરી થવાની ૫૦ મીટરની વાર હતી અને ત્યારે અમને ચાર ઘોડા ધસમસતા વીનીંગ પોસ્ટ તરફ દોડતા દેખાયા.તેમાં રીશેલ્યુનાં જોકીનો બ્લેક-બ્રાઉન કલર પહેલાં ચાર ઘોડામાં દેખાયો અને અમે સૌ વિનીંગ પોસ્ટ તરફ ચિચિયારીઓ કરતાં દોડ્યા.ત્યાં પહોંચ્યાં ત્યારે ખબર પડી કે રીશેલ્યુ અને topmost ઘોડા વચ્ચે પહેલો કોણ તે માટે ફોટોફીનીશ જાહેર થયું હતું.નરી આંખે કોણ જીત્યું તે જજને પણ દેખાતું નહતું.

 

અમે સૌ અડધો કલાક શાંતિથી ચિંતા કરતા ઊભા રહ્યાં.મારાં મિત્રોનાં તો બધાં પૈસા Placeમાં જ હતાં એટલે એ લોકોને તો પૈસા મળવાનાં જ હતાં.મનમાં તો ,એ લોકો તેમનાં ૨૦૦ કે ૩૦૦ રુપિયાનાં કેટલા વધુ પૈસા મળવાનાં હતાં તે ગણી રહ્યાં હતાં.પણ જો રીશેલ્યુ જીતે તો મને ૪૦,૦૦૦ રુપિયા મળે ,તો બધાંને જલસા કરવા મળે ,એટલે સૌ શાંત હતાં.હું મોહનલાલ બુકીનાં ટેન્ટ પાસે ગયો.તે મને કહેવા લાગ્યો ‘તું તો બહોત લકી હૈ બેટા! તું ઐસા કર એ objectionમેં કુછ નહીં હોગા ,મેં તુમ્હે ૫૦૦૦ દેતા હું,તુ તુમ્હારા Place પે જો પૈસે લગાયે હૈ ઔર યે ૫૦૦૦ લેકે ચલે જાઓ.’ મેં મોહનલાલને ના પાડી દીધી અને કહ્યું’મેરા રીશેલ્યુ હી જીતેગા’

 

ફોટોફીનીશનું રીઝલ્ટ આવ્યું. કલકત્તાનો ઘોડો Topmost પહેલો,રીશેલ્યુ બીજો અનેYoung stallion ત્રીજો આવ્યો.અને સૌની ફેવરીટ Heliantha નું તો નામ જ બોર્ડ પર નહોતું.Richelieu અને topmost સાથે પહોંચ્યાં હતા પણ topmost નો પગ અડતાં રીશેલ્યુનો પગ ક્રોસલાઈન પર topmost પછી પડ્યો હતો.આના પછી રીશેલ્યુનાં જોકી આલ્ફર્ડે ઓબ્જેક્શન લીધું Topmost પર કે છેલ્લા ૨૦ મીટરમાં મને તેણે ક્રોસ કર્યો એટલે મારી જગા જતી રહી હતી,નહીંતો હું રેસ જીતી જાત.આલ્ફર્ડે ઓબ્જેક્શન લીધું એટલે અમે તો ગેલમાં આવી રીશેલ્યુ,રીશેલ્યુની બૂમો પાડવા લાગ્યા.રીપ્લે જોવામાં steward roomમાં ઓબ્જેક્શન ૩૦ મિનિટ ચાલ્યું.પણ છેલ્લે ઓબ્જેક્શન ઓવરરુલ્ડ થયું અને રીશેલ્યુ બીજો જ આવ્યો.થોડા નિરાશ થયા.પણ….

 

અમને Placeમાં તો બધાંને પૈસા મળ્યા જ હતાં.મને ૩૦,૦૦૦ અને મિત્રોને તેમનાં ભાગ પ્રમાણે પૈસા મળ્યા.બીજે અઠવાડિયે બધાં મિત્રોએ તેમને મળેલ પૈસામાંથી સેકંડહેન્ડ બજાજ સ્કુટર ખરીદ્યાં અને મેં સેકન્ડહેન્ડ ફીઆટ ગાડી. ફેન્ટમનાં ફ્લેટની બાજુનાં ગેરેજવાળા પાસે ગાડીને નવો કલર કરાવી, મોટી લાઇટો નાંખી શણગારી.એ ગુજરાતની ગાડી હતી તે નંબર હતો GjA 3241 જે આજે પણ મને યાદ છે.

 

ઈન્ટર સાયન્સનુ ફાઈનલ રીઝલ્ટ સૌથી પહેલું અને વહેલું આવે કારણ તે પછી ડોક્ટર કે એન્જિનયરીંગમાં જવાનું હોય.મારું રીઝલ્ટ આવી ગયું.શું આવ્યું તે જાણવા આવતાં પ્રકરણે મળીએ.

 

જિગીષા દિલીપ