વાત્સલ્યની વેલી ૨૮) સમસ્યાઓ ,અંધકાર અને ઉકળાટ !
ડે કેરમાં બપોરે ત્રણ વાગ્યાનો સમય – એટલે પૂરો ઘોંઘાટ, હલચલ અને આવનજાવન! નાનાં બાળકો ઊંઘમાંથી ઉઠતાં હોય એટલે એક ટીચર ડાયપર,બાથરૂમ, હાથ ધોવડાવવા વગેરેમાં પુરી બીઝી હોય! બીજી બેન બાળકોની નાનકડી પલંગડીઓ ( ખાટલા ) બ્લેન્કેટ ઓશિકા વગેરે ઉપાડી ગોઠવવામાં તલ્લીન હોય તો ત્રીજી ટીચર બાળકોનો નાસ્તો તૈયાર કરવામાં લીન હોય! અને એ જ સમયે સુભાષ પણ અમુક બાળકોને સ્કૂલેથી આફ્ટર સ્કૂલ પ્રોગ્રામ માટે લઇ આવે!
બે ચાર બાળકો સ્કૂલ બસમાં સ્કૂલમાંથી આફ્ટર સ્કૂલ માટે આવે. તેમને બસમાંથી સેન્ટરમાં અંદર લઇ આવવાનું કામ મારું! બધાં પોતાનાં જેકેટ વગેરે ઉતારીને પોતાની જગ્યાએ લટકાવે અને પછી હાથ ધોઈ બપોરના નાસ્તામાં જોડાય !
આ જેટલો બીઝી સમય એટલો જ સુંદર, ગમેતેને ગમી જાય તેવું મનોહર દ્રશ્ય હોય! બધાં જ બાળકો પોતપોતાના ટેબલ પર ગોઠવાઈ જાય અને જે આનંદથી વાતો કરે તે કલબલાટ અને કલરવ એક મધુર સંતોષ સાથે ઘડી ભર હું પણ માણું! અને મારી બેટરી રિચાર્જ થઇ જાય!
એક દિવસ જેસન સ્કૂલ બસમાંથી ઉતર્યો પણ એણે જેકેટ કાઢ્યું નહીં !
“અરે બેટા, જેકેટ , સ્કાર્ફ બધું કાઢીને લાવ અહીં તારી ખીંટી ઉપર લટકાવી દઉં” મેં એને કહ્યું , પણ એણે ના પાડી !
મેં સ્વાભાવિકતાથી એને તપાસ્યો . ના , તાવ નહોતો !
પણ એણે બધાં બાળકો સાથે બેસીને નાસ્તો કરવાની પણ ના પાડી! “ મને ભૂખ નથી!” એણે કહ્યું. “ પણ હું અહીં બારી પાસે લાયબ્રેરીમાં બેસીને ચોપડી વાંચું ?” એણે પૂછ્યું .
મેં જોયું કે એને નાસ્તો કરવામાં રસ નહોતો , વળી અંદરના ભોજન એરિયામાં બેસવાને બદલે એને સ્કૂલના આગળના લાયબ્રેરી વિભાગમાં ત્યાં બારણાં નજીક બેસવું હતું ,જ્યાં સામાન્ય રીતે કોઈ પેરન્ટ બાળકની રાહ જોવા બેસતાં.
જેસન અમારે ત્યાં પહેલી બૅચથી જ આવતો હતો. ત્યારે એ ચાર વર્ષનો હતો, હવે સાતેક વર્ષનો થયો હતો. એની મમ્મી સ્વભાવે સ્ટ્રીક , થોડી ગુસ્સાવાળી અને દેખાવે સુંદર હતી . ક્યારેય એણે અમને જેસનના પપ્પા વિષે કશું જ કહ્યું નહોતું . “He is not in our lives !એ અમારી લાઈફમાં જ નથી! “એણે મને રજીસ્ટ્રેશન વખતે સ્પષ્ટ કહ્યું હતું. વળી ફાધર્સ ડે સેલિબ્રેશન વખતે એ જયારે જેસનને લેવા આવી ત્યારે એણે એક વાર કડક શબ્દોમાં જેસનને કહ્યું હતું; “ તારે બાપ નથી, હવે ફરીથી પૂછાપૂછ કરીશ નહીં !”
બ્લાન્ડ વાળ અને ભૂરી આંખોવાળો જેસન મને કદાચ પહેલેથી જ વ્હાલો હતો. અને આવા પ્રસંગો પછી તો વધારે અનુકંપા અને પ્રેમને પાત્ર બની ગયો હતો!
બાળકો પ્રેમના ભૂખ્યાં હોય છે. એમને વ્હાલ કરવું , પંપાળવાં અને થોડો સમય આપવો એ પ્રત્યેક માં બાપની ફરજ છે. પણ, કામના દબાણ હેઠળ , આગળ વધવાની હરીફાઈમાં કે ક્યારેક વ્યક્તિની પ્રતિભા જ એવી હોય કે જેને પોતાના બાળક સાથેય સમય ગાળવાનું ફાવતું ના હોય. મેં આવી મમ્મીઓ પણ જોઈ છે. હા , હજુ આજે પણ ઘણાં પપ્પાઓ બાળ ઉછેરને મમ્મીનું કામ જ ગણે છે. આ બધી માન્યતાઓ અને પરિસ્થિતિમાં છેવટે તો બાળક જ સહન કરે છે!
એ દિવસે બપોરે ત્રણ સવા ત્રણ વાગે જયારે બધાં જ બાળકો સેન્ડવીચ , ફ્રૂટ અને દૂધનો નાસ્તો કરી રહ્યાં હતાં અને બે ચાર મિનિટ હું એ બધાં બાળકો સાથે વાતો કરીને જેસનને કદાચ તાવ હોય તો? એમ વિચારી થર્મોમીટર લઈને લાયબ્રેરી એરિયામાં આવી તો જેસન ગાયબ !!
મને તરત જ ઝબકારો થયો કે હમણાં ક્રિશ્ચમસ પાર્ટીમાં એણે જીદ્દ કરી હતી કોઈ બાબતમાં અને ગુસ્સામાં એની મમ્મીએ પગ પછાડેલ ! સહેજ પણ વિલંબ કર્યા વિના અમે પોલીસને બોલાવી …. એ સાંજ આખી ટેંશનમાં ગઈ .. છેવટે એ એના પપ્પા સાથે એના એલિમેન્ટ્રી સ્કૂલના મિત્રને ત્યાંથી મળ્યો ! એ વર્ષોમાં જ તમારાં ખોવાઈ ગયેલ સગાંને શોધવાની વેબ સાઈટ શરૂ થયેલી . એમાં સો ડોલર ભરીને માહિતી મળી શક્તિ ( હવે ફેસબુક વગેરેથી આ બધું સાવ સરળ બની ગયું છે. પણ પચ્ચીસેક વર્ષ પહેલા હજુ આ બધાની શરૂઆત જ થતી હતી.)આ પ્રસંગથી અમે અંદરથી પૂરાં હચમચી ગયાં. ડે કેર સેન્ટરના નિયમો અનુસાર મુખ્ય દ્વારની એ સ્ટોપર – ઠેસી – અમે બદલી શકીએ તેમ નહોતાં , કારણકે આગ લાગે કે એવી ઇમર્જન્સીમાં તાત્કાલિક દોડીને બહાર જઈ શકાય તે માટે બસ , આવી જ સ્ટોપર રાખવી જરૂરી હતી – હજુ આજેય એજ પ્રકારની સ્ટોપર, કે બહારની બાજુથી ચાવી સાથે જ ખુલે ,તે અમે વાપરીએ છીએ !
અમે પુરપાટ દોડતી ગાડીમાં જાણેકે મુસાફરી કરી રહ્યાં હતાં! સુભાષને પણ એનાં પચ્ચાસેક જેટલાં એપાર્ટમેન્ટ્સને સાંભળવાનાં હતાં, એમાંયે મેં આગળ જણાવ્યું તેમ ભાડુઅતોના પ્રશ્નો હતાં જ! એક વાર તો (હું )છેક ટી વી માંયે સમાચારમાં આવી ગયેલ !
આ બધા સ્ટ્રેસની સૌથી પહેલાં સુભાષ ઉપર અસર થઇ ! એક જાતનો માનસિક ભય ઘેરાઈ ગયો, જેને ફોબિયા કહેવાય છે .તેમાંથી બહાર આવતાં દોઢેક વર્ષ થયું પણ થેરાપી, દવા અને દુઆએ સચોટ કામ કર્યું .અમે ઘણાં બધાં પ્રોગ્રામો બંધ કરીને માત્ર પ્રિસ્કૂલની સેવાઓ જ ચાલુ રાખી .છ વર્ષથી મોટાં છોકરાંઓ લેવાનું બંધ કર્યું, તે સાથે હોમવર્ક હેલ્પ ,ડાન્સ લેસન , સ્કૂલેથી લેવા મુકવાની પીક અપ સર્વિસ વગેરે બધું બંધ કરી દીધું . આપણામાં કહેવત છે કે વાળ્યો ના વળે એ હાર્યો વળે! હા , જીવનના જંગમાં હારી જતાં હોઈએ એમ લાગતું હતું …. વાત્સલ્યની વેલડીને ઉછેરતાં ક્યાંક ખાડામાં ધકેલાઈ ગયેલ હું જાણેકે કોઈ મને બહાર ખેંચે તેમ મદદની અરજ કરતી હતી..
વધુ આવતા અંકે !
Interesting story
LikeLiked by 2 people
Thanks Kumudben! Welcome to Bethak. તમારા અભિપ્રાય આ રીતે જરૂર આપશો!
LikeLike
દરેક વખતે નવી વાત, અવનવા અનુભવ અને વધારે પાકું ચણતર, વધુ મજબૂત ઘડતર એ આનું નામ.
LikeLiked by 1 person
Very true! જીવનની આ ઘટમાળ માણસને કેવી રીતે, કયા માર્ગે લઇ જાય છે ! જોકે કુટુંબની હૂંફ વ્યક્તિને બળ જરૂર આપે છે, તો પણ સાચો માર્ગ શોધવા નિષ્ણાતની સલાહ પણ જરૂરી છે… આપણે પોતાનો દેશ છોડીને અહીં આવીએ એટલે સંસ્કૃતિનો પ્રશ્ન , જૂની પ્રણાલિકાઓ વગેરે બધ્ધું જ અહીં સહાય કરે કે સમસ્યા કરે, કાંઈ કહેવાય નહીં ! Thanks Rajulben!
LikeLike
Very touching story
LikeLiked by 1 person
Geetaben good article you have been thru a lot of unusual experiences in your day care it is by no means easy to loose a child it seems you handled it well and together with your husband’s stress problem to handle must have been very hard on you,but you managed it well good work done we enjoyed reading your article keep writing we enjoy reading.
LikeLike
Thanks Minaben ! As we all know, that when we are new , we don’t know so many things about this country .. Yes, when we have good intention , god helps us! Thanks for yr encouraging comments!
LikeLike
Very nice story and thoughtful too! We are learning a lot about this country
LikeLike