આજે શબ્દો સુના પડ્યા છે.

આજે જણાવતા દુખ થાય છે.કે આપણા બ્લોગના જાણીતા લેખિકા મેઘલતાબેન મહેતા એ ચિર વિદાય લીધી છે...   

 જીવનમાં અમુક વ્યક્તિ હંમેશ  માટે યાદ છોડી ને જાય છે..

અને કાયમ આપણા હૃદય માં સ્થાન લીઈ લે છે..

.મોતને મુઠ્ઠી માં લઈ ફરીએ ,

ઓ બાંધવા ,મુઠ્ઠીમાં મોત લઇ લઇ ફરીએ ,……

ધાર્યું કાંઈ થાય નહીં ,ધારેધરણી,

ફોગટ જંજાળ શીદ વ્હોરીએ ?…..

                                                            મેઘલતાબેન મહેતા

એકવાર માધવી બેન સાથે વાત થઇ ,એમના મમ્મી રીહેબમાં છે .પરંતુ માંદગી ની ફરિયાદ કરવાના ને બદલે પોતાની સર્જન શક્તિ કેળવી રહ્યા છે ..પોતાનામાં રહેલો સર્જક મુરજાય નજાય તે માટે વાર્તા લખી રહ્યા છે. ચમત્કાર થતાં નથી પણ ચમત્કાર કરવા પડે છે. દરેક વ્યક્તિમાં ચમત્કાર કરવાની શક્તિ છે.

પણ બહુ ઓછા લોકો એ વાત સમજે છે કે તેનામાં પણ ચમત્કાર કરવાની શક્તિ છે.

મોટાભાગે માણસો પોતાની શક્તિઓ વિશે જ સભાન હોતા નથી..
જયારે મેઘલતાબેન માંદગીમાં શરીર સાથે લડતા સમય નો સામનો કરતા પોતાના આત્માની વાતને અનુસરે છે ..
અને સર્જકના જીવને જીવાડે છે ..
“એમાં ભરવાનો ઉમંગ આપણે-
ને જીવનમાં રંગ પણ પૂરવાના આપણે જ ને !”
 કેટલો હકારત્મ અભિગમ ! બીજી ચાર લીટીમાં તો જાણે જિંદગીની ફિલોસોફી દ્રષ્ટી ગોચર થાય છે
જિંદગીને નોટબુક નહી ..સ્લેટ જેમ વાપરતાં જાઓ .
ભૂત ભેગો કરો નહીં.પણ ભૂતકાળ ભૂંસતાં જાઓ .
લખેલું બધું લૂછતાં જાઓ , ને નવું નવું લખતા જાઓ ,
ગૂંચવવાડે ગુંચવાઓ નહીં ,ને આજ આનંદે ઉજવાતા જાઓ ..

સમય વીતી ગયો …

હા ,લખવાનો સમય તો જાણે વીતી ગયો ..
કદાચ જીવન જાણે ખીચોખીચ -ને તોય ખાલી ખમ !
ખીચોખીચમાં તો શું લખવું ? ગૂંચવાડો  ગૂંચવાડો

 ને ખાલીખમમાં શું લખવું ?-શૂન્ય જ બધું .
છતાંય વર્ષે વર્ષે નવું વર્ષ આવે
  ને નવી વાતો નહિ તોય
 નવી  આશાઓ લાવે .
એમાં ભરવાનો ઉમંગ આપણે-

ને જીવનમાં રંગ પણ પૂરવાના આપણે જ ને !
વર્ષનું કામ તો દર વર્ષે .
પાછા આવવાનું -વર્ષે વર્ષે ,
નવા નક્કોર અને કોરા કટ્ટ
થઈને –

મેઘલતાબેન મહેતા