અજ્ઞાતવાસ-૧૨

પહેલા પ્રેમની મદહોશી

મને જે ટેન્ટમાં લઈ ગયાં હતાં ત્યાં સંજય ગાંધીનાં માણસો ભારતની વસ્તી ઘટાડવા મુફલિસ અને ગરીબ યુવાનોને પકડી પકડીને નસબંધી કરાવતાં હતા.મેં તે જાણીને બૂમાબૂમ કરવા માંડી.હું અંગ્રેજીમાં નર્સ સાથે જોરજોરથી ઘાંટાં પાડી “,તમે મને હાથ તો લગાવો,સમજો છો શું તમે લોકો? હું હમણાંજ મારા વકીલને ફોન કરું છું”, વિગેરે બોલતો સાંભળ્યો એટલે એ લોકો સમજી ગયા કે આ કોઈ સારા ઘરનો છોકરો છે.હું ટેન્ટમાંથી ખૂબ ગુસ્સામાં બહાર નીકળી ગયો.

હું ટેક્સી કરી સીધો હોટલ પર ગયો. ટીનાને બધાં મિત્રો મારી રાહ જોઈને બેઠાં હતા.ટીના મને જોતાંજ ભેટીને રડવા લાગી.મે કહ્યું,”મેરી જાન, હવે તો હું આવી ગયો છું.” કમલ કહે,” ભાઈ એણે તો રડી રડીને જ આખી રાત વિતાવી છે,કેટલું સમજાવી કે નકુલ આવી જશે,ગમે તેમ કરીને પણ માને તો ને!,” મેં બધાંને મારી નસબંધીનાં ટેન્ટમાં લઈ જવાની વાત કરી હસાવ્યાં અને હું નાહી ધોઈ ફ્રેશ થઈ ગયો.મેં મિત્રોને કહ્યું,” અહીં દિલ્હીમાં બહુ ગરમી છે,ચલો, આપણે સીમલા જઈએ,ગરમીમાં હીલ સ્ટેશન પર મઝા આવશે.” અમે દીલ્હીથી ટેક્સી કરી સીધા સીમલા ગયાં.સીમલામાં કૂફરીમાં સરસ હોટલ મળી ગઈ. કૂફરી પહોંચતાં લગભગ રાતનાં આઠ વાગી ગયા હતાં.અમે જમીને ફ્રેશ થઈ બહાર ફરવા નીકળ્યા.ત્યાં ઠંડી ઘણી હતી.બરફાચ્છાદિત પર્વતોની હારમાળા વચ્ચે કૂફરીનાં ગોલ્ફકોર્સ પરની સરસ હોટલ હતી.બીજા મિત્રોતો બજારમાં ફરવા ગયાં.ટીનાને તો મારી સાથે બેસીને વાત કરવા સિવાય કશાયમાં રસ નહોતો.

હોટલની બહાર જ કેમ્પફાયર કરી અમે બંને એક પથ્થર પર નજીક એક જ શાલમાં વિંટળાઈને બેઠા. ચંદ્રની ચાંદની બરફાચ્છાદિત પર્વત પર પડી રહી હતી તે વાતાવરણને માદક બનાવી રહી હતી.અમારા શરીરનાં સ્પર્શનાં સ્પંદનો સ્વર્ગનું સુખ આપી રહ્યાં હતાં.એકબીજાની કમરમાં હાથ નાંખી અમે ત્યાંજ સહેજ ટહેલવા લાગ્યાં.અમને થયું બસ!સમય અહીં જ થંભી જાય.અમારા મૌનમાં,સ્પર્શમાં વણબોલે અમે એક બીજાને જાણે કેટલુંય કહી ………મુગ્ધાવસ્થાની પ્રેમની મુલાયમતાને મનભરી માણી રહ્યા હતાં.હોટલની બાજુમાં જ સરસ પહાડોની ઝીલ પરથી એક ઝરણું વહી રહ્યું હતું.ઝરણાંની બાજુમાં પડેલ બેન્ચ પર હું આગલી રાતનો થાક ઉતારતો ટીનાનાં ખોળામાં માથું મૂકી આડો પડ્યો.ટીના મારા વાળમાં પ્રેમથી તેની આંગળીઓ પ્રસરાવી રહી હતી.મારા કપાળ પર ચુમી અને મારાં ગાલને બે હથેળીમાં રાખી મારી આંખોમાં આંખો પરોવી જાણે ટીના મને જનમોજનમ સાથે રહેવાનાં સોગંદ દઈ રહી હતી.ખરતાં પાંદડાંની સરહરાહટ,પહાડી હવાની ઠંડી લહેરખી ,તેમાં નભમાં ચમકી રહેલાં તારાથી ટમટમતું આકાશ – આ બધું અમને પ્રેમની ઉન્માદકતામાં બેહોશ બનાવી રહ્યું હતું.આવાં પ્રેમમાં તરબતર દિવસો ક્યાં પસાર થઈ ગયાં તેની સમજ જ ન પડી!

ચાર દિવસ ત્યાં રહી અમે દીલ્હી થઈ મુંબઈ આવવા ટ્રેનમાં બેઠાં.મારે બરોડા જવાનું હતું.અમારો પ્રેમનો નશો ઉતાર્યો નહતો.મેં ટીનાને કહ્યું ,”તું પણ ચલને મારી સાથે બરોડા.મારું આર્ટપીસનાં સેમ્પલ લેવાનું કામ પતાવીએ અને બે દિવસ વધુ સાથે રહીએ.”તેણે ફોન કરીને ઘેર કહ્યું કે અમે બધાં બે દિવસ પછી આવવાનાં છીએ.ખરેખર તો બીજા બધાં મિત્રો ઘેર ગયાં,હું અને ટીના જ બરોડા ગયા.પ્રેમની મદહોશી યુવાનીમાં બધાં હોશ ખોઈ બેસે છે.અમારે તો હવે જાણે છૂટા જ પડવું નહોતું.બરોડાનું કામ પતાવી અમે પાછા મુંબઈ પહોંચ્યા.

ટીના આટલા દિવસ મારી સાથે રહી,હવે એ કોઈપણ ભોગે એને છોડવા તૈયાર ન હતી તે દિલ્હીથી આવીને બહુ જ ખુશ હતી. તેનાં પપ્પા પાર્કમાં ચાલવા ગયા હતાં,તે પાર્કમાં ચાલી,તેમનાં મિત્રો સાથે ડાયરો જમાવી વાતોચીતો કરીને ઘેર આવતાં.ટીનાને નકુલ હવે અમેરિકા જવાનો હતો એટલે તેની અને નકુલની દોસ્તીની વાત ઘરમાં જણાવી દેવી હતી.તેણે આવીને એની મમ્મીને ધીમેથી કહ્યું,”મમ્મી મને નકુલ ગમે છે, તે હવે આગળ ભણવા અમેરિકા એકાદ મહિનામાં જ જવાનો છે. તેની બહેનોએ તેનું ગ્રીનકાર્ડ અપ્લાય કરી દીધું છે.હું દીલ્હી ગઈ તેની પહેલાં એનાં ઘેર ગઈ હતી,તેના મમ્મી અને દાદી પણ બહુ પ્રેમાળ છે.મમ્મી તને એનાં મમ્મી સાથે વાત કરાવું?.”ટીનાની મમ્મીને હું ટીનાનેા મિત્ર છું તેવી ખબર હતી,ટીનાએ ક્યારેક તેને પાર્કમાં વોક લેતાં મળાવ્યો પણ હતો.ટીનાની મમ્મી ખૂબ સાલસ સ્વભાવની હતી પણ તેના હીટલર સ્વભાવનાં પતિથી તે ખૂબ ગભરાતી અને તેમનું કંઈજ પતિ પાસે ઉપજતું નહીં.છતાં નકુલ અમેરિકા જવાનો છે અને ટીનાને ગમે છે એટલે તે વાત કરવા તૈયાર થઈ ગઈ.ટીનાએ ફોન જોડી નકુલને કહ્યું કે બહેન સાથે મમ્મીને વાત કરવી છે.”બહેને ટીનાની મમ્મી સાથે સરસ રીતે ખુશ થઈને વાત કરી કે,”જો બંને છોકરાઓ એકબીજાને પ્રેમ કરતાં હોય તો આપણે પણ મળી લઈએ અને આપણાં સ્વિકારની મ્હોર લગાવી દઈએ અને નકુલ ભણી ગણી થોડો સેટલ થાય પછી વિચારીશું.”

ટીનાની મમ્મી બહેન સાથે વાત કરતી જ હતી અને ટીનાનાં પપ્પા પાર્કમાંથી વોક લઈને આવ્યા.ટીનાને જોઈને પહેલાં તો એમણે સીધા આવીને ગુસ્સામાં ધૂંવાંપૂવાં થતાં અને ઘાટાંઘાંટ કરતાં બે ચાર તમાચા લગાવી દીધાં.”ક્યાં હતી બે દિવસ તું? કોની સાથે હતી? એમ કહીને હાથ પકડી ટીનાને ઢસરડીને રુમમાં લઈ ગયાં અને જોરથી ધક્કો મારી પલંગ પર પછાડી. ગુસ્સાથી લાલપીળાં થતાં ધ્રૂજતાં અવાજે ઘરમાં સૌ સાંભળે તેમ બરાડ્યા”,મારી રજા વગર હવે ટીના આ રુમમાંથી બહાર નહીં નીકળે, મને પૂછ્યાં વગર આ બારણું કોઈ ખોલશે તો તેને આ ઘરમાંથી બહાર ફેંકી દઈશ,સાંભળી લો બધાં”.

જિગીષા દિલીપ

અજ્ઞાતવાસ- ૧૧

કભી ખુદપે કભી હાલાત પે રોના આયા!!

બહેનને કહ્યું”, મને ટીના ગમે છે”. એટલે બહેને તો સવાલોની ઝડી વરસાવવાની ચાલુ કરી દીધી.કોણ છે? ક્યાં રહે છે? કંઈ નાતની છે? તેનાં પિતા શું કરે છે?શું ભણે છે? કેવી દેખાય છે?વિગેરે વિગેરે….મેં બહેનને કહ્યું,” તું આટલા બધાં સવાલ મને પૂછે છે એનાં કરતાં તેને એકવાર ઘેર બોલાવીશ,તું જ એને બધું પૂછી લે જે.

મેં બીજા રવિવારે સવારે ટીનાને ઘેર બોલાવી.બહેને તો ઉધિયું,શ્રીખંડ,પુરી,બટાટાવડા બનાવ્યા હતા.બહેનનાં લસણવાળા ઉંધિયાંની સુગંધ ઘરમાં પેસતાં જ ટીનાનાં નાકમાં ઘૂસી ગઈ.મેં બહેન અને રુખીબા સાથે ટીનાની ઓળખાણ કરાવી.ટીના બંનેને પગે લાગી.ગોરોવાન,મોટી કાજળભરી આંખો,કાળા લાંબાં સીધા છૂટા વાળ અને પાતળી કમર સાથે ૫.૪” ઊંચાઈવાળી ,મોર્ડન મીની ડ્રેસમાં ટીનાને જોઈ ,બહેનનું મોં તો લાવસી ખાતું હોય તેમ મરકવા લાગ્યું.તેનાં તો બધાં સપનાં જાણે પૂરા થઈ ગયાં હોય તેમ બહેને ટીનાને કહ્યું,”બેસ ,બેટા બેસ,કહી મણીબહેન પાસે પાણી મંગાવી,તે તેની બાજુમાં જ ગોઠવાઈ ગઈ.

ટીનાએ કહ્યું”, આન્ટી તમારી ઉંધીયાની સુગંધ તો મારી મમ્મીનાં ઉંધીયા જેવી જ આવે છે.”બહેન કહે,” અમારા પટેલોનું સુરતી લીલા મસાલાનું ઉંધિયું કોઈ ખાય તો આંગળા ચાટી જાય!આ કાલે જ અમારા મિત્ર સૂરત જઈને આવ્યા તે સૂરતથી ઉંધિયાનું શાક લાવ્યા એટલે આજે રવિવાર છે અને તું પણ આવવાની હતી એટલે બનાવ્યું.” ટીનાએ કહ્યું,” હા,પટેલોનું ઉંધિયું એવું જ હોય!હું પણ પટેલ જ છું,ટીના અમીન,અમે કરમસદનાં છ ગામનાં પટેલ છીએ”.પટેલ છીએ સાંભળીને તો બહેનનો ઉત્સાહ બેવડાઈ ગયો.રુખીબાએ તો બહેનની અને ટીનાની વાતો સાંભળી ,ખુશ થઈને, લાવસી પણ ઓરી દીધી.હું તો બહેન અને રુખીબાનો ઉત્સાહ જોતો જ રહી ગયો !ટીના પણ મારી સામે જોયા વગર તેમની સાથે વાતોમાં મશગૂલ હતી.બે ત્રણ કલાક પછી ટીનાનાં જવાનાં સમયે રુખીબાએ તેને ચાંદીનો લક્ષ્મીજીનો સિક્કો અને બહેને ગણેશનાં પેડન્ટવાળી સોનાની ચેઈન શુકન તરીકે આપી જ દીધી.મને અંદર તો ખૂબ ખુશી થઈ રહી હતી,પણ બધું જરા ઝડપથી થઈ રહ્યું હતું એટલે થોડી ગભરામણ પણ….કારણ મારે હજુ અમેરિકા જવાનું,ભણવાનું અને કમાવવાનું બધું બાકી હતું.

ટીના પણ મારાં ઘેર આવ્યા પછી બહેન અને રુખીબાનો પ્રેમાળ સ્વભાવ જોઈ ખૂબ ખુશ થઈ ગઈ હતી.

હું મારા ગ્રીનકાર્ડને આવવાની રાહ જોતો હતો.મારે અમેરિકા જવું હતું પણ ટીના અહીં અને હું અમેરિકા એ માટે યુવાન હૈયામાં ખૂબ ગડમથલ ચાલતી હતી.અમેરિકા જઉં પછી જલ્દી પાછા ન અવાય તો ટીના વગર હું પણ કેટલો સમય કાઢી શકીશ તે માટે પણ મન ખૂબ ગભરાતું હતું.

હું એકવાર ભાઈ સાથે બરોડાનાં સ્કલ્પચર એક્ઝીબીશનમાં ગયો હતો. ત્યારે મેં એક સ્ટોલમાં સેવનનાં લાકડામાંથી કોતરીને સરસ કૂતરો,સિંહ,વાધનાં સ્ટેચ્યુ બનાવી તેને અમુક જગ્યાથી બાળીને સરસ કાળો બાળેલો કલર નેચરલી હોય તેવો કરેલ હતો.તે નાના પ્રાણીનાં સ્ટેચ્યુને સ્ટેપલરનાં ઉપરનાં ભાગ પર લગાવેલ હોય. ટેબલ પર પડ્યું હોય તો કૂતરું,વાઘ કે સિંહનો ડેકોરેટીવ પીસ પડ્યો હોય તેવું લાગે,પણ નીચે સ્ટેપલર.મને એ પીસ બહુ ગમી ગયેલો.હું એક પીસ સાથે લાવેલ અને તેમનું એડ્રેસ પણ.મને થયું બરોડા જઈને આવા આર્ટીસ્ટીક પીસ અમેરિકા સેમ્પલનાં લઈ જાઉં અને પછી અમેરિકામાં તે સેમ્પલ બતાવી કંઈ મોટો એક્સપોર્ટનો ઓર્ડર મળે તો આવા આર્ટપીસનો ગીફ્ટ આર્ટિકલનો ધંધો ભણવા સાથે કરું અને કંઈ ગોઠવાય તો ધંધાને બહાને ઈન્ડીયા હું વરસમાં એકાદ વાર આવી ટીનાને મળી શકું !એવા મારા મગજમાં તુક્કા આવ્યા.પણ આર્ટપીસ માટે વાત કરવા મારે બરોડા તો જવુંજ એવું નક્કી કરી મેં ભાઈ અને બહેનને વાત કરી.ભાઈને પણ પેલો આર્ટપીસ બહુજ ગમેલો એટલે તેમણે પણ મને બરોડા જવા હા પાડી.

મેં મારા મિત્ર કમલને મારી સાથે કંપની માટે આવવા કીધું. તે મારો ખૂબ સારો અને રોજ મળવાવાળો મિત્ર હતો,તે મને હંમેશા ખૂબ સાચી અને સારી સલાહ આપતો.નકુલ તું ઘોડાની રેસ ન રમ.આ જુગારમાં કોઈ સુખી નથી થયું વિગેરે….હું ને કમલ બરોડા જવાના હતાં તેને આગલે દિવસે ટીના,વ્યોમા,હું અને કમલ વાઈકીકીની ફેમસ ફ્રેન્કી ખાવા મળ્યા. વ્યોમાએ કહ્યું,”હું,ટીના અને અમારી બીજી એક બહેનપણી દીલ્હી,આગ્રા, એક વીક માટે ફરવા જઈએ છીએ.મેં કીધું ,”હું ને કમલ બરોડા જઈએ છીએ.”

રેસ્ટોરન્ટની બહાર નીકળતાં ટીનાએ મને એકબાજુ બોલાવીને કહ્યું,” નકુલ, તું અને કમલ પણ ચાલોને અમારી સાથે દીલ્હી. તું થોડા સમય પછી અમેરિકા જઈશ,તો ચાલને થોડો સમય સાથે વિતાવીએ.”ટીનાની મારી આંખોમાં આંખો પરોવી કરેલ પ્રેમભરી વાતને હું ઠુકરાવી ન શક્યો.અને હું ને કમલ દીલ્હી જવા ટિકિટ લઈ તૈયાર થઈ ગયા.મારી પાસે ચિમનભાઈએ આપેલ કવર હતું અને અમેરિકાનાં ભણવાનાં પૈસાની બંને બહેનો સગવડ કરી રહી હતી એટલે મારે તે અંગે કોઈ ચિંતા હતી નહીં. ટીનાને તેની મિત્રોની ટિકિટ ફર્સ્ટક્લાસનાં ડબ્બામાં હતી,એટલે સૂવા સિવાય અમે આખો દિવસ તેમની સાથે બેસી શકીશું એમ વિચારી અમે ટિકિટ કરાવી લીધી.

ભાઈ અને બહેનને મેં કીધું,” અમેરિકા જવાનું થાય તે પહેલાં મિત્રો સાથે થોડું ફરી આવું અને પાછાં ફરતાં મારું બરોડાનું કામ પણ પતાવી દઉં.હું ,ટીનાં અને સૌ મિત્રો ખૂબ એક્સાઈટેડ હતાં.

જવાને દિવસે ટીના તેની બહેનપણીઓ અને કમલ ટ્રેનમાં સમયસર પહોંચી ગયાં.હું નીકળ્યો હતો ટાઈમસર પણ રસ્તામાં મારી ટેક્સીને પંચર પડ્યું.મેં બીજી ટેક્સી કરી પણ રસ્તામાં એક જુલુસ નડ્યું, હું સ્ટેશને પહોંચ્યો ત્યારે ટ્રેનની ઊપડવાની એક મિનિટની જ વાર હતી. હું બેગ લઈને દોડ્યો.મેં નવા શૂઝ પહેર્યા હતાં સ્ટેશન પર મેં ગાડી ઊભેલી જોઈ. હું ટ્રેન પાસે પહોચ્યોં ,ટ્રેન ચાલવા માંડી હતી હું ડબ્બો શોધવા ટ્રેન સાથે દોડતો હતો.ટ્રેનની બહાર કંઈ ચીકણું પ્રવાહી ઢોળાએલ હતું.હું દોડતાં હતો અને મારો પગ સ્લીપ થઈ ગયો.હું ચત્તાપાટ પડ્યો પણ વાગ્યું હોવા છતાં ઊભો થઈ દોડ્યો. ટીના અને કમલ દૂરથી ટ્રેનનાં બારણા પાસે આવી મારાં નામની બૂમો પાડી રહ્યાં હતાં,” નકુલ …. નકુલ….દોડ… દોડ…ટ્રેને ગતિ પકડી એટલે કમલે ,ટીનાને પાછળ ધકેલી ,પોતે પોતાનો હાથ આપી ઊભો રહ્યો હતો પણ હું પડી ગયો હતો એટલે મારાથી ઝડપથી ચલાતું નહતું. ટ્રેન છૂટી ગઈ …મેં એ લોકોને બૂમ પાડી કહ્યું “,હું બીજી જે પહેલી ટ્રેન મળે તેમાં દીલ્હી આવું છું.”તે લોકોએ હાથ બતાવી સારું કહી,મને પડતો જોએલો એટલે અટકી જવા કહ્યું.

પછી હું ટિકિટબારી પર ગયો. બીજી રીઝર્વેશન વાળી કોઈ ટિકિટ હતી નહીં. ટી.ટી.ને પૈસા આપી પરાણે સાદા ચાલુ ડબ્બામાં ટિકિટ લઈ બેસી ગયો.ટ્રેનમાં વેકેશનને કારણે ખૂબ ગીર્દી હતી. એન્જિન પછી તરતનાં વધારાનાં ડબ્બામાં ટોયલેટ અને બારણા પાસે પરાણે ઊભા રહેવાની જગ્યામાં ઊભો રહેતો અને ત્યાં ગંદકીમાં જ ઝોકા ખાઈ ટૂંટીયુંવાળી બેસતો ,હું ટ્રેનની કંઈક અજબ સફર કરી રહ્યો હતો.

ટ્રેનમાં ખાવાનું પણ ટીના લેવાની હતી એટલે ૨૪ કલાકથી પણ લાંબી જર્નીમાં મારી પાસે ખાવાનું પણ નહતું.સ્ટેશન પર ઊતરી નીચે જવાની પણ હવે મારી હિંમત નહતી. થોડો બેઠો માર પણ દુખતો હતો.બિસ્કિટનાં પેકેટ અને ચા,ટ્રેનમાં વેચવાવાળા પાસેથી લઈને મેં પેટપૂજા કરી.ચાલુ ડબ્બામાં ખુલ્લી બારીઓમાંથી એન્જિનની કોલસીની રાખ ઊડતી હતી.મારાં કપડાં ,વાળ,ચહેરો ,આખા કાળી કોલસીની રાખથી ભરાઈ ગયાં હતાં.એમાં આજુબાજુનાં લોકોનાં પરસેવાની વાસથી મને મારાં શરીરમાંથી જ દુર્ગંધ આવતી હતી.હું દીલ્હી સ્ટેશનની આતુરતાથી રાહ જોતો હતો. જેમ તેમ કરી દીલ્હી પહોંચ્યોં.

દીલ્હી પહોંચતાં જ થર્ડક્લાસ ચાલુ ડબ્બાની બહાર ,હોમગાર્ડનાં કપડાંમાં કોંગ્રેસનાં કાર્યકરોનું એક ટોળું ,બે બાજુ લાઈન કરીને ઊભું હતું. બધાં જુવાન મર્દોને પકડીને તે તેમની સાથે દોરી જવા લાગ્યા. મને તો કંઈ સમજ જ ન પડી. મેં પૂછ્યું? કહાં લે જાતે હો હમેં? મૈનેં કોઈ ગુના નહીં કિયા. એ લોકો બોલ્યા,”ચૂપચાપ હમારે સાથ ચલો”.

મને તો પેલો હોમગાર્ડનાં લાગતાં માણસ ,બીજા બધાં મુફલિસ જેવા યુવાનોનાં ટોળાં સાથે ક્યાંક લઈ ગયા.સ્ટેશનની બહાર જ લાઈનસર ટેન્ટ બાંધેલાં હતાં.અમને ત્યાં ટેન્ટની અંદર લાઈનમાં એક પછી એક અંદર લઈ જવા લાગ્યા.ત્યાં ગયાં પછી ખબર પડી કે સંજય ગાંધી એ વખતે બધાં યુવાનોને પકડી પકડી નસબંધી કરાવતાં હતાં.મને પણ ચાલુ ટ્રેનનાં ડબ્બામાં કોલસી ઊડીને કાળોમેશ થયેલો,મુફલિસ સમજી ,નસબંધી કરાવવાની લાઈનમાં ઊભો રાખ્યો હતો.હું તો આ જાણી આભો બનીને !શું થઈ રહ્યું છે ?મારી સાથે તે જોઈને ગુસ્સાથી રાતોપીળો થઈ ગયો!!!!કોઈ ટ્રાન્ઝીસ્ટર લઈને ચાલતાં માણસનાં રેડિયો પર ગીત વાગી રહ્યું હતું…….”કભી ખુદ પે કભી હાલાત પે રોના આયા”

જિગીષા દિલીપ

૩૦-૩-૨૦૨૧

અજ્ઞાતવાસ-૧૦-જિગીષા દિલીપ

ટીના સાથે સહજીવનનાં શપથ

 

મને હવે ચિમનભાઈએ રેસ સ્વીકારવાની(ઘોડા ખાવાની) છૂટ આપી દીધી હતી.જો કે મારા થકી કમાએલા પૈસાનો તેમનો એકાઉન્ટટ હિસાબ રાખતો પણ મને તો માત્ર પગાર જ મળતો.પણ મારું બીજા બુકીઓ સાથેનું દેવું ભરાતું જતું હતું ,એટલે હું ખુશ હતો.ચિમનભાઈ ને તો મારા રુપમાં જાણે સોનાનાં ઈંડા મૂકતી મુરઘી મળી ગઈ હતી. તે તો કોણ જાણે મને દિકરાથીએ વધીને પ્રેમ કરીને ખૂબ માન આપતા.મને આમને આમ તેમના ત્યાં ત્રણ ચાર મહિના થઈ ગયાં હતા.ભાઈ છેલ્લા ત્રણ મહિનાથી તેમનાં ખૂબ પ્રશંસા પામેલ નાટક માટે ગુજરાતની ટૂર પર હતાં.બહેન અને રુખીબા પણ ભાઈનાં મોટા શો હોય ત્યારે અમદાવાદ અને આસપાસ ટ્રાવેલ કરી રહ્યાં હતાં.ઘરનાં બધાંનું ધ્યાન ભાઈનાં ધૂમ મચાવી રહેલ નાટક પર હતું.તે દિવસે મોટી રેસ સ્વીકારીને ચિમનભાઈના ખાતામાં મોટી રકમ મારા તરફથી આવી. રેસ સ્વીકારીને જે પૈસા મળ્યા,તે તો ચિમનભાઈએ પોતાની પાસે રાખ્યા,પણ ભેટ તરીકે મને પૈસાનું એક મોટું કવર આપી કીધું ,” જા ,દીકરા આજે પાર્ટી કર.”

 

મેં ચિમનભાઈને ત્યાંથી જ ધીમા દબાતા અવાજે ટીનાને ફોન કર્યો.તે જમવા અને ઊંઘવાનાં સમય સિવાય તેની ખાસ મિત્ર,તેનાં જ ફ્લોર પર,સામે બારણે રહેતી વ્યોમાનાં ત્યાંજ હોતી.વ્યોમાનાં પિતા એક્સીડન્ટમાં ગુજરી ગયેલા અને મમ્મી ખૂબ બીઝી ગાયનેકોલોજીસ્ટ હતાં. વ્યોમાને ભાઈબહેન હતાં નહીં એટલે ટીના લગભગ તેમનાં ઘેર જ રહેતી.ટીનાનાં પપ્પા ખૂબ શ્રીમંત મોટા વ્યાપારી હતાં.પણ સંકુચિત માનસ ધરાવતા હતા.ટીનાને વ્યોમાની સાથે બહાર જવા દેતા અને બંને બહેનપણીઓ એકબીજાની સાથે જ ભણતી અને રહેતી.ટીનાનાં પિતાને છોકરાઓ તેમનાં ઘેર આવે,કે રોજ ફોન કરે તેવું ,જરાપણ ગમતું નહીં.ધરમાં હીટલરની જેમ માત્ર તેમનું જ રાજ ચાલતું.પરતું વ્યોમા બાજુનાં જ ઘરમાં હતી અને તેનાં ઘરમાં કોઈ પુરષ હતો નહીં ,એટલે ટીના ત્યાં રહેતી તો તેમને કોઈ વાંધો નહોતો.બંને બહેનપણી ટીનાને ત્યાં પણ અવારનવાર તેના પપ્પા સાથે પણ જમતી અને બેસતી એટલે તેમને વ્યોમા તેમની દીકરી જેવીજ લાગતી.ચુલબુલી વ્યોમા અમારા ગૃપમાં જ હતી અને મારી પણ ખૂબ સારી મિત્ર હતી એટલે ટીનાને હું મળતો ત્યારે વ્યોમા પણ ઘણીવાર અમારી સાથે જ હોતી.અમે ફોન પર વાતો કરતાં ત્યારે વ્યોમાને ઘેર જ હું ટીનાને ફોન કરતો.

 

મેં વ્યોમને ઘેર જ ટીનાને ફોન કર્યો. તે મારાથી ખૂબ નારાજ હતી,પણ મેં તેને કહ્યું મારે તારું ખાસ કામ છે તારી સાથે અંગત વાત કરવી છે,મને પ્લીઝ એકવાર મળવા આવ.મેં ટીનાને હાજી અલીની બહાર જ્યુસ સેન્ટર પાસે ઊભા રહેવાનું કહ્યું.હું ટેક્સી કરીને ચિમનભાઈને ત્યાંથી સીધો પહોંચ્યો.હું રસ્તામાં વિચારતો હતો કે ટીના આવશે કે નહીં?પણ ટેકસી જ્યારે ટ્રાફીક લાઈટ પર ઊભી હતી ત્યાંજ મેં એને દૂરથી જ્યુસ સેન્ટર પાસે છત્રી લઈને ઊભેલી જોઈ.અનોખા આનંદ સાથે મારું મન નાચી ઊઠ્યું.હું ટેક્સીમાંથી ઉતરીને ઝીણાં વરસતાં વરસાદમાં ભાગીને ટીના પાસે પહોંચી ગયો.તેણે મને તેની સાથે છત્રીની અંદર લીધો.ટીના ચૂપચાપ હતી પણ તેનાં મૌનમાં અનેક ફરિયાદોનો સંવાદ હતો.અમે હાજીઅલીની અમારી કાયમી બેઠક તરફ ચાલવાનું શરુ કર્યું.

 

અમે હાજીઅલીની દરગાહની પાછળની પથ્થરની પાળી પર બેઠાં.ઉછાળા મારતા દરિયાનાં મોજાંનો અવાજ અમારી વચ્ચેનાં મૌનને તોડતો હતો.દરિયા પરથી વાતો ઠંડો પવન અમારા બંનેનાં ઊના ઉચ્છ્વાસને ઠંડા પાડવા કોશિશ કરી રહ્યો હતો.વરસાદનાં છાંટાં નહીં જેવાં પડી રહ્યાં હતાં.અમે છત્રી ઓઢીને જ એકબીજાની સાવ લગોલગ બેઠાં હતાં.ટીના હજુ શાંત જ હતી.મેં એનો હાથ મારાં હાથમાં લઈ સહેજ પંપાળ્યો અને એનાં પરાણે દબાવી રાખેલ આંસુંનો બંધ તૂટી ગયો.મેં એને શાંત રાખવા કોશિશ કરી.હું પણ તેને લાંબાં સમય પછી મળ્યો હતો એટલે મારી ભીતર પણ કેટલીય અનકહી ઊથલપાથલ ચાલી રહી હતી.હું એને બેહદ પ્રેમ કરતો હતો પણ માત્ર પ્રેમથી જીવન ચાલતું નથી એ વાસ્તવિકતા હું ટીનાને સમજાવવા માંગતો હતો.ટીનાને દુ:ખી જોઈને વાત ક્યાંથી શરુ કરવી તે હું વિચારી રહ્યો હતો.એક હાથથી છત્રી આડી કરી મેં એનાં ગાલ પરનાં આંસુંને પી લઈ ગાલ પર એક વહાલ ભર્યું ચુંબન કર્યું.ક્યાંય સુધી હું એને પીઠ પર મારો વહાલભર્યો હાથ પ્રસરાવી ,ધપધપાવતો રહ્યો અને તે રડમસ અવાજે તેનું માથું મારા ખભા પર ઢાળી કહી રહી હતી,કુલ…. તને કેવીરીતે સમજાવું કે તને જોયા વગર કે ફોન પર વાત કર્યા વગરનાં દિવસો કાઢવા મારે માટે કેટલાં મુશ્કેલ હતાં!

 

હાજીઅલી દરગાહની પાછળ અવરજવર નહીંવત હતી.દરિયો,વરસાદ,પવન અને આકાશનાં ભૂરા વાદળોને સાક્ષી બનાવી તેનો હાથ મારાં હાથમાં લઈ મેં ટીનાને કહ્યું,”હું આ પંચમહાભૂતોનાં આ ચાર અસ્તિત્વની સાક્ષી રાખી કહું છું,હું તને બેહદ પ્રેમ કરું છું.અગ્નિની સાક્ષીએ આપણે લગ્નનાં ફેરા લઈશું ત્યારે ફરીથી સહજીવનની શપથ લઈશ.પણ જો આપણે કાયમ જિંદગી સાથે વિતાવવી હોય તો મારે જીવનનિર્વાહ માટે પૈસા કમાવા વ્યવસાય કરવો જ પડશે.ભણવું પડશે.ભાઈ એક્ટર છે એટલે વારસામાં કોઈ ધંધો મળે તેમ છે નહીં.તારા પપ્પા પણ મને ભણતર વગર કે કેરીયર બનાવ્યા વગર તારી સાથે લગ્ન માટે હા પાડશે નહીં.એટલે હું અમેરિકામાં ભણવા જવા માંગતો હતો.”તેમ તેને સમજાવ્યું.મારો ટોફેલનો સ્કોર સરસ આવ્યો અને એડમીશન પણ અમેરિકાની યુનિવર્સિટીમાં મળી ગયું હતું ,પણ હું હજુ નાનો છું કહી બહેનોએ ગ્રેજ્યુએશન કરી આવવા કીધું અને હવે ટાઈમ જતો રહ્યો અને મારો સ્ટુડન્ટ વીઝા પતી ગયો,મારે વિદ્યાનગર જવું નથી તેમજ પૈસા માટે ઘોડાની રેસનો મોટો દાવ,તેમાં થયેલ મોટી હાર,અને મારું ઘરમાંથી ભાગીને અમદાવાદ જવું અને તેમાંથી બહાર નીકળવાની બધી વાત,તેમજ હાલ પપ્પાનાં મિત્રને ત્યાં નોકરી કરુ છું એવું પણ તેને મેં કીધું.પૈસા વગર ખાલી પ્રેમથી જીવન ચાલે નહીં,તે વાત ટીનાને મેં બરાબર સમજાવી.અમે ફરી મળવાનો વાયદો કરી વહાલથી છૂટાં પડ્યાં.

 

બીજે દિવસે સવારે ભાઈ અને બહેન અમદાવાદથી આવી ગયાં.મને તૈયાર થઈ બહાર નીકળતો જોઈ ભાઈએ પૂછ્યું,”ક્યાં જાય છે?”

મેં કહ્યું”,ચિમનભાઈ ને ત્યાં.”

ભાઈએ કહ્યું,” હજુ જાય છે?”

મેં કહ્યું,”હા કેમ?.”

ભાઈ કહે,”ચાલ હું પણ આજે તારી સાથે આવું છું.”

 

હું ને ભાઈ ચિમનભાઈને ત્યાં પહોંચ્યા.ચિમનભાઈએ તો ભાઈને ખૂબ માન આપીને બોલાવ્યા અને બેસાડ્યા.

ચિમનભાઈ તો ભાઈ પાસે મારાં વખાણ કરતાં થાકતાં નહોતા.ચિમનભાઈએ બધી મારાં ઘોડાજ્ઞાનની વાતો ભાઈ પાસે કરી.બુકીઓ સાથે મારાં હિસાબ પતી ગયાંની વાત પણ કરી અને મારાં હિસાબની વધેલી રકમ ભાઈને આપવાની વાત કરી. મારા હિસાબનો પૈસાનો આંકડો સાંભળી ભાઈ આશ્ચર્ય સાથે ઊભા થઈ ગયાં!!ભાઈએ કહ્યું ,”મારે એ પૈસા નહીં જોઈએ,તમે નકુલને જ આપી દો.”

 

ભાઈએ ચિમનભાઈ સાથે જે વાત કરી તેનાથી હું ઊભો થઈ ગયો.ભાઈએ ચિમનભાઈને કહ્યું”,આપનો ખૂબ ખૂબ આભાર કે તમે નકુલનાં બુકીઓનેા હિસાબ પતાવી દીધો.પરતું કાલથી નકુલ આપને ત્યાં નહીં આવે ,અમારે તો એને ભણવા અમેરિકા મોકલવાનો છે અને તેની બહેનોને શશીએ નકુલ અમેરિકા ભણવા જવા પૈસા કમાવવા રેસ રમ્યો,તે વાત કરી એટલે એ લોકો નાનાભાઈને ગમે તેમ કરી અમેરિકા બોલાવી લેવા માંગે છે અને તેના ગ્રીનકાર્ડ માટે એપ્લાય કરી દીધું છે.એટલે એ તો અમેરિકા જશે હવે.

 

ચિમનભાઈએ કહ્યું,” તમારે એને અમેરિકા મોકલવાની કોઈ જરુર નથી.તેનાં ઘોડાજ્ઞાન પરથી હું ચોક્કસ કહીશ કે તેણે અહીં રહી આ જ કામ કરવું જોઈએ.ભાઈ તેમની સાથે હાથ મિલાવી ,આભાર માનતાં ,હાથ જોડી,હસતાં હસતાં ઊભા થઈ ગયાં.ભાઈ રસ્તામાં મને કહે,”તારી માને કંઈ ખબર પડે નહીં કે તું બુકીનાં ત્યાં નોકરીએ રહ્યો છું,ધ્યાન રાખજે નહીં તો હું અને તું બંને ઘરની બહાર હોઈશું ! સમજ્યો.”ચિમનભાઈએ મારાં હિસાબનાં પૈસા ભાઈએ લેવાની ના પાડી,એટલે મોટું કવર મને એક સરસ બેગમાં ભેટની જેમ આપ્યું.

 

બે ત્રણ દિવસ પછી હું સાંજે બહારથી ઘેર આવ્યો તો બહેન ગુસ્સામાં રાતીચોળ અને ભાઈ તેને કંઈક સમજાવી રહ્યાં હતાં. મને જોઈને બહેન તાડુકી”,કોઈ ન મળ્યું ! તે ચિમનભાઈની દીકરી જોડે તેં ચક્કર ચલાવ્યું.”

“હું તો બાધાની જેમ બહેન સામે જોતો જ રહ્યો! ભાઈ કહે ,”હું તારી માને સમજાવું છું પણ તે માનતી જ નથી.”મેં પૂછ્યું ,”પણ થયું શું આ બધું,મને કોઈ કંઈ કહેશો?.”

 

ભાઈ કહે,” ચિમનભાઈ આવ્યા હતા અને કહેતાં હતાં,” નકુલ તો હવે મારો દિકરો છે,મેં તો તેનો ફોટો મારા બેડરૂમમાં લગાવી દીધો છે અને તેમની સ્વરૂપવાન દીકરી માટે તારું માંગું લઈને આવેલા અને હા પાડી દઈએ તો તને ડીગ્રી માટે તેમની ઓળખાણથી ડોનેશન આપી જયહિંદ કોલેજમાં એડમીશન પણ અપાવી દે અને પૈસા પણ ડોનેશનનાં તે ભરી દે તેમ કહેતા હતાં.”

 

હું તો આ સાંભળી સાવ આભો જ બની ગયો! અને મારાથી બોલાઈ ગયું”,બહેન !મને તો મારી ફ્રેન્ડ ટીના ગમે છે! ” અને બધાં એક બીજાની સામે આશ્ચર્ય સાથે જોઈ રહ્યાં!!!!

 

જિગીષા દિલીપ

 

 

 

અજ્ઞાતવાસ-૯

Gold giver 

ચિમનભાઈએ બે મિનિટ વિચારીને ભાઈને કીધું,”જયદેવભાઈ ,મારે નકુલ સાથે બધી વાત શાંતિથી બેસીને સમજવી પડશે.તમારા રેડિયો શો નો ટાઈમ થઈ જશે,મામલો થોડો ગંભીર લાગે છે.ભાઈએ કીધું,” મને પણ”.મને ચિમનભાઈની સાથે વધુ શાંતિથી વાત કરવા મૂકીને ભાઈ ઘેર ગયા.ભાઈનાં ગયાં પછી ચિમનભાઈએ મને પૂછ્યું,”દિકરા ,તારી ઉંમર શું છે?” મેં કીધું “,અઢાર વર્ષ.”હું કોની કોની સાથે કેટલું રમ્યો તેની બધી વિગતો તેમણે આશ્ચર્ય સાથે લીધી.પછી તેમને મેં નામ આપ્યા તે બુકીઓને તેમણે ફોન કરવા માંડ્યાં.

ફોન કરી ચિમનભાઈએ કહ્યું,” ભાઈ ,તમારે જે નકુલભાઈ પાસેથી પૈસા લેવાના છે,તેં મારી સાથે મારે ઘેર બેઠા છે. પણ તમે આટલા નાના છોકરાંનાં આટલાં બધાં પૈસા લખ્યા કેવીરીતે? ૯૦૦૦,૧૦૦૦૦ હજાર રૂપિયા ૭૪-૭૫ ની સાલમાં મોટી રકમ ગણાતી. સામેથી બુકીએ કહ્યું,” કૌન સા છોટા બચ્ચાં?યે તો હમારે પાસસે હર બાર જીત કે પૈસે લે ગયા હૈ,પૂછો ઉસે! યે તો હર બાર જીતતા હૈ ,ઉસકો બચ્ચા મત સમઝેા! યે તો બડા ખિલાડી હૈ,ઘોડે કે બારેમેં સબ કુછ જાનતા હૈ.

“ચિમનભાઈ આશ્ચર્ય સાથે મનમાં જ બબડ્યા”ઘોડે કે બારેમેં સબ કુછ જાનતા હૈ?“
તેમણે તો બધાં બુકીઓ સાથે એક જ વાત કરી,” જો ભાઈ,આનાં પિતા તો એક્ટર છે,કોઈ બિઝનેસમેન નથી.નકુલ પાસે તમને ચૂકવી શકાય એટલા પૈસા છે નહીં ,તો તમે ગમે તે કરશો તે તમને ક્યાંથી પૈસા આપવાનો છે? હું એના પૈસાનાં હવાલો મારે માથે લઈ લઉં છું અને એને મારે ત્યાં નોકરીએ રાખી લઉં છું.એટલે હું થોડા થોડા કરીને તમારા પૈસા અપાવીશ.આમેય તમારા પૈસા તો ડૂબી જ ગયેલાં છે સમજો.તમે હવે કાલથી એના ઘેર જવાનું બંધ કરી દેજો.નકુલનાં પૈસાની વાત મારી સાથે કરજો.ચિમનભાઈ મનમાં જ કંઈક વિચારી રહ્યાં હતા.

ચિમનભાઈ એટલાં મોટા બુકી હતાં કે બધાં તેમનું માન રાખે જ.એ પછી એમણે મને કહ્યું કે”,.મારે માણસની જરુર છે.એમ કર ,કાલથી તું મારી ઓફીસે નોકરીએ લાગી જા.હું તને ૩૦૦ રૂપિયા પગાર આપીશ અને બસનું ભાડું.સાંજે બનશે ત્યાં સુધી હું તને બ્રીજકેન્ડીનાં નાકે ગાડીમાં ઉતારતો જઈશ.મને એમની ઓફીસનું સરનામું આપ્યું અને કહ્યું કાલથી આવી જા.મારી મુશ્કેલીનાં તારણહાર તે હતા એટલે મારી પાસે હા કહેવા સિવાય કોઈ રસ્તો જ નહોતો.

ચિમનભાઈનાં ત્યાંથી ઘેર પહોંચ્યો એટલે બહેને મારી સાથે થોડો કકળાટ,થોડી રડારોળ અને તેની અંતરની લાગણીની લેવડદેવડ કરી.પણ આખરે તો માનાં બરફ જેવાં ઠંડક આપતાં દિલને પ્રેમની ઉષ્માથી પીગળાવતાં કેટલી વાર?તેમાં ભાઈએ મામલો ચિમનભાઈએ પતાવી દીધો છે એમ બહેનને સમજાવી અને બુકીનાં માણસો આવતાબંધ થઈ ગયાં એટલે બહેન શાંત થઈ ગઈ.ટીના હું વિદ્યાનગર ગયો,ત્યારથી જ નારાજ હતી પણ મને વિદ્યાનગર ફોન કરતી.હું પાછો આવી ગયો એટલે ખુશ હતી પણ મેં ટોફેલ આપી અમેરિકા જવાનું વિચાર્યું તે તેને જરાપણ ન ગમ્યું.તેને એમ જ થઈ ગયું કે હવે હું તેને છોડીને કાયમ માટે જતો રહીશ. મને તો તેને માટે ભારોભાર લાગણી હતી પણ તે સમજવા તૈયાર જ નહોતી. એટલે અમારે થોડા ઝઘડા ચાલતાં હતા.એમાં મારી રેસની મોટી હારે મને પણ સાવ ભાંગી નાંખ્યો હતો.

ચિમનભાઈની ઓફીસ ભૂલેશ્વરમાં એક આખો માળો હતો.નીચેને માળ બધી દુકાનો હતી.બહારથી બિલ્ડીંગ જૂનું પણ અંદરથી ઓફીસ અને સ્ટાફ ભવ્ય હતા.લાઈન સર ટેલિફોન લઈને બેસેલા માણસોનો મોટો સ્ટાફ ,સતત આવતા રહેતાં ચા,પાણી અને ભાતભાતનાં નાસ્તા.મને ખબર નહોતી કે તેમણે મને કેમ નોકરી પર રાખ્યો છે? અને મારે ગાદી તકિયા પર બેસીને શું કામ કરવાનું છે?
મેં ચિમનભાઈનાં ત્યાં જવાનું ચાલુ કર્યું.ચિમનભાઈનો કારોબાર ખૂબ મોટો હતો.કેટલાય ટેલિફોન સાથે પેન્સીલર (બેટ લખનાર ) હતાં. હું ચિમનભાઈની ઓફીસે પહોંચ્યો,પણ હજુ ચિમનભાઈ આવ્યા નહોતા.મને નાના છોકરા જેવો અને નવો નવો નોકરીએ આવેલ જોઈ ઓફીસમાં સહુ સમજતાં હતાં કે કોઈ શિખાઉ છોકરો પેન્સીલરનું કામ શીખવા આવ્યો છે.મોટી ઉંમરનાં કાકાએ મને બેટ અંગે શિખવાડતા કીધું,”જૂઓ નકુલ ,ઘોડાનો નંબર લખી ,સામે તેનો ભાવ લખી પન્ટરને (બેટીંગ કરનારને)તે ભાવે કેટલા પૈસા લગાડવા છે તે લખવાનું.દા.ત.નંબર ૨નાં ઘોડા પર ૬/૫ = પ રૂપિયાની બેટ પર ૬ રૂપિયા પ્રોફીટ એટલે તમારેા ઘોડો જીતે તો તમને ૧૧ રૂપિયા પાછા મળે.હારો તો તમારાં પ રૂપિયા જાય.અને આ ભાવ પર તમે જેટલા પૈસા લગાડ્યા હોય તે જીતો તો બુકીએ તમને ભાવ પ્રમાણે ગણીને આપવાના.એક જ ઘોડા પર જેટલાં વધારે લોકો પૈસા લગાડે તેમ તેમ તે ઘોડાનો ભાવ ઓછો થઈ જાય.(પન્ટર)બેટ લગાડનારની ,બેટ બુકી સ્વીકારે ,તેને રેસની ભાષામાં ઘોડો ખાઈ જવો તે શબ્દ પણ વપરાય છે.આમ ઘરડા કાકા મને બેટ કેવીરીતે લખવાની,કેવીરીતે બેટ સ્વીકારવાની (ઘોડો ખાવાનો)તે સમજાવવા લાગ્યા..હું મનમાં તો હસતો હતો પણ મોટી ઉંમરનાં કાકાને માન આપતા કંઈ બોલ્યો નહીં.

એટલામાં ચિમનભાઈ આવ્યા અને હાથ પકડી તેમની ગાદી પાસે લઈ જઈ મને તેમની બાજુમાં બેસાડ્યો.તેમની આજુબાજુ ત્રણ,ચાર ફોન પડેલા. ચિમનભાઈ એક ફોન પર હોય તો બીજો ફોન મારે ઉપાડીને ક્યા ક્લાયન્ટનો ફોન છે તે કહેવાનું,તે મોટા ઘરાકની સાથે પહેલા વાત કરતા. તેમજ ઘરાકની લીમીટ સુધીનાં પૈસા પતી જાય તો તેની અમુક બેટ,કાપીને બીજા બુકીઓને તે બેટ પાસ કરવાની,આ કામ માટે બીજા બુકીઓને ફોન કરવાનું કામ પણ મારે કરવાનું, પણ બધું કામ ચિમનભાઈ સાથે જ.રેસ રમનારાં મોટા અને ખાસ ગ્રાહકોને તે સંભાળતા.મુંબઈનાં મોટા નામી એક્ટરો,ગર્ભશ્રીમંતો,તેમજ મોટામોટા વેપારીઓ અને ઈન્ડસ્ટ્રીયાલીસ્ટો ચિમનભાઈને ત્યાં રેસની બેટ લખાવવા આવતા.તેમનું બુકી તરીકેનું ખૂબ મોટું નામ હતું. હવે મને ચિમનભાઈને ત્યાં થોડા દિવસો થઈ ગયા હતા.એક દિવસ રેસ શરુ થવાની હતી અને એક્ટર મહેમુદનો ફોન આવ્યો.

ચિમનભાઈએ ફોન ઉપાડ્યો અને મહેમુદે પૂછ્યું”,ચિમનભાઈ Gold giver કા ક્યા ભાવ?

ચિમનભાઈએ કહ્યું,” ૧/૧.૬૦ એક રૂપિયો સાઈઠ પૈસા.”

મહેમુદે કહ્યું,”૫૦,૦૦૦ રૂપિયા લીખો.”

ચિમનભાઈએ કહ્યું,”સારું.”

બેમિનિટ પછી ફરી મહેમુદનો ફોન આવ્યો,” Gold giver ક્યાભાવ?”

ચિમનભાઈ એ કહ્યું,”૧/૧.૪૦ એક રૂપિયો ચાલીસ પૈસા.”

મહેમુદે કહ્યું,”૨૫૦૦૦ રુપિયા લીખો.”

ચિમનભાઈએ કીધું ,”ઓકે.”
જેમ જેમ રેસનો ટાઈમ નજીક આવતો જાય તેમ તેમ એક ઘોડો બધાંને જીતે તેમ લાગે એટલે તેનો ભાવ ઘટતો જાય.જેમ જેમ રેસનો ટાઈમ નજીક આવતો જાય તેમ તેમ પન્ટરને લાગે કે તે જીતી જશે,તો તે થોડી મિનિટોમાં ખૂબ પૈસા કમાઈ જશે.જીતવાનાં નશાનાં ખ્વાબમાં તે પૈસા બુકીને લખાવતો જાય છે.

હવે રેસ શરુ થવાની એક બે મિનિટની જ વાર હતી અને મહેમુદનો ફરી ફોન આવ્યો.”,Goldgiver ક્યા ભાવ? “રેસની કોમેન્ટ્રી રેડિયો પર ચાલુ થઈ ગઈ હતી.

ચિમનભાઈએ કહ્યું.”૧/૧.૨૦ એક રૂપિયો વીસ પૈસા,પણ હવે ચિમનભાઈને બેટ સ્વીકારવી નહોતી.

મહેમુદે કહ્યું,”ચિમનભાઈ ૧.૨૦ નાભાવે Goldgiver ૫૦,૦૦૦ રૂપિયા લખો.”

ચિમનભાઈ મહેમુદની બેટ સ્વીકારવા તૈયાર ન હતા.મહેમુદે કહ્યુંકે ચિમનભાઈ તમે બેટ સ્વીકારશો નહીં તો હું કાયમ માટે બીજે જતો રહીશ.તે વખતનાં ફોનમાં સામે વાળો ઘાંટાં પાડીને બોલે તો બાજુમાં બેઠેલી વ્યક્તિને બધી વાતચીત સંભળાય.હું મહેમુદની બધી વાત સાંભળતો હતો.હવે મને ચિમનભાઈનો મોટો ઘરાક જતો રહે તે ગમ્યું નહીં.

હું બાજુમાં જ બેઠો હતો,મેં ચિમનભાઈનાં ફોન પર હાથ મૂકીને કીધું”,ખા જાઓ યે ઘોડા”.અને કાગળમાં લખીને આપ્યું,”યે ઘોડા જીતને કી બાત તો દૂર હૈ યે એક,દો,તીનમેં ભી નહીં આયેગા.આપ ઘોડા ખા જાઓ.”
ચિમનભાઈએ,”મહેમુદની બેટ સ્વીકારી લીધી.”
એક જ મિનિટ પછી રેસ ચાલુ થઈ ગઈ.ચિમનભાઈ મારી સામે ગુસ્સાથી જોવા માંડ્યા અને ઘૂરકીને બોલ્યા”,અબે સાલા !તેં કેમ મને આટલું મોટું રીસ્ક લઈ ઘોડો ખાઈ જવા કીધું,તને ભાન પડે છે આ કેટલા પૈસા થયા?

મેં શાંત ચિત્તે જવાબ આપ્યો,”અરે!ચિમનભાઈ ચિંતા કી તો કોઈ બાત હી નહીં હૈ યે ઘોડા જીતને વાલા નહીં હૈં.જીતનેકી બાત તો દૂર હૈ પર યે એક,દો,તીનમેં ભી નહીં આયેગા,ઘોડો જીતવાનો નથી,તે વાત મેં ખૂબ દ્રઢતાથી કહી.આ ઘોડો નહીં જીતે કારણ તેનો એક knee સૂજેલો છે અને તે જ્યારે દોડે છે ત્યારે તેને high knee action થાય છે.એટલે કે તે પગ જ્યારે ઢીંચણથી ઉપર લઈ જઈ નીચે લાવે છે ત્યારે તેને નીચે લાવતાં બે સેકંડ વધારે લાગે,એટલે તે ઘોડો પહેલા જીત્યો હોય પણ high knee action થયાં પછી જીતે નહીં.અમે વાતચીત કરતાં હતાં ત્યારે રેસ ચાલુ થઈ ગઈ હતી.
થોડીવારમાં તો રેસનું રેડિયો પર રીઝલ્ટ આવ્યું.Goldgiver હારી ગયો હતો.ચિમનભાઈને તો મારી સલાહથી લાખ રુપિયા ઉપર ફાયદો થઈ ગયો હતો. તેતો મારા ઘોડાજ્ઞાનથી મારી પર ફિદા થઈ ગયા.મને પૂછવા લાગ્યા કે ,”તને કેવીરીતે ખબર કે ઘોડાનો knee સૂજેલો છે. અને તેને high knee action છે.? “મેં કહ્યું,” હું રોજ સવારે રેસકોર્સ જાઉં છું. અને હું દરેક ઘોડાનાં સેડલ કલોથ પર સવારે ટ્રેનીંગ વખતે લખાવતાં નંબરો તેમનાં નામ સાથે બોલવા લાગ્યો.જૂઓ ૩૧૦ એટલે Thunderstorm,૩૨૫ એટલે Prince of heart,૪૨૩ એટલે healiantha,તે સાથે તે ઘોડાની ખાસિયતો પણ.

આ સાંભળીને તો ચિમનભાઈ માથું ખંજવાળવા લાગ્યા,એમને તો રેસનાં બુકી તરીકે રેસ લખવી અને રેસ સ્વીકારી,ઘોડો ખાઈ પૈસા કેમ કમાવવા તે જ જાણકારી હતી.ઘોડા અંગે તેમને કોઈ જાણકારી હતી નહીં.એતો કહે આ બધાં કયા નંબરો છે?ચિમનભાઈ તો મને આભા બની જોતાં જ રહી ગયાં.તેમનું બુકી મગજ અંદર ને અંદર કંઈ ગણત્રીઓ કરવા લાગ્યું.મને કહે હવે આજથી તને ૧૦૦ રૂપિયા પણ રેસ રમવાની છૂટ નહીં પણ ૧૦,૦૦૦ રૂપિયા સુધી ઘોડા ખાવાની છૂટ………

જિગીષા દિલીપ

અજ્ઞાતવાસ -પ્રકરણ -૮-જિગીષા દિલીપ

સફળતા એટલે….

વિચારનાં વંટોળે મારું મગજ બહેર મારી ગયું હતું! શું કરીશ હવે? બધાં બુકીઓને મોંઢું કેવીરીતે બતાવીશ ? ક્યાંથી લાવીશ આટલા બધાં પૈસા?? વિચાર કરી કરીને!મગજ સુન્ન થઈ ગયું હતું.આખી રાત મટકું માર્યા વગર વિતાવી હતી.સવાર પડતાં રુટીન મુજબ ભાઈ અને બહેન ચાલવા ગયાં.રુખીબાનો બાથરુમ બંધ થવાનો અવાજ આવ્યો અને હું ઊભો થયો. બે ત્રણ જોડી કપડાં એટેચીમાં નાંખ્યાં અને હું ઘરની બહાર નીકળી જવા તૈયાર થયો.એક ઘડી ઊભો રહ્યો,અને બારણું ખખડાવી રુખીબાને કીધું,” બા,હું કામથી બહાર જાઉં છું ,મને રાત્રે ઘેર પાછા આવતાં મોડું થશે,” અરે !નાસ્તો તૈયાર છે ,કરીને જા,હું આ બહાર આવી,” રુખીબા બોલતાં રહ્યાં અને હું તો સડસડાટ ઘરમાંથી નીકળી ગયો.મને ક્યાં જઉં તે સમજાતું નહોતું અને હું સીધો રેલ્વે સ્ટેશન ગયો.અને મને વિજય યાદ આવી ગયો.અને હું ટિકિટ લઈ ટ્રેનમાં બેસી ગયો.
વિજય,મારો કાકા અને માસીનો દિકરો.મારા કાકાની સાથે મારાં સગાં માસીનાં લગ્ન થયાં હતા.વિજય સાથે નાનપણથી જ મારે બહુ બનતું.મારા સગા ભાઈથી પણ વધારે.મારાં બધાં સુખ દુ:ખનો ભાગીદાર.આમતો ભાઈને કોઈ સગાં ભાઈ બહેન હતાં નહીં.મામાને ઘેર રહીને તે ભણ્યા,ગણ્યા અને પરણીને પણ મામાને ઘેર અમદાવાદમાં જ રહ્યાં.મામા જ પિતા અને મામાનાં દીકરા જ સગાં ભાઈઓ અને મારાં સગા કાકા પણ…

ટ્રેન જેટલી ઝડપથી ચાલી રહી હતી તેટલીજ મારી વિચારોની ગતિ.રસ્તામાં નર્મદાનો બ્રિજ આવ્યો ત્યારે તો મને થયું કે ટ્રેનમાંથી કૂદી પડું નર્મદામાં,ઊભો થયો ટ્રેનનાં બારણા પાસે સળિયા પકડીને નર્મદાની લહેરોને જોતો રહ્યો. ઠંડા પવનની લહેરખીમાંથી જાણે રુખીબાનો અવાજ સંભળાયો,”જીવનમાં સફળતા મેળવવા જતાં ક્યારેક હાર મળે ,તો દરિયા કે નદીની અંદર જોવાને બદલે તારી જાતની અંદર જોઈને સફળતાને તેમાં જ શોધવા પ્રયત્ન કરજે.તારી જાતમાંથી આત્મવિશ્વાસ ક્યારેય ઓછો ન થવો જોઈએ.પોતાની જાતમાં અવિશ્વાસ એ જ મોટી જીવનની હાર.કુદરત ક્યારેક તમને પાઠ ભણાવે પણ તેમાં હાર ન માનો તો જ તમે સાચો જીવનનો અર્થ સમજ્યાં કહેવાય.”રુખીબાનાં નિર્વ્યાજ પ્રેમ અને જીવનનું અદ્ભૂત તત્વજ્ઞાન સમજાવતી વાતોએ જ મને હિમંત આપી.અને હું દરવાજો બંધ કરી પાછો સીટ પર બેસી ગયો.
મારાં બધાં કાકાઓ,મામા,માસી ખૂબ શ્રીમંત અને મોટી મોટી ઈન્ડસ્ટ્રીનાં માલિક અને મારે ,ભાઈ એક્ટર અને બહેન ટીચર. ભાઈને પાર્ટનરશીપમાં ધંધો ખરો પણ ભાઈને ધંધામાં રસ નહીં,પાર્ટનર થોડું બહુ કમાઈને આપે?હું મારાં કાકા કે માસીને ઘેર જઈને આવું પછી બાને કહેતો,” બા, હું મોટો થઈ ખૂબ પૈસા કમાઈશ અને સફળ માણસ થઈશ.હું તમને ,બહેન અને ભાઈને ખૂબ પૈસા કમાઈ ને ખુશ કરી દઈશ.”સફળતાનો પર્યાય મારે માટે અઢળક પૈસા જ હતો.

ત્યારે બા કહેતાં,” બેટા,નકુલ ,સફળતા એટલે પૈસા કમાવવા નહીં.તું જે રીતે જીવે એમાં તને આનંદ આવે તે,તું તારી જાતથી ખુશ હોવો જોઈએ.જો જયદેવ,પાસે બીજા ભાઈઓ જેટલા પૈસા નથી પણ તેની કલાથી સાહિત્યથી તેના નાટકનાં સર્જનથી તે કેટલો ખુશખુશાલ રહે છે.તે લેખક ,નાટ્યકાર,એક્ટર,કાર્ટુનીસ્ટ,કોમેડીઅન,કોલમીસ્ટ -બધી કલાનો સરવાળો છે.ખુશ છે અને બીજાને ખુશ કરે છે.અને ખાલી ભારત જ નહીં દુનિયાનાં કેટલાય દેશનાં લોકો તેને ઓળખે છે અને ચાર્લી ચેપ્લીનથી માંડીને ‘ચકોર’ જેવા જગતનાં મોટા મોટા કલાકારોને તે મળે છે. મોટા કલાકારો સાથે નાટક કરે છે.અને દુનિયા તેની કલાની કદર કરે છે.પોતાની જાતમાં મસ્ત રહે છે.
ટ્રેનની સાથે સાથે વિચારોની ધસમસતી ગતિ સાથે જ અમદાવાદ આવી ગયું અને હું રિક્ષામાં વિજયને ત્યાં પહોંચી ગયો.મને અચાનક આવેલ જોઈ વિજય જરા આશ્ચર્ય પામ્યો.પણ કંઈ બોલ્યો નહીં. મને ખૂબ ઉદાસ જોઈ અને અચાનક આવેલ જોઈ તે વિચારમાં પડેલો હતો.મેં એને હું ઘેરથી અહીં કહ્યા વગર જ આવી ગયો છે તે પણ કહ્યું.

રાત્રે વિજયનાં ઘરની ફોનની ઘંટડી વાગી.વિજયે મને તારો ફોન છે કહી વાત કરવાનું કહ્યું. મારો ફોન?હું જરા ગભરાયો! કોનો ફોન હશે?સામે છેડે ભાઈ હતા.ભાઈએ કહ્યું,” બેટા, બોલ કેમ છે….નકુલ .?તેમના અવાજમાં ધ્રુજારી અને પ્રેમ બંને હતા.સાંભળ ….વિજયે મને વાત કરી,મને ખબર પડી એટલે મેં તને ફોન કર્યો.હું કંઈ પણ બોલું એ પહેલાં જ ભાઈ બોલ્યા. હું તારી ઉદાસી અને નારાજગીનું કારણ જાણું છું.સારું થયું કે વિજયે,તું અમદાવાદ પહોંચ્યો અને તરત જ અમને ફોન કરીને કહી દીધું કે તું એના ઘેર છે.નહીંતો અમે કેટલી ચિંતા કરતા હોત! અને તારી મા અને રુખીબાનો વિચાર તારે નહીં કરવાનો?મેં તો એમને કહ્યું કે તારું અમેરિકા જવાનું મુલતવી થયું છે અને તારે વિદ્યાનગર જવું નથી એટલે તું રિસાઈને,મારાથી નારાજ થઈને કહ્યા વગર કાકાને ત્યાં ગયો છું.બેટા,વિજય સાથે રહી થોડો ફ્રેશ થઈ મઝા કરજે.હું તારો ગુસ્સો સમજું છું. પણ બેટા,બધાંનો રસ્તો નીકળશે.તું સમજ,હું એક્ટર,અમેરિકા ભણવાનાં તારા દસ-બાર લાખ રૂપિયા ક્યાંથી લાવું?થોડી ધીરજ રાખ,કંઈક રસ્તો નીકળશે…

હવે મને અમદાવાદમાં અઠવાડિયું થઈ ગયું હતું,મેં વિજયને બધી વાત ધીરે ધીરે કરી દીધી હતી. પણ તેને પણ કોઈ રસ્તો સુઝતો નહોતો.

અને… અને એક દિવસ સવારે ભાઈનો ફોન આવ્યો”,નકુલ,સાંભળ ,સૌથી પહેલાં તારાં બધાં ગુના માફ!મારી કંઈ ગેરસમજ થઈ લાગે છે!અહીં તો રોજ સવારે ગંદા લેંધા-ઝભ્ભા પહેરેલાં,જાતજાતનાં માણસો,નાની નાની કાગળની ચબરખીઓમાં ૧૦,૦૦૦ રૂપિયા,૧૨,૦૦૦ રૂપિયા,કોઈ ૯,૦૦૦ રૂપિયાનો હિસાબ લખીને આપી,તારા વિશે પૂછી ઉઘરાણી કરે છે.અને ઘોડાની રેસનાં બુકીનાં માણસો છે તેવું કહે છે.તો બેટા,આ બધું શું છે?તું જો ઘેર પાછો આવી જાય તો આપણે આ બધું ગમે તેમ કરીને પતાવી દઈએ.હું તને બધી મદદ કરીશ.તું ચિંતા ન કર અને પાછો આવી જા.રુખીબા અને બહેન પણ તારી ખૂબ ચિંતા કરે છે.વિજયે પણ ભાઈનાં કહેવા મુજબ જ મને કહ્યું કે ,”બધું ગળા સુધી આવી ગયું છે.તું ઘેર જઈશ તો કાકા જ તને મદદ કરશે.માબાપ જ આપણી ભૂલ હંમેશા માફ કરી દે અને તું તો નસીબદાર છે કે તને ,આવા cool પિતા મળ્યા છે.”આમ સમજાવી ,પોતેજ ટ્રેનની ટિકિટ કરાવી મને ટ્રેનમાં બેસાડી દીધો.ભાઈ તો મારા cool હતાં પણ મને બહેનની બહુ બીક લાગતી અને તે ખૂબ લાગણીશીલ હતી એટલે તેની ચિંતા પણ થતી.

હું ઘેર વહેલી સવારે લગભગ ૭.૦૦ વાગે પહોંચ્યો.બહેન ચાલવા ગઈ હતી અને ભાઈ મારી રાહ જોઈને બેઠાં હતાં.રુખીબાએ આસું સારતા બાથમાં લઈ ખૂબ વ્હાલ કર્યું. ઘેર પહોચ્યોં કે તરત જ ભાઈ મને કહે ,”ચાલ તું કપડાં બદલી ફ્રેશ થઈ તૈયાર થઈ જા. મારાં નાટકનો મારો એક ફેન અને મિત્ર ચિમનભાઈ બુકી છે.રતન ખત્રી મટકાકિંગનો પણ તે ખાસ માણસ છે.હું તને એના ઘેર લઈ જાઉં,તે કંઈ મદદ કરશે આપણને.”અમે સવાર સવારમાં લગભગ આઠ વાગ્યા પહેલાં જ ટેક્સી કરી ચિમનભાઈ બુકીનાં ત્યાં ગયા.બહેન હજુ ઘેર પાછી આવે એ પહેલાં જ અમે નીકળી ગયાં.ચિમનભાઈ બુકીનું ઘર નેપીયન્સી રોડ પર પાંચમે માળ ભવ્ય પેન્ટહાઉસ હતું.

અમને સવાર સવારમાં જોઈ ચિમનભાઈએ નવાઈ સાથે કહ્યું,”આવો ,આવો ,જયદેવભાઈ સવાર સવારમાં ઓચિંતા ક્યાંથી?અને આ હેન્ડસમ કોણ છે?” ભાઈએ કહ્યું”,મારો દીકરો છે ,મારે તમારું જરા કામ પડ્યું હતું.”ચિમનભાઈ અમને તેમના ટેરેસ ગાર્ડનમાં લઈ ગયાં.ચા નાસ્તાનો ઓર્ડર આપી,હિંચકા પર તે અને ભાઈ બેઠાં અને સામેની ખુરશીમાં હું.ભાઈને તો ઘોડા કે રેસ અંગે કંઈ ખબર નહીં એટલે ચિમનભાઈને તો એ અંગે જયદેવભાઈને કંઈ કામ હશે એવો વિચાર પણ નહીં આવ્યો હોય.થોડી આડી અવળી ઘરનાંની ખબર અંતરની વાત કરી ,ભાઈએ ધીરેથી કીધું”આ મારો દિકરો કંઈ ઘોડા રમે છે અને હારી ગયો છે.”ચિમનભાઈએ પૂછ્યું”,બેટા કેટલું રમ્યો છે?એક હજાર?બે હજાર ?કેટલું ?મેં નીચું મોં કરી કીધું,” ના ,”વધારે”એટલે કહે “વધારે? તો કોની બુકી સાથે રમ્યો? ક્યા બુકી સાથે?” મેં કીધું”બાગડી,લખુ શેઠ,કાંતિભાઈ,જેઠાલાલ,દેવીદાસ”.અને આ મોટા નામી બુકીઓનાં નામ સાંભળી ચિમનભાઈ એ હીંચકાને પગથી અટકાવી દીધો…આંચકો ખાઈને કોણ???કોણ???બુકી ભાઈ ફરી થી નામ બોલ ફરીથી બોલ…હું ફરીથી બોલ્યો”,બાગડી,લખુશેઠ,કાંતિભાઈ,જેઠાલાલ,દેવીદાસ.”અને ચિમનભાઈ વિચાર કરતાં કરતાં…આશ્ચર્યથી મારી સામે જોઈ રહ્યાં….

જિગીષા દિલીપ
૯ -૨-૨૦૨૧

 

અજ્ઞાતવાસ-૭ જિગીષા દીલીપ

તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલે…

બહેને મને ગ્રેજ્યએટ ભારતમાં જ થવું પડશે એમ કીધું એટલે મારે પાછું વિદ્યાનગર જવું પડશે એ વિચારથી જ હું ખૂબ નિરાશ હતો.મારી ટોફેલની તૈયારી તો થઈ જ ગઈ હતી એટલે મેં ટોફેલનું ભણવાનું ચાલું રાખી ટોફેલ આપી પણ દીધી.ખૂબ સરસ સ્કોર આવ્યો એટલે ભાઈ અને બહેન તો ખુશ થઈ ગયા.મિસ ડીસોઝાએ મારા માટે શિકાગો નજીકની યુનિવર્સિટીઓમાં એપ્લાય કર્યું.કારણ નીના અને હર્ષા મારી બહેનો શિકાગો રહેતી હતી.North western university of Chicago,Urbana Champagne,અને Loyala university જેવી શિકાગોની યુનિવર્સિટીમાંથી I 20 આવી ગયા.પણ હવે શું???હું ખૂબ મુંઝવણમાં હતો

યોગાસરની ન્યુમરોલોજી ખોટી પડી કે શું?તેમ હું એકલો એકલો વિચારતો રહ્યો.અને મારો અમેરિકા જવાનો પ્લાન પડી ભાંગ્યો ,તેથી હું નિરાશ થઈ ગયો હતો.હવે શું કરવું? તે હતાશાને નિવારવા હાજીઅલીનાં દરિયા કિનારે ટહેલવા ગયો અને પછી રેસકોર્સ પર રીશેલ્યુને મળવા ગયો.જેથી મારો મગજનો ભાર જરા હળવો થાય.ઘણી રાહ જોઈ પણ રીશેલ્યુનો કેરટેકર તેને લઈને આવ્યો નહીં.હું ગેલોપ રેસ્ટોરન્ટમાં જઈ આદુ-ફુદીનાની ચા અને ટોસ્ટનો ઓર્ડર આપી ટેબલ પર બેઠો.હવે રીશેલ્યુ ‘સેન્ટ લેજર ‘થી આગળની invitation રેસ દોડવાનો હતો- તેવી વાતો બાજુવાળા ટેબલ પરથી સંભળાઈ.અને મારાં કાન સરવા થયા. એ લોકો heliantha અને Topmost ની વાતો પણ કરતાં હતાં. રીશેલ્યુનાં માલિક ગોકુળદાસ મુલચંદને કોઈપણ ભોગે રીશેલ્યુને invitation રેસમાં દોડાવવો હતો.હું આજુબાજુનાં ટેબલ પર રીશેલ્યુની આ રેસમાં ભાગ લેવાની વાત સાંભળતો હતો ત્યાંજ રેસ્ટોરન્ટમાં ગીત વાગ્યું

તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલેઅપને પે ભરોંસા હો તો દાવ લગાલે…યે દાવ લગા લે….

અને….અને….મારાં મગજમાં એક જોરદાર વિચાર આવ્યો કે ,હું રીશેલ્યુની આ રેસમાં મોટો દાવ રમીને અમેરિકાની ફીનાં પૈસા કમાઈ લઉં,તેથી બહેનો પર મારે નિર્ભર રહેવું ન પડે અને ભાઈ અને બહેનને પણ કોઈ બોજો નહીં. હું બધાંને મારી પૈસા કમાવવાની આવડતથી સરપ્રાઈઝ કરી દઉં.અને હું મનમાં ગણગણવા લાગ્યો”અપને પે ભરોસા હો યેદાવ લગાલે ,અરે યેદાવ લગા લે..તબદીર કી બિગડી હુઈ તકદીર બનાલે….”

ચા ને ટોસ્ટ ખાધા વગર જ પૈસા આપીને હું ઊભો થઈ ગયો.ઘોડાઓને નીકળવાનાં ગેપ પાસે જઈ હું રીશેલ્યુની રાહ જોતો ઊભો રહ્યો.ત્યારે દૂરથી મેં રીશેલ્યુને તેના કેરટેકરને લઈને આવતાં જોયો.હું એને જોઈને એકદમ ચોંકી ગયો. રીશેલ્યુ નજીક આવ્યો એટલે તેને જોઈને હું વિચારમાં પડી ગયો.તેની આંખમાં જે દર્દ હતું તે મને વંચાઈ ગયું!!તેના મોંમાંથી લાળ ટપકતી હતી.રીશેલ્યુ મને થોડોColic લાગ્યો.તેની ચાલ ઢીલી,તેના કાન લબડેલા, તેનો કોટ પણ મને ડલ લાગ્યો.મને ખબર પડી ગઈ કે રીશેલ્યુનાં પેટમાં ગરબડ લાગે છે.રીશેલ્યુ પર જે ઉત્સાહથી હું દાવ લગાડવા ઊભો થયો હતો તે ઓસરી ગયો.મારું મન તો કહેતું હતું કે રીશેલ્યુ આ વખતે રેસમાં ન ભાગ લે,પણ હું ક્યાં માલિક હતો!! મારી આંખનાં ખૂણાં ભીનાં થયા

કમને મેં રેસમાં થોડા પૈસા લગાડ્યાં પણ મારી શંકા સાચી જ પડી.રીશેલ્યું છઠ્ઠો આવ્યો.હું નાનું જ રમ્યો હતો કારણ મને ખબર પડી ગઈ હતી કે રીશેલ્યુનાં જીતવાનાં ચાન્સ ઓછા છે. ત્યારબાદ રીશેલ્યુને પેટમાં અપચો વધી ગયો અને તેને ખાવાપીવાનું અસ્તવ્યસ્ત થઈ ગયું એટલે તેને રેસ્ટ કરવાં તેના માલિકે તેને ફાર્મ પર સારવાર કરવા મોકલી દીધો.

હવે મને રેસ રમી પૈસા કમાવવા બીજા સારા ઘોડા શોધવાનું કામ કરવાનું હતું.હું હવે રોજ સવારે દૂરબીન અને સ્ટોપવોચ લઈને મેમ્બર્સનાં એનક્લોઝરમાં ઘોડાનાં ટ્રેઈનરો see gallop(the fastest running gait of horse)કરે તે,અને ઘોડાની વર્કઆઉટ ૮૦૦ થી ૧૦૦૦ મીટરમાં ક્યો ઘોડો કેટલું ફાસ્ટ દોડે છે ?વિગેરેનો અભ્યાસ કરવા લાગ્યો.

તેમાં મને Sinnfinn સફેદ ઘોડો,Prince of heart ખટાઉનો ઘોડો અને Thunder storm ગ્વાલિયરનાં મહારાજા સિંધિંયાનો ઘોડો ત્રણે ઘોડા ખૂબ ગમ્યા.હવે મને ગમે તે ભોગે રેસ જીતીને પૈસા કમાઈ સફળ થવું હતું.પોતાનાં પૈસે મારે અમેરિકા ભણવા જવું હતું.એટલે ગમે તેમ કરી મેં ઘોડાઓની જાણકારી મેળવવાનું શરુ કર્યું.Thunder strom ને એક દિવસ મેં ઘોડાના ટ્રેલરમાં બેસાડી ,તેના ટ્રેઈનર, દારા પન્ડોલને ક્યાંક લઈ જતો જોયો.મેં તેનો પીછો કર્યો.જુહુ ચોપાટીનાં દરિયા કિનારે તે ઘોડાને ખારા પાણીમાં બે ત્રણ કલાક ઊભો રાખતો. આવું થોડા દિવસો સુધી કરતો રહ્યો.Thunder strom ને Tendon નો પ્રોબ્લેમ હતો.દારા પન્ડોલની આ દરિયામાં કરાવેલ સારવારથી Thunder strom નો ટેન્ડનનો પ્રોબ્લેમ solve થઈ ગયો.

Thunder strom રેસમાં ૬૪ કીલોનાં હેન્ડીકેપ પર ભાગતો હતો.એક ઈમ્પોર્ટેડ ઘોડી Recoup ૫૦ કીલોનાં હેન્ડીકેપ પર ભાગતી હતી.તે પણ Thunder strom સાથે રેસમાં દોડવાની હતી.એટલે ચોપડી વાંચીને રમનાર તો Recoup પર જ પૈસા લગાવે.ચોપડીમાં તો Thunder strom weak tandon વાળો ઘોડો છે તેમજ લખ્યું હોય .મેં જ્યારે Thunder strom નો રેસમાં ભાવ ૧૦ નો હતો ત્યારે તેની પર પૈસા લગાડ્યા.બધાં મને કહેતાં કે Thunder strom તો weak tendon વાળો ઘોડો છે તે ના જીતે! પણ મારી રીસર્ચની ક્યાં કોઈને ખબર હતી!બધાં મારી સાથેનાં મિત્રોએ પણ મારી સાથે બેટીંગ કરી.બધાં Recoup જીતશે તેમ જ માનતા હતાં અને બધાંને સરપ્રાઈઝ કરીThunder strom જીતી ગયો.અને હું પૈસા કમાયો.

એવીજ રીતે Prince of heart ની રેસ પણ હું જીત્યો.આ બધામાં હું ૨૦૦૦,૫૦૦૦ રુપિયા જ રમતો.હવે મેં બધાં જીતે એવા ઘોડાનાં Syces (કેરટેકર) અને તેનાં જોકી સાથે સંબંધ રાખી તેમને ખુશ રાખવા માંડ્યાં હતાં.

મને આખો સફેદ ખૂબ રૂપાળો Sinnfinn બહુજ તેજ અને પાણીદાર જીતે ,તેવો ઘોડો લાગતો હતો.એટલે Sinnfinnnનાં જોકી મોહસીનખાન સાથે મેં દોસ્તી કરી દીધી હતી.હું તેને વરલી સી ફેસ પર બીઅર પીવડાવવાં અને રેસ્ટોરન્ટમાં જમવા લઈ જતો.તેને પૈસા પણ આપતો.અને Sinnfinn વિશે જાણકારી મેળવતો.એક દિવસ વાત વાતમાં તે બોલી ગયો Sinnfinn ને હું તૈયાર કરી રહ્યો છું.આ પાણીદાર ઘોડો છે અને આ રેસમાં બધામાં સૌથી સારો છે એટલે ચોક્કસ જીતશે.

હું પણ રોજ દૂરબીન થી સ્ટોપવોચ સાથે ગેલપમાં તેને જોતો.મને થયું આ વખતે હું Sinnfinn પર ૫૦,૦૦૦ રુપિયા લગાડું ,અને જીતું તો મને મોટી ૫ લાખની રકમ મળી જાય એટલે મે મોટી રકમ લગાડી.હું જે ઘોડો રમતો તે દર વખતે જીતતો એટલે પન્ટર ,બુકીઓ બધાં મને ફોલો કરતાં.અને મારી પર નજર રાખી હું જે ઘોડો માર્ક કરતો તે જ ઘોડો તેઓ પણ માર્ક કરતા.રવિવારની રેસ માટે મેં બુધવારથી પૈસા લગાડવાં માંડ્યા.મેં કેશ પૈસા સિવાય ક્રેડીટ પર પણ આગલી જીતનાં નશામાં રમવાનું ચાલું જ રાખ્યું.મારું જોઈને બહુ લોકો અને બુકીઓએ પૈસા Sinnfinn પર લગાડ્યા એટલે છેલ્લે ટાઈમે એનો ભાવ ઘટી ગયો. હું ત્યારે જ થોડો ગભરાયો,પણ ઘોડો જીતશે એટલે પૈસા ઓછા ,પણ મળશે તો ખરાંને ?એમ વિચારતો રહ્યો.રેસને ટાઈમે છેક વિનીંગ પોસ્ટ પહોંચવાની નજીક સુધી તે જ આગળ હતો અને હું જીતી ગયો માની ખુશ થઈને ઊભો થઈ ગયો ,ત્યાં જ જોકીની ચાબુક હાથમાંથી પડી ગઈ !!Sinnfinn ની આગળ ચાર ઘોડા નીકળી ગયાં. હું બેસી ગયો……હું બરબાદ થઈ ગયો…….હું ગભરાઈ ગયો…..હવે શું કરીશ??? હું તો ખલાસ થઈ ગયો.ઘેર ગયો પણ ઊંઘ ન આવી.સોમવારની સવારે મારે બધાં બુકીઓને પૈસા આપી હિસાબ કરવાનો હોય એટલે હું ઘરમાંથી ભાગી ગયો

જિગીષા દિલીપ

 

 

 

 

 

 

અજ્ઞાતવાસ-૬

ન્યુમરોલોજીસ્ટની આગાહી

વિદ્યાનગરમાં હું મારી જાતને ભણવામાં અને રહેવામાં ગોઠવવાં પ્રયત્ન કરતો હતો,પણ સાઉથ મુંબઈની મારી જિંદગીને ભૂલી નહોતો શકતો.જેમના ત્યાં હું રહેતો હતો,તે ભાઈનાં મિત્ર મનુકાકા અને કાકી મને ખૂબ પ્રેમથી રાખતા.ભાઈનાં કઝીનની ફેક્ટરીમાં મને કોલેજ પછી એપ્રેન્ટીસ તરીકે જોબ ઓફર પણ કાકાએ કરી.હું ફેક્ટરી કોલેજ પછી રોજ જતો,પણ હજુ મારું મન વિદ્યાનગરમાં ગોઠતું નહોતું.એકલતામાં મૌન રહી હું હંમેશા મારી જાત સાથે જ વાતો કરતો રહેતો.ઘોડા અને રેસકોર્સ વગરનું જીવન મને સાવ નીરસ લાગતું.મારાં જીવનમાં જાણે એક સન્નાટો છવાઈ ગયો હતો.તેમજ ટીનએજનાં એ ઉન્માદભર્યા દિવસોમાં ટીનાને મળ્યા વગર હું દુ:ખ ભર્યા હીન્દી ગીતો –

“યે શામકી તન્હાઈયાં ઐસે મેં તેરા ગમ,

પત્તે કહીં,થડકે હવા આઈ તો ચૌંકેં હમ,

જેવા ગીતો સાંભળી દેવદાસ થઈને ફરતો અને મારી યુવાનીની વસંતમાં જાણે પાનખર આવી ગઈ હોય તેવું અનુભવતો.

. મનુકાકા અને કાકી ૬.૩૦ થી ૭.૩૦ ચાલવા જતાં.પછી મિત્રો સાથે ગાર્ડનમાં બેસીને લગભગ ૮.૦૦ વાગે ઘેર પાછા આવતા.ટીના અને મિત્રો કોલેજ પરનાં એસ.ટી.ડી. બુથ પરથી આ સમયે જ મારી સાથે વાત કરતાં.હું મારી ટેવ પ્રમાણે વહેલી સવારે પાંચ વાગે દોડીને છ વાગે ઘેર પાછો આવી જતો.આવીને યોગા કરતો.એ દિવસે અચાનક સવારે ૭.૩૦ વાગે યોગા સર રાજુભાઈનો ફોન આવ્યો.નકુલ,શું કરે છે વિદ્યાનગરમાં?” મેં કહ્યું કેમ સર આવું પૂછો છો?અહીં ભણવા આવ્યો છું તો ભણું છું. આમ પણ વિદ્યાનગરમાં કરવા જેવું બીજુ છે પણ શું?મેં પૂછ્યું,”તમે કેમ છો?ક્યાંથી આજે સવાર સવારમાં હું યાદ આવી ગયો?,”

યોગા સર રાજુભાઈ મારા ઘોડાજ્ઞાન અને એમની ન્યુમરોલોજીને ભેગી કરી મારી સાથે રેસમાં ઘણું કમાએલા,તેથી મારાં સર મટીને મિત્ર વધારે બની ગયા હતાં. તે યોગાસરની સાથે પ્રોફેશનલ ન્યુમરોલોજીસ્ટ પણ હતા.તેમણે કીધું,” નકુલ,એક અઠવાડિયાથી તારી કુંડળીના નંબરનો અભ્યાસ કરું છું ,તો તારા….સંપૂર્ણ યોગ વરસ પછી અમેરિકા બતાવે છે. સો ટકા,ભાઈ ,તું પાછો આવ અને અમેરિકાની તૈયારી કર.” હું મનોમન તો ખૂબ ખુશ થઈ ગયો. અને તેમની સાથે વાત કરતાં કરતાં જ ,’હાશ! હવે આ વિદ્યાનગર છૂટશે ,’ તેમ વિચારવા લાગ્યો.તેમની આ વાત જાણે મારે માટે નવી સવાર લઈને આવી અને આમ પણ મારે તો વિદ્યાનગર છોડવાનું બહાનું જ જોઈતું હતું અને હું કંઈપણ વિચાર્યા વગર મુંબઈ પાછો આવી ગયો.

હું વિદ્યાનગરથી પાછો ફર્યો અને બીજે જ દિવસે વહેલી સવારે રીશેલ્યુને મળવા પહોંચી ગયો.તે તો મને જોઈને ગાંડો થઈ ગયો હતો.તે ગોળ ગોળ ફરી ,બે પગે ઊંચો થઈ તેનો આનંદ વ્યક્ત કરતો હતો.તેનો ટ્રેઈનર પણ અમારી કેમેસ્ટ્રી જોઈ દંગ રહી ગયો હતો.અમે બંનેએ એકબીજાને ખૂબ વહાલ કર્યું.બંનેને જાણે લુંટાએલ ખજાનો પાછો મળી ગયો હતો. ડરબી જીત્યા પછી તે આગળ વધી ગયો હતો.ડરબીમાં ૨૪૦૦ મીટરની રેસ હતી,હવે રીશેલ્યુ ૨૮૦૦ મીટરની ‘સેન્ટ લેજર’રેસની તૈયારી કરતો હતો.એમાં મને મળીને તેનાંમાં નવું જોમ અને ઉત્સાહ દેખાતો હતો, તેથી તેનો ટ્રેઈનર અને જોકી બંને ખુશ હતાં.

મારાં મિત્રો પણ હું પાછો મુંબઈ આવી ગયો એટલે બહુજ ખુશ હતા.આવતાંની સાથે જ મારી ગાડીની ચાવી પરેશ ફેન્ટમે મને આપી અને કીધું,” લે ,ભાઈ તારી અમાનત સંભાળ,બાપા જોડે રોજ તારી આ ગાડી માટે જૂઠનાં ચક્કર ચલાવીને થાક્યો.”ટીના તો મને મળીને વળગીને એટલું રડી કે શાંત રાખતાં નાકે દમ આવ્યો.મેં કહ્યું”,ટીન્સ, હવે કેમ રડે છે? હવે તો હું અહીં આવી ગયો છું બાબા!”

મુંબઈ પાછો ત્રણ મહિના પછી પાછો આવ્યો હતો એટલે ઘરનાં પણ બધાં મને જોઈને ખૂબ ખુશ હતાં.ઘરનાં તો સમજતાં હતા કે હું તેમને મળવા આવ્યો છું.એ લોકોને ક્યાં ખબર હતી કે હું તો કાયમ માટે આવી ગયો છું.રુખીબા તો રાજીનાં રેડ થઈ ગયાં હતા.

બીજે દિવસે યોગા સર રાજુભાઈ ,મને ન્યુ મરીનલાઈન્સનાં બિલ્ડીગમાં આવેલ U.S.I.S.ની ઓફીસમાં લઈ ગયા. ૭૩ -૭૪ માં અમેરિકા ભણવા જવા વિદ્યાર્થીઓની એટલી ભીડ નહોતી.ત્યાં ઓફીસમાં ઈન ચાર્જ મિસ ડીસોઝા હતાં.મેં તેમને કહ્યું,”મારાં S.S.C માં ૬૯.૫% છે.મને ડોક્ટર થવું નહોતું પણ મમ્મીની ઇચ્છાવશ મેં સાયન્સમાં એડમીશન લીધું.ઈન્ટર સાયન્સમાં ફેલ થયો છું ,પણ મારે હવે કોમર્સમાં આગળ ભણવા અમેરિકા જવું છે,તો હું જઈ શકું? તો એમણે કહ્યું,” હા,બેટા,જો તું મહેનત કરીને ટોફેલમાં સરસ સ્કોર લાવે તો S.S.C.નાં તારા રીઝલ્ટ અને ટોફેલનાં સારા સ્કોર પર હું તને સારી કોલેજમાં એડમીશન અપાવી શકું. પરતું તારે ટોફેલ માટે ખૂબ મહેનત કરવી પડશે.હું આઠમાં ધોરણ સુધી ગુજરાતી મિડીયમમાં ફેલોશીપ સ્કુલમાં ભણ્યો હતો.ઘરમાં પણ ગુજરાતી વાતાવરણ એટલે મારું અંગ્રેજી ભાષા પર એટલું પ્રભુત્વ હતું નહીં.મેં નક્કી કરી નાંખ્યું કે ગમે તે થાય,મારે ટોફેલનો સ્કોર સરસ લાવવો જ પડશે તો જ ભાઈ (પપ્પા) બહેન (મમ્મી) મને અમેરિકા મોકલવા તૈયાર થશે.

મેં ટોફેલની તૈયારી શરુ કરી. એક દિવસ હિંમત એકઠી કરી બહેનને સમજાવીને કહ્યું ,”મને વિદ્યાનગર જરાપણ ગમતું નથી અને મારે અમેરિકા ભણવા જવું છે અને હું ટોફેલની તૈયારી કરવા માંગું છું તેમજ મિસ ડીસોઝા સાથે થયેલ વાતચીત અંગે પણ જણાવ્યું.

મારા માતા-પિતા શાંત રહ્યા.મને ભાઈ તો હા પાડશે તેવી ખાત્રી હતી ,પણ બહેન પણ કંઈ બોલી નહીં.કદાચ તેને મારી ભણવાની હોંશ ગમી હશે!!

મેં મારો પૂરતો સમય ટોફેલની તૈયારી માટે મિસ ડીસોઝાની મરીન લાઈન્સની ઓફીસમાં આપવા માંડ્યો.ત્યાં બધી અમેરિકાની યુનિવર્સિટીનાં કેટલોગ્સ,,ફોર્મ્સ,Linguaphone records for english pronunciation & listning practice વિગેરે હતું. મને મિસ ડીસોઝા આ linguaphone record મૂકી આપતા અને હું તે સાંભળતો.ત્યાં બેસીને રોજ એક ઈંગ્લીંશ પીક્ચર પણ જોતો. હું ટોફેલમાં highest score મેળવવા ખૂબ મહેનત કરવા લાગ્યો.ભાઈ અને બહેન પણ મને ભણતો જોઈ ખૂબ ખુશ થવાં લાગ્યા.

મારે બધી યુનિવર્સિટીમાં ડોલરમાં એપ્લીકેશન કરવા,મિસ ડીસોઝાએ મને ખૂબ મદદ કરી હતી એટલે તેમને આપવા,તેમજ મારા ગ્રીન કાર્ડની એપ્લીકેશન કરવા પૈસાની જરુર હતી.મારી મોટી બહેન નીના ત્રણ વર્ષ પહેલાં અને નાની બહેન હર્ષા એક વર્ષ પહેલાં સીટીઝન ગુજરાતીને પરણીને અમેરિકા ગઈ હતી.

રીશેલ્યુની ‘સેન્ટ લેજર રેસ’માં જીતી મેં આ બધાં પેમેન્ટ કરવા પૈસા ભેગા કરવા માંડ્યાં.મેં બહેનને (મમ્મીને)મારી બહેનોને પત્ર લખી, મારા અમેરિકા ભણવા આવવા અંગે અને મારું ગ્રીનકાર્ડ એપ્લાય કરવા માટે પેપર્સ મોકલવા અંગે વાત કરવાનું કીધું.ત્યારે ગ્રીનકાર્ડ એપ્લાય કર્યા પછી ત્રણ ચાર મહિનામાં મળી જતું.નીના અને હર્ષાએ મમ્મીનાં પત્રનાં જવાબમાં કીધું “ નકુલ હજુ અમેરિકા આવવા માટે થોડો નાનો છે,બહુ લાડમાં ઉછેરેલો છે અને મેચ્યોર નથી તો તેને પોસ્ટ ગ્રેજ્યુએશન માટે મોકલો તો સારું.અમેરિકામાં ગ્રેજ્યુએટ થવા ઈન્ડીયાનાં દસલાખ રુપિયા થાય તે પણ મોટી રકમ છે.તો ત્રણ ચાર વર્ષ પછી આવે તો તે થોડો મેચ્યોર થઈ ગયો હોય.બહેનોનાં પત્રોનો જવાબ વાંચી બહેને મારા ખભા પર હાથ રાખતા કહ્યું,”બેટા,તારે ગ્રેજ્યુએટ તો અહીં જ થવું પડશે.”

પત્રનાં જવાબથી હું નિરાશ થઈ ગયો.મેં મારી ટોફેલની બુક બંધ કરી નાંખી અને હું મનમાં જ બબડ્યો” ઓહ નો !ફરી વિદ્યાનગર???”

જિગીષા દિલીપ

મિત્રો તમે ન જોયેલા અને ન સાંભળેલા પ્રકરણ અહી મેળવી શકોશો . https://shabdonusarjan.wordpress.com/?s=%E0%AA%85%E0%AA%9C%E0%AB%8D%E0%AA%9E%E0%AA%BE%E0%AA%A4%E0%AA%B5%E0%AA%BE%E0%AA%B8&submit=Search

અજ્ઞાતવાસ -૫

રીઝલ્ટનું રીઝલ્ટ

ડરબી પછી તો અમે સૌ માલદાર અને સ્કુટર ,ગાડીનાં માલિક બની ગયાં હતા.ઈન્ટર સાયન્સનાં રીઝલ્ટનાં આગલે દિવસે હું તો પાસ જ છું એવા વિશ્વાસ સાથે મોડી રાત સુધી મિત્રોની ટોળકી સાથે મઝા કરતો હતો.આ વખતે તો મેં,મારા બદલે પરીક્ષા આપવા ડમી તરીકે,બી.એસ.સીનાં છેલ્લા વર્ષમાં ભણતાં જરુરીયાતમંદ વિદ્યાર્થીને બેસાડવા ,પૈસા ટ્યુશન સરને આપ્યા હતાં.મિત્રો ચિંતા કરતા હતાં રીઝલ્ટની ,પણ હું તો એકદમ ખુશ હતો અને બીજે દિવસે પાસ થવાની પાર્ટી અંગે વિચારતો હતો.રીઝલ્ટની આગલી રાત્રે મોડો ઘેર આવ્યો ત્યારે રુખીબાએ બારણું ખોલ્યું.તે રોજ હું ઘેર પાછો ન આવું ,ત્યાં સુધી જાગતાં જ હોય.મારા શર્ટમાંથી સિગરેટની વાસ આવે એટલે મને કહેતાં “ નકુલ, શર્ટ પાણી ભરેલ ડોલમાં પલાળી દે જે.” શશી જાણશે તો આવી બનશે!

મને સાથે બેસાડી કેટલીએ વાર પ્રેમથી સમજાવતાં “બેટા! તું આ ખોટી ટેવનાં રવાડે ચડ્યો છું,હજુ શોખથી કે દેખાડો કરવા પીતો હો તો બંધ કરી દે.જો ,હવે આ છીંકણીં મારાથી છૂટતી નથી અને તને ખબરછે ને?શશી કેટલી ગુસ્સે થાય છે!

મારી રોજની સવાર ભાઈ (પપ્પા)અને (મમ્મી)બહેનનાં પ્રેમભર્યા સંવાદથી પડતી.બહેન,ભાઈને વહેલી સવારે ચા આપતાં પૂછતી” શું પટેલ,આજનો શું પ્રોગ્રામ છે? કયા નાટકનો શો છે આજે?કે કયા નાટકનું રીઅલસર છે ?બંને જણાં અઠવાડિયામાં એકાદ નાટક જોવા પણ સાથે જતાં.તેમની વચ્ચે ખૂબ સુંદર કેમેસ્ટ્રી હતી.તેઓ એક બીજાનાં પર્યાય હતાં.ઝઘડો કે ઘાંટાંઘાંટ મેં ક્યારેય મારાં ઘરમાં જોયા જ નહોતા.ભાઈ રાત્રે ગમે તેટલા મોડા આવે,તો પણ બહેન ઊંઘમાંથી ઊઠીને તેમને જમવાનું ગરમ કરી પીરસતી.રુખીબા તો બહેનને દીકરીથીએ વધુ પ્રેમ કરતા.માત્ર મને રોજ બટાકાની ચિપ્સ કરી આપે કે મારાં ઈસ્ત્રી કરેલ કપડાં મારાં કબાટમાં રુખીબા ગોઠવી આપે ત્યારે બહેન બૂમાબૂમ કરતી કે ‘ બા,તમે નકુલને સાવ બગાડી દીધો છે,થોડું કામ તો એને જાતે કરવા દો.અને આ બટાકા ખવડાવ્યા કરો છો તો લીલાં શાકભાજી કે ફુ્ટ્સ ખાતાં ક્યારે શીખશે?

બહેનને હાઈ બ્લડપ્રેશર રહેતું.તેથી જ્યારે તેનું ધાર્યું ન થાય,તો તે ગુસ્સે થઈ જતી. નહીંતો તેનો ચહેરો તો સદાય હસતો ,અને તેનાં ખુલ્લા હાસ્યનાં અવાજથી અમારું ઘર ગુંજતું રહેતું.

પણ તે દિવસની સવાર ખૂબ હતાશાભરી ઊગી!! મેં બહેનનો રડવાનો અવાજ સાંભળ્યો.ભાઈ શાંતિથી તેને સમજાવી રહ્યા હતા.”જો,શશી,આપણા બાળક પર આપણાથી કોઈ જાતની જબરદસ્તી ન કરાય.એવું કરતાં તેનો વિકાસ રુંધાઈ જાય.નકુલને ડોક્ટર ન બનવું હોય તો,તેને જે કરવું હોય તે ખુશીથી કરવા દે.તું મારી જ વાત જો,કેટલો નાનો હતો અને બાપાજી ગુજરી ગયા.હું ,રુખીબા સાથે મામાને ઘેર જ મોટો થયો.ઉદ્યોગપતિ મામા મને પણ તેમનાં દીકરાઓની જેમ બિઝનેસમેન બનાવવા માંગતાં હતાં,પણ મારે નાનપણથી એક્ટર જ બનવું હતું ,તો હું ઘરમાંથી ભાગીને મુંબઈ આવ્યો અને એક્ટર જ બન્યોને? જો તારા સહકારથી હું આજે એક્ટર બની કેટલો ખુશ છું જિંદગીથી!ખરું ને?”

બહેન રડતાં રડતાં બોલી” આ નાટકમાંથી તમે થોડું ધ્યાન નકુલ પર આપ્યું હોત તો તે નપાસ ન થાત!”

બહેનનાં દુખી અવાજમાં બોલાએલ આ શબ્દેા સાંભળી હું પથારીમાંથી સફાળો ઊભો થઈ ગયો! ત્યારે રીઝલ્ટ છાપામાં આવતું. બહેન વહેલી સવારે ઊઠી છાપામાં મારો નંબર શોધી રહી હતી,નહીં મળતાં તેણે ભાઈને ઊઠાડ્યા. બહેનની રડારોળ જોતાં જ રુખીબા મારા રુમમાં આવી મને છાતી સરસો ચાંપી બોલ્યા” બેટા!શશી ગુસ્સામાં છે,તું નાપાસ થયો પણ ચિંતા ન કરતો ,ફરીથી પરિક્ષા આપી દે જે !પણ શશી બહુ દુ:ખી છે તેને માફી માંગી ,ધીમેથી સમજાવજે.”
હું પણ એકદમ આઘાતમાં હતો. ત્યાં જ યોગાસરનો ફોન આવ્યો ,”નકુલ,મારે તારી સાથે અગત્યની વાત કરવી છે!
મેં ધીરેથી કહ્યું “પછી વાત કરીશું”

ત્યાં તો યોગાસર એકી શ્વાસે બોલી ગયા”જે ડમી તરીકે બેસવાનો હતો તે છોકરો છેલ્લી ઘડીએ પકડાઈ જવાની બીકે ગભરાઈ ગયો અને પરીક્ષા આપવા ગયો જ નહીં અને પૈસા સાહેબને પાછા આપી ગયો.સાહેબોની તારી સાથે વાત કરવાની હિંમત ન હતી.એ પૈસા સાહેબો તને પાછા આપવા મને આપી ગયાં છે”હું ચોંકીને સાંભળતો જ રહ્યો.

પછી મનમાં જ બબડ્યો”પણ પૈસાને હું શું કરું ? મારે તો પાસ થવું હતું.”

હું બહેન પાસે જઈ બેઠો.હું તો ઇચ્છતો હતો કે “ભાઈ મને કહી દે ….કે નીકળી જા ઘરની બહાર ના ભણવું હોય તો અને બહેન ગુસ્સે થઈ મારાં ગાલ પર બે ત્રણ તમાચા લગાવી દે. પણ એ બંનેએ આવું કંઈ જ ન કર્યું.
અને મારે ….મારે પણ મેં તેમને છેતર્યા માટે તેમની માફી માંગવી હતી ….પણ હું ખૂબ દુ:ખી ચહેરે ,ચૂપચાપ નીચે મોંઢે બેસી રહ્યો.
બહેન તો ખૂબ દુ:ખી થઈને હિંબકા ભરીને રડી રહી હતી.ભાઈ કહી રહ્યાં હતાં,” શશી ,નકુલ એક વર્ષ નાપાસ થયો તો

કંઈ દુનિયા ઊંધી નથી પડી જવાની.એક વાર નાપાસ થયો તો હવે તેને તેની જવાબદારીનું ભાન થશે.જો,એને તો ડોક્ટર થવું જ નહોતું.આપણી ઈચ્છા તેના પર થોપી તેનું જ આ પરિણામ છે.

બહેનનું મન તો ચાર સાહેબ રાખ્યા છતાં હું નાપાસ થયો તે માનવા તૈયાર જ નહોતું.બહેન કહેતી હતી”,મારી બંને દીકરીઓ જૂઓ!નીના ડોક્ટર થઈ અને હર્ષા ડીઝાઈનર ,બંને ડબલ ગ્રેજ્યુએટ થઈ અને અમેરિકામાં જઈને ત્યાં પણ ફરી M.S કરે છે અને મારો દીકરો ઈન્ટર સાયન્સમાં નાપાસ? અને તે પાછી રડવા લાગી….
ટીનાનાં ઉપરાઉપરી ફોન આવતા હતાં,હું ફોન ઉપાડતો નહોતો.ભાઈએ કીધું “બેટા,તું ફોન લે,તારા મિત્રો તને ફોન કરી રહ્યાં છે.” 

એમાં ફોન ઉપાડ્યો તો ટીના ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતી હતી.”નકુલ ! કેવીરીતે આવું થયું? ચાલ,પેપર રીચેક કરાવવા ,આજે જ એપ્લીકેશન આપી દઈએ.”
હું થોડીવાર ફોન પકડી ઊભો રહ્યો…..હું પછી ફોન કરું છું કહી મેં ફોન મૂકી દીધો.

હું હતપ્રભ થઈ ગયો હતો.મને અસીમ પ્રેમ કરતાં મારાં માતાપિતાના હ્રદયને મેં આટલી બધી ઠેસ પહોંચાડી!!તે વાતથી હું હલી ગયો હતો.હું ગમે તેમ કરી તેમને ખુશ કરવા માંગતો હતો.

એ સમયમાં ઈન્ટર સાયન્સમાંથી અધવચ્ચેથી કોમર્સ જવાતું નહોતું.તપાસ કરતાં વલ્લભ વિદ્યાનગરમાં એ જ વર્ષે B.B.A. નો કોર્સ (બેચલર ઈન બિઝનેસ એડમીનીસ્ટ્રેશન)નવો શરુ થયો હતો.ભાઈનાં મામાના દીકરાની વિદ્યાનગરમાં બહુ મોટી ઈન્ડસ્ટ્રી હતી.તેમની ઓળખાણથી મને ત્યાં B.B.A.માં એડમીશન મળી ગયું. ફેક્ટરીનાં ડિરેક્ટર,ભાઈનાં ખાસ મિત્ર હતાં. તેમનાં ઘેર રહેવાનું નક્કી થયું.ટીના જયહિંદ કોલેજમાં હતી,તેથી તેની ઈચ્છા હતી કે હું મેટ્રીકનાં રીઝલ્ટ પર જયહિંદમાં એડમીશન લઉં ,પણ હું હવે બહેનને કોઈરીતે દુ:ખી કરવા તૈયાર નહોતો.

પરીક્ષામાં નાપાસ થયેલ હું જાણે જિંદગીમાં ફેલ ગયેલ હોઉં તેમ મને લાગતું હતું.થોડી એનર્જી અને હૂંફ મેળવવા બીજે દિવસે સવારે હું રીશેલ્યુને મળવા ગયો.રેસમાં જીત્યા પછી તો હું ને રીશેલ્યુ એકબીજા સાથે ખૂબ મઝા કરતાં.આજે મને એકદમ ઉદાસ જોઈ રીશેલ્યુ શાંત થઈ ગયો.મેં તેને જોયો ,હું તેને વળગી પડ્યો અને મારી આંખમાંથી આંસું સરવા લાગ્યા.મારાં આંસુનાં રેલા તેના ગળા પર પડ્યા અને તેના કાન ટટાર થઈ ગયા,તે વ્હાલથી તેના મોંને મારા ચહેરા પાસે અડાડી ઘસવા લાગ્યો.તેના ગરમ શ્વાસથી મને પ્રેમભરી હૂંફ આપવા લાગ્યો.તેની આંખમાંથી પણ આંસુ રેલાવા લાગ્યા.મેં રીશેલ્યુ ને જોરથી ભેટતાં રડમસ અવાજે કીધું”,રીશુ!!!હું ફેઈલ થઈ ગયો….બબુ! તને ખબર છે હવે મારે તને છોડીને દૂર દૂર જવું પડશે….મેં બધાંને દુ:ખી કર્યા છે.રીશુ ,આપણે એકબીજાને મળ્યા વગર કેવીરીતે રહીશું?????રીશુ ,તેનું મોં મારી નજીક લાવી તેની લાંબી જીભ બહાર કાઢી મને ચાટીને પ્રેમથી વ્હાલ કરવા માંગતો હતો.મેં તેની દર્દભરી આંખો સામે જોઈ તેના કપાળ પર અને મોં પર કેટલીએ પપ્પી કરી…અને મને મારી પર જ ખૂબ …ગુસ્સો આવ્યો ….મેં બધાંને કેટલાં દુ:ખી કર્યા!!!મારા રીશુને પણ…અને અચાનક હું રીશેલ્યુને છોડીને ચાલવા લાગ્યો.ક્યાંય દૂર સુધી તેની આર્દભરી હણહણાટી મને સંભળાતી રહી…..

કમને હું વિદ્યાનગર જતો રહ્યો. વિદ્યાનગર હું રહેતો હતો પણ …હાજીઅલીનાં દરિયાની વહેલી સવારની ખારી ખુશનુમા હવા,રીશેલ્યુ,રેસકોર્સ,વ્હાલી ટીના,મિત્રો ,રુખીબા,બહેન અને ભાઈ બધાં મને ખૂબ યાદ આવતાં હતાં. અને…વિદ્યાનગર તો મને સાવ જુદું ,ગામડા જેવું લાગતું હતું.ત્યાંની કોલેજનાં છોકરા-છોકરીઓ,ત્યાંનુ વાતાવરણ,બીજાને ઘેર રહેવાનું સાવ અલગ હતું…રેસ વગર ઘોડાને મળ્યા વગર જીવવાનું મને ખૂબ અઘરું લાગતું હતું.
આખી આખી રાત મને ઊંઘ નહોતી આવતી.હું પથારીમાં પાસા ઘસતો રહેતો.હારની હતાશામાં અધખુલ્લી આંખોથી ઊંઘને શોધતો …કયાંક મારામાં જ છુપાએલ કોઈને શોધતો રહેતો…મારી જાતને ફંફોસી મારામાં જ રીશેલ્યુને હું શોધતો રહેતો…સૂનકારને ખાળવા ,સપનામાં સ્મરણોની હેલીમાં ન્હાતો રહેતો…રીશુની વાસ ક્યાંક મારાં શર્ટમાં ભરાઈ ગઈ હોય તેમ જાણી મારાં શર્ટને હું સૂંઘતો રહેતો…ક્યારેક વિચારતો હમણાંજ પાછો મુંબઈ જતો રહું પણ ના …હવે ,મારે બહેનને દુ:ખી નથી કરવી અને ચૂપચાપ પથારીમાં ઊંઘવા પાસા ફેરવતો રહ્યો…

નકુલ બધું ભૂલીને વિદ્યાનગરમાં જ રહી ભણશે કે રીશેલ્યુ વગર નહીં રહી મુંબઈ પાછો જશે કે બીજું કંઈ ,જાણવા મળીએ આવતા પ્રકરણે…..

અજ્ઞાતવાસ- ૪-જિગીષા દિલીપ

ડરબી

 

હવે મારાં મિત્રોને ખબર પડી ગઈ હતી કે હું રેસમાં બહુ પૈસા કમાઉં છું.મને ઘોડાની ભાષા સમજાય છે અને ઘોડા સાથે મારી ગજબની કેમેસ્ટ્રી છે.હવે રેસકોર્સ પર ડરબી રમાવાની હતી.હું રેસકોર્સ પાસે ગેલોપ રેસ્ટોરન્ટની બહાર રોજ સવારે બ્રેકફાસ્ટ કરતો.ત્યાનાં પતલા ટોસ્ટ અને પ્રખ્યાત ફૂદીનાવાળી ચા ,લિજ્જત સાથે પીતાં-પીતાં બધાંની વાતો સાંભળતો.ઘોડાનાં કેરટેકર ,ટ્રેઈનર તેમજ ઘોડાનાં માલિકો પણ વહેલી સવારે ત્યાં ચાની ચુસકીઓ સાથે ,કયો ઘોડો જીતે તેમ લાગે છે? તેમજ ઘોડાની રેસ પહેલાની એનર્જી અંગે વાતો કરતા.ઘોડાનાં માલિક પણ પોતાનાં ઘોડા વિશે કેરટેકરને પૂછતા.ડરબીને દિવસે હું બ્રેકફાસ્ટ કરતો હતો.કોઈ ટ્રેઈનર કે કેરટેકર મને રીશેલ્યુનું નામ બોલતું સંભળાયું નહીં.બધાં ની ફેવરીટ તો આ વખતની ઘોડી Heliantha હતી.કારણ તે કોઈ રેસ હારી નહોતી.પણ રેસને આગલે દિવસે હું જ્યારે રીશેલ્યુને મળ્યો ત્યારે મેં તેની આંખ વાંચી લીધી હતી.તેની એનર્જી જોઈને ,મેં જાણી લીધું હતું કે રીશેલ્યુ ચોક્કસ જીતવાનો છે.

 

ડરબીને આગલે દિવસે મિત્રમંડળ ભણવાને બહાને મારાં ઘેર સૂવા અને રહેવા આવ્યું.મુકેશ નાન્હાશા,,કમલેશ કાકડી,કલ્લુ,મફત લેંઘો,પરેશ ફેન્ટમ, મુજાહી બધાં આવ્યાં.મુજાહી સંતાડીને તેનાં લેંઘામાં બિયરની બે બોટલ લાવ્યો હતો.ફેન્ટમ ભાઈખલ્લાથી તારદેવ ઉતરી સરદારની પાઉંભાજી લેતો આવ્યો.હું તો ‘Cole ‘ની ઘોડાની ચોપડીનો વધારો જે બુધવારે નીકળે, એમાં કયો ઘોડો જીતે ?તેનો અભ્યાસ કરતો હતો.પરીક્ષા નજીક હોવાથી બેમિત્રો ભણી રહ્યાં હતાં.ત્યાં કાકડી કમલેશે પૂછ્યું ,” અરે યાર ,હમ સબકો યે ડરબી ખેલને તેા જાના હૈ, પર કીસીકો પતા ભી હૈ ,કે યે ડરબી હોતા હૈ ક્યા ?

 

મૈ કહ્યું ,” અબે સાલે,મેં સમજાતા હૂં ન!દેખો તીન સાલમેં જો ઘોડે સબસે અવ્વલ આતે હૈ,ઔર જો ઘોડે રેસમેં એક,દો,તીનમેં આયે હો ,વોહી ઘોડે ડરબીમેં દૌડતે હૈ સમઝે!,ઔર આપ સબકો પતા હૈ ,કી ઈસ બાર તો મેરા રીશેલ્યુ ડરબીમેં દોડને વાલા હૈ! તો વો હી જીતેગા!

 

બધાંએ કીધું અમે પણ રેસ રમવા આવીશું.ડરબીને દિવસે કલ્લુ કાકડી,મફત લેંઘો,પરેશ ફેન્ટમ બધાં પોતાની બચતનાં કે પોકેટમનીનાં પૈસા લઈને આવી ગયા.કોઈ ૧૦૦રૂપિયા તો કોઈ ૨૦૦ તો કોઈ ૨૫૦રુપિયા લઈ આવ્યા.રેસકોર્સ પર સૌ મિત્રો આવ્યા એટલે,પહેલાં મેં એ લોકોને પૂછ્યું,” બોલો તમારે બધાંને Place માં રમવું છે કે win માં? તમારે Tote માં રમવું છે કે બુકી પાસે?તો કમલ કહે ,” એય,નકુલ! તુમ ક્યા બકવાસ કર રહે હો? હમેં યે place,win ,Tote કુછ પતા નહીં ,પહેલી બાર તો તુમ્હારે ભરોસે ,તુમ્હારે સાથ આયે હૈ,તું હી બતા હમેં સબ કુછ,હમેં ક્યા પતા?

 

મેં મિત્રોને સમજાવ્યું કે ,દેખો ,હરેક ઘોડે પે ઉસકા નંબર લીખા હોતા હૈ ઔર યે બોર્ડ પે હર ઘોડે કે નંબર કે સામને ઉસકા ભાવ લીખા હૈ. જો ઘોડે આગેકી રેસમેં જીતે હુએ હો ,ઓર ઉસકા ટ્રેઈનર કૌન હૈ, ઘોડે કા માલિક કૌન હૈ,ઘોડા કો ખિલાતે ક્યા હૈ,કૌન સી જાતિ કા હૈ ,ઉસકા ભાઈ ,બહેન ,મા-બાપ ,મામા-માસી કૌન હૈ,સબ ઘોડે કી કુંડલી નિકાલકે દેખતે હૈ,ઉસકી બુક કો પઢકે ,સબ ઘોડે માર્ક કરતે હૈ.સબકો બુક પઢકે લગતા હૈ ,યે ઘોડા જીતેગા ,ઉસકા ભાવ ડબલ ઔર તીન ગુના હોતા હૈ.મગર જો રેસમેં જીતેગા હી નહી ઐસા લગનેવાલે ઘોડે કા ભાવ ૮૦ ગુના ઔર ૬૦ ગુના હોતા હૈ મગર ઐસા જ્યાદા ભાવ ખાલી ડરબીમેં હી હોતા હૈ .ઉસકો કોઈ માર્ક નહીં કરતા.વો ઘોડા નવમે,દસવે નંબરપે દોડતા હૈ.ઔર ડરબીમેં ઐસે ૮૦ ગુના ભાવ નહીં જીતનેવાલે ઘોડેકા હોતા હૈ,સમઝે?

 

અગર આપકો એક હી ઘોડા માર્ક કરનેકા હો તો win મેં ખેલનેકા ,જો એકદમ રીસ્કી હોતા હૈ.

આપકા માર્ક કિયા હુઆ ઘોડા ફર્સ્ટ આયા તો જિતને પૈસે આપને લગાએ હો ,ઉતને કા ઘોડેકે ભાવ કે હિસાબસે દુગના ઓર તીનગુના પૈસા આપકો મિલેગા.ઔર આપકા ઘોડા નહીં જીતા તો જીતને ભી પૈસે આપને લગાયે હો વો ગયે,સમઝે?પર અગર આપને Place મેં ખેલા તો આપને જો ઘોડે પર પૈસે લગાયે હો ,વો ઘોડા પહેલે તીનમેં હો તો ,આપકો પૈસે ઘોડેકે ભાવ કે હિસાબસે મિલતે હૈ.સમઝે સબ….મગર આજ તો હમ જિતને વાલે હી હૈ ,ક્યુંકી અપના રીશેલ્યુ રેસમેં દૌડ રહા હૈ .

 

મગર સુનો મૈં એક બાત બતા રહા હૂં વો ધ્યાનસ્થ સુનો! મૈં દૂસરોં કી તરહ નહીં ખેલતા હુઁ.મૈં તો જબ પેડોકપે ઘોડેકો દેખતા હું ,તો ઉસકી બોડી લેગ્વેંજ કો દેખતા હું.સુબહમેં જબ ઘોડે કો કસરત કરાને લે જાતે હૈ તબ ઉસકે કેરટેકર(syces) કી ઘોડે કે સાથ કી કેમેસ્ટ્રી કો દેખતા હુઁ .મૈં જો ઘોડેકે બારેમેં જાનતા હુઁ ઔર મેરી સિકથસેન્સ મેરેકો ક્યા કહતી હૈ ઉસકે હિસાબસે ઔર હો સકે તો ઘોડેસે બાતચીત કરકે,કૌનસા ઘોડા માર્ક કરના હૈ ,યે તય કરતા હુઁ.પર આજકી તો બાત હી અલગ હૈ ક્યોંકી આજ તો મેરા રીશેલ્યુ રેસમેં ભાગનેવાલા હૈ.

 

બધાંને સમજાવી હું મોહનલાલ બુકીની રીંગ પર ઘોડો માર્ક કરાવવા ગયો.બોમ્બે રેસકોર્સ માં અત્યાર સુધી હું Tote પર જ ૧૦૦,૨૦૦કે૩૦૦ રુપિયા રમ્યો હતો. પણ છેલ્લી બે રેસમાં રીશેલ્યુ જીત્યો હતો એટલે મારી પાસે ભેગા થયેલા પૈસા હતા.અને આ વખતે પણ રીશેલ્યુ દોડવાનો હતો એટલે હું એકદમ ખુશ હતો.રેસકોર્સ પર બધાં બુકીઓની સરકારમાન્ય કરેલ રીંગ હોય છે.આ વખતે પહેલી વાર મારે બુકી પાસે રમવું હતું.હું મોહનલાલ બુકી પાસે ગયો.રીશેલ્યુનો ભાવ તેનાં નંબર સાથે ૮૦ નો winમાં હતો.

 

મેં મોહનલાલને કીધું,” ભૈયા,મેરા રીશેલ્યુ winમેં ૧૦૦૦રુપિયા લીખો.મોહનલાલ મારી સામે જોતાં જ રહ્યા.

 

પછી ગુસ્સે થઈને બોલ્યા,” અબે એય ! પહેલી બાર આયા હૈ ક્યા? ચલ નિકલ યહાં સે….ભાવ દેખા હૈ રીશેલ્યુ કા?બોલતા હૈ સાલા,રીશેલ્યુ લીખો ,કિતને સાલકા હૈ?આઈ ડી હૈ તેરે પાસ ખેલનેકા?

 

હું અત્યાર સુધી Tote માં જ રમતો હતો.બુકી પાસે પહેલીવાર રમવા ગયો હતો.મારે તો winમાં જ રમવું હતું પણ મોહનલાલે ઘાંટાં પાડ્યા એટલે મેં કીધું,”મેરા placeમાં રીશેલ્યુ ૫૦૦ રુપિયા લીખો.place માં રીશેલ્યુનો ભાવ ૨૦નો હતો.ફરી મોહનલાલે મને નાનો છોકરો કંઈ સમજતો નથી અને રમવા આવી ગયો છે એમ સમજી મને કીધું”યે રીશેલ્યુ જીતનેવાલા નહીં હૈ.”

 

મેં કહ્યું,’ આજ તો રીશેલ્યુ હી જીતનેવાલા હૈ આપ લીખો.

 

મોહનલાલે બબડતા બબડતા ચિઠ્ઠી બનાવી આપી.

 

‘સાલે કો કુછ પતા હોતા નહીં ,ઓર રેસકોર્સમે ચલે આતે હૈ.’

 

ત્યાં તો મારાં મિત્રોએ મને બોલાવ્યો.બધાંએ કમલને પોતપોતાનાં પૈસા લખાવી મને ૨૦૦૦ રુપિયા ભેગા કરીને આપ્યા.હું પાછો મોહનલાલ પાસે ગયો.મેં દરેકનાં નામ સાથે નાની નાની ચિઠ્ઠીઓ બનાવી ર૦૦૦ રુપિયા મિત્રોનાં રીશેલ્યુનાં placeમાં ર૦નાં ભાવે લખાવ્યા.અને મારાં બીજા પર્સનલ ૧૦૦૦ રૂપિયા Place માં રીશેલ્યુ પર લખાવ્યા.અને મેં મોહનલાલને ધીમેથી કીધું,” મેરા ૫૦૦ રુપિયા રીશેલ્યુ win મેં ભી લીખો.હવે મોહનલાલ ભીડમાં મારી સાથે માથાકૂટ કરવા નહોતા માંગતાં તેથી મને કહે “તુમ્હારા ઘોડા જીતનેવાલા નહીં હૈ ,મગર જીતેગા તો મેરે પાસ ૪૦,૦૦૦ કેશ નહીં હૈ ,બોલો ,ચેક ચલેગા? મૈનેં બોલા ‘ચલેગા.’

 

ટોટલ મારાં એકલાનાં ૧૫૦૦ રૂપિયા place માં અને ૫૦૦ winમાં અને મિત્રોનાં ભેગા કરેલ ૨૦૦૦ રીશેલ્યુ પર place માં ૨૦ નાં ભાવે લગાડ્યા.મોહનલાલે ટેક્સનાં પૈસા માંગ્યા મેં મિત્રોના અને મારા

ટેક્સનાં પૈસા પણ આપ્યા.

 

સ્ટેડિયમ માણસોથી ચિક્કાર ભરેલું હતું.હું તો કોઈ અનેરા ઉન્માદની લાગણી સાથે એકબાજુ ઊભો રહીને બધાંને જોતો હતો .ત્યાં તો ડરબીનું બ્યુગલ વાગ્યું.વન,ટુ ,થ્રી અને રેસ લોકોની બૂમાબૂમ વચ્ચે ચાલુ થઈ.મારા મિત્રો પહેલી વાર આવ્યા હતા તેથી ખૂબ એક્સાઈટેડ હતા. તે સૌ ધક્કામુક્કીમાં અંદર જઈ ,રીશેલ્યુના નામની બૂમો પાડતા હતા.ભીડ એટલી હતી અને અમે વીનીંગ પોસ્ટથી ઘણાં દૂર હતા.રીશેલ્યુ ‘ગોકુળદાસ મૂલચંદ’નો ઘોડો હતો અને તેના જોકીનો ડ્રેસ બ્લેક એન્ડ ચેરી બ્રાઉન હતો.ભીડ એટલી હતી કે અમે ચોથે માળ ચડી ગયાં હતાં છતાં જોકીનાં કપડાંનો કલર જ દૂરથી દેખાતો હતો. રેસ પૂરી થવાની ૫૦ મીટરની વાર હતી અને ત્યારે અમને ચાર ઘોડા ધસમસતા વીનીંગ પોસ્ટ તરફ દોડતા દેખાયા.તેમાં રીશેલ્યુનાં જોકીનો બ્લેક-બ્રાઉન કલર પહેલાં ચાર ઘોડામાં દેખાયો અને અમે સૌ વિનીંગ પોસ્ટ તરફ ચિચિયારીઓ કરતાં દોડ્યા.ત્યાં પહોંચ્યાં ત્યારે ખબર પડી કે રીશેલ્યુ અને topmost ઘોડા વચ્ચે પહેલો કોણ તે માટે ફોટોફીનીશ જાહેર થયું હતું.નરી આંખે કોણ જીત્યું તે જજને પણ દેખાતું નહતું.

 

અમે સૌ અડધો કલાક શાંતિથી ચિંતા કરતા ઊભા રહ્યાં.મારાં મિત્રોનાં તો બધાં પૈસા Placeમાં જ હતાં એટલે એ લોકોને તો પૈસા મળવાનાં જ હતાં.મનમાં તો ,એ લોકો તેમનાં ૨૦૦ કે ૩૦૦ રુપિયાનાં કેટલા વધુ પૈસા મળવાનાં હતાં તે ગણી રહ્યાં હતાં.પણ જો રીશેલ્યુ જીતે તો મને ૪૦,૦૦૦ રુપિયા મળે ,તો બધાંને જલસા કરવા મળે ,એટલે સૌ શાંત હતાં.હું મોહનલાલ બુકીનાં ટેન્ટ પાસે ગયો.તે મને કહેવા લાગ્યો ‘તું તો બહોત લકી હૈ બેટા! તું ઐસા કર એ objectionમેં કુછ નહીં હોગા ,મેં તુમ્હે ૫૦૦૦ દેતા હું,તુ તુમ્હારા Place પે જો પૈસે લગાયે હૈ ઔર યે ૫૦૦૦ લેકે ચલે જાઓ.’ મેં મોહનલાલને ના પાડી દીધી અને કહ્યું’મેરા રીશેલ્યુ હી જીતેગા’

 

ફોટોફીનીશનું રીઝલ્ટ આવ્યું. કલકત્તાનો ઘોડો Topmost પહેલો,રીશેલ્યુ બીજો અનેYoung stallion ત્રીજો આવ્યો.અને સૌની ફેવરીટ Heliantha નું તો નામ જ બોર્ડ પર નહોતું.Richelieu અને topmost સાથે પહોંચ્યાં હતા પણ topmost નો પગ અડતાં રીશેલ્યુનો પગ ક્રોસલાઈન પર topmost પછી પડ્યો હતો.આના પછી રીશેલ્યુનાં જોકી આલ્ફર્ડે ઓબ્જેક્શન લીધું Topmost પર કે છેલ્લા ૨૦ મીટરમાં મને તેણે ક્રોસ કર્યો એટલે મારી જગા જતી રહી હતી,નહીંતો હું રેસ જીતી જાત.આલ્ફર્ડે ઓબ્જેક્શન લીધું એટલે અમે તો ગેલમાં આવી રીશેલ્યુ,રીશેલ્યુની બૂમો પાડવા લાગ્યા.રીપ્લે જોવામાં steward roomમાં ઓબ્જેક્શન ૩૦ મિનિટ ચાલ્યું.પણ છેલ્લે ઓબ્જેક્શન ઓવરરુલ્ડ થયું અને રીશેલ્યુ બીજો જ આવ્યો.થોડા નિરાશ થયા.પણ….

 

અમને Placeમાં તો બધાંને પૈસા મળ્યા જ હતાં.મને ૩૦,૦૦૦ અને મિત્રોને તેમનાં ભાગ પ્રમાણે પૈસા મળ્યા.બીજે અઠવાડિયે બધાં મિત્રોએ તેમને મળેલ પૈસામાંથી સેકંડહેન્ડ બજાજ સ્કુટર ખરીદ્યાં અને મેં સેકન્ડહેન્ડ ફીઆટ ગાડી. ફેન્ટમનાં ફ્લેટની બાજુનાં ગેરેજવાળા પાસે ગાડીને નવો કલર કરાવી, મોટી લાઇટો નાંખી શણગારી.એ ગુજરાતની ગાડી હતી તે નંબર હતો GjA 3241 જે આજે પણ મને યાદ છે.

 

ઈન્ટર સાયન્સનુ ફાઈનલ રીઝલ્ટ સૌથી પહેલું અને વહેલું આવે કારણ તે પછી ડોક્ટર કે એન્જિનયરીંગમાં જવાનું હોય.મારું રીઝલ્ટ આવી ગયું.શું આવ્યું તે જાણવા આવતાં પ્રકરણે મળીએ.

 

જિગીષા દિલીપ

 

 

 

અજ્ઞાતવાસ-૩-જિગીષા દિલીપ

1. દુનિયા મારી મુઠ્ઠીમાં

નરેન,તેના પપ્પા અને હું જ્યારે રેસકોર્સની અંદર પ્રવેશ્યો ત્યારે હું બહુ જ ખુશ હતો.રેસકોર્સનું વાતાવરણ મને કોઈક જુદીજ ઊર્જા આપી રહ્યું હતું.બધાં પુરુષો સુટેડ બુટેડ હતા. છોકરીઓ જે રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી તેવી મેં પહેલાં ક્યારેય જોઈ નહોતી.ટાઈટ સ્લીવલેસ કે સ્પગેટીવાળા મીનીફ્રોક,સ્ટીલેટો હીલનાં સેન્ડલ અને જાતજાતના ફેધરવાળી મોટી ફેશનેબલ હેટ પહેરેલી છોકરીઓને હું જોતો જ રહ્યો. રેસકોર્સ પર આવેલ સુટેડબુટેડ નબીરાઓ અને ફેશનેબલ આકર્ષક વસ્ત્રપરિધાન અને સોલિટેડ હીરાનાં કે પર્લના વેસ્ટર્ન દાગીના પહેરેલ મેકઅપ કરેલ આધેડવયની સ્ત્રીઓ પણ સામાન્ય સ્ત્રીઓ કરતાં જુદી લાગતી હતી વાતાવરણમાં બ્રીટીશ છાંટનો અનુભવ થતો હતો.સ્ટેડિયમ ચિક્કાર હતું.પાણીદાર,ઊંચા,રુષ્ટપુષ્ટ ઘોડાઓને પેડોક પર ફરતા જોઈ અને તેમની વાસથી હું રોમાંચિત થઈ ગયો.રેસ શરુ થવાની જાળી પાસે લાઈન સર ઘોડા પોતાનાં ટ્રેકમાં ઊભા રાખ્યા હતા.દરેક ઘોડા પર નંબર લખેલા હતા.પન્ટર પોતપોતાનાં નંબર સાથે તૈયાર હતા.

આ ગાળો હતો ૧૯૭૩નો.નરેનનાં પપ્પા રેસકોર્સમાં રેગ્યુલર જવાવાળા,રેસકોર્સની ક્લબનાં મેમ્બર હતા.તેમણે નરેન અને મને બંનેને વીસ ,વીસ રુપિયા આપ્યા અને બિગનર્સ લક તરીકે એક એક ઘોડાનો નંબર માર્ક કરવાનું કીધું.અમને કેવીરીતે Tote (સરકારમાન્ય) પર બેટ કરાય તે શીખવ્યું.તેઓ માનતા કે બિગનર્સ લક હંમેશા જીતે જ.નિરેનને મેં કહેલું કે મને ઘોડાની ભાષા અને બોડી લેન્ગવેજ સમજાય છે.તેથી હું જે કહું તેજ ઘોડા તે માર્ક કરતો.અમે પહેલી રેસ જીત્યા ૨૦ રૂપિયાનાં ૩૦રૂપિયા થયા પછી બીજી,ત્રીજી અને ચોથી એમ સાતમાંથી પાંચ રેસમાં અમે જીત્યા અને ૨૦રૂપિયાનાં ૮૦ રુપિયા લઈ ખુશ ખુશ થતો હું ઘેર પાછો આવ્યો.હું તે આખી રાત ઊંઘ્યો નહીં અને મનનાં ઘોડા દોડાવતો રહ્યો.

મને તો જાદુઈ કિમીયો મળી ગયો.મને મહિને પોકેટમની કે બસભાડુ જે ગણો તે માટે પ૦ રૂપિયા મળતા.મેં તો હવે રેસકોર્સ પર જઈ ૫૦ રૂપિયા પર પોતાની ઘોડા સાથેની કેમેસ્ટ્રી મુજબ ઘોડા માર્ક કરવાનું શરુ કરી દીધું હતું.૫૦ રૂપિયાનાં ૧૫૦ ,૨૦૦ કે ક્યારેક ૨૫૦ રુપિયા પણ મળતાં.૧૮ વર્ષની નાની ઉંમર,બ્રીચકેન્ડી જેવો એરિયા અને કોલેજ જીવનનાં એ ૧૯૭૩નાં ગાળામાં મધ્યમવર્ગનાં લોકોના ઘર મહિને સો -દોઢસો રૂપિયામાં ચાલતાં ત્યારે હું એક ,એક રેસમાં ૧૫૦થી બસો રૂપિયા કમાવા લાગ્યો. હવે રેસ દ્વારા પૈસા સરળતાથી કમાવાનું મને સાધન મળી ગયું હતું અને મારાં વ્હાલા ઘોડાઓને રોજ મળવાનું બહાનું પણ…

એક દિવસ સાંજે હું બ્રિજકેન્ડીની Bombay lees રેસ્ટોરન્ટમાં મિત્રો સાથે ડીનર માટે મળવાનો હતો.હું રેસ્ટોરન્ટની બહાર મિત્રોની રાહ જોતો ઊભો હતો. ત્યાં બે છોકરીઓ મારા મિત્ર સમીર સાથે આવી.સમીરે મારી ઓળખાણ કરાવી ‘ટીના મારી કઝીન અને આ ટીનાની બહેનપણી વ્યોમા.’ આ છોકરીઓ મૂછમાં હસતી હતી.સમીરની નજર ચુરાવી ટીનાએ ધીમેથી કીધું’ભોપો’.અમે ત્રણે હસી પડ્યા.સમીરે પૂછ્યું’ કેમ હસો છો?’ તો અમે વાત ઉડાવી દીધી.મારાં બધાં મિત્રો આવ્યાં અમે બધાં સાથે ડીનર ટેબલ પર ગોઠવાયા.ટીના મારી સામેની ખુરશી પર બેઠી હતી.હું મિત્રો સાથે વાતો અને મસ્તી મજાક કરવામાં મશગૂલ હતો.અહીંનું સિઝલર ખૂબ વખણાતું.દસ જણનાં ડ્રીંકથી ડેસર્ટ ખાવા-પીવામાં ૩થી ૪ કલાક જતાં રહ્યાં.પણ ટીના તો સાવ શાંત હતી.તેની સામે હું જ્યારે વાંકી નજરે જોઉં તો તે મને જ જોયા કરતી હતી.તેણે સીઝલરના પરાણે એક બે બાઈટ ખાધાં હશે.બિયરનાં,જમવાનાનાં ,ડેઝર્ટનાં બધાં પૈસા દસે લોકોનાં મેં જ આપ્યા.મારું ખીસ્સ્સું તો ભારે જ હતું.ટીનાએ મારો ફોન નંબર લઈ લીધો.છેલ્લે જતાં મેં તેને પૂછ્યું”કેમ કંઈ ખાધું નહીં ?ન ભાવ્યું તને?તો એણે કીધું” કુલ,મને તો તું ભાવી ગયો!” હું કંઈ સમજ્યો નહીં.તે તો સમીર સાથે જતી રહી.હું વિચારતો રહ્યો અને ઘેર જઈને મિરરમાં જોવા લાગ્યો કે ‘હું cool લાગું છું!’ત્યાં તો મને ટ્યુબલાઈટ થઈ ,ઓહો !આણે તો પહેલીવાર મળતાં જ મારું વ્હાલભર્યું ખાસ નામ પણ રાખી લીધું? ‘કુલ’મને તો આવો વિચાર જ નહોતો આવ્યો!પણ હવે રાત્રે સૂતાં સૂતાં હું ટીનાનાં વિચારોથી અનોખો રોમાંચ અનુભવવા લાગ્યો.રીશેલ્યુ,ટીના,ન ધારેલા પૈસા અને ટીનએજની માદકતા,હું તો સપનાનાં સ્વર્ગનો આનંદ હાજરાહજૂર માણી રહ્યો હતો.

હવે ટીના સાથે અવારનવાર ફોન પર વાત થતી હતી. અમે ક્યારેક કલાકો સુધી ફોન પર પ્રેમાલાપ કરતા.હું મિત્રો અને ટીના સાથે ક્યારેક કોપર ચીમની કે તાજની શામિયાનાંમાં ડીનર કરવા જતાં ,તો ક્યારેક રવિવારે સવારે બધાંને હું બ્રન્ચ કરવા પણ જુહુ બીચની રેસ્ટોરન્ટમાં લઈ જતો.હું અને ટીના એકલા પણ અવારનવાર મળતા.

હવે મને તાજ હોટલનો મેનેજર તેના વેઈટરો સલામ મારતા થઈ ગયાં હતા.ટીના,વ્યોમા,નિરેન,કેતન અમે બધાં મારાં ઘોડાની કમાણીનાં પૈસે કોલેજમાં અને સાંજે પાર્ટીઓ કરતાં.તાજની શામિયાનાં ર૪ કલાક ખુલ્લી રહેતી રેસ્ટોરન્ટમાં બીયર,વ્હીસ્કી અને ચીકનની મિજબાનીઓ ઉડાવતા.મારી ૧૮મી વર્ષગાંઠનાં અઠવાડિયા પહેલાં હું એક મોટી રેસ જીત્યો.મેં મોટી પાર્ટી ગોઠવવાનું નક્કી કર્યુ. મેં તાજમાં ગ્રાન્ડ ડીનર અને રેડિયો ક્લબની નજીકનાં ડીસ્કોથેકમાં ડાન્સ પાર્ટી રાખી. હું મારા બધાં મિત્રોને પાર્ટી પહેલાં બાબુ જગજીવનદાસ સ્ટોરમાં લઈ ગયો,બધાં માટે રેમન્ડસનાં પેન્ટપીસ અને સફેદ સેલ્ફમાં ફ્લોરોસન્ટ પ્રિન્ટનાં શર્ટપીસ ,લેસર લાઇટમાં ચમકે તેવા પણ લીધાં.અમે સુપરસ્ટાર અમિતાભ બચ્ચનની જેમ કચીન્સમાં ૩૬ ની મોરીનાં બેલબોટમ અને શર્ટ સિવડાવ્યા.ડીસ્કો પાર્ટી માટે ક્રાફર માર્કેટની એકજ દુકાનમાં મળતાં Levies નાં જિન્સ ખરીદ્યાં.બધાં ડીનર કરી ડીસ્કો પાર્ટી માટે તૈયાર થઈ ગયાં.ટીના,વ્યોમા,નરેન અને બીજા અનેક મિત્રોએ ભેગા થઈ ડીનર અને ડીસ્કોમાં ખૂબ મઝા કરી.ડીસ્કોથેકમાં જ્યારે ”આજ કલ તેરે મેરે પ્યારકે ચર્ચે હર જબાન પર ….સબકો માલુમ હૈ ઔર સબકો ખબર હો ગઈ હૈ”ગીત સાંભળતાં જ હું ટીનાને હાથ પકડીને ડાન્સ ફ્લોર પર લઈ ગયો.મેં અને ટીનાએ મિત્રોની તાળીઓ અને સીટીઓ સાથેની બૂમાબૂમ વચ્ચે ખૂબ ડાન્સ કર્યો.કદાચ આ મારાં જીવનની સૌથી રોમાંચક બર્થડે પાર્ટી હતી.

મારાં પપ્પા-મમ્મી તેમની જિંદગીમાં એટલા બધાં વ્યસ્ત હતાં કે તેમને મારી આ કોઈ વાતની ખબર જ નહોતી.બહેનને તો મને ડોક્ટર બનાવવો હતો. તેના માટે મને બહેને ચાર ટ્યુશન સર ઘેર આવે તેવા રાખી આપ્યા.મેથ્સ,કેમેસ્ટ્રી,બાયોલોજી,ઈગ્લીંશ અને યોગાનાં સર પણ ખરા .પરતું મનેતો રેસમાં એટલા પૈસા મળતા હતાં કે ભણવું જરૂરી જ નહોતું લાગતું.અરે !મેં તો ચારે ટીચરને પણ ભણાવવાને બદલે તેમનાં પૈસા ડબલ કરી આપીને રેસનાં રવાડે ચડાવી દીધાં.હું ટીચરોને રેસની બધી વાત કરતો કે જૂઓ ,આ રેસમાં મેં આટલા પૈસા લગાડ્યા છે. જો મને ખબર પડે છે કે આ જ ઘોડો જીતશે અને મારો કહેલ ઘોડો દરેક વખત જીતેલ બતાડતો.દસ રેસ સાચી પડતી જોઈ ,એ લોકો પણ તેમનાં પૈસા મને આપવા લાગ્યા અને હું તેમને પૈસા ડબલ કરી આપતો ગયો.પરીક્ષાનાં સમયમાં ટીચરોએ પૈસા આપી પેપરો જ લઈ આવી મને ભણ્યા વગર પાસ પણ કરાવી દીધો.મને પરીક્ષામાં ખોટી રીતે પાસ થઈ જવાનો આનંદ પણ હતો જ.

ટીનએજનાં એ ઉન્માદભર્યા ,જાણે સ્વર્ગમાં વિહરતાં હોય તેવા દિવસો યાદ કરતાં આજે આ પણ રોમાંચ અનુભવાય છે.કદાચ મારાં જીવનનાં એ જ સૌથી સારા દિવસો હતાં- મારો પહેલો પ્રેમ-રીશેલ્યુ,રેસકોર્સ અને ટીના મને બધું મળી ગયું હતું.હું આસમાનમાં ઊડી રહ્યો હતો.

હવે મને દુનિયા મારી મુઠ્ઠીમાં લાગતી હતી.

જિગીષા દિલીપ