Category Archives: અનુપમ બુચ

  આખરે ઝભલાં થેલી ગઈ સમજો! અરેરે, ઝભલાં થેલી વિના આપણા હાથ અડવા લાગશે, નહિ? હસતે મોઢે ઝભલાં થેલી હાથમાં ઝૂલાવતા યુવાવર્ગને સૂતરાઉ થેલી પકડવાની શરમ આવશે, નહિ? આ ઝભલું પંદર-વીસ વરસથી તો ચારેય તરફ એવું ઘૂસી ગયું’તું કે જાણે … Continue reading →

‘સીંગતેલ ક્યાં?’ સોનું અને સીંગતેલની ખરીદારીમાં ખરી સમજદારી હતી એ સમયને સલામ! ખાસ કરીને ઘરમાં પ્રસંગ આવવાનો હોય એ વર્ષ દીકરી કે દીકરાનો બાપ સોનું અને સીંગતેલની પાકે પાયે વ્યવસ્થા કરી નિશ્ચિંત થઇ જતો એ યુગ હવે અસ્ત થયો. દેવ … Continue reading →

છત વિનાની ‘દુકાન’ આપણે ત્યાં અગરબત્તી મંદિરો કરતાં ફૂટપાથ પર વધારે સળગે છે. પ્લાસ્ટર ઊખડેલ કમ્પાઉન્ડ વોલ પર લટકાવેલ આઈ શ્રી ખોડીયાર માતાજીના ફોટા સામે કે પતરાંની પેટીના ખૂલ્લા ઢાંકણા પર ચીપકાવેલ ચામુંડા માતાજીના ફોટા સામે કે લીમડાના વૃક્ષ નીચે … Continue reading →

દાંડી તૂટેલ પ્યાલા પિત્તળની અડાળીની કટારી જેવી ધારને આંગળાં ધગી ન જાય એ રીતે પકડવી, હોંઠ દાજે નહિ એમ ચાનો સ્વાદ સીધો જીભ પર ઝીલવો એક કલા હતી. અમે વડીલોને આવી રકાબીમાંથી વરાળ કાઢતી ચાના સબડકા લેતાં જોયા છે. અલબત્ત, … Continue reading →

પાણીના પ્યાલે….! એ પણ જમાનો હતો. મોડી સવારે ડેલીનું કડું ખખડે અને ઉલાળાથી ઠાલું બંધ કરેલું બારણું હડસેલી કોઈ પરિચિત અવાજ ઘરમાં ગજાર-પરસાળ સુધી પહોંચે છે, “કાં, આવુંને?” સામે ‘આવો આવો’નો અવાજ વાતાવરણમાં ઉષ્મા ભરી દે. થોડા થોડા દિવસે આવો … Continue reading →

‘દુખડાં હરે સુખડી’ ગોળપાપડી. 766 B.C.ની આસપાસ શોધાઈ ત્યારથી આજ સુધી સતત અને સર્વત્ર રાજ કરતી મીઠાઈની મહારાણી ‘ગોળપાપડી’ના ગુણગાન ગાઈએ તેટલાં ઓછાં છે. ઇન્દ્રદેવે માણસને પહેલીવાર આ રેસીપી સુઝાડી ત્યારે નારદે વ્યંગમાં કહ્યું’તું, ‘હે ભગવંત! આટલી સાદી મીઠાઈ માણસને … Continue reading →

ચાંખડી, પગરખાં, પનોતી! અમે વઢાતા. જો કે, વઢાવું અમારા ઉછેરમાં સાહજીક હતું. અમે વઢાયા તો જ ઘડાયા. ઘરની બહાર પગ મૂકતી વખતે બૂટ-ચંપલનું નામ લેવાઈ જાય તો અમારે વઢાવું પડતું. એ અપશુકન ગણાતું. કેમ એ કોઈને ખબર નહોતી છતાં વઢાવાની … Continue reading →