સંવેદના ના પડઘા- ૧૭ભૂલું ના એક ક્ષણ તુઝે

 

અમેરિકાના વસવાટને લગભગ ૧૨ વર્ષ થયા અને ગ્રીનકાર્ડ સાથે સાત.બંને બાળકો,નજીકના કુટુંબીજનો અને હ્રદયથી ખૂબ નજીક એવા મિત્રો ,બધા અમેરિકા હોવાથી ટ્રમ્પના રાજમાં કંઈ બદલાય જાય તો ……….,એમ વિચારી અમે પણ છેવટે અમેરિકન સિટીઝનશીપ લેવાનું નક્કી કર્યું. પચ્ચીસમી જાન્યુઆરીએ સવારે ફીંગરપ્રીંટની વિધિ પતાવી સાંજે ટી.વી સામે અમેરિકન સિટીઝનશીપ માટે પૂછવામાં આવતા સવાલોની ચોપડી લઈને વાંચતા વાંચતા ,સાથે ટી.વી પર ભારતમાં દિલ્હીમાં ચાલતી ૨૬મી જાન્યુઆરીની પરેડ પણ જોઈ રહી હતી. તનથી અમેરિકામાં હતી પણ મન તો ભારતમાં મ્હાલી રહ્યું હતું.ગુજરાતનો ટેબ્લો આવ્યો .કબીરજી ના દોહા સાથે ગાંધીબાપુ ની દાંડીયાત્રા ની સુંદર ઝાંખી,સાથે હ્રદયકુંજ, ગાંધીબાપુ જેલમાં અને સરદાર અને બાપુની મંત્રણા.વાહ શું સુંદર પ્રદર્શન !!!
બધાં રાજ્યોના ટેબલો નું પ્રદર્શન સરસ હતું પણ ગુજરાત સાથેનું એક અનોખું જોડાણ તો ખરું જ ને!

અમિતશાહની સાથે હું પણ આંખોમાં આંજેલ આનંદની ભીનાશ સાથે ઊભી થઈને તાળીઓ પાડી રહી હતી.એટલામાં  ટી.વી માં જાહેરાત આવતાં ચોપડીમાં સવાલ પર નજર ગઈ તો…..

What is one promise you make when you become a United States Citizen?
First option – give up loyalty to other countries…

આ વાંચી મારું ભારતીય હ્રદય ખળભળી ઊઠ્યું.ગુનાહીત સંવેદનાનું એક લખલખું મારા શરીરના એકેએક હિસ્સાને ઝંઝોડી ગયું.મને અમેરિકા કે બીજા કોઈ દેશ સાથે કોઈ અણગમો નથી.તેની સારી વાતો ,વિચાર અને લોકોને પણ હું આવકારું જ છું.પણ મારી માતૃભૂમિ માટેનો મારો પ્રેમ તો અતુલનીય છે.હું તો આખેઆખી મારાં દેશની દુનિયામાં ખોવાઈ ગઈ!!!!!!!પિતા દેશપ્રેમની એક મિસાલ ,જેમણે મારામાં બાળપણથી જ દેશપ્રેમ ઠાંસી ઠાંસીને ભર્યો છે.પંદર વર્ષની થઈ ત્યાં સુધી ખાદી પહેરી.અનેક દેશભક્તોને દેશસેવકોને આવકાર્યા.અને હવે હું….. મારા દેશ પ્રત્ચેનીનિષ્ઠા કેવી રીતે ત્યજી શંકુ????? જુદીજુદી સંસ્થાઓમાં નાની હતી ત્યારથી જ જઈને પિતા સાથે કરેલા એકેએક ૨૬મી જાન્યુઆરીના ધ્વજવંદન અને દેશ માટે ખાધેલ સોગંદ યાદ આવી ગયા. સંવેદનાની હેલીએ આંખમાં અનરાધાર આંસુની વર્ષા વરસાવી દીધી.દેશપ્રેમ ના વિરહની વેદનાએ મારી છાતી ને ભીંસીંને ચૂરચૂર કરી દીધી.વતનની માટીની સુગંધ અને સાબરમતી નદીનાં લહેરાતાં પાણીની યાદોં એ મન ને વિચલિત કરી મૂક્યું.અને પેલા ગીતે મનને ઘેરો ઘાલ્યો.

એય મેરે પ્યારે વતન,એય મેરે બિછડે ચમન,તુજ પે દિલ કુરબાન.
તુહી મેરી આરઝૂ,તુહી મેરી આબરૂ,તુજ પે કુરબાન મેરી જાન.
તેરે દામનસે જો આયે ઉન હવાઓંકો  સલામ, 
ચુમ લૂં  ઉસ જુબાનકો જિસપે આએ તેરા નામ,

 

અત્યાર સુધીના વતનના વિરહની જે વેદનાને ધરબી રાખી હતી તે વંટોળ બની મને ઘેરી રહી હતી.
ઘરના નાકા પરના મંદિરનાં આરતીના ઘંટારવથી શરુથતી સવાર ને સંધ્યાકાળ.ઉનાળાની બપોરનો કોયલ નો મીઠો ટહૂકાટ,વરસાદ આવતાં આંગણામાં મોરનો થનગનાટ,મધમઘતી રાતરાણીની  સુવાસથી મહેકતું મારા ‘આમ્રપલાશ ‘ઘરનું આંગણું, ધાબા પર તારલાંની ચાદર ઓઢીને ,ઠંડા પવનના વીંઝણાં લઈને લીધેલ નીંદરનો મધુર અહેસાસ….એ મિત્રો ને ભાઈબહેન સાથે વિતાવેલી બાળપણ ની એકએક પળ મારી નજર સમક્ષ  ઇતિહાસની જેમ ખડી થઈ ગઈ.

આપણા માતા-પિતા ,ભાઈ-બહેનો તથા આત્મીયજનો સાથે વિતાવેલ દિવસો જે માતૃભૂમિ પર
વિતાવ્યા હોય ,તે મારા મહાન ભારત પ્રત્યે ની નિષ્ઠા  તો મારા શરીરના શ્વાસ પૂરા થશે ત્યારે જ ત્યજાશે.હા ,બદલાએલ સંજોગો ને વશ થઈ,આજમાં જીવીને ચોક્કસ અમેરિકાને વફાદાર રહીશ,તેના કાયદાઓનું સંપૂર્ણ પાલન કરીશ પણ મારી નિષ્ઠા તો મારા માટે જે સ્વર્ગથી પણ અધિક છે તે મારા દેશ પર જ રહેશે.આટ આટલા વર્ષથી અમેરિકામાં રહી છું પણ મારું અચેતન મન હજુ ભારતમાં જ લાગે છે કારણકે મને હજુ રોજ સપના ભારતના જ આવે છે.પહેલાં દેશભક્તિના ‘હકીકત’ અને ‘બોર્ડેર ‘પીક્ચર જોઈને દેશપ્રેમમાં રડતી હતી તેવીજ રીતે અહીં આવીને ‘રાજી,’ ‘ઊરી-સર્જીકલ સ્ટ્રાઈક ‘અને ‘મનીકર્ણિકા ‘ જોઈને દેશપ્રેમમાં એટલી જ ઉત્તેજિત થઈ જાઉંછું અને ગાઈ ઊઠું છું

દેશ સે હૈ પ્યાર તો ,હર પલ યે કહના ચાહીએ ,મેં રહું યા ન રહું ,ભારત યે રહના ચાહીએ.
મેરી નસ નસ તાર કરદો ઔર બના દો એક સિતાર,રાગ ભારત મુઝપે છેડો ,ઝનઝનાઓ બારબાર.
દેશસે યે પ્રેમ આંખોસે છલકના ચાહીએ,હૈ મુઝે સૌગંધ ભારત,ભૂલું ના એકક્ષણ તુઝે
ભૂલુંના એક ક્ષણ તુઝે

( આ વાંચનારમાંથી કેટલાય ,વર્ષોથી કે હમણાં અમેરિકન સિટીઝનશીપ ધરાવતા હશે .શું તમને પણ સિટીઝનશીપ લેતા  મારા જેવાેજ અહેસાસ વતન માટે અનુભવાયો હતો?અહીંયાં ‘ જન ગણ મન ‘ગાઈએ ત્યારે  વતન ઝૂરાપો અનુભવાય છેને?જો હા ,હોય તો વાંચીને દરેક જણ “જયહિન્દ”જરુર લખજો.)

જિગીષા પટેલ